ในทีี่สุดก็เสร็จซะทีตอนที่สิบสอง หลังจากที่เมื่อวานนี้ผมป่วยเป็นไข้หวัด
ไม่สามารถที่จะแต่งต่อได้แต่ว่าวันนี้ผมดีขึ้น
เลยแต่งต่อจนเสร็จ
ตอนนี้จะยาวหน่อยเพราะเตรียมตัวจะเข้าสู่อีเว้นท์พิเศษครั้งใหญ่และก้าวเข้าสู่ซีซั่นสองแล้วก็อีกอย่างตอนนี้มีน้ำเน่านิดหน่อยแต่งไปอ้วกไปเลี่ยนซะไม่มีไม่รู้คิดได้ยังไง
เป็นไงกันบ้างครับสนุกรึเปล่ามีความคิดเห็นหรือสงสัยอะไรก็เม้นถามมาได้เลย
ไม่สามารถที่จะแต่งต่อได้แต่ว่าวันนี้ผมดีขึ้นเลยแต่งต่อจนเสร็จ ตอนนี้จะยาวหน่อยเพราะเตรียมตัวจะเข้าสู่อีเว้นท์พิเศษครั้งใหญ่และก้าวเข้าสู่ซีซั่นสองแล้วก็อีกอย่างตอนนี้มีน้ำเน่านิดหน่อยแต่งไปอ้วกไปเลี่ยนซะไม่มีไม่รู้คิดได้ยังไง
Chapter 21: A New Journey Begin
หลังจากที่ผมกลับมาถึงที่พักผมก็เดินเข้าไปด้านในเพื่อที่จะไปดูอาการทริชกับนาซัสพอเข้ามาด้านในก็เห็นนาซัสกำลังนั่งคุยกับแวร์วูฟอยู่ผมจึงเดินเข้าไปหา
“เป็นไงบ้าง...ดีขึ้นรึยัง”
“ดีขึ้นมากแล้วละคะ”นาซัสหันมาตอบผมแล้วแวร์วูฟก็หันมาพูดกับผมด้วย
“ข้าต้องขอบคุณเจ้ามากนะที่ช่วยพาลูกสาวข้ามา”แวร์วูฟหันมาพูดกับผม
“ผมต่างหากละครับที่ต้องขอบคุ...เอ๊ะ!? ลูกสาว...หมายความว่า...”
“อ๋อใช้...ข้ายังไม่ได้แนะนำตัวเลยข้าชื่อคาริน อดีตผู้พิทักษ์ฟาโรห์รุ่นที่ 5 และก็เป็นแม่ของนาซัสด้วย”
“งั้นคุณก็เป็นอนุบิสด้วยสินะ”
“ใช่”
“แต่ว่าทำไมคุณถึงมาอยู่ในเมืองละ”
“เมื่อก่อนเมืองนี้เกิดโรคระบาดทำให้เจ้าเมืองมาขอร้องข้าถึงในวิหารเพื่อให้ข้านำความรู้และวิชาไปช่วยเหลือชาวเมืองข้าก็เลยต้องออกมาแต่ว่าอยู่ไปสักพักก็รู้สึกผูกพันกับเมืองนี้ก็เลยไม่อยากที่จะกลับไปในทะเลทราย”
“แล้วนาซัสละครับทำไมคุณไม่พาเธอมาด้วยละ”
“ก็นาซัสนะติดพ่อจะตายข้าลองไปชวนดูแล้วแต่ก็โดนปฏิเสธบอกว่าอยากจะอยู่กับท่านพ่อตลอดไป”
“ฮ่าๆ”
“ว่าแต่เจ้าเถอะทำอีท่าไหนเจ้าสามีหัวดื้อของข้าถึงได้ยอมรับเจ้าละ”
“เราสู้กันผมชนะแล้วเข้าก็มอบพลังให้ผมแต่ว่าผมไม่คิดว่าเข้าจะต้องตายด้วย”
“อืม...เขาได้เลือกแล้วละข้ารู้ดีเจ้านั้นก็เป็นคนแบบนี้แหละ”
แล้วจู่ๆคุณคารินก็เข้ามาประชิดตัวผมแล้วก็ส่งสายตาแปลกๆมา
“แต่ว่าดูดีๆเจ้าก็หน้าตาหล่อเหลาดีแล้วข้าก็ไม่ได้มีอะไรกับผู้ชายนานแล้วเจ้าอยากจะ...”
“ท่านแม่! หยุดเลยนะคะ”นาซัสเริ่มโวยวาย
“ฮ่าๆๆ ข้าล้อเล่นน่า ดูเจ้าหน้าซืดไปเลย”
ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่ผมก็ตกใจเหมือนกันแต่ว่าก็ยังมีสิ่งที่ทำให้ผมตกใจอีกอย่างนึงโผล่เข้ามา
“กลับมาแล้วค่า~”มีคนๆนึงเดินเข้ามาพอผมหันไปดูก็พบว่าเป็น...
“มินนะ!”
“หะ! เจ้าบ้าเมื่อตอนนั้นนี่ ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้”
“ผมต่างหากละที่ต้องเป็นคนถาม”
“ก็ข้าพักที่นี่แล้วเจ้าละมาทำอะไร”
“ผมพาเพื่อนมารักษาที่นี่แล้วก็พักที่นี่ด้วยเออและอีกอย่างผมชื่อฟุกเลิกเรียกผมว่าเจ้าบ้าสักที”
“ไม่มีทาง”
“ทำไมละ”
“ก็เจ้าชอบทำอะไรบ้าๆข้าก็ต้องเรียกเจ้าว่าเจ้าบ้าสิ”
“แล้วผมไปทำอะไรบ้าๆตอนไหนกัน”
“ก็เจ้าเอาขวดเหล้าไปฟาดหน้าเจ้าอัศวินนั้นนี้นา”
“นั้นเพราะผมอยากช่วยเธอต่างหาก”
“ข้าไม่ได้อยากให้เจ้าช่วยซะหน่อย”
“เอาละๆหยุดทะเลาะกันซะทีแล้วไปทานข้าวได้แล้ว”คุณคารินเข้ามาห้ามพวกเราสองคน
“ฟุก เจ้าไปตามทริชมาด้วย”
“แล้วทริชอยู่ไหนเหรอครับ”
“อาบน้ำอยู่ด้านหลังนะ”
ผมเดินมาที่ด้านหลังแล้วก็ได้พบว่าบ้านหลังนี้มันใหญ่กว่าที่เห็นมากผมเดินมาถึงหน้าห้องอาบน้ำก็เจอกับทริชกำลังเดินออกมา
“ไง...อาการเป็นไงบ้าง”เธอไม่ตอบแล้วก็เดินหนีผม
“เฮ้...เดี๋ยวสิ รอด้วย”ผมกอดเธอเอาไว้จากด้านหลัง
“ผมขอโทษนะที่ทิ้งเธอเอาไว้ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำอีกแล้ว ยกโทษให้ผมนะ”
“ข้าไม่ได้โกรธเจ้าหรอก ข้าโกรธตัวเองต่างหากที่อ่อนแอไร้ซึ่งพลังที่จะปกป้องเจ้าหากเจ้าอยู่ในอันตรายข้าโกรธตัวเองจนไม่สามารถที่จะสู้หน้าเจ้าได้”
“แต่ไม่ว่าเธอจะอ่อนแอหรือแข็งแกร่ง เธอก็ยังเป็นทริชที่ผมรักและจะรักไม่เปลี่ยนแปลง”
แล้วทริชก็หันมากอดผม
“อื้อหือ...หน้าอกยังแจ่มเหมือนเดิม”แล้วทริชหยิกหลังผมจนหนังแทบหลุด
“โอ๊ยๆ ผมล้อเล่น...เออแล้วนี่คุณคารินให้มาตามเธอไปทานข้าวรีบๆแต่งตัวซะนะ”
หลังจากที่ทุกคนมารวมตัวกันที่โต๊ะอาหารแล้วก็เริ่มคุยกันในเรื่องต่างๆ
“งั้นไอ้เรื่องวุ่นวายในเมืองเมื่อตอนบ่ายก็เป็นฝีมือพวกเจ้าสองคนสินะ”
“ครับ”
“คะ”
“แต่ว่าพวกเจ้ารู้ไหมว่า เจ้าลีอองนะมันเป็นลูกของเซอร์เรโนขุนนางของพวกดิออเดอร์ที่มีอำนาจอยู่แถวนี้การที่พวกเจ้าไปหาเรื่องมันนะเป็นความคิดที่ไม่ดีเลยนะ”
“ก็เจ้าบ้านี่ดันเอาขวดเหล้าไปฟาดหน้ามันก่อนนี่”
“นี่เป็นความผิดผมใช่มั๊ยแต่ว่าใครละที่ไปกวนประสาทมันก่อนนะ”
“ก็มันสุดจะทนนี่นา”
“มีเหตุผลแค่นั้นเองเหรอ”
“เจ้าอย่ามาทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย”
“นี่ๆบอกว่าอย่าทะเลาะกันไง เดี๋ยวก็ไล่ออกไปข้างนอกทั้งคู่เลย”
“คร้าบ....”
“ค่า...”
แล้วผมกับมินนะก็เริ่มเขม่นกัน
“นี่ฟุก เจ้าจะเดินทางไปซิปังกุในอีกสามวันใช่มั๊ย”
“ใช่ครับ”
“อา นี่ไงมินนะทำไมเจ้าไม่ไปกับฟุกละเจ้าก็จะไปซิปังกุด้วยไม่ใช่เหรอ”
“ไม่มีทางหรอกคะ ข้าไม่ไปกับเจ้าบ้านี่เด็ดขาด”แล้วมินนะก็ลุกจากโต๊ะไป
“จะไปไหนนะมินนะ”คุณคารินถาม
“ข้าอิ่มแล้วละคะ ขอตัวไปนอนพักก่อนวันนี้เหนื่อยมามากแล้ว”
พูดเสร็จเธอก็เดินไปด้านหลัง
พอทุกคนกินข้าวกันเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันไปที่ห้องแล้วก็เหมือนเคยทริชกับนาซัสทะเลาะกันอีกแล้วสุดท้ายก็มาลงที่ผมคืนนั้นผมก็โดนสูบพลังวิญญาณไปมากโขเลย
รุ่งเช้าผมตื่นขึ้นมาเดินได้ตามปกติผมสังเกตุว่าพลังผมคงมีมากขึ้นแล้วจริงๆโดนสูบไปขนาดนั้นยังเดินไหวอีกแต่เท่าที่เห็นฝ่ายที่เหนื่อยกลับเป็นทริชกับนาซัสแทนเพราะเมื่อคืนผมไม่เล่นด้วยเลยปล่อยให้ทั้งคู่จัดการกันเอาเอง
ผมซัดนมโฮลส์ทอรัสไปสองแก้วจากนั้นก็ไปอาบน้ำพอผมเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำก็เจอมินนะอาบอยู่ก่อนแล้วเธอก็หันมาเห็นผม
“กรี๊ด!! ออกไปให้พ้นนะเจ้าโรคจิต”แล้วเธอก็คว้าธนูมายิงผมเข้าที่กลางหน้าผากจนผมลงไปนอนกองอยู่หน้าห้องน้ำพอมินนะตั้งสติได้ก็วิ่งมาดูผม
“นี่!! เจ้าบ้า!! ฟื้นสิ!! ฟื้น!! ข้า...ข้าไม่ได้ตั้งใจ...ข้าขอโทษ...”
โดนธนูปักกลางหน้าผากแบบนี้ใครเขาจะฟื้นแต่ผมก็ฟื้นขึ้นมาซะงั้นสงสัยเป็นเพราะปฏิกิริยาโต้ตอบอัตโนมัติของร่างกายที่เปลี่ยนร่างเป็นทรายก่อนจะโดนยิง
“เฮือก!!! แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก...”ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการช๊อกอย่างแรงผมหันไปรอบก็เห็นมินะนั่งอยู่ข้างๆ
“เธอ...ยัยบ้า ยิงชั้นทำไมวะเกือบตายแล้วเนี่ย”
“ก็เจ้าพรวดพราดเข้ามาเองนี่”ผมสังเกตุเห็นตาเธอเลยทัก
“ตาแดงๆนะ เธอนะ อุ๊ก!...”ทักเล่นๆแต่ยัยนั้นกลับชกผมที่ท้องจริงๆเล่นเอาแทบอ้วก
“หนวกหูน่า”แล้วมินนะก็เดินหนีไปผมลุกขึ้นแล้วก็เดินเข้าไปอาบน้ำพออาบเสร็จผมก็เดินขึ้นมาแล้วก็เหยียบโดนอะไรสักอย่างพอเก็บขึ้นมาดูก็พบว่ามันเป็นจี้ห้อยคอแบบเปิดได้ผมจึงเปิดออกดูด้านในมีรูปของชายคนนึงยืนคู่กับเอลฟ์ ผมจึงออกไปถามคุณคารินเพื่อความแน่ใจ
แล้วก็ได้คำตอบ
“ใช่สองคนนั้นเป็นพ่อแม่ของมินนะทั้งคู่ถูกพวกดิออเดอร์ฆ่าตายตั้งแต่มินนะยังเล็กส่วนนางก็ถูกจับเป็นทาสแล้วก็พามาขายที่นี่ข้าไปเห็นเข้าเลยไถ่ตัวนางออกมาจี้นั้นสำคัญกับนางมากข้าอยากให้เจ้าช่วยนำไปคืนให้กับนางหน่อย”
“ครับ ได้ครับแต่ว่าตอนนี้คุณคารินพอจะรู้มั๊ยครับว่ามินนะอยู่ไหน”
“เจ้าลองไปหาแถวหอคอยกาลาต้าสิ”
“แล้วันคือที่ไหนละครับ”
“ก็หอคอยใหญ่ตรงกลางเมืองไง”
“ครับได้ครับ”
ผมรีบวิ่งตรงไปที่หอคอยแต่ว่าผมก็มาเจอปัญหากลางทางอีกไอ้ลีอองมันพาทหารมาดักหน้าผมเอาไว้
“แกคิดว่าแกจะไปไหน”
“อย่ามายุ่งต้อนนี้น่าชั้นไม่ว่าง”
“ไม่ว่างก็ต้องว่างเพราะแกจะต้องชดใช้ที่ทำกับหน้าข้า เล่นมันเลยพวกแก”ทหารคนนึงวิ่งเข้ามาแต่ว่าตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์สู้พอมันโจมตีมาผมหลบแล้วก็บีบคอมันเอาไว้จากนั้นก็ดูดความชื้นออกจากร่างมันแต่ว่าผมไม่ได้เอาถึงตายแค่สั่งสอนพอพวกที่เหลือเห็นก็วิ่งหนีกันหมดส่วนไอ้ลีอองก็กลัวจนฉี่ราด
“แก...แก...เป็นตัวอะไร”
“ชั้นคือฟาโรห์”
หลังจากที่เสร็จเรื่องกับพวกไอ้ลีอองแล้วผมก็รีบวิ่งมาจนถึงหอคอยผมลองหาดูรอบๆแต่ก็ไม่เจอเธอผมเลยวิ่งไต่ขึ้นไปดูบนยอดหอคอย
พอขึ้นมาถึงผมก็เจอกับมินนะกำลังนั่งอยู่เลยเดินเขาไปทัก
“ไง...ทำอะไรอยู่เหรอ”
“หะ! เจ้าบ้าเจ้าขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง”
“วิ่งขึ้นมานะ”
“แล้วเจ้ามีเรื่องอะไร”
“คือ...ชั้นเจอนี่ตกอยู่ในห้องอาบน้ำนะเลยจะเอามาคือ”ผมยื่นจี้ห้อยคอให้กับมินนะแล้วเธอก็คว้าไปอย่างเร็ว
“มันคงสำคัญกับเธอมากสินะ”
“ใช่...มันเป็นหลักฐานเพียงชิ้นเดียวที่ยืนยันว่าข้าเคยมีครอบครัว”
เดินเข้าไปนอนข้างๆเธอแล้วก็พูด
“ชีวิตเธอนี่น่าเศร้าเนอะคล้ายกับของผมเลย”
“เจ้าจะไปเข้าใจได้ยังไง”
“ผมเข้าใจสิ ผมไม่เคยมีแม่หรอกส่วนพ่อนะเหรอถึงจะมีแต่ก็ไม่มีซะยังจะดีกว่าเจ้านั้นไม่เคยสนใจผมหรอกวันๆเอาแต่รบไม่เคยมาดูแลในวันที่ผมป่วยคนที่พาผมไปหาหมอไม่ใช่เจ้านั้นหรอกแต่เป็นเพื่อนรักของผมต่างหากที่แบกผมไป”
“หึ แต่อย่างน้อยเจ้าก็มีเพื่อนที่แสนดี”
“ใช่เพราะงั้นไงผมถึงได้บอกว่าแค่คล้ายๆงั้นผมไปก่อนนะ”ผมลุกขึ้นแล้วมินนะก็เรียกผม
“นี่เจ้าบ้...ฟุก เจ้ารังเกียจข้ารึเปล่า”
“ทำไมผมต้องรังเกียจเธอด้วยละ”
“ก็ข้าเป็นลูกครึ่งมนุษย์-เอลฟ์ ทำให้ทั้งมนุษย์และเอลฟ์ต่างก็รังเกียจข้า”
“ผมนะ ไม่รังเกียจเธอหรอกเพราะผมไม่รังเกียจผู้หญิงหรอกและไม่ว่าจะเป็นมอนสเตอร์หรือลูกครึ่งเอลฟ์แต่ผู้หญิงก็ยังคงเป็นผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ”
คำพูดน้ำเน่าของผมทำให้มินนะยิ้มออกมานิดหน่อยแล้วผมก็เดินไปที่ขอบหลังคาทำท่าจะกระโดดแต่ว่ามองกี่ทีก็ยังseoข้าเหมือนเดิมเลยลงทางบันไดดีกว่า
พอผมกลับมาถึงผมก็ฝึกอยู่จนกระทั้งตะวันตกดินแล้วก็กินข้าวเย็นจากนั้นก็อาบน้ำเตรียมจะเข้านอนขณะที่ผมกำลังอาบน้ำอยู่จู่ๆก็มีคนมากอดแล้วก็เอาหน้าอกมาดันหลังผมผมรู้ได้ทันที่ว่าเป็นใคร
“อย่านะคุณคาริน”
“ทำไมละก็ข้าเหงานี่นาข้าไม่ได้ลิ้มรสผู้ชายมานานแล้วนะ”
“แต่ว่ามันจะดูไม่เหมาะนะครับ”
“เจ้ารังเกียจข้าเหรอ”
“เปล่าครับคือ...ผมได้กับนาซัสไปแล้วจะให้มาทำแบบนี้มันดูยังไงอยู่...”
“นาซัสก็อยู่ส่วนนาซัสข้าก็อยู่ส่วนข้าไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลยนี่นา”
“เอ่อ...คือ...”
ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากจะเข้ารูทเทครัวสักเท่าไหร่แต่ว่าลองมวยรุ่นใหญ่สักทีจะเป็นไรไปปกติก็เคยแต่รุ่นเล็กกับมือสมัคเล่น คืนนั้นผมเลยตัดสินใจ*censor*กับคุณคาริน
แต่ทว่ามวยรุ่นใหญ่มันคงจะเกินตัวผมไปหน่อยเพราะคุณคารินเล่นเอาผมนอนแห้งคาห้องน้ำเลยจนมินนะต้องมาช่วยพาผมไปที่ห้องนอน
“เจ้านี่มัน...น่าสมเพจเป็นบ้า”ผมพยายามรวบรวมเสียงแล้วก็ตอบกลับไป
“ขอบ...คุณ...”
และในที่สุดวันเดินทางก็มาถึงผมเก็บสัมภาระโดยของๆผมก็ไม่มีอะไรมากก็มีเงินปืนAK กระสุนสำรองแล้วก็ระเบิดที่ผมไปซื้อมาจากคนแคระที่ขายอยู่ในตลาด พวกเราเดินทางมาขึ้นเรือโดยมีคุณคารินเดินทางมาส่งและผมก็ได้เพื่อนร่วมทางมาเพิ่มอีกคนนึงนั้นก็คือมินนะในที่สุดเธอก็ตัดสินใจไปกับผม
หลังจากที่เดินทางไปได้สักพักก็ฝันเห็นมอนสเตอร์ตนนึงเข้า...
Chapter 21:END
เป็นไงกันบ้างครับสนุกรึเปล่ามีความคิดเห็นหรือสงสัยอะไรก็เม้นถามมาได้เลย
เพราะตอนนี้ค่อนข้างยาวผมอาจจะอธิบายไม่ครบ
แถมหน่อยตัวละครใหม่ที่จะมาในซีซั่นสอง
คนแรก-ซาฮากิน
คนที่สองเนโกะมาตะ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-7-24 00:19
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-7-24 00:41
[Gray Wolf Legend] Chapter-21
