(Fic. MGE)บันทึกการเดินทางของจิ้งจอกขาว 04

วันที่ 7 เดือน อาวาเร ปีโรเวเรียสที่ 15
ผมฝันถึงเธออีกครั้ง หญิงสาวผมสีน้ำเงินยาวคนนั้น นั้นเป็นความฝันที่ดีจริงๆ อยากฝันแบบนี้อีกไปนานๆ จังเลย
วันนี้ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียก แถมเรียกดังด้วยทำเอาผมสะดุ้งตกต้นไม้เลย เจ็บหลังชะมัด พอผมลืมตาขึ้นมามองก็เห็นหญิงสาวผมสั้นสีเขียวหูกระต่ายสีขาว กำลังมองผมอยู่ด้วยใบหน้าสงสัย ถ้าผมจำไม่ผิดรู้สึกว่าจะเป็น หนูต่าย มนุษย์กระต่ายซินะ แต่แถวนี้มีมนุษย์กระต่ายด้วยเหรอ เธอบอกว่าเธอเห็นผมมานอนอยู่เหนือโพรงของเธอ เรียกเท่าไหร่ผมก็ไม่ตื่น พอเธอเรียกเสียงดังผมก็หล่นแอ๊กลงมานี้ (เธอพูดว่าหล่นแอ็กจริงๆ ผมไม่ได้แต่งเติมเลย) ผมถึงสังเกตเห็นแหะว่าต้นไม้ที่ผมนอนมีโพรงอยู่ด้วย ผมเลยขอโทษเธอที่นอนบนนั้น แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรออกจะดีใจด้วยซ้ำเพราะไม่ค่อยมีมนุษย์มาแถวนี้เท่าไหร่ พอผมถามว่าทำไมก็เห็นเธอบอกว่าในป่านี้มีแมนแดร็กอยู่แล้วมีพวก:Xดมาถอนแมนแดร็กทำยาอะไรซักอย่าง พวกมนุษย์เลยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เท่าไหร่ ถ้าผมจำไม่ผิดเสียงของแมนแดร็กอันตรายมากเลยนี้น่า หวังว่าที่อุดหูที่เอามาด้วยคงจะกันเสียงของพวกเธอได้นะ หนูต่าย( ผมข้อเรียกแบบนั้นไปก่อนนะครับ เพราะผมไม่รู้ว่าพวกเธอมีชื่อเหรอเปล่า ) ถามผมว่ามาทำอะไรแถวนี้ ผมก็บอกจุดประสงค์ในการเดินทางของผมให้ฟัง เธอเหมือนจะตกใจเหมือนกันถามผมว่าบ้าเหรอเปล่าที่เดินทางแบบนี้ งะ โดนน้องต่ายว่าบ้าซะงั้น แต่เธอก็บอกว่าผมเป็นคนน่าสนใจ รู้สึกชอบผมขึ้นมา ทำเอาผมชะงักรีบถอยห่างทันทีเลย ก็จากที่อ่านเธอชอบใครเธอจะโดดใส่นี้น่า เธอเห็นผมเป็นแบบนั้นเธอก็หัวเราะออกมาเธอไม่ได้ชอบแบบนั้น และเลยช่วงนั้นของเธอไปด้วย ผมเลยโล่งใจไปได้หน่อย เธอบอกว่าเธอเคยเดินทางผ่านป่านี้มาแล้วเธอจะช่วย ผมเลยขอบคุณเธอมากเพราะการมีคนนำทางย่อมดีกว่าเดินหลงอยู่คนเดียวอยู่แล้ว พอเธอได้ยินก็ดีใจมากกระโดดโลดเต้นใหญ่แถมฉุดผมให้ออกเดินทางเลย แต่ผมบอกว่าผมยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย ขอกินก่อนแล้วค่อยๆ เธอก็ตกลงแล้วเอาผักผลไม้ที่เธอเก็บมาให้ผมทานจะได้เดินทางไวๆ ดูเธอใจร้อนเหมือนที่เขียนเอาไว้จริงๆ ผักผลไม้ที่เธอให้ผมมาอร่อยมากเลย อร่อยกว่าที่หมู่บ้านผมอีก ผมหันจะไปถามเธอว่าเอามาจากไหนก็เห็นเธอกำลังกินแครอดอย่างเมามันมาก ทำเอาผมเปลี่ยนความคิดเอาไว้ถามที่หลังดีกว่า ผมได้เห็นรูปร่างของเธออย่างชัดๆ เธอสวมชุดสีน้ำเงินและมีช่วงล่างเป็นกระต่ายสีขาวที่ขาขวาห้อยนาฬิกาเอาไว้ด้วย เธอเอาไว้ทำอะไรกันนะ
หลังจากที่ผมกับน้องต่ายก็เข้าป่ากันดูเธอจะร่าเริงเอามากๆ เลย เธอบอกว่าเธอไม่เคยมีเพื่อนเป็นมนุษย์เลย ผมเป็นเพื่อนคนแรกของเธอและถามผมเรื่องการใช้ชีวิตของมนุษย์จากผม ผมก็พยายามจะตอบคำถามของเธอเท่าที่ผมตอบได้ จนมาถึงเขตที่ที่แมนแดร็กอยู่ ผมหยิบที่อุดหูขึ้นมาอุดหูเพื่อหวังว่าจะกันเสียงร้องของแมนแดร็กได้แล้วเดินทางต่อ น้องต่ายชี้ไปยังดอกไม้ดอกที่ส่งกลิ่นออกมา เธอบอกว่านั้นคือแมนแดร็กที่ยังไม่ได้ถอน แถวๆ นี้มีต้นแมนแดร็กอยู่เต็มไปหมดเธอบอกว่า อยากเห็นต้นไหมเธอจะถอนให้ดู ผมเลยรีบปฏิเสธทันที ถึงกลิ่นของดอกไม้มันหอมจนผมอยากถอนขึ้นมา แต่ผมยังจำอันตรายจากเสียงร้องออกพวกเธอได้ และไม่อยากเสี่ยงเท่าไหร่ น้องต่ายดูจะเสียดาย แต่ก็ทำตามคำขอของผม ผมเลยพอจะโล่งอกไปหน่อยแล้วออกเดินต่อ แต่พอผมเดินไปได้หน่อยอยู่ดีก็มีเสียงร้องขึ้นทำเอาผมต้องยกมือขึ้นปิดหู ผมรู้สึกเหมือนร่ายกายร้อนว้าวขึ้นมาเลยทำเอาสติผมเกือบหลุด ผมรู้แล้วว่านี้ต้องเสียงของแมนแดร็กแน่ ดีที่ผมอุดหูเอาไว้แล้วเสียงก็อยู่ไกลพอสมควรเลยยังพอจะคุมสติได้อยู่ แต่น้องต่ายโดนเต็มๆ แถมจ้องผมอีกต่างหาก แน่นอนละว่าเจอแบบนี้ผมวิ่งเลย แต่แรงขาน้องต่ายน่ากลัวจริงๆ ผมหนีไปไหนเธอก็กระโดดมาดักได้หมด จะให้เอาดาบฟันผมก็ไม่กล้าด้วยเพราะเธอไม่ได้ทำผิดแต่ต้องมนต์ของเสียงแมนแดร็กอยู่ต่างหาก กว่าเสียงกรีดร้องของแมนแดร็กจะหยุด ผมก็ปืนอยู่บนต้นไม้เรียบร้อยแล้ว ท่านผู้เฒ่านะท่านผู้เฒ่าปากวาจาสิทธิ์จริงๆ เกือบไปแล้วไหมละ พอน้องต่ายได้สติก็ขอโทษผมยกใหญ่ที่ทำลงไป ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกเพราะรู้ดีว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ ก่อนที่พวกผมรีบออกเดินทางออกจากป่าเพราะผมไม่อยากเสียงโดนเสียงเล่นงานอีกรอบ พอพวกผมออกมาได้ก็ใกล้ค่ำมากแล้ว เลยตัดสินใจว่าจะพักกันที่นี้ก่อน ไว้พรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางกันต่อ ผมก็ได้แต่หวังว่าพรุ่งนี้ผมจะเดินทางได้ราบรื่นนะ

รู้สึกว่า...ตาลาย