(Fic. MGE)บันทึกการเดินทางของจิ้งจอกขาว 14

วันที่ 22 เดือน อาวาเร ปีโรเวเรียสที่ 15
วันนี้พวกเราเดินกันต่อจนถึงบึง ที่นี้เต็มไปด้วยซากไม้ที่ผุกร่อนและตะไคร่น้ำเต็มไปหมด พวกเราค่อยเดินเลาะไปตามริมตลิ่ง ในตอนเช้าบึงแห่งนี้มีหมอกลงจัดมาก ทำให้เดินทางได้ลำบากพอสมควร ตลอดเวลาที่เราเดินริสบอกให้ระวังตัวดไว้ทุกเมือเพราะทากยักษ์แม้จะเชื่องช้าแต่เวลาเคลื่อนไหวเงียบกริบมาก กว่าจะรู้ตัวอาจสายไปแล้วก็ได้ เทียร์ก็บอกว่าตลอดทางที่เดินมาเธอได้ยินเสียงบ้างอย่างขยับอยู่ตลอดเวลาแต่เสียงเบาเอามากๆ เลยไม่รู้ว่ามันมาจากไหน ในระหว่างพวกเราเดินทางได้ไม่นานผมก็ถูกทากยักษ์คนนึงโจมตีจากต้นไม้ ดีที่เทียร์ร้องเตือนทันผมเลยหลบได้ทัน ทากยักษ์เป็นหญิงสาวผมสีเขียวอ่อนในชุดสีเทา เธอมีช่วงล่างเป็นทากและมีหนวดเหมือนทาก ตามตัวเธอมีเมือกเหนียวเต็มไปหมด ถ้าโดนเธอทับละก็ดิ้นไม่หลุดแน่ หลังจากที่หมอกจางลงพวกเราก็พบว่าพวกเราถูกทากยักษ์ล้อมเอาไว้หมด แน่นอนว่าเป้าหมายของเธอต้องเป็นผมแน่ พวกเธอค่อยเคลื่อนตัวมาหาผมอย่างช้าๆ ล้อมพวกเราให้ติดตลิ่ง ทำให้พวกเราหนีไม่ได้ พวกเราพยายามจะใช้ดาบฟันไล่แต่ก็ไร้ประโยชน์พวกเธอเหมือนจะไม่กลัวเลย ผมจำได้ว่าทากยักษ์กลัวเกลือผมเลยใช้เกลือที่ซื้อมา:Xใส่และได้ผล ทันทีผม:Xเกลือใส่พวกเธอก็ตกใจพยายามจะนี้มีบางคนโดนเกลือ:Xตัวหดกลายเป็นเด็กไปเลยก็มี พวกริสเองพอเห็นวิธีผมก็ช่วยกัน:Xเกลือใส่ในที่สุดทากยักษ์ก็หนีไปจนหมด แต่ก็แลกกับเกลือครึ่งถุง ให้ตายเถอะเกลือถุงนึงไม่ใช่ถูกๆ เลยนะ แต่คงเพราะผมอยู่ติดตลิ่งเกินไปตอนที่ผมเผลอผมถูกซาฮากินพุ่งตัวมากระโดดเกาะจนผมล้ม ซาฮากิ เป็นเด็กสาววัยน่าจะ14ปี เธอมีผมสีน้ำเงินยาวถึงหลังดวงตาสีเหลืองในชุดว่ายน้ำวันพีชสีน้ำเงิน เธอมีมือและเท้าเป็นพังผืด มีหางสีน้ำเงิน และมีครีบที่หู เธอพยายามจะจับผมกด แต่โชคดีที่ริสไล่ไปก่อนทำให้ผมรอดจากการถูกจับกด ซาฮากินเห็นว่าจับกดผมไม่ได้เธอก็กระโดดลงน้ำไปอีกครั้ง หน้าเธอนิ่งมากทำเอาผมนึกไม่ออกเลยว่าเธอคิดอะไรอยู่ ตอนที่เธอถึงมาจากน้ำอีกครั้ง เธอก็ถืออาวุธเหมือนหอกที่ทำจากเหล็กที่ใช้เปลือกไม้ยึดติดกับไม้ยาวๆ เธอไม่ได้มาคนเดียวแต่มีซาฮากิมาด้วยอีกสองคน ก่อนที่พวกเราจะเริ่มต่อสู้กัน ผมยอมรับว่าฝีมือพวกเธอแข็งแกร่งแต่เพราะสู้กับบนบกและผมกับริสมีประสบการณ์มากกว่าพวกเราเลยไล่ซาฮากิน ไปได้สองคน แต่มีซาฮากินคนหนึ่งโดนผมฟันพลาดเข้าลำตัวเป็นแผลนอนสลบไป ผมตกใจมากรีบรักษาเธอใหญ่ เพราะผมไม่เคยคิดจะฆ่ามอนสเตอร์ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว หลังจากที่รักษาเสร็จพวกเราก็รีบเดินทางออกจากบึงให้เร็วที่สุดโดนพยายามเดินเรียบตามแม่น้ำไปจนออกจากป่าได้สำเร็จโดนผมแบกซาฮากินไปด้วย ในคืนนั้นพวกเราพักก่อนตรงชายป่าแห่งนั้น ซาฮากินตื่นขึ้นมาก็เหมือนตกใจมากที่อยู่กับพวกผม เออ...ผมคิดว่านะก็หน้าเธออ่านยากมากเลยนี้น่า ผมเลยขอให้เทียร์ช่วยบอกว่าผมไม่ทำอะไรเธอหรอก และก็ขอโทษด้วยที่ทำให้บาดเจ็บ ซาฮากินได้ฟังก็เหมือนจะใจเย็นลงไปบาง คิดว่านะ... ผมแบ่งอาหารให้เธอกินและก็ให้เทียร์บอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าแผลจะหาย ก่อนที่พวกเราจะพักผ่อนกัน หวังว่าพรุ่งนี้จะเดินได้ราบรื่นกว่านี้นะ

พระเอกเริ่มเก่งขึ้นนิดหน่อย