ตอนนี้ฟุกกำลังอยู่ในช่วงการฝึกพลัง มาดูกันว่าเขาทำอะไรได้บ้างไปเลย
Chapter 17: EveryoneGrownup
ในตอนเช้าผมไม่สามารถที่จะขยับตัวได้เลยไม่มีแรงเหลือ ช่วงล่างชาไปหมดซึ่งก็ไม่แปลกหลังจากที่โดน*censor*มาตั้งแต่หัวค่ำยันเช้ามืดแต่ว่ายัยพวกนั้นกลับดูสดชื่นจนน่าหมั่นไส้
โดยเฉพาะนาซัส
“งั้นเดี๋ยวข้าไปเอาอาหารเช้ามาให้นะค่า~~”
“เออๆ...”
แล้วยัยตัวต้นเหตุก็เดินยิ้มกริ่มจากออกห้องไปเลยส่วนทริชยังนอนหลับอยู่ข้างๆผมใบหน้าของทริชเวลาหลับนี่น่ารักดีชะมัดเห็นแล้วอยากลักหลับจริงๆให้ตาย
แต่ตอนนี้แม้แต่จะยกมือยังยากเลยผมเลยนอนต่อในขณะที่ผมหลับผมก็ฝันอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมฝันเห็นอารอนแบบเต็มๆเขาเดินมาหาผมแล้วก็เริ่มพูด
“ไง...เจ้าได้ลองใช้พลังดูบ้างรึไง”
“ยังไม่เคยใช้เลยพอดีช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง...คือจริงๆผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันว่าใช้ยังไงหรือทำอะไรได้บ้าง”
“อืม...งั้นเจ้าฟังให้ดีๆนะช่วงแรกๆนั้นพลังของเจ้าทำได้แค่ควบคุมทรายได้อย่างอิสระเจ้าสามารถที่จะทำให้ทรายรอบๆตัวกลายเป็นอาวุธโดยการทำให้มันเป็นรูปร่างต่างๆเช่นดาบ หอก โล่หรือเกราะ หรือทำให้ทรายที่อยู่ใกล้กลับศัตรูลายเป็นหอกขึ้นมาแทงพวกมันได้”
“แล้วผมจะใช้มันได้ยังไง”
“เจ้าก็แค่แกะผ้าออกแล้วก็คิด....”
แล้วอารอนก็หายไปผมตื่นมาตอนเที่ยงแล้วก็เริ่มมีแรงผมจึงลงไปด้านล่างเพื่ออาบน้ำแล้วก็เดินมาตรงลานว่างนอกวิหาร
ผมลองทดสอบพลังของตัวเองดูว่าทำอะไรได้บ้างผมแกะผ้าที่มือออกแล้วก็ยืนมือไปด้านหน้าจากนั้นก็คิด อย่างแรก
“ดาบ”ทันใดนั้นรอยสักที่แขนก็เปล่งแสงสีส้มออกมาจากนั้นทรายก็ลอยขึ้นมาที่มือผมแล้วค่อยๆเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นดาบ
“นี่มันเชี่ยอะไรวะเนี่ย”
จากที่ดูมันไม่ค่อยจะเหมือนดาบเท่าไหร่มันดูเหมือนแท่งอะไรสักอย่างที่คล้ายๆดาบมากกว่า
ผมพยายามอยู่หลายครั้งในที่สุดก็สำเร็จดาบ...ผมได้ดาบมาแล้วแต่จากนี้ผมต้องลองอะไรที่ยากขึ้นไปอีก ผมลองควบคุมทรายจากระยะไกลให้มันขึ้นมาเป็นรูปร่างผมพยายามอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผลเลยถอดใจแล้วก็มาฝึกใช้อาวุธต่อ
ผมฝึกอยู่จนกระทั่งเย็นนาซัสก็มาตามผมไปทานอาหารเย็น
“ท่านฟุกคะ มาทานอาหารเย็นได้แล้วค่ะ”
“อืมๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”ผมหยุดการฝึกของวันนี้ไว้เท่านี้แล้วก็ไปทานอาหารเย็น
หลังจากที่ทานอาหารเสร็จผมก็ไปอาบน้ำแต่ว่าก่อนเข้าไปผมได้ลองเช็คดูจนทั่วว่าเรเน็กกับโนร่าไม่ได้อยู่แถวนี้เพราะผมไม่อยากโดนยัยพวกนั้นยั่วให้ตบะแตกอีกรอบแล้วผมก็ลงไปอาบน้ำจากนั้นก็เข้านอนวันนี้ผมนอนเร็วหน่อยเพราะว่าพรุ่งนี้ต้องฝึกอีกมาก
:3วันต่อมา:
3วันกับการฝึกควบคุมทรายจนตอนนี้ผมสามารถสั่งได้เหมือนแขนขาของตัวเอง
หลังจากที่ฝึกไปสักพักจู่ๆผมก็วูบไปแล้วอารอนก็โผล่มาอีก
“ไง...ดูเจ้าตอนนี้เก่งขึ้นมากนี่”
“ก็นิดหน่อย..แล้วนี่แกจะมาทำไมวะตาแก่”
“ข้ามาเพื่อที่จะสอนเจ้าไปขั้นยังไงละ”
“เออๆ มีอะไรจะสอนก็รีบสอน”
“ตอนนี้เจ้าฝึกใช้พลังขั้นที่หนึ่งจนคล่องแล้วข้าจะสอนขั้นที่สองให้เจ้าพลังขั้นต่อไปของเจ้าคือเมื่อเจ้าควบคุมทรายได้เจ้าก็ต้องหลอมรวมกับมันได้”
“แล้วมันหมายความว่ายังไง”
“ขั้นที่สองคือการทำให้ร่างกายเจ้ากลายเป็นทราย”
“เฮ้ยๆโม้แล้วใครจะไปทำได้”
“เจ้าจำไม่ได้รึไงตอนที่เจ้าสู้กับข้าเจ้าใช้หอกแทงข้าแต่ว่าสิ่งที่ไหลออกมาคือทรายไม่ใช่เลือด แล้วก็ตอนที่เจ้าระเบิดข้าไปครึ่งตัวแต่ข้าก็ยังไม่เป็นไรเพราะช่วงseoวินาทีก่อนที่เจ้าจะระเบิดข้าข้าได้เปลี่ยนร่างกายของข้าทั้งหมดให้กลายเป็นทรายยังไงละ”
“เออๆฝอยมาเยอะแล้วรีบบอกมาซะทีว่าต้องทำยังไง”
“ขั้นแรกเจ้าจะต้องปล่อยใจให้ว่างจากนั้นก็ให้คิดว่าเจ้านั้นคือทรายเจ้านั้นประกอบจากสิ่งเล็กๆมากมายไม่มีสิ่งจะทำลายเจ้าได้จากนั้นก็ลองให้ใครสักคนโจมตีเจ้าดู พลังนี้นะสำคัญมากถ้าเจ้าฝึกสำเร็จมันจะทำให้เจ้าเกือบจะเป็นอมตะเลยละ เอาละไปได้แล้ว”
แล้วผมก็ตื่นขึ้นมาเห็นเรเน็กกับโนร่านั่งดูผมอยู่
“ท่านฟาโรห์ท่านมานอนทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ”เรเน็กถามผม
“อ๋อไม่มีอะไรหรอกแค่เหนื่อยไปหน่อยนะเออนี่ช่วยอะไรอย่างสิ”
“อะไรเหรอคะ”
“ช่วยชกชั้นที”
“หา? ว่าไงนะคะ”
“ทำๆไปเถอะน่า...จำไว้นะชกให้สุดแรงไปเลย”
“รับทราบคะ”
ตอนนี้ผมต้องคิดว่าตัวผมนั้นคือทรายผมเกิดจากสิ่งเล็...
“อุ๊ก!!!”เรเน็กพุ่งเข้ามาชกผมอย่างรวดเร็วจนผมถึงกับจุกแทบอ้วก
“เอ่อ...เรเน็ก...รอชั้นให้สัญญาณก่อนก็ได้นะ อุ๊บ!! แปป ขอไปอ้วกก่อน”
ผมรีบเดินมาที่มุมลานแล้วก็อ้วกข้าวเช้าออกมาจนหมดเสร็จแล้วผมก็เดินกลับเข้าที่
“เอาละ ลองอีกรอบเรเน็กคราวนี้ให้รอชั้นส่งสัญญาณก่อนนะตกลงมั๊ย”เรเน็กพยักหน้าแล้วผมก็เริ่มคิดใหม่อีกครั้งผมคือทราย ผมประกอบจากสิ่งเล็กๆและไม่มีสิ่งใดทำลายผมได้
แล้วผมก็ส่งสัญญาณเรเน็กพุ่งเข้ามาชกผมอย่างรุนแรงจนหมัดนั้นทะลุตัวผมไปแต่ว่าผมกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยแล้วก็มีทรายไหลออกมาจากแผล พอเรเน็กดึงหมัดออกทรายก็ไหลมาปิดแผลจนหายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ฮ่าๆๆ เจ๊งโคตรเลยโว้ย ขอบใจว่ะอารอนไหนลองชกมาอีกซิเรเน็ก”เรเน็กชกผมอีกหลายหมัดแต่ผลก็ยังเหมือนเดิมแล้วจู่ๆผมก็รู้สึกหน้ามืดแล้วก็สลบไป
“เป็นไงบ้างขั้นที่สอง สุดยอดไปเลยใช่มั๊ย”
“นี่แกทำให้ชั้นหลับอีกแล้วใช่มั๊ย”
“เปล่าครั้งนี้เจ้าสลบไปเอง”
“แล้วชั้นสลบไปเพราะอะไรละก่อนหน้านี้ชั้นยังมีแรงอยู่เลย”
“เพราะว่าพลังขั้นที่สองยังไงละพลังขั้นสองนะมันจะช่วยให้เจ้าเป็นอมตะได้ชั่วคราวแต่ว่ามันจะไปตัดพลังกายของเจ้าโดยตรงคือยิ่งโดนโจมตีหนักเท่าไหร่เจ้าก็จะยิ่งหน่อยมากขึ้นจนสุดท้ายร่างกายเจ้าก็อาจจะรับไม่ไหว”
“เหมือนกับตอนที่แกทรุดลงไปหลังจากที่ชั้นระเบิดแกใช่มั๊ย”
“ใช่...แต่นั้นก็เพราะว่าร่ายกายข้านะเสื่อมโทรมไปมากทำให้ใช้ได้แค่นั้นก็บุญโขแล้ว”
“แล้วนี้ชั้นจะตื่นเมื่อไหร่เนี่ย”
“เรื่องนั้นข้าก็ไม่รู้เหมือนกันก็ขึ้นอยู่กับว่าร่างกายเจ้าจะฟื้นตัวได้เร็วแค่ไหนแต่ว่าไหนๆเจ้าก็มาแล้วข้าจะสอนพลังขั้นสุดท้ายให้กับเจ้านั้นคือพลังแห่งความแห้งแล้ง”
“อะๆ สอนมาเลย”
“จำไว้พลังนี่เป็นพลังที่อันตราที่สุดหากเจ้าไม่รู้จักควบคุมพลังนี่คือการทำลายความชื้นที่อยู่ในวัตถุสิ่งของหรือแม้แต่สิ่งมีชีวิต”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพลังทรายละ”
“เพราะทรายคือสัญลักษณ์ของความแห่งแล้งซึ่งเป็นสิ่งตรงข้ามกับความชุ่มชื้นยังไงละ”
“ตรรกะเชี่ยอะไรของแกวะไม่เห็นจะเข้าใจ”
“เรื่องนั้นช่างมันเหอะสิ่งที่เจ้าต้องรู้ก็แค่ถ้าเจ้าจะใช้มันเจ้าก็แค่คิดว่าเจ้าจะทำลายทุกๆสิ่ง”
แล้วอารอนก็หายไปซะดื้อๆ
Chapter 17: END
ตอนนี้ไม่ฮา ตอนหน้าเริ่มเครียดนะครับ
ไว้เจอกัน
แถมTrailerเกมส์น่าเล่น
http://www.youtube.com/watch?v=XqORbzbEfoM
[Gray Wolf Legend] Chapter-17
