(Fic. MGE)บันทึกการเดินทางของจิ้งจอกขาว 16

วันที่ 25 เดือน อาวาเร ปีโรเวเรียสที่ 15พวกเราเดินทางเข้าป่าแต่เช้าโดนมีชาวบ้านมาส่ง ป่าแห่งนี้ป่าทึบมากมีแสงแดดส่องลงไม่มาก ทำให้พวกเราเดินทางได้ลำบาก พวกเราเดินทางไปได้ไม่นานก็ถูกมนุษย์หมาป่าซุ่มโจมตีหลายครั้ง ถ้าผมไม่มีเทียร์กับริสช่วยคงโดยมนุษย์หมาป่าพวกนี้จับตัวไปนานแล้ว หลังจากที่พวกเราเดินทางมาถึงกลางป่าพวกเราก็พบรังของพวกเธอ ป่าบริเวณนั้นเป็นป่าโปร่งแสงแดดส่องถึงทำให้พวกเราเห็นพวกเธอได้ชัด มนุษย์หมาป่าเป็นหญิงสาวผมสั้นสีน้ำเงินดวงตาสีเหลืองทองราวกับจะเรืองแสงได้ในที่มืด เธอมีแขนขาและหางเป็นหมาป่าสีน้ำเงิน บางคนก็ แต่งกายด้วยผ้าเก่าเอามาพันหน้าอกและทำเป็นกระโปรงเท่านั้นและสวมสร้อยรูปพระจันทร์เสี้ยว ทันทีพวกมนุษย์หมาป่าเห็นพวกเราบางคนก็จู่โจมพวกเราทันที แต่เพราะผมเตรียมขนของมนุษย์แกะเอาไว้แล้วพอจัดการสะบัดใส่มนุษย์หมาที่เข้าใกล้หลับไปหลายคน จนมีมนุษย์หมาสาวคนนึงบอกให้หยุด พวกมนุษย์หมาป่าพวกนั้นถึงได้หยุด ผมเห็นท่าทางของมนุษย์หมาป่าคนอื่นๆ ก็รู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นจ่าฝูงแน่นอน เธอถามผมว่าทำไมผมถึงมาที่นี้ ผมเลยบอกความเดือดร้อนของพวกชาวบ้านให้ฟังและขอร้องให้พวกเธอจากไป แน่นอนว่าถูกปฏิเสธพวกเธอบอกว่าป่าแห่งนี้เป็นอาณาเขตของพวกเธอ พวกมนุษย์ต่างหากที่รุกล้ำอาณาเขตของเธอก่อน แล้วยังบอกอีกว่าถ้าจะให้ย้ายพวกมนุษย์ต่างหากที่ต้องย้ายไป ผมพยายามจะเกลี่ยกล่อมแต่พวกเธอก็ไม่ยอมฟัง สุดท้ายผมเลยต้องขอท้าสู้กับเธอแบบตัวต่อตัว ถ้าผมชนะก็ขอให้ย้ายไป มนุษย์หมาป่าจ่าฝูงก็รับคำท้าโดยบอกผมว่า ถ้าเธอชนะผมจะต้องกลายเป็นของเล่นของพวกเธอทั้งฝูง ก่อนที่พวกเราจะสู้กัน มนุษย์หมาป่าเร็วและว่องไวสมชื่อจริงๆ แค่เริ่มแรกผมก็ตกเป็นรองทันที ผมเลยใช้วิธีสู้แบบถ่วงเวลา เพื่อศึกษาการเคลื่อนไหวของเธอ และโต้กลับมาชนะในที่สุด แต่เล่นผมเหนื่อยแทบขาดใจเลย ทำเอาเธอแปลกใจมาที่ผมชนะเธอได้ ผมเลยขอให้เธอรักษาสัญญา มนุษย์หมาป่าจ่าฝูงเลยลำบากใจ แต่ไม่ทันทีจะได้ทำอะไรป่าก็เกิดไฟไหม้ขึ้นทำเอาผมกับฝูงมนุษย์หมาป่าตกใจกันมา คนที่เผาคืนพวกนักเดินทางที่ผมเคยเห็นที่เมืองก่อนหน้านี้ พวกนั้นบอกให้จัดการกับมนุษย์หมาป่าทั้งหมด แต่ผมห้ามเอาไว้บอกว่าผมจัดการได้แล้วใม่จำเป็นต้องสังหารพวกเธอ แต่พวกนั้นไม่ฟังบอกว่ามอนสเตอร์อย่างพวกมนุษย์หมาป่าต้องตายทั้งหมด แถมยังให้พวกนักธนูขึ้นสายเตรียมยิงใส่พวกมนุษย์หมาป่าทั้งฝูง ผมห้ามเอาไว้ แต่ผมก็ไม่คาดคิดว่ามันจะหยิบหน้าไม้มายิงใส่ผม แต่ริสเอาตัวมาบังเอาไว้ทำให้หน้าไม้ยิงปักบาดเจ็บ พวกมันบอกว่าถ้าผมขัดขวางแสดงว่าต่อต้านดิออเดอร์จะจัดการกับผมซะ แต่ตอนนั้นผมไม่ฟังแล้ว แค่เห็นเลือดของริสผมก็เลือดขึ้นหน้า สาปใส่พวกมันทันที จริงอยู่ว่าผมไม่มีเวทมนต์โจมตี แต่ในเวทมนต์ที่แอบศึกษามาผมได้พบเวทมนต์คำสาปด้วยแต่ผมก็แค่จำเอาไว้ป้องกันตัวไม่เคยคิดจะใช้ซักครั้ง ผมสาปให้พวกมันทุกคนขยับไม่ได้ และมันได้ผลแน่นอนว่าพวกมันขยับไม่ได้สร้างความตกใจให้กับพวกมันมาก เจ้าคนที่เป็นหัวหน้ามันบอกว่าให้ปล่อยพวกมัน พวกมันจะบอกดิออเดอร์ว่าผมเป็นพวกเดียวกับมอนสเตอร์ให้...ผมรำคาญเสียงของมันและตอนนั้นผมเลือดขึ้นหน้าด้วยเลยเอาดาบเสียบปากมันทะลุ แล้วบอกด้วยว่า จะทำอะไรก็ทำผมไม่สนอีกแล้ว แต่ใครก็ตามที่มาทำร้ายคนของผม ผมไม่ปล่อยเอาไว้แน่ หลังจากที่เอาดาบออก ผมก็อุ้มริสถามมนุษย์หมาป่าจ่าฝูงว่าของใช้รังของพวกเธอได้ไหม เธอก็บอกว่าได้แล้วพาผมกับเทียร์ไป ผมได้บอกกับมนุษย์หมาป่าว่าพวกนักเดินทางพวกนี้ผมยกให้ จะต้มยำทำแกงหรือจะทำยังไงก็เชิญ อย่าให้พวกมันกลับไปได้เด็ดขาด แล้วผมก็ตามมนุษย์หมาป่าจ่าฝูงไปรักษาริสแล้ว นับว่าโชคดีมาจริงๆ ที่ไม่ได้อวัยวะสำคัญ ริสเลยไม่เป็นอะไรมาก ริสถามผมว่าโกรธมาเหรอ ผมเลยตอบไปว่าผมโกรธมาก โกรธจนผมอยากจะฆ่าพวกมันซะให้หมดเดียวนั้นเลย แต่ตอนนี้หายโกรธแล้วเพราะตอนนี้ริสปลอดภัยแล้ว ก่อนที่ผมจะให้ริสพักผ่อนในหายดี มนุษย์หมาป่าจ่าฝูงบอกว่าขอบคุณที่ปกป้องฝูงของเธอ เธอให้ผมพักอยู่ที่นี้จนกว่าแผลของริสจะหาย ผมเลยขอขอบคุณเธอมาก ในคืนนั้นเสียงของพวกนักเดินทางกลุ่มนั้นกับเสียงของมนุษย์หมาป่าดังตลอดทั่งคืนเลย ผมว่าผมคงจะใจร้ายไปหน่อย ผมหวังว่าพวกนั้นคงจะไม่เป็นอะไรมากนะ

ฝึกปร๋อมาไม่เท่าไรก็โค่นจ่าฝูงหมาป่าได้ สุโค่ยยย