ตอนสิบเอ็ดจ้า เมื่อคืนเน็ตตายเลยไม่ได้เอาลง
วันนี้เลยกะเบิ้ลสองตอนเลยดึกๆตอนสิบสองจะมา
วันนี้เลยกะเบิ้ลสองตอนเลยดึกๆตอนสิบสองจะมา
Chapter 11:The Way You Choose
หลังจากที่ซีเวียวิ่งตามบอยไปผมตัดสินใจวิ่งตามออกไปด้วยแต่ว่าพอผมออกมาถึงหน้าปราสาททั้งบอยและซีเวียก็หายไปแบบไร้ร่องรอยผมพยายามตามหาอยู่พักใหญ่แล้วผมก็เจอซีเวียกำลังปลอบประโลมบอยอยู่ที่น้ำตกในป่าหลังปราสาทผมทำได้แค่ยืนดูอยู่ห่างๆ
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีทั้งๆที่กำลังจะได้กลับบ้านแต่ว่าจู่ๆก็ได้รู้ว่าไม่มีบ้านให้กลับไปอีกแล้วเป็นผมผมคงจะสติแตกแล้ว แต่บอยนั้นแตกต่างเขาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบในทุกๆด้าน
ผมเชื่อว่าเขาต้องทำได้เขาต้องฝ่ามันไปให้ได้แล้วผมก็กลับปราสาท
ผมได้บอกให้เกมของส่งของข้ามมิติมาที่นี่ดูโดยผมให้เขาส่งลังกระสุนที่อยู่ในบ้านของผมมา
การส่งเป็นไปตามปกติแต่....ตำแหน่งของของที่ส่งมายังไม่เสถียรเราพยายามส่งมันมาตรงวงเวทแต่มันมาตกเฉียวหัวผมไปนิดเดียว
“แกทำบ้าอะไรฟะ!! ชั้นเกือบตายแล้วเนี่ย!!”
“โทษๆชั้นไม่คิดว่าตำแหน่งการตกมันจะคลาดเคลื่อน”
“ทำอะไรก็ระวังหน่อยดิลังนี่มันหนักตั้งเกือบร้อยกิโลเชียวนะโว้ย”
“เอาละนี่คือทั้งหมดที่เราทำได้ตอนนี้ชั้นคิดว่าอีกไม่นานเราก็จะสามารถส่งสิ่งมีชีวิตข้ามไปได้แล้วละ”เกมส์พูดปิดท้ายจากนั้นพวกเราก็ออกมาจากห้องแล๊ป
ผมได้กลับไปฝึกกัยทริชต่อแล้วผมก็นึกสงสัย
“นี่ทริช ถ้าชั้นกลายเป็นอินคิวบัสนี่จะเกิดอะไรขึ้น?”
“เจ้าก็จะกลายเป็นปิศาจบ้าเซ็กที่ไม่มีความคิดหรือเหตุผลยังไงละ”ทริชตอบผมด้วยหน้านิ่งๆแต่คำตอบนั้นทำให้ผมseoสันหลังเป็นบ้า
เช้าวันต่อมาผมเห็นบอยเดินเข้าไปในแล็ปผมจึงตามเข้าไปดูเมื่อเข้ามาด้านในผมก็เห็นบอยกำลังจะเดินเครื่องข้ามิติผมจึงรีบเข้าไปห้าม
“เดี๋ยวหยุดก่อน!! นั้นแกจะทำอะไรนะ”
“ชั้นจะไปงานศพพ่อแม่นะ”
“แต่เดี๋ยวสิเรายังไม่แน่ใจนะว่าการส่งสิ่งมีชีวิตจะเป็นอันตรายรึเปล่า”
“เรามาได้ เราก็ต้องกลับได้ แต่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวชั้นก็กลับมาแล้ว”
“แล้วทำไมแกต้องกลับมาละ”
“ชั้นตัดสินใจแล้ว ชั้นจะอยู่ที่นี่ที่โลกแห่งนี้อยู่กับซีเวีย”ผมตกใจมากที่บอยพูดแบบนั้นเพราะตอนแรกเขาเป็นคนที่อยากกลับบ้านมากที่สุดแต่ว่าพอลองคิดดูอีกทีตอนนี้เขาก็ไม่มีบ้านให้กลับไปอีกแล้วซึ่งก็เหมือนกับผมที่มีบ้านก็เหมือนไม่มี
“ก็ได้ แต่มีข้อแม้อยู่อย่างนึงคือชั้นจะไปด้วย”
“ก็แล้วแต่แก แต่ชั้นว่าตอนนี้เราถูกแอบฟังอยู่ออกมาได้แล้วซีเวีย”พอพูดเสร็จซีเวียก็เดินออกมาจากมุมพร้อมกับ
“ทริช เธอก็ด้วยเหรอ”ผมอุทานด้วยความแปลกใจ
“เธอได้ยินหมดแล้วสินะถ้าให้ชั้นทายเธอจะไปด้วยละสิ เธอก็ด้วยสินะทริช”บอยพยายามซักถาม
“ข้าก็แค่อยากจะไปพบพ่อแม่เจ้าดูสักครั้งก็แค่นั้นเอง”ซีเวียตอบมาส่วนทริชแค่พยักหน้า
“แกจะว่าไงฟุก”บอยหันมาถามความเห็นผม
“คือชั้นก็ไม่ได้ห้ามหรอกนะแค่เราต้องเปลี่ยนตารางเวลาซักหน่อยเพราะมียัยพวกนี้ไปด้วยขืนไปกลางวันเตะตาตายชัก”
“ถ้างั้นเอาเป็นคืนนี้ก็แล้วกันพอเกมส์กับชาญหลับกันหมดแล้ว”
“เอ่อ...แล้วนี้แกใช้เครื่องนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร”
“เมื่อคืนนี้เองชั้นแอบเอาบันทึกการทดลองของกวินไปอ่านดูก็พอเข้าใจอยู่บ้าง”
“อืม...งั้นชั้นไปฝึกต่อแล้วกัน”
“เออ! เดี๋ยวฟุกชั้นมีหนังสืออยากให้แกลองอ่านดูมันเป็นบันทึกการวิจัยเกี่ยวกับพวกมอนสเตอร์ของกวินน่ะแกน่าจะใช้ประโยชน์ได้นะ”
“อืมขอบใจ งั้นชั้นไปละ”
ผมใช้เวลาทั้งวันอ่านหนังสือเล่มนั้นทำให้ผมได้รู้จุดอ่อนและนิสัยของพวกมอนสเตอร์หลายชนิดเมื่อถึงเวลานัดพวกเราสี่คนก็มารวมตัวกันที่แล็ปแล้วบอยก็เริ่มอธิบายแผน
“หลังจากที่พวกเราไปกันแล้วชั้นได้ตั้งระบบให้เปิดประตูค้างเอาไว้หลังจากไปไหว้ศพกันเสร็จแล้วให้ทุกคนรีบกลับมาที่ประตูก่อนที่มันจะปิดเข้าใจมั๊ย”
“โอเค..จัดให้มีเลยเพื่อน”ผมตอบแล้วบอยก็เปิดเครื่องข้ามมิติเข้าตั้งให้มันคงรูปอยู่ในรูปแบบประตูมิติกลมๆแล้วพวกเราก็เดินเข้าไป ภายในผมรู้สึกเหมือนตัวเองค่อยๆแตกออกแล้วก็กลับมารวมกันใหม่แล้วผมก็น๊อกไป
“ฟุก ตื่นๆเรามาถึงแล้ว”ผมถูกบอยปลุกให้ตื่น
“อา...ชั้นเกลียดการข้ามมิติ เอ่อ...แล้วนี่เราอยู่ไหนเนี่ย”
“หน้าบ้านชั้นเอง”
โชคดีสิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าคือบ้านของบอยจริงๆแล้วพวกเราก็ได้เข้าไปไหว้ศพของพ่อแม่บอยจนเสร็จจากนั้นก็กลับออกมาแล้วก็มาเห็นประตูมิติเกิดอาการรวนโดยเริ่มเปลี่ยนสีแล้วก็เล็กลงเรื่อยๆพวกเราจึงรีบวิ่งเข้าประตูไปแต่หารู้ไม่ประตูนั่นไม่ได้นำเรากลับไปที่ปราสาทของกวินแต่ไปยังที่ไกลแสนไกล.....
Chapter 11: END
ตอนหน้าจะเริ่มเข้าอีเว้นฟาโรห์แบบเต็มๆแล้วเตรียมตัวออกทะเลได้เย้~~
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-7-7 22:21
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-7-13 22:35
[Gray Wolf Legend] Chapter-11
สนุกอีกเช่นเคย
