มาแล้วหมาป่าสีเทาปะทะฟาโรห์
ขอบอกไว้อย่างนึงตอนนี้ผมตั้งใจแต่งมากๆ
ขอความกรุณาช่วยติชมกัหน่อยนะครับ
ขอบอกไว้อย่างนึงตอนนี้ผมตั้งใจแต่งมากๆ
ขอความกรุณาช่วยติชมกัหน่อยนะครับ
Chapter 15:Gray Wolf VS. Pharaoh
ในขณะที่อนุบิสกำลังจะสะบั้นคอผมก็ได้มีเสียงพูดดังมาจากด้านหลังประตูใหญ่
“พอได้แล้ว!!นาซัส!!”พออนุบิสได้ยินก็หยุดมือแล้วก็หันไปพูด
“แต่...องคฟาโรห์ค่ะ มันแพ้มันควรจะต้องตายนี่ค่ะ”
“แต่ข้ายังไม่เห็นว่ามันแพ้เจ้าเลยนี่ ข้าว่าที่จริงมันชนะเจ้าด้วยซ้ำ”
“ได้ยังไง มันชนะข้าตรงไหนท่านก็เห็นนี่ค่ะว่าข้าอัดมันจนหมดสภาพไปแล้ว”
“แต่ที่ข้าเห็นคือมันสามารถทำให้คนที่เยือกเย็นอย่างเจ้าสติแตกจนไปปล้ำมันได้เลยแค่นั้นก็เท่ากับว่าเจ้าได้แพ้แล้ว เจ้าลืมคำโอ้อวดที่เจ้าพูดกับข้าไปแล้วรึไง”
“แต่องค์ฟาโรห์...”
“พอได้แล้ว!!ให้เขาเข้ามาได้”
“คะ...องค์ฟาโรห์ เอาล่ะเจ้าเข้าไปได้แล้ว”
“นี่หมายความว่า ชั้นชนะใช้มั๊ย”ผมยังงงๆอยู่เลยเพิ่งจะเฉียดตายมาอีกรอบแล้วจู่ๆก็ชนะซะงั้นผมละงงกับตรรกะของไอ้องค์ฟาโรห์นั่นจริงๆ
“ใช่..รีบๆเข้าไปก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน”
“จ๊ะๆ ได้จ๊ะ ผมไปก็ได้”แล้วผมก็รีบเดินเข้าประตูไป ด้านในเป็นห้องโถงขนาดใหญ่แต่โทรมมากเสาหินผุๆ กำแพงก็ร้าว พื้นก็มีรอยแตกเต็มไปหมด พอเดินมาถึงตรงกลางห้องผมก็เห็นฟาโรห์นั่งอยู่ที่บัลลังที่มีรูปปั้นอนุบิสแบบธรรมดาตกแต่งอยู่สองด้านลักษณะของเขาเป็นชายแก่ตัวใหญ่ ไว้เครายาว สวมชุดเป็นผ้าคลุมสีแดงแขนซ้ายเขาได้ใส่ปลอกแขนสีทองมาจนถึงไหล่ แต่เขาดูโทรมไม่ต่างจากห้องนี้เลย
แล้วเขาก็เริ่มพูดกับผม
“เจ้าเองเหรอที่สามารถเอาชนะผู้ทิทักษ์ของข้าได้ทั้งหมด”
“อ๋อเปล่า...ผมมาส่งนม”ผมลองกวนทีนดูว่าเขาจะมีนิสัยยังไง
“แล้วนมแพะหรือนมวัวละ......เจ้าจะบ้ารึไง”บ๊ะ...รับมุขด้วยเว้ยเฮ้ย
“ใช่...ชั้นเองแหละ แล้วท่านละเป็นฟาโรห์ใช่มั๊ย”
“ใช่..ข้าคือฟาโรห์อารอนแห่งแอมเชียร์ ไหนเจ้าเข้ามาใกล้ๆซิขอดูหน้าชัดๆหน่อย”
แล้วผมก็เดินเข้าไปแล้วผมก็เห็นทริชนอนอยู่ใกล้ๆกับบัลลัง
“นั่นมันหมายความว่ายังไง”
“อะไรเหรอ”
“แมนทิสตัวนั้น ทำไมถึงไปนอนอยู่ตรงนั่นได้”
“นางมาถึงที่นี่ก่อนเจ้าแต่นางไม่ได้เข้าทางประตูหน้านางได้พังหลังคาลงมาแล้วก็ถามหาคนชื่อฟุก คนอะไรชื่อแปลกเป็นบ้า”
“แกรู้มั๊ยฟุกนะ ชื่อชั้นเอง แล้วแกทำอะไรกับเธอ”
“ข้าก็แค่ให้นาซัสสะกดนางให้หลับไปเอง ข้าไม่ได้ทำร้ายนางหรอกแล้วเจ้าเป็นอะไรกับนางละ?”
“เธอ......เธอเป็นผู้หญิงของชั้น ชั้นต้องการให้แกส่งตัวเธอมาซะ”
“คงจะไม่ได้...เพราะที่นี่เป็นวิหารของข้าและนางก็นอนอยู่ในนี้ข้าฉะนั้นนางเป็นของข้าถ้าเจ้าอยากได้เจ้าต้องทำตามกฎของข้า”
“แล้วแกต้องการอะไร”
“สู้กับข้า...ถ้าเจ้าชนะข้าจะให้ทุกอย่างกับเจ้า”
“ก็ได้ ชั้นจะสู้”ตอนนี้ผมตัดสินใจทำสิ่งที่จะเปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาลแต่ผมก็ไม่ได้รู้เลย
ตอนนี้ผมคิดแค่อย่างเดียวคือต้องเอาทริชคืนมาให้ได้ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม
ฟังตอนสู้จะได้อารมณ์มาก ผมใช้ฟังตอนแต่ง
http://www.youtube.com/watch?v=n0WqBT_29bk
“งั้นก็มาเริ่มกันเลย”แล้วอารอนก็กระโดดลงมาชกพื้นตรงที่ผมยืนอยู่ ทำเอาพื้นตรงนั้นแตกกระจาย
ผมกระโดดหลบออกมาแล้วก็เริ่มยิงใส่เขาแล้วเขาก็พุ่งมาฟาดผมด้วยหลังมือ ผมกระเด็นทะลุเสาหินไปอัดกำแพง เสาหินนั้นหักไม่มีชิ้นดีส่วนกำแพงก็เละไม่แพ้กันแต่ผมกลับรู้สึกเจ็บแค่นิดหน่อยเท่านั้นเอง
“เจ้าคงจะสงสัยละสิว่าทำไม่ถึงไม่เป็นอะไรข้าจะเฉลยให้ตอนนี้เจ้าไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว เจ้าได้กลายเป็นอินคิวบัสแบบเต็มตัวตั้งแต่ตอนที่เจ้า*censor*กับนาซัสยังไงละ”
“หา...นี่ชั้นกลายเป็นปิศาจไปแล้วเหรอ”ผมแทบไม่เชื่อว่าตอนนี้ผมได้กลายเป็นปิศาจไปแล้ว
“ใช่..เจ้าคิดถูกแล้ว”ทั้งๆที่อารอนตอบมาอย่างนั้นแต่ผมกลับไม่รู้สึกแตกต่างจากตอนเป็นมนุษย์เลยแต่ว่าผมจะมาสนใจเรื่องยิบย่อยไม่ได้ ผมจะต้องเอาชนะอารอน
ผมวิ่งเข้าชาร์ตพร้อมกับยิงกระหน่ำจนเขาเซถอยหลังไปแล้วผมก็หยิบหอกที่หล่นอยู่บนพื้นไปแทงเขาแบบเต็มๆแต่สิ่งที่ไหลออกมากลับไม่ใช่เลือดแต่เป็น...ทราย...
“แกเป็นตัวอะไร...”แล้วอารอนก็โจมตีสวนกลับมาพร้อมกับพูด
“ข้าก็เป็นเหมือนเจ้า....เป็นอินคิวบัสแต่ข้านะแตกต่างจากพวกเกิดใหม่แบบเจ้าข้าอยู่มาตั้งแต่ก่อนที่จอมมารจะเปลี่ยนมอนสเตอร์ให้กลายเป็นหญิงสาวจนข้ามีพลังที่มหาศาลและได้ผสานร่างกายและวิญญาณข้ากับทรายทำให้ข้าแข็งแกร่งยิ่งขึ้น”
ผมพยายามหลบการโจมตีจากนั้นก็ได้วิ่งออกมาตั้งหลักแล้วก็ชักมีดออกมา
ผมเริ่มทำวิธีบ้าเพื่อทดสอบพลังโดยการวิ่งไต่กำแพงแล้วใช่มีดเกาะเอาไว้แล้วก็ยิงปืนใส่อารอนผมวิ่งตรงไปที่อารอนในขณะที่เขาขว้างเศษอิฐมา ผมกระโดดไปเกาะหลังเขาแล้วใช้มีดแทงไปหลายทีจนเขาทรุดตัวลงผมทั้งแทงทั้งเชือดคอแล้วอารอนก็คว้าตัวผมได้เข้าเขวี้ยงผมลอยทะลุเสาไปสามเสาแล้วเขาก็เริ่มพล่ามอีก
“แค่กๆ..ดูเหมือนว่าใช้แค่ร่างนี้คงจะไม่พองั้นก็ได้เวลาเพิ่มพลังไปอีกขั้น”แล้วอารอนก็เรียกทรายมาปกคลุมตัวเอาไว้ผมวิ่งเข้าใส่พร้อมกับกระหน่ำยิงแล้วทรายก็ระเบิดออกทำให้ผมกระเด็นกลับมาอยู่ที่เดิมพอผมลุกขึ้นสิ่งที่ผมเห็นก็คือ ปิศาจอนุบิสตัวใหญ่โคตรๆ
“ฮ่าๆๆๆ นี้แหละพลังแห่งทราย!!!”
“ขี้โกงนี่หว่า...”
แล้วอารอนก็เอาอาวุธที่อยู่ตรงรูปปั้นมาไล่ฟันผมตอนนี้ผมถูกไล่ต้อนอยู่ฝ่ายเดียว
ผมพยายามยิงใส่แต่ก็ไม่เป็นผลตอนนี้ปืนผมไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง
“ฮ่าๆๆ เจ้ามีดีแค่นี้เองเหรอ”
ถูกไล่มาจนติดกำแพงแล้วผมก็คิดอะไรออกผมได้วิ่งไต่กำแพงอีกครั้งโดยใช้วิธีเดิมแล้วก็โดดไปเกาะอารอนอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมได้ติดC4ลูกสุดท้ายที่เหลือไว้ที่หลังเขาแล้วอารอนก็จับผมฟาดกับพื้นจากนั้นก็เหยียบผมไว้
“ไหนดูซิเจ้าจะทำไงต่อ”
“ก็ทำอย่างนี้ไง”ผมหยิบตัวจุดระเบิดมากด แรงระเบิดทำให้ท่อนบนของเขาระเบิดจนเละเป็นเม็ดทรายจำนวนมากคิดว่าคงสำเร็จแล้วแต่...
“หึๆๆ เจ้าทำให้ข้ารู้สึกสนุกจริงๆ”ทรายได้ไหลมารวมกันจนกลายเป็นท่อนบนของเขา
“ขี้โกงนี่หว่า...”แล้วอารอนก็เตะผมกระเด็นทะลุกำแพงไปอีกห้องนึงดูเหมือนว่าห้องนี้จะเป็นห้องที่ใช้เก็บสมบัติของเขาตอนนี้ผมระบมไปหมดทั้งตัวผมพยายามลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไปแต่ก่อนจะออกจากห้องสมบัติผมสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างเข้ามันเป็นสิ่งที่คุ้นตาผมมาก
ผมเห็นRPG-7ตั้งพิงกำแพงอยู่ผมเลยหยิบมันแล้วเดินออกไปสู้อีกครั้ง
ผมออกมาเห็นอารอนทรุดอยู่กับพื้นพร้อมกับโอดครวญ
“อ๊าก....นี้ข้าฝืนมากไปเหรอ ร่ายกายนี่รับไม่ไหวแล้วจริงด้วยข้าคงจะแก่แล้วจริงๆ”
“เฮ้ย..แกเป็นอะไรมากรึเปล่า”ผมถามดู
“ไม่เป็นไรข้ายังไหวอยู่ เข้ามาเลย”ผมไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่แต่ก็ต้องตัดสินกันสักที
ถ้าจรวจลูกนี้ไม่ได้ผลก็จบผมแพ้แล้วอารอนวิ่งเข้ามาหาผม ผมจึงตั้งท่าพร้อมยิง
แล้วก็เหนี่ยวไกจรวจพุ่งออกไปปะทะกับอารอนแบบจังๆทำให้ร่างจริงของเขากระเด็นออกมา
ผมทิ้งRPGลงจากบ่าแล้วก็เดินไปดูผลงานที่นอนแน่นิ่งอยู่
พอผมเดินไปถึงเขาก็ตื่นขึ้น
“แค่กๆๆ อา..เป็นการต่อสู้ที่โคตรมันส์เลย”
“แล้วชั้นชนะรึเปล่า”
“ชนะสิ...เจ้าชนะแล้วถึงเวลารับรางวัลที่เจ้าสมควรได้แล้ว”
ผมจึงเดินไปหาทริชแต่ว่าผมกลับถูกพายุทรายยกตัวขึ้น
“นี่แกจะทำอะไร”
“ก็มอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเจ้ายังไงละ ทั้งพลังของข้า อำนาจของข้า และอาณาจักรของข้า”
“แต่ที่ชั้นต้องการมันไม่ใช่แบบนี้”
“กษัตริย์พูดแล้วไม่คืนคำ รับไปซะทุกสิ่งทุกอยางที่ข้ามี”
แล้วอารอนก็ปล่อยพลังในรูปแบบของทรายให้ไหลเข้ามาในร่างกายผมผมรู้สึกเจ็บปวดแบบสุดๆ
“อ๊าก!!~~~หยุดนะโว้ย!!”ผมพยายามบอกให้เขาหยุดแต่เขาก็ไม่ยอมหยุด
ตอนนี้ตาของผมพร่าไปหมดจนผมมองอะไรไม่เห็นแต่ผมก็ยังได้ยินเสียง
“อย่านะคะ!!องค์ฟาโรห์!! ถ้าทำอย่างงั้นท่านจะต้องตายนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกนาซัสข้าอยู่มานานเกินพอแล้วมันสมควรจะถึงเวลาของข้าสักที”
“ได้โปรดหยุดเถอะค่ะ ท่านพ่อ!!!~”
“จำไว้นะนาซัส จงภักดีกับเขาเหมือนที่เจ้าภักดีกับพ่อลาก่อนนะลูกรัก...”
แล้วผมก็หมดสติไป....
Chapter 15: END
เป็นไงบ้างครับสนุกมั๊ยก็เม้นให้กำลังใจกันหน่อยเน้อ
แถมนิดหน่อย
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-7-12 16:00
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-7-12 16:04
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-7-13 22:38
[Gray Wolf Legend] Chapter-15
