ที่จริงกะจะลงตั้งแต่เมื่อคืนแต่เน็ตตายเลยไม่ได้ลงซะงั้น
ตอนนี้ยังเป็นช่วงเกริ่นเข้าอีเว้นฟาโรห์ส่วนตัวเรื่องหลักๆน่าจะอยู่ประมาณตอน 13
ใครไม่ชอบก็ขอภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
ตอนนี้ยังเป็นช่วงเกริ่นเข้าอีเว้นฟาโรห์ส่วนตัวเรื่องหลักๆน่าจะอยู่ประมาณตอน 13
ใครไม่ชอบก็ขอภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
Chapter 10: WayBack Home
ผมถูกปลุกขึ้นมาตอนเช้าด้วยเสียงโหวกเหวกขอบเกมส์
“ไอ้ฟุก!!ไอ้ฟุก!! ชั้นเจอแล้ว!!!”เกมส์วิ่งมาในห้องผมอย่างรีบร้อน
“เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆแกไปเจออะไรมา”ผพยายามสงบสติเกมส์โดยที่ผมเองก็ยังง่วงๆอยู่เลยเพราะเมื่อคืนผมโดนมาหนัก
“ชั้นเจอ..ชั้นเจอ...เจอเครื่องข้ามมิติของไอ้ลอร์ดกวินแล้ว”เกมส์พูดติดๆขัดๆด้วยอาการหอบ
“หา!!จริงเหรอ! แล้วมันอยู่ไหนละ”
“มันอยู่ใน...ห้องลับที่ซ่อนอยู่ในแล๊ปตามมาเดี๋ยวชั้นไปดู”แล้วผมก็ลุกจากเตียงแล้วเดินตามเกมส์ไปเมื่อไปถึงกำแพงขนาดใหญ่
“มานี่ มาทางนี้”
แล้วผมก็เห็นเกมส์เดินทะลุกำแพงเข้าไปเล่นผมถึงกับช๊อกอ้าปากค้างอยู่หน้ากำแพง
แล้วเขาก็ยืนมือออกมา
“จะยืนรอพ่อแกมาตัดริปบิ้นรึไงเข้ามาสิ”ผมจึงจับมือเขาแล้วก็โดนลากเข้ามาด้านใน
เมื่อเข้ามาถึงก็เจอชาญกำลังสำรวจวงเวทขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกับเครื่องมือที่คล้ายๆกับคอมพิวเตอร์แต่ใหญ่กว่าและไม่มีหน้าจอแต่เป็นภาพโฮโลแกรมบอกข้อมูลต่างๆ
“นี้นะเหรอสิ่งที่แกหามาตลอดสามวัน”
“ใช่ โคตรโชคดีเลยละ”
“แล้วบอยรู้เรื่องนี้รึยัง”
“ยังเลย..ตอนนี้มีพวกเราแค่สามคนที่รู้เรื่องนี้”
“ตอนนี้แกรู้อะไรบ้าง?”
“ตอนนี้ชั้นรู้แค่ว่าเจ้าสิ่งนี้มันทำงานได้โดยใช้พลังงานจากลูกบาศสีเขียวตรงนั้น”
เกมส์ชี้ไปที่แท่นพลังงานที่มีลูกบาศก์สีเขียวเรืองแสงอยู่ด้านใน
“แล้วแกคิดว่าจะทำให้มันใช้งานได้รึเปล่า?”
“ได้...แต่ชั้นต้องใช้เวลาศึกษามันซักสองอาทิตย์”
“งั้นก็คงตองพึ่งแกแล้วละเพราะชั้นไม่ค่อยเก่งอะไรพวกนี้หรอก”เกมส์เป็นคนที่ออกจะเฉื่อยๆแต่ว่าเขาเป็นคนที่หัวไวที่สุดในหมู่พวกเราสี่คน
“งั้นเดี๋ยวชั้นจะออกไปบอกบอยก่อนแล้วถ้ามีอะไรคืบหน้าก็บอกชั้นด้วยละกัน”แล้วผมก็เดินตรงไปยังหมู่บ้านเมื่อผมไปถึงโรงแรมผมก็ได้เห็นภาพกิฬามันส์ๆ
นั้นคือบอยวิ่งออกมาพร้อมกับกกน.ตัวเดียวแล้วซีเวียก็วิ่งตามออกมา
“หยุด!!อย่าทำอย่างงี้สิ ชั้นบอกแล้วว่าชั้นอาบน้ำเองได้”
“แต่บอยข้าแค่จะถูหลังให้เจ้าเองนะ”
“บอกว่าไม่ต้องไงอ๊าก~ไอ้ฟุกช่วยชั้นด้วย~”
“วันนี้ทนไปก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ชินเองแหละ ฮ่าๆๆ”ผมพูดให้กำลังใจ
แล้วบอยก็โดนซีเวียลากกลับเข้าไปด้านในผมนั่งรอในโรงแรมจนพวกเขาอาบน้ำเสร็จ
บอยก็เดินออกมาพร้อมกับซีเวีย
“แล้วแกมาหาชั้นทำไม”บอยเริ่มถาม
“ชั้นเจอ..ทางกลับบ้านแล้ว”
“หา!จริงเหรอ แล้วตอนนี้มันใช้งานได้รึเปล่า”
“ชั้นยังไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้เกมส์กับชาญกำลังศึกษาวิธีใช้อยู่คงจะใช้เวลาซักสองอาทิตย์ถึงจะรู้ผล”
“งั้นเหรอ...อืมไม่เป็นไรนี้ก็ยังอยู่ในช่วงปิดเทอมเราน่าจะกลับไปทันเปิดเทอมพอดี”
“งั้นก็แค่นี้แหละชั้นกลับก่อนนะ”
“เอ่อ.....เดี๋ยว”บอยห้ามผมไว้
“หืม...มีอะไรเหรอ”
“นี่ ซีเวียเธอช่วยเดินไปหยิบปืนชั้นที่อยู่บนห้องมาให้หน่อยซิ”
“อืมได้สิ”แล้วซีเวียก็เดินขึ้นไปจากนั้นบอยก็มากระซิปข้างหูผม
“คือ...เมื่อคืนนี้ซีเวียเข้ามาในห้องชั้นแล้วพยายามจะปล้ำชั้นนะ”
“แล้ว?”
“คือชั้นอยากรู้ว่าชั้นควรทำไงดี”
“แล้วแกมาถามชั้นทำไมละ”
“ก็เห็นแกอาศัยอยู่ในปราสาทที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ก็เลยคิดว่าแกน่าจะมีวิธีรับมือเหตุการแบบนี้บ้างนะ”
“ที่จริงชั้นไม่มีวิธีรับมือหรอกสิ่งที่ชั้นทำก็แค่ใครขอมาก็จัดไปนะ”
“ทำไมแกยอมง่ายจังวะ”
“ก็การที่เรา*censor*กับพวกเธอนะก็เท่ากับเราได้ให้พลังวิญญาณกับพวกเธอไปด้วย”
“แล้วไอ้พลังวิญญาณนั้มันคืออะไรละ”
“ก็เท่าที่ทริชบอกชั้นมาพลังวิญญาณก็เหมือนกับมานาในเกมส์RPGยังไงละไว้สำหรับใช้สกิล หรือเร่งการฟื้นตัวอะไรเงี้ย”
“อืมถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็จะพยายามเข้าใจละกันแต่ถ้าเป็นอย่างงั้นก็เท่ากับเรายิ่ง *censor*ก็ยิ่งดีใช่มั๊ย”
“ อืมใช่...งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วชั้นกลับก่อนละกัน”แล้วผมก็กลับมาที่ปราสาท
ผมเจอทริชกำลังซ่อมมืออยู่ที่ลานกว้างในปราสาทผมจึงเดินเข้าไปหา
“นี่ทริชชั้นมีเรื่องอยากจะขอให้ช่วยหน่อยนะ”เธอหยุดซ้อมแล้วหันมาที่ผม
“คือ..เธอช่วยสอนชั้นสู้หน่อยสิ”
จากการที่ผมขอแบบนั้นทำให้ทริชเปลี่ยนสีหน้าไปนิดหน่อยแล้วถามผมว่า
“ทำไมเจ้าถึงอยากฝึกต่อสู้ละอาวุธของเจ้าก็มีแถมใช้ได้ดีด้วย”
“ที่เธอพูดก็ถูกแต่อาวุธนี่มันใช้ได้จำกัดและอีกอย่างชั้นไม่อยากให้เกิดเหตุการเหมือนตอนที่ชั้นสู้กับNo.19อีกนะ”
“ก็ได้ถ้าเจ้าพูดแบบนั้น งั้นมาเริ่มกันเลยดีมั๊ย”
“เฮ้ยเดี๋ยวสิข้าชั้นยังไม่หาย...เอ๊ะ...เอ๊ะ...เดี๋ยว...ทำไมชั้นไม่รู้สึกเจ็บละ”พอผมแกะผ้าพันแผลออกดูก็พบว่าแผลที่ขาหายให้ไม่แบบเหลือริ้วรอยหรือแผลเป็นเลย
“นี้มันหมายความว่าไงนี่แค่สามวันทำไมแผลชั้นถึงหายได้ละ”
“นั้นแสดงว่าเจ้ากำลังจะกลายเป็นอินคิวบัสแล้วยังไงละ”
“หา!ว่าไงนะ! แล้วนั้นมันหมายความว่าไง”
“พูดง่ายๆก็คือเจ้ากำลังจะกลายเป็นมอนสเตอร์ไง”
“แล้วมันร้ายแรงรึเปล่า”
“ไม่เท่าไหรที่จริงมันดีด้วยซ้ำเพราะเจ้าจะแข็งแรงและว่องไวกว่ามนุษย์ถึงสี่เท่า”
“แล้วมันมีวิธีแก้รึเปล่า”
“มี คือในช่วงสามอาทิตย์จากนี้ห้ามเจ้า*censor*กับมอนสเตอร์เด็ดขาดไม่งั้นได้กลายเป็นอินคิวบัสแน่”
“แล้วมันเกิดจากอะไรละ”
“มันเกิดจากการที่เจ้า*censor*กลับมอนสเตอร์มากเกินไปทำให้ร่างกายเจ้าได้รับพลังของมอนสเตอร์มาในระหว่างที่*censor*อยู่”
“ถ้างั้นชั้นโชคดีใช่มั๊ยที่ชั้นมาของฝึกกับเธอซะก่อนนะ”
“ใช่และตอนนี้มันก็เหมาะกับการฝึกด้วยเพราะเจ้าอยู่ในช่วงล่อแหลมทำให้ได้ความแข็งแกร่งของอินคิวบัสมาเกือบทั้งหมดด้วย”
“อืมถ้างั้นเริ่มจากไหนดีละ”
แล้วผมก็เริ่มฝึกกับทริช
ภายในเวลาสี่วันผมได้ฝึกเยอะโคตรๆแต่ก็ไม่รู้สึกหน่อยเพราะพลังของอินคิวบัสแล้วในวันที่ห้าเกมส์ก็มาหาผมพร้อมกับความคืบหน้าของการข้ามมิติกลับบ้าน
“ฟุกชั้นมีข่าวดีมาบอกตอนนี้เราสามารถมองดูและส่งสิ่งของจากโลกของเรามาที่นี่ได้แล้ว”
ผมได้ยินแบบนั้นผมจึงรีบออกไปตามบอยมาดูผลความคืบหน้า
พอทุกคนมากันครบแล้วชาญก็เริ่มเดินเครื่องพวกเราเริ่มจากการส่องดูบ้านของพวกเราที่ละคนเริ่มจากบ้านของผมทุกอย่างยังอยู่เหมือนเดิมตั้งแต่ขยะไปจนถึงหลุมบนพื้นที่พวกเราตกลงมา
แต่ว่าสิ่งดีๆมักจะมาพร้อมกับเรื่องร้ายเสมอเมื่อพวกเราส่องไปยังบ้านของบอยสิ่งที่พวกเราได้เห็นก็คือภาพของงานศพมันไม่ใช่งานศพของบอยแต่เป็นงานศพของครอบครัวเขาเมื่อเราซูมเข้าไปใกล้ๆก็ได้รู้ว่าครอบครัวของบอยประสบอุบัติเหตุทางรถยนทำให้เสียชีวิตทั้งครอบครัว
บอยได้เห็นภาพแบบนั้นก็ได้วิ่งหนีออกไปแล้วซีเวียก็วิ่งตามออกไป
Chapter10: END
หนุกไม่หนุกก็เม้นบอกกันหน่อยนะครับ
แต่ผมว่าตอนนี้ไม่เท่าไหรอ่ะ
แถม
http://www.youtube.com/watch?v=1PCDxS8uJFQ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-7-7 22:21
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-7-13 22:31
[Gray Wolf Legend] Chapter-10
