เป็นบทเกริ่นนำเนื้อเรื่องที่่ผมเคยคิดจะเอาลงเวปนี้ให้ทุกคนใน club อ่านเล่นขำๆอาจแต่งได้ไม่ดีมากเท่าไหร่ อันนี้เอามาหยั่งเชิงอะครับถ้าดีไม่ดีบอกต่อกันด้วยครับขอบคุนครับ
เป็นแนวเรื่องดาร์กๆ เถื่อนๆ หน่อยๆ
10ปีก่อนตอนผมอายุ 7 ขวบ วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกพรำๆผมออกไปวิ่งเล่นน้ำฝนตามกับพวกเด็กๆในหมู่บ้านด้วยความสนุกสนานตามประสาเด็กๆพอผมกลับมานั้นก็ได้เห็นภาพหมู่บ้านถูกทำลายล้างจนหมดบ้านทุกหลังถูกเผาพวกพ่่อแม่และผู้ใหญ่ต่างๆถูกฆ่าบ้างบ้างก็ยอมจำนนเพื่อความอยู่รอดของตน ผมและพวกเด็กๆคนอื่นๆตอนนั้นก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรได้แต่งุนงงกลับสภาพหมู่บ้านผมวิ่งกลับไปที่บ้านนึกว่ามีการจัดงานเลี้ยงในหมู่บ้านแต่พอเข้าไปที่บ้านก็เห็นพ่อแม่ของผมนอนจมกองเลือดอยู่ผมวิ่งเข้าไปด้วยความสงสัยและถามว่าพ่อเป็นอะไรกันหรอแม่ทำไมเงียบจัง พ่อผมหันมายิ้มและมองหน้าและพูดบางสิ่งออกมา
พ่อ : ''หนีไปลูกข้า'' และสิ้นลมตรงนั้น
ผมได้แต่มึนงงเดินออกมาข้างนอกเห็นเพื่อนๆของผมถูกจับและมีทหารคนนึงเดินพุ่งเข้ามาและกระชากผมขึ้นฟ้า
ทหาร : ''แกต้องไปกับพวกเรา พวกแกยังมีประโยชน์ยังตายไม่ได้''
มันพูดเสร็จมันก็เหวี่ยงผมเข้ากรงขังและดันเพื่่อนๆของผมเข้ามาอัดในกรงขังเล็กๆนั้นพวกผมประมาน30คนก็ถูกเข็นขึ้นรถม้าและพาตากฝนตรากตรำลำบากมากไม่ได้กินข้าวกินปลามา2วันเพื่อนของผมเหลือประมาน23คนบางคนเป็นไข้ขึ้นสูงพวกมันก็เอาหอกแทงและโยนลงจากกรงขังไปเลยมันพูดเพียงแค่ว่า
''ร่างกายอ่อนแอแบบนี้ เอาไปทำอะไรได้ตายไปซะดีกว่า'' ผมเริ่มมีความคิดโกรธแค้นคิดในใจว่าพวกผมไปทำอะไรทำไมต้องมาทำแบบนี้กับพวกผมหมู่บ้านผมทำอะไรผิดทำไมต้องทำกันแบบนี้ ย่างเข้าวันที่3 พวกมันให้พวกผมได้กินอะไรนิดๆหน่อยๆบ้างแล้วตกดึกผมก็เห็นปราสาทหลังใหญ่ที่อยู่กลางป่าเขาห่างไกลจากโลกภายนอกมากนักเป็นปราสาทสภาพดีเหมือนเพิ่งสร้างเสร็จได้ไม่นานผมรู้สึกสะอิดสะเอียนเมื่่อเห็นปราสาทนี้เหมือนมีความรู้สึกถึงความตายปรากฏแผ่ออกมาจากปราสาทก็ว่าได้พอถึงประตูทางเข้าพวกมันก็ล่ามพวกผมด้วยเชือกและลากพวกผมเข้าไปจนถึงคุกใต้ดินภายในห้องนั้นเป็นห้องกว้างพอๆกับลานกลางเมืองใหญ่ไปทางเหนือของหมู่บ้านผมเลยก็ว่าได้มีคบเพลิงบนเสาทุกต้นและเต็มไปด้วยมอนส์เตอร์สาวเยอะแยะเต็มไปหมดซึ่งผมเพิ่งเคยเห็นมอนส์เตอร์สาวครั้งแรกพวกเธอถูกแช่อยู่ในโหลทดลองและมีจอมเวทย์คอยร่ายเวทกำกับเพื่ออะไรสักอย่างเหมือนกับไม่ให้ศพพวกนี้เน่าสลายหลังจากนั้นก็มีขุนนางคนนึงเดินเข้ามารูปร่างอัปลักษณ์พอสมควรมันมีใบหน้าที่ หน้าเกลียดมาก ตา สองข้างขนาดไม่เท่ากัน มีไฝเม็ดใหญ่บนหน้าฝาก ขอบตาเขียวคล้ำเหมือนคนอดนอน มันเดินอาดๆเข้ามาและบอกว่าให้เริ่มการทดลองพวกผมได้ เพียงสักพักพวกมันก็ให้ข้าวพวกผมกินพอผมกินกันได้สักพักมันก็ให้พวกผมไปหลับนอนตามปกติ ซึ่งทำให้ผมมึนงงกับคำว่าเริ่มฝึกนั้นเอง พอตกกลางคืนผมจึงเข้าใจคำว่าเริ่มฝึกนั่นเองร่างกายผมร้อนมาก
ผมคิดว่ามันคงแอบเอายาใส่ไว้ในอาหารที่ผมกินพวกเพื่อนผมที่นอนอยู่ข้างกันเริ่มกรีดร้องผมรู้สึกถึงไฟภายในตัวผมมันร้อนมากพวกทหารมันยังคงยืนดูพวกผมพวกจอมเวทย์เหมือนร่ายเวทย์มนคาถาอะไรสักอย่างสร้างบาเรียล้อมพวกผมไว้ไม่กี่นาทีต่อมา เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างๆผมเธอก็มีปีกงอกออกมาและหางงอกตามมาอีกทีดวงตาเธอดูหื่นกระหายมากเธอพุ่งเข้ามาทางผมแต่ตกใจและหลบเธอพุ่งใปชนกับเด็กผู้ชายคนนึงที่เริ่มกลายร่างเป็นวัวน่าจะเป็น
มิโนธอรัส พวกจอมเวทเริ่มร่ายเวทให้พวกผมบ้าคลั่งพวกเด็กๆเริ่มฆ่ากันเองส่วนผมนั้นปวดหัวและปวดท้องเพราะเหมือนไฟในร่างกายมันจะทะลุออกมาข้างนอกและอยู่ดีๆผมก็สลบไปพอผมตื่นขึ้นมาอีกทีผมอยู่ในห้องขังห้องหนึ่งมือผมมีไฟลุกได้ผมตกใจมากและทุกๆห้องก็มีพวกเด็กๆเพื่อนผมซึ่งแต่ละคนไม่อยู่สภาพของคนอีกต่อไปแล้วกลายเป็นสัตว์ประหลาดกันไปจนหมดพวกเราถูกทำอย่างนี้โดยที่ทุกครั้งที่กินอาหารจะมีอาการปวดและทรมานซ้ำไปซ้ำมาตลอดเวลา 10 ปีคนตายจากไปก็เยอะจน ผมอายุได้ 17 สภาพของผมไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้วมีชิ้นส่วนของมอนเตอร์เกือบทุกชนิดอยู่ในร่างกายของผม
เด็กที่มากับผมถือเป็นรุ่นแรกเลยก็ว่าได้เพราะทุกๆปีจะต้องมีกลุ่มเด็กๆมาใหม่เสมอและตายทุกปีและกลุ่มของผมเหลือรอดอยู่เพียง 4คน มีผม และเด็กผู้หญิงอีก 2 คนและเด็กชายอีกหนึ่งพวกเราเริ่มชินกับการถูกกินอาหารพวกนี้จนตอนนี้ไม่มีวี่แววความเจ็บปวดอีกต่อไปมันจับพวกเรามาขังรวมกัน 4 คน
ซึ่งวันนั้นผมได้ถามชื่อพวกเพื่อนๆเป็นครั้งแรกในรอบ10 ปี คนแรกเธอเป็นซัคคิวบัสซะ 85เปอร์เซ็นได้ ดูเหมือนพวกทหารที่ทดลองบอกว่าเธอคือผงานที่สำเร็จที่สุดเพราะคงสภาพมอนเตอร์รูปร่างหลักได้ส่วนอื่นๆสามารถกดให้ไม่เผยมาก เธอชื่อ จัสมีน อีกคนเธอมีผมสีขาวและเป็นซัคคิวบัสเช่นกันผมเห็นโหลทดลองเยอะแยะแต่ทำไมผมไม่เคยเห็นซัคคิวบัสผมสีขาวแบบนี้มาก่อนเลย เธอชื่อ แมรี่ อีกคนเป็นผู้ชาย มีร่างกายคล้ายแวร์วูฟผสมมิโนธอรัสมาก
เค้าชื่อ โคดิส และผมมีสภาพไม่สมบูรณ์ที่สุดเพราะร่างกายผมมีช้นส่วนต่างๆทั้งสไลม์ อินคิวบัส มิมิค มัมมี่ ฯลฯ แลบมาอย่างละนิดดูน่าเกลียดดี พวกเธอถามชื่อผมผมบอกว่า ผมจำไม่ได้ แมรี่เลยพูดขื่อขึ้นมา
แมรี่ : ''นายชื่อ คิล ก็แล้วกัน เราจะเรียกนายว่าคิล'' พวกเราจึงอยู่ด้วยกันอย่างสนุกสนานได้ประมาน 4 วันเรื่องเศร้าก็เกิดขึ้นมา พวกมันเรียกตัวพวกเราเข้ามาในห้องโถงนั่นอีกครั้งและทำเหมือนเดิมคือการร่ายเวทบาเรียแล้วไอ้ขุนนางที่ผมไม่ได้เห็นซะนานก็โผล่ออกมาอีกครั้งมันยืนยิ้มและบอกว่าวันนี้พวกแกจะต้องฆ่ากันเองเพื่อทำให้การทดลองนั้นเสร็จสมบูรณ์ถ้าแกรอดเป็นคนสุดท้ายข้าจะให้อิสระกับพวกแก คำว่าอิสระเนี่ยมันช่างเป็นคำที่น่าโหยหาทุกคนที่อยู่ที่นี่ต้องจินตนาการว่าจะได้เป็นอิสระรับแสงอาทิตย์ยามเช้าเจอเดือนเจอตะวันทุกคนและมันก็ร่ายเวทให้พวกผมโดนกดลงกับพื้นและเอาเข็มไปดูเลือดแมรี่ออกมาและมันก็บอกว่าแกดีมากที่ทำให้เลือดของ ลิลิม ที่ข้าฉีดเข้าไปไม่เสียเปล่าเอาล่ะข้าจะฉีดเลือดเข้าไปในตัวพวกแก3คนเพื่อให้คงสภาพมนุษย์ได้ถ้าแกชนะเป็นคนรอดได้ล่ะนะหลังจากนั้นพวกผมก็เริ่มต่อสู้กันเอง จัสมีนพุ่งเข้ามาเอากรงเล็บทิ่มผม และโคดิสพุ่งเข้ามาล็อกผมไว้พวกเขารุมทำร้ายผม
คิล : ''ทำไมพวกนายทำกันแบบนี้ คิดหรอว่ามันจะปล่อยเราไปง่ายๆ''
โคดิส : ''ขอโทษนะคิลแต่มันอาจจจะเป็นจริงก็ได้ ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากจะออกไปเจอโลกภายนอก''
จัสมีน : ''ไม่ต้องพูดฆ่ามันก่อนเลย''
จัสมีนพุ่งกงเล็บเข้ามาโจมตีผม ผมรีบเปลี่ยนร่างกายเป็นไสลม์ดูดกลืนเธอเข้าไปและผมก็พยายามพูดให้พวกเธอเข้าใจว่าเรามาหาทางร่วมกันแก้ปัญหาแต่ก็กับใช้พลังเวทย์ระเบิดท้องผมทำให้ชิ้นส่วนสไลม์กระจายผมกระอักเลือดออกมาส่วน โคดิสพุ่งเข้ามาเตะผมไปชนบาเรียแตกกระจายและกระแทกเสา
หักผมตกลงมาสภาพบอบช้ำปางตาย แมรี่กลับมาได้สติหลังจากโดนดูดเลือดออกไปรีบออกมาห้าม
แมรี่ : ''ทุกคนทำไมต้องทำแบบนี้ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอเราเป็นรุ่นเดียวกันไม่ใช่หรอ''
จัสมีน : ''เหอะ อย่างแกยังกล้าพูด ได้มีถพลังของลิลิมแกสิจะรอดเป็นคนสุดท้าย''
โคดิส : ''หลีกไปแมรี่ฉันจะฆ่าเจ้าคิลทิ้งตรงนั้นแหละ''
ในหัวของผมมืดแปดด้านคิดอะไรไม่ออกทำไมเพื่อนของผมที่อยู่ในหมู่บ้านด้วยกันุ(ถึงจะไม่รู้จักกันก็เถอะ)ต้องมาทำร้ายกันขนาดนี้ด้วย จีสมีนพุ่งเข้ามาเอากรงเล็บข่วนแขนผมขาดไปข้างส่วนเจ้าโคดิสฉีกผมออกเป็นสองส่วนผมรู้สึกทรมามากเหมือนเวลาทุกวินาทีผ่านไปนานเหมือนหนึ่งชั่วโมงผมรู้ที่ผมไม่ตายเพราะมีเเชื้อของสไลม์อยู่จึงยังมีชีวิตอย่างทรมานซึ่งผมตอนนี้อยากจะตายมากเลือดไหลไปตามทางผมนอนหงายรอความตายแล้วแมรี่ก็พุ่งเข้ามาช่วยผม
คิล : ''มาช่วยฉันทำไมบาเรียแตกแล้วเธอรีบหนีไปเถอะ'' ผมพูดพร้อมกระอักเลือดออกมา
เหมือนแมรี่กำลังจะพูดอะไรสักอย่างแต่คงช้าไปเพราะว่าโดนโคคิสเอาต้นเสาที่หักทุบหัวกระแทกพื้นระเบิดต่อหน้าต่อตาผม ผมสะอึกกรีดร้องด้วยความโกรธแค้นที่ทำไมพวกเราต้องมาฆ่ากันเองทำไมพวกเพื่อนผมถึงถึงโง่ไปหลงเชื่อคำยั่วยุโง่ๆและฆ่าแมรี่ได้หน้าตาเฉยผมยืดลิ้นกบของผมออกไปพุ่งเข้าไปหยิบขวดหลอดแก้ัวจากไอ้ขุนนางชั่วแล้วก็กลับมาดื่มเลือดของแมรี่ในหลอดแก้วนั้นจนหมดผมรู้สึกถึงพลัง พลังมากมายเอ่อล้นออกมาจากตัวของผมร่างกายผมพุ่งกลับมารวมตัวกันแล้วเกิดไอควันขาวๆรอบตัวของผมร่างกายผมกลับมาเป็นมนุษย์ปกติเพียงแต่ที่เปลี่ยนไปคือผมสีขาวโพลนไปทั่วทั้งหัว
ขุนนาง : ''ฮ่าๆ การทดลองสำเร็จทำให้ปิศาจคงรูปร่างมนุษย์ได้''
ผมไม่ได้ฟังที่มันพูดเลยผมพุ่งเข้าไปกระชากโคดิสและดึงหัวหลุดออกจากตัวแล้วบี้จนระเบิดคามือผม จัสมีนยังตะลึงไม่หายแต่ช้าไปเพราะผมเข้าถึงด้านหลังและกระชากปีกเธอออกจากตัวเธอและหักคอเธอทิ้ง ห้องทั้งห้องอยู่ในความเงียบ ผมจะพูดเพื่อจบความเงียบงัน
คิล : ''พวกแกไม่ต้องห่วงฉันจะฆ่าพวกแกทุกคนแน่นอน''
พวกนักเวทย์จะร่ายเวทผมก็พ่นไฟใส่พวกมันจนไหม้เป็นตอตะโกไป พวกทหารกรูเข้ามาในห้องโถงประมาน500กว่าคนแต่พวกมันหยุดผมไม่อยู้่แล้วผมกระโดดเตะต้นเสาข้างๆผมหักลงมาทับพวกมันละยกเสาเหวี่ยงจนพวกมันตายไปเกือบหมดผมพุ่งเข้าไปหาไอ้ขุนนางแต่ว่ามันกลับวาปหายไปได้ทิ้งไว้แต่เสียง ''หึหึ แกเจ้าสัตว์มดลองคิดจะแว้งกัดเจ้านายหรอแกยังเร็วไปคิดหรอว่าฉันจะเป็นหมูในอวยแกเชือดง่ายๆฮ่าๆระวังตัวไว้ข้าคนนี้จะส่งมือและกองทัพดิออเดอร์ภายใต้บังคับบัญชาของข้าไปจัดการแกอย่างแน่นอน''
ผมไม่พูดอะไรผมใช้พลังของ ซิลฟ์ พัดตัวเองลอยขึ้นฟ้าและใช้พลังของลิลิมใช้เวทระเบิดปราสาททิ้งไปเลยจนปราสาทไม่เหลือซากทุกคนตายเรียบเหลือผมเพียงคนเดียว ตอนนี้ผมไม่รุู้จะต้องทำยังไงจึงบินไปยังเมืองใกล้ๆท่าเรือและปลอมตัวเป็นชาวบ้านไปเจอใบประกาศต้องการตัว สัตว์ทดลองหมายเลขหนึ่ง โดยค่าหัวประมาน 100ล้านเหรียญ ผมจึงต้องรีบออกเดินทางต่อเพื่อไม่ให้เจอกับใครเส้นทางยังอีกยาวไกลผมจะไปได้แค่ไหนกันนะ
ผมรู้สึกตัวเองเริ่มแปลกๆไปเหมือนมีความต้องการมากยิ่งขึ้นแต่ไม่รู้ว่าต้องการอะไร ผมโดดขึ้นเรือที่กำลังจะออกทะเลไปยังเมืองทางตะวันตกท่าทางจะยังมีอันตรายมากมายรอผมอยู่อีกเยอะแน่นอน
จบบทเกริ่นนำ
ยาวไปหน่อย(ไม่หน่อยละมั้ง
) หวังว่าจะมีคนอ่านจบและติชมนะครับ 
เป็นแนวเรื่องดาร์กๆ เถื่อนๆ หน่อยๆ
10ปีก่อนตอนผมอายุ 7 ขวบ วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกพรำๆผมออกไปวิ่งเล่นน้ำฝนตามกับพวกเด็กๆในหมู่บ้านด้วยความสนุกสนานตามประสาเด็กๆพอผมกลับมานั้นก็ได้เห็นภาพหมู่บ้านถูกทำลายล้างจนหมดบ้านทุกหลังถูกเผาพวกพ่่อแม่และผู้ใหญ่ต่างๆถูกฆ่าบ้างบ้างก็ยอมจำนนเพื่อความอยู่รอดของตน ผมและพวกเด็กๆคนอื่นๆตอนนั้นก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรได้แต่งุนงงกลับสภาพหมู่บ้านผมวิ่งกลับไปที่บ้านนึกว่ามีการจัดงานเลี้ยงในหมู่บ้านแต่พอเข้าไปที่บ้านก็เห็นพ่อแม่ของผมนอนจมกองเลือดอยู่ผมวิ่งเข้าไปด้วยความสงสัยและถามว่าพ่อเป็นอะไรกันหรอแม่ทำไมเงียบจัง พ่อผมหันมายิ้มและมองหน้าและพูดบางสิ่งออกมา
พ่อ : ''หนีไปลูกข้า'' และสิ้นลมตรงนั้น
ผมได้แต่มึนงงเดินออกมาข้างนอกเห็นเพื่อนๆของผมถูกจับและมีทหารคนนึงเดินพุ่งเข้ามาและกระชากผมขึ้นฟ้า
ทหาร : ''แกต้องไปกับพวกเรา พวกแกยังมีประโยชน์ยังตายไม่ได้''
มันพูดเสร็จมันก็เหวี่ยงผมเข้ากรงขังและดันเพื่่อนๆของผมเข้ามาอัดในกรงขังเล็กๆนั้นพวกผมประมาน30คนก็ถูกเข็นขึ้นรถม้าและพาตากฝนตรากตรำลำบากมากไม่ได้กินข้าวกินปลามา2วันเพื่อนของผมเหลือประมาน23คนบางคนเป็นไข้ขึ้นสูงพวกมันก็เอาหอกแทงและโยนลงจากกรงขังไปเลยมันพูดเพียงแค่ว่า
''ร่างกายอ่อนแอแบบนี้ เอาไปทำอะไรได้ตายไปซะดีกว่า'' ผมเริ่มมีความคิดโกรธแค้นคิดในใจว่าพวกผมไปทำอะไรทำไมต้องมาทำแบบนี้กับพวกผมหมู่บ้านผมทำอะไรผิดทำไมต้องทำกันแบบนี้ ย่างเข้าวันที่3 พวกมันให้พวกผมได้กินอะไรนิดๆหน่อยๆบ้างแล้วตกดึกผมก็เห็นปราสาทหลังใหญ่ที่อยู่กลางป่าเขาห่างไกลจากโลกภายนอกมากนักเป็นปราสาทสภาพดีเหมือนเพิ่งสร้างเสร็จได้ไม่นานผมรู้สึกสะอิดสะเอียนเมื่่อเห็นปราสาทนี้เหมือนมีความรู้สึกถึงความตายปรากฏแผ่ออกมาจากปราสาทก็ว่าได้พอถึงประตูทางเข้าพวกมันก็ล่ามพวกผมด้วยเชือกและลากพวกผมเข้าไปจนถึงคุกใต้ดินภายในห้องนั้นเป็นห้องกว้างพอๆกับลานกลางเมืองใหญ่ไปทางเหนือของหมู่บ้านผมเลยก็ว่าได้มีคบเพลิงบนเสาทุกต้นและเต็มไปด้วยมอนส์เตอร์สาวเยอะแยะเต็มไปหมดซึ่งผมเพิ่งเคยเห็นมอนส์เตอร์สาวครั้งแรกพวกเธอถูกแช่อยู่ในโหลทดลองและมีจอมเวทย์คอยร่ายเวทกำกับเพื่ออะไรสักอย่างเหมือนกับไม่ให้ศพพวกนี้เน่าสลายหลังจากนั้นก็มีขุนนางคนนึงเดินเข้ามารูปร่างอัปลักษณ์พอสมควรมันมีใบหน้าที่ หน้าเกลียดมาก ตา สองข้างขนาดไม่เท่ากัน มีไฝเม็ดใหญ่บนหน้าฝาก ขอบตาเขียวคล้ำเหมือนคนอดนอน มันเดินอาดๆเข้ามาและบอกว่าให้เริ่มการทดลองพวกผมได้ เพียงสักพักพวกมันก็ให้ข้าวพวกผมกินพอผมกินกันได้สักพักมันก็ให้พวกผมไปหลับนอนตามปกติ ซึ่งทำให้ผมมึนงงกับคำว่าเริ่มฝึกนั้นเอง พอตกกลางคืนผมจึงเข้าใจคำว่าเริ่มฝึกนั่นเองร่างกายผมร้อนมาก
ผมคิดว่ามันคงแอบเอายาใส่ไว้ในอาหารที่ผมกินพวกเพื่อนผมที่นอนอยู่ข้างกันเริ่มกรีดร้องผมรู้สึกถึงไฟภายในตัวผมมันร้อนมากพวกทหารมันยังคงยืนดูพวกผมพวกจอมเวทย์เหมือนร่ายเวทย์มนคาถาอะไรสักอย่างสร้างบาเรียล้อมพวกผมไว้ไม่กี่นาทีต่อมา เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างๆผมเธอก็มีปีกงอกออกมาและหางงอกตามมาอีกทีดวงตาเธอดูหื่นกระหายมากเธอพุ่งเข้ามาทางผมแต่ตกใจและหลบเธอพุ่งใปชนกับเด็กผู้ชายคนนึงที่เริ่มกลายร่างเป็นวัวน่าจะเป็น
มิโนธอรัส พวกจอมเวทเริ่มร่ายเวทให้พวกผมบ้าคลั่งพวกเด็กๆเริ่มฆ่ากันเองส่วนผมนั้นปวดหัวและปวดท้องเพราะเหมือนไฟในร่างกายมันจะทะลุออกมาข้างนอกและอยู่ดีๆผมก็สลบไปพอผมตื่นขึ้นมาอีกทีผมอยู่ในห้องขังห้องหนึ่งมือผมมีไฟลุกได้ผมตกใจมากและทุกๆห้องก็มีพวกเด็กๆเพื่อนผมซึ่งแต่ละคนไม่อยู่สภาพของคนอีกต่อไปแล้วกลายเป็นสัตว์ประหลาดกันไปจนหมดพวกเราถูกทำอย่างนี้โดยที่ทุกครั้งที่กินอาหารจะมีอาการปวดและทรมานซ้ำไปซ้ำมาตลอดเวลา 10 ปีคนตายจากไปก็เยอะจน ผมอายุได้ 17 สภาพของผมไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้วมีชิ้นส่วนของมอนเตอร์เกือบทุกชนิดอยู่ในร่างกายของผม
เด็กที่มากับผมถือเป็นรุ่นแรกเลยก็ว่าได้เพราะทุกๆปีจะต้องมีกลุ่มเด็กๆมาใหม่เสมอและตายทุกปีและกลุ่มของผมเหลือรอดอยู่เพียง 4คน มีผม และเด็กผู้หญิงอีก 2 คนและเด็กชายอีกหนึ่งพวกเราเริ่มชินกับการถูกกินอาหารพวกนี้จนตอนนี้ไม่มีวี่แววความเจ็บปวดอีกต่อไปมันจับพวกเรามาขังรวมกัน 4 คน
ซึ่งวันนั้นผมได้ถามชื่อพวกเพื่อนๆเป็นครั้งแรกในรอบ10 ปี คนแรกเธอเป็นซัคคิวบัสซะ 85เปอร์เซ็นได้ ดูเหมือนพวกทหารที่ทดลองบอกว่าเธอคือผงานที่สำเร็จที่สุดเพราะคงสภาพมอนเตอร์รูปร่างหลักได้ส่วนอื่นๆสามารถกดให้ไม่เผยมาก เธอชื่อ จัสมีน อีกคนเธอมีผมสีขาวและเป็นซัคคิวบัสเช่นกันผมเห็นโหลทดลองเยอะแยะแต่ทำไมผมไม่เคยเห็นซัคคิวบัสผมสีขาวแบบนี้มาก่อนเลย เธอชื่อ แมรี่ อีกคนเป็นผู้ชาย มีร่างกายคล้ายแวร์วูฟผสมมิโนธอรัสมาก
เค้าชื่อ โคดิส และผมมีสภาพไม่สมบูรณ์ที่สุดเพราะร่างกายผมมีช้นส่วนต่างๆทั้งสไลม์ อินคิวบัส มิมิค มัมมี่ ฯลฯ แลบมาอย่างละนิดดูน่าเกลียดดี พวกเธอถามชื่อผมผมบอกว่า ผมจำไม่ได้ แมรี่เลยพูดขื่อขึ้นมา
แมรี่ : ''นายชื่อ คิล ก็แล้วกัน เราจะเรียกนายว่าคิล'' พวกเราจึงอยู่ด้วยกันอย่างสนุกสนานได้ประมาน 4 วันเรื่องเศร้าก็เกิดขึ้นมา พวกมันเรียกตัวพวกเราเข้ามาในห้องโถงนั่นอีกครั้งและทำเหมือนเดิมคือการร่ายเวทบาเรียแล้วไอ้ขุนนางที่ผมไม่ได้เห็นซะนานก็โผล่ออกมาอีกครั้งมันยืนยิ้มและบอกว่าวันนี้พวกแกจะต้องฆ่ากันเองเพื่อทำให้การทดลองนั้นเสร็จสมบูรณ์ถ้าแกรอดเป็นคนสุดท้ายข้าจะให้อิสระกับพวกแก คำว่าอิสระเนี่ยมันช่างเป็นคำที่น่าโหยหาทุกคนที่อยู่ที่นี่ต้องจินตนาการว่าจะได้เป็นอิสระรับแสงอาทิตย์ยามเช้าเจอเดือนเจอตะวันทุกคนและมันก็ร่ายเวทให้พวกผมโดนกดลงกับพื้นและเอาเข็มไปดูเลือดแมรี่ออกมาและมันก็บอกว่าแกดีมากที่ทำให้เลือดของ ลิลิม ที่ข้าฉีดเข้าไปไม่เสียเปล่าเอาล่ะข้าจะฉีดเลือดเข้าไปในตัวพวกแก3คนเพื่อให้คงสภาพมนุษย์ได้ถ้าแกชนะเป็นคนรอดได้ล่ะนะหลังจากนั้นพวกผมก็เริ่มต่อสู้กันเอง จัสมีนพุ่งเข้ามาเอากรงเล็บทิ่มผม และโคดิสพุ่งเข้ามาล็อกผมไว้พวกเขารุมทำร้ายผม
คิล : ''ทำไมพวกนายทำกันแบบนี้ คิดหรอว่ามันจะปล่อยเราไปง่ายๆ''
โคดิส : ''ขอโทษนะคิลแต่มันอาจจจะเป็นจริงก็ได้ ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากจะออกไปเจอโลกภายนอก''
จัสมีน : ''ไม่ต้องพูดฆ่ามันก่อนเลย''
จัสมีนพุ่งกงเล็บเข้ามาโจมตีผม ผมรีบเปลี่ยนร่างกายเป็นไสลม์ดูดกลืนเธอเข้าไปและผมก็พยายามพูดให้พวกเธอเข้าใจว่าเรามาหาทางร่วมกันแก้ปัญหาแต่ก็กับใช้พลังเวทย์ระเบิดท้องผมทำให้ชิ้นส่วนสไลม์กระจายผมกระอักเลือดออกมาส่วน โคดิสพุ่งเข้ามาเตะผมไปชนบาเรียแตกกระจายและกระแทกเสา
หักผมตกลงมาสภาพบอบช้ำปางตาย แมรี่กลับมาได้สติหลังจากโดนดูดเลือดออกไปรีบออกมาห้าม
แมรี่ : ''ทุกคนทำไมต้องทำแบบนี้ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอเราเป็นรุ่นเดียวกันไม่ใช่หรอ''
จัสมีน : ''เหอะ อย่างแกยังกล้าพูด ได้มีถพลังของลิลิมแกสิจะรอดเป็นคนสุดท้าย''
โคดิส : ''หลีกไปแมรี่ฉันจะฆ่าเจ้าคิลทิ้งตรงนั้นแหละ''
ในหัวของผมมืดแปดด้านคิดอะไรไม่ออกทำไมเพื่อนของผมที่อยู่ในหมู่บ้านด้วยกันุ(ถึงจะไม่รู้จักกันก็เถอะ)ต้องมาทำร้ายกันขนาดนี้ด้วย จีสมีนพุ่งเข้ามาเอากรงเล็บข่วนแขนผมขาดไปข้างส่วนเจ้าโคดิสฉีกผมออกเป็นสองส่วนผมรู้สึกทรมามากเหมือนเวลาทุกวินาทีผ่านไปนานเหมือนหนึ่งชั่วโมงผมรู้ที่ผมไม่ตายเพราะมีเเชื้อของสไลม์อยู่จึงยังมีชีวิตอย่างทรมานซึ่งผมตอนนี้อยากจะตายมากเลือดไหลไปตามทางผมนอนหงายรอความตายแล้วแมรี่ก็พุ่งเข้ามาช่วยผม
คิล : ''มาช่วยฉันทำไมบาเรียแตกแล้วเธอรีบหนีไปเถอะ'' ผมพูดพร้อมกระอักเลือดออกมา
เหมือนแมรี่กำลังจะพูดอะไรสักอย่างแต่คงช้าไปเพราะว่าโดนโคคิสเอาต้นเสาที่หักทุบหัวกระแทกพื้นระเบิดต่อหน้าต่อตาผม ผมสะอึกกรีดร้องด้วยความโกรธแค้นที่ทำไมพวกเราต้องมาฆ่ากันเองทำไมพวกเพื่อนผมถึงถึงโง่ไปหลงเชื่อคำยั่วยุโง่ๆและฆ่าแมรี่ได้หน้าตาเฉยผมยืดลิ้นกบของผมออกไปพุ่งเข้าไปหยิบขวดหลอดแก้ัวจากไอ้ขุนนางชั่วแล้วก็กลับมาดื่มเลือดของแมรี่ในหลอดแก้วนั้นจนหมดผมรู้สึกถึงพลัง พลังมากมายเอ่อล้นออกมาจากตัวของผมร่างกายผมพุ่งกลับมารวมตัวกันแล้วเกิดไอควันขาวๆรอบตัวของผมร่างกายผมกลับมาเป็นมนุษย์ปกติเพียงแต่ที่เปลี่ยนไปคือผมสีขาวโพลนไปทั่วทั้งหัว
ขุนนาง : ''ฮ่าๆ การทดลองสำเร็จทำให้ปิศาจคงรูปร่างมนุษย์ได้''
ผมไม่ได้ฟังที่มันพูดเลยผมพุ่งเข้าไปกระชากโคดิสและดึงหัวหลุดออกจากตัวแล้วบี้จนระเบิดคามือผม จัสมีนยังตะลึงไม่หายแต่ช้าไปเพราะผมเข้าถึงด้านหลังและกระชากปีกเธอออกจากตัวเธอและหักคอเธอทิ้ง ห้องทั้งห้องอยู่ในความเงียบ ผมจะพูดเพื่อจบความเงียบงัน
คิล : ''พวกแกไม่ต้องห่วงฉันจะฆ่าพวกแกทุกคนแน่นอน''
พวกนักเวทย์จะร่ายเวทผมก็พ่นไฟใส่พวกมันจนไหม้เป็นตอตะโกไป พวกทหารกรูเข้ามาในห้องโถงประมาน500กว่าคนแต่พวกมันหยุดผมไม่อยู้่แล้วผมกระโดดเตะต้นเสาข้างๆผมหักลงมาทับพวกมันละยกเสาเหวี่ยงจนพวกมันตายไปเกือบหมดผมพุ่งเข้าไปหาไอ้ขุนนางแต่ว่ามันกลับวาปหายไปได้ทิ้งไว้แต่เสียง ''หึหึ แกเจ้าสัตว์มดลองคิดจะแว้งกัดเจ้านายหรอแกยังเร็วไปคิดหรอว่าฉันจะเป็นหมูในอวยแกเชือดง่ายๆฮ่าๆระวังตัวไว้ข้าคนนี้จะส่งมือและกองทัพดิออเดอร์ภายใต้บังคับบัญชาของข้าไปจัดการแกอย่างแน่นอน''
ผมไม่พูดอะไรผมใช้พลังของ ซิลฟ์ พัดตัวเองลอยขึ้นฟ้าและใช้พลังของลิลิมใช้เวทระเบิดปราสาททิ้งไปเลยจนปราสาทไม่เหลือซากทุกคนตายเรียบเหลือผมเพียงคนเดียว ตอนนี้ผมไม่รุู้จะต้องทำยังไงจึงบินไปยังเมืองใกล้ๆท่าเรือและปลอมตัวเป็นชาวบ้านไปเจอใบประกาศต้องการตัว สัตว์ทดลองหมายเลขหนึ่ง โดยค่าหัวประมาน 100ล้านเหรียญ ผมจึงต้องรีบออกเดินทางต่อเพื่อไม่ให้เจอกับใครเส้นทางยังอีกยาวไกลผมจะไปได้แค่ไหนกันนะ
ผมรู้สึกตัวเองเริ่มแปลกๆไปเหมือนมีความต้องการมากยิ่งขึ้นแต่ไม่รู้ว่าต้องการอะไร ผมโดดขึ้นเรือที่กำลังจะออกทะเลไปยังเมืองทางตะวันตกท่าทางจะยังมีอันตรายมากมายรอผมอยู่อีกเยอะแน่นอน
จบบทเกริ่นนำ
ยาวไปหน่อย(ไม่หน่อยละมั้ง
) หวังว่าจะมีคนอ่านจบและติชมนะครับ แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย zombie7829 เมื่อ 2012-7-26 21:36
บทเกริ่นนำ Alone in The Darkness 18+
)
