Chapter 5 ดาบที่มีชีวิต
เช้าวันนั้นผมนอนพักหลังจากเหนื่อยล้าจากการฝึกมาพักใหญ่ๆ ผมพอได้เรียกรู้วิชาดาบจากคัมภีร์ยุทธมาจนหมดแล้วดาบของผมตอนนี้ดูมันเรืองแสงอย่างน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆอยู่ดีๆเหมือนกับผมจิตหลุดผมรู้สึกร่วงลงมาในพื้นที่แปลกประหลาด
เป็นทุ่งโล่งกว้างที่มีหมอกควันอยู่บนพื้นมองไม่เห็นเท้าความกว้างมันผมไม่สามารถบอกได้ว่ามันกว้างไกลขนาดไหน
บนพื้นมีแต่ทุ่งดาบมีดาบทั้งเก่าใหม่ดาบแบบ คาตานะ เรเปียร์ ดาบธรรมดา ฯลฯ เยอะแยะไปหมดมีหลากหลายให้เลือก
ผมเดินไปในทุ่งนี้สักพักผมเห็นชายแก่คนนึงถือดาบที่ผมใช้อยู่เค้านั่งมองผมอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องเหมือนรอเวลานี้มานาน
ชายแก่คนนี้ดูอายุประมาน 60 ผมขาว พื้นที่ ที่ตาควรขาวกลับเป็นสีดำ ดวงตาสีเหลืองสด ตาในสีแดง ใบหน้าดูแห้งเ:X่ยวเหมือนคนขาดน้ำแห้ง ผมยาวถึงกลางหลังขาวโพลนมีหนวดยาวสีขาว ชายคนนี้ลุกขึ้นมาและยิ้มแบบเป็นมิตร
ชายแก่ : ''สวัสดีเจ้าหนุ่ม ข้ากำลังรอเจ้าอยู่เลย ข้ายังคิดเลยว่าเจ้าจะใช้เวลานานมากไหมกว่าจะเดินมาเจอข้า ?''
คิล : ''ที่นี่ทีไหนกันเนี่ย ?''
ชายแก่ : ''ที่นี่คือภายใต้จิตของดาบ ดาบกำลังทดสอบเจ้าอยู่ว่าเจ้าเหมาะที่จะเป็นเจ้าของมันหรือไม่''
คิล : ''แล้วทำไมมันต้องทดสอบผม ? แล้วคุณน่ะเป็นใครกันอยู่ๆก็ทำมาเหมือนรู้จักผมมานาน ? ''
ชายแก่ : ''หึหึ ข้าหรอเป็นใครข้าเป็นคนสร้างดาบนี้ขึ้นมาเอง และข้าเป็นคนใช้มันฆ่าคนในซีปังกุไปปหลายพันคนจนถูกขับไล่ออกมา และเจ้าถามว่าทำไมมันถึงต้องทดสอบเจ้าหรือคำตอบง่ายๆ ข้าได้ร่ายคำสาปให้มันทดสอบว่าเจ้านายของมันเก่งพอที่จะใช้มันหรือเปล่า ถ้าไม่ก็ให้มันดูดวิญญานลงมาอยู่ในดาบนี้ถูกขังไว้ที่นี่ไปตลอดกาลจนกว่าดาบจะถูกทำลาย''
คิล : ''งั้นปู่คงเป็นคนเดียวที่ถูกขังไว้สินะ'' พอผมพูดเสร็จชายแก่ก็หัวเราะออกมา
ชายแก่ : ''ฮ่าๆ!! เจ้าเด็กน้อยคิดหรอว่าจะไม่มีคนถูกแรงดึงดูดและความเป็นสุดยอดของมันเข้า คนที่ถูกขังในนี้ก็แค่น้อยๆ 300คนเอง''
ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ300คน(ไหนบอกน้อยวะ) ผมเริ่มคิดแผนการละว่าจะต้องหนีออกไปยังไงเลยต้องลองเสี่ยงถามไป
คิล : ''วิธีออกไปล่ะปู่ ออกไปยังไงบอกผมหน่อยสิ''
ชายแก่ : ''แกชนะพวกฉันได้ให้หมดแล้วมันจะปล่อยแกออกไป''
พอแกพูดเสร็จพวกมันผลุดขึ้นมาจากควันและมีดาบคนละ1เล่มพวกมันพุ่งเข้ามาหาผมทีละคนผมล็อคหลบและฟันพวกมันไป1 ผมเลยพูดออกไป '' อืมดูพวกแกอ่อนๆกันนะเอางี้เข้ามาพร้อมกันให้หมดเลยดีกว่า'' เหมือนพวกมันจะโมโหเข้ามาลุมผม ผมไม่รุ้ว่าสู้ไปนานเท่าไหร่แต่รู้สึกอีกที แผลผมเต็มตัวเลือด:Xไปทั่วผมฆ่าพวกมันทิ้งหมดแล้วส่วนผมโดนฟันไป 4 แผลกลางหลัง โดนแทงอีก 3 แผล แขนขาดไป1ข้างหน้าผมมืดมากไม่รู้ต้องทำยังไง
แต่ถ้าผมล้มผมคงไม่ได้ออกไปอีกแน่นอน ผมเดินเข้าไปหาชายแก่
คิล : ''นี่ ปู่ ผมจัดการพวกมันหมดแล้วเมื่อไหร่ดาบจะปล่อยผมกลับซะที''
ผมพูดเสร็จแกก็หัวเราะขึ้นมา '' หึหึ แกคิดว่าหมดแล้วหรอ เปล่าเลยแกเพิ่งจัดการไป 299 เอง ยังเหลือฉันอีก1'' หลังจากพูดเสร็จ ปู่แกก็ตัดแขนผมอีกข้างหลุดกระเด็นออกไปแบบผมไม่ทันตั้งตัว ''อ๊ากกกกก''
คิล: ''โอย ทำไงดีเนี่ย'' แขนผมขาด2ข้าง เสียเลือดไปเยอะหน้าเริ่มมืดและผมก็เรียกพลังออกมาไม่ได้เลยสงสัยเป็นเพราะอยู่ในจิตใจเลยไม่มีพลังปิศาจช่วยเลย ผมล้มลงหน้ามืด ชายแก่ย่างเท้าเดินเข้ามายิ้มและพูดประโยคส่งลาออกมาพร้อมจะตัดคอผม ''ลาก่อนไอ้หนู'' แกพูดเสร็จก็ยกดาบขึ้นฟ้าและฟันลงมา!!
End Chapter 5
-0- ขอตัดจบไปก่อนนะครับจะไปดูคอนเสิร์ต วง mild ครับ หุหุ
เช้าวันนั้นผมนอนพักหลังจากเหนื่อยล้าจากการฝึกมาพักใหญ่ๆ ผมพอได้เรียกรู้วิชาดาบจากคัมภีร์ยุทธมาจนหมดแล้วดาบของผมตอนนี้ดูมันเรืองแสงอย่างน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆอยู่ดีๆเหมือนกับผมจิตหลุดผมรู้สึกร่วงลงมาในพื้นที่แปลกประหลาด
เป็นทุ่งโล่งกว้างที่มีหมอกควันอยู่บนพื้นมองไม่เห็นเท้าความกว้างมันผมไม่สามารถบอกได้ว่ามันกว้างไกลขนาดไหน
บนพื้นมีแต่ทุ่งดาบมีดาบทั้งเก่าใหม่ดาบแบบ คาตานะ เรเปียร์ ดาบธรรมดา ฯลฯ เยอะแยะไปหมดมีหลากหลายให้เลือก
ผมเดินไปในทุ่งนี้สักพักผมเห็นชายแก่คนนึงถือดาบที่ผมใช้อยู่เค้านั่งมองผมอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องเหมือนรอเวลานี้มานาน
ชายแก่คนนี้ดูอายุประมาน 60 ผมขาว พื้นที่ ที่ตาควรขาวกลับเป็นสีดำ ดวงตาสีเหลืองสด ตาในสีแดง ใบหน้าดูแห้งเ:X่ยวเหมือนคนขาดน้ำแห้ง ผมยาวถึงกลางหลังขาวโพลนมีหนวดยาวสีขาว ชายคนนี้ลุกขึ้นมาและยิ้มแบบเป็นมิตร
ชายแก่ : ''สวัสดีเจ้าหนุ่ม ข้ากำลังรอเจ้าอยู่เลย ข้ายังคิดเลยว่าเจ้าจะใช้เวลานานมากไหมกว่าจะเดินมาเจอข้า ?''
คิล : ''ที่นี่ทีไหนกันเนี่ย ?''
ชายแก่ : ''ที่นี่คือภายใต้จิตของดาบ ดาบกำลังทดสอบเจ้าอยู่ว่าเจ้าเหมาะที่จะเป็นเจ้าของมันหรือไม่''
คิล : ''แล้วทำไมมันต้องทดสอบผม ? แล้วคุณน่ะเป็นใครกันอยู่ๆก็ทำมาเหมือนรู้จักผมมานาน ? ''
ชายแก่ : ''หึหึ ข้าหรอเป็นใครข้าเป็นคนสร้างดาบนี้ขึ้นมาเอง และข้าเป็นคนใช้มันฆ่าคนในซีปังกุไปปหลายพันคนจนถูกขับไล่ออกมา และเจ้าถามว่าทำไมมันถึงต้องทดสอบเจ้าหรือคำตอบง่ายๆ ข้าได้ร่ายคำสาปให้มันทดสอบว่าเจ้านายของมันเก่งพอที่จะใช้มันหรือเปล่า ถ้าไม่ก็ให้มันดูดวิญญานลงมาอยู่ในดาบนี้ถูกขังไว้ที่นี่ไปตลอดกาลจนกว่าดาบจะถูกทำลาย''
คิล : ''งั้นปู่คงเป็นคนเดียวที่ถูกขังไว้สินะ'' พอผมพูดเสร็จชายแก่ก็หัวเราะออกมา
ชายแก่ : ''ฮ่าๆ!! เจ้าเด็กน้อยคิดหรอว่าจะไม่มีคนถูกแรงดึงดูดและความเป็นสุดยอดของมันเข้า คนที่ถูกขังในนี้ก็แค่น้อยๆ 300คนเอง''
ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ300คน(ไหนบอกน้อยวะ) ผมเริ่มคิดแผนการละว่าจะต้องหนีออกไปยังไงเลยต้องลองเสี่ยงถามไป
คิล : ''วิธีออกไปล่ะปู่ ออกไปยังไงบอกผมหน่อยสิ''
ชายแก่ : ''แกชนะพวกฉันได้ให้หมดแล้วมันจะปล่อยแกออกไป''
พอแกพูดเสร็จพวกมันผลุดขึ้นมาจากควันและมีดาบคนละ1เล่มพวกมันพุ่งเข้ามาหาผมทีละคนผมล็อคหลบและฟันพวกมันไป1 ผมเลยพูดออกไป '' อืมดูพวกแกอ่อนๆกันนะเอางี้เข้ามาพร้อมกันให้หมดเลยดีกว่า'' เหมือนพวกมันจะโมโหเข้ามาลุมผม ผมไม่รุ้ว่าสู้ไปนานเท่าไหร่แต่รู้สึกอีกที แผลผมเต็มตัวเลือด:Xไปทั่วผมฆ่าพวกมันทิ้งหมดแล้วส่วนผมโดนฟันไป 4 แผลกลางหลัง โดนแทงอีก 3 แผล แขนขาดไป1ข้างหน้าผมมืดมากไม่รู้ต้องทำยังไง
แต่ถ้าผมล้มผมคงไม่ได้ออกไปอีกแน่นอน ผมเดินเข้าไปหาชายแก่
คิล : ''นี่ ปู่ ผมจัดการพวกมันหมดแล้วเมื่อไหร่ดาบจะปล่อยผมกลับซะที''
ผมพูดเสร็จแกก็หัวเราะขึ้นมา '' หึหึ แกคิดว่าหมดแล้วหรอ เปล่าเลยแกเพิ่งจัดการไป 299 เอง ยังเหลือฉันอีก1'' หลังจากพูดเสร็จ ปู่แกก็ตัดแขนผมอีกข้างหลุดกระเด็นออกไปแบบผมไม่ทันตั้งตัว ''อ๊ากกกกก''
คิล: ''โอย ทำไงดีเนี่ย'' แขนผมขาด2ข้าง เสียเลือดไปเยอะหน้าเริ่มมืดและผมก็เรียกพลังออกมาไม่ได้เลยสงสัยเป็นเพราะอยู่ในจิตใจเลยไม่มีพลังปิศาจช่วยเลย ผมล้มลงหน้ามืด ชายแก่ย่างเท้าเดินเข้ามายิ้มและพูดประโยคส่งลาออกมาพร้อมจะตัดคอผม ''ลาก่อนไอ้หนู'' แกพูดเสร็จก็ยกดาบขึ้นฟ้าและฟันลงมา!!
End Chapter 5
-0- ขอตัดจบไปก่อนนะครับจะไปดูคอนเสิร์ต วง mild ครับ หุหุ
Alone in The Darkness 5
