Chapter 6 การตอบโต้
ฟิ้ววววว!! เสียงดาบพุ่งเข้ามาจะถึงหัวผม ผมตัดสินใจใช้แรงเฮือกสุดท้ายกลิ้งตัวหลบไปทางขวาฉัวชายแก่ฟันลงไปบนหัวศพแถวๆนั้นหัวกระเด็น ผมได้แต่คิดในใจถ้าผมหลบช้าไปผมคงขาดเป็นสองท่อนแน่นอน
คิล : ''โธ่เว้ย น่ามืดจริงๆ ทำไดีนะ'' และผมก็คิดออกวัดใจกันเลยดีกว่า ชายแก่พุ่งเข้ามาจะเอาดาบแทงผม ผมลุกขึ้นมาและวิ่งสวนกลับไป ฉึก! ดาบแทงท้องผม ''อ๊ากกกกกกก!!!'' ผมกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเลือดไหลออกมาจากท้องผมไหลรินเป็นทางเลือด:Xทะลักออกมาตอนที่ชายแก่คนนี้บิดดาบแต่ผมเกร็งตัวไว้เพื่อไม่ให้ดาบหลุดออกจากตัว
ชายแก่ : ''ไอ้หนูแกสิ้นคิดแล้วสินะ งั้นก็จงมาเป็นส่วนหนึ่งของดาบซะ!!''
ผมยิ้มแล้วหัวเราะออกมา
คิล : ''ปู่น่ะแหละเสร็จผมแล้ว'' ผมอ้าปากกัดเข้าไปที่คอของชายแก่คนนี้กัดลงไป ชายแก่ได้แต่กรีดร้องผมกัดจนเส้นเลือดขาดติดปากกลับมาด้วยเลือดแกไหลเป็นทางผมเอาเท้าถีบแกกระเด็นแล้วเดินไปกระทืบหัวแกกระโหลกแตกคาเท้าผม
คิล :''หึหึ ชนะซะที'' แล้วผมก็สลบลงไปนอนอยุ่กับพื้นและเหมือนจะได้ยินเสียงแผ่วๆว่า เจ้าผ่านการทดสอบแล้วเจ้าพร้อมจะเป็นนายของข้าแล้ว ผมรู้สึกขึ้นมาอีกที ผมอยู่ในรถโดนมัดด้วยเชือกเวทย์มนตร์และมีพวกทหารอีกมากมายนับไม่ไหวล้อมผมไว้ สงสัยตอนผมสลบคงจะสลบไปนานจนโดนพวกมันรุมจับกันไปซะแล้ว
ทหารคนหนึ่ง :''ดาบแกสวยดีนี่ฉันขอยืมไปใช้ก่อนละกันแกคงจะไม่ได้ใช้อีกแล้วหล่ะ''
ผมไม่พูดอะไร มันพาผมมาถึงเมือง เมืองหนึ่งเป็นเมืองสีขาวดูสะอาดตามากมีตึกราบ้านช่องที่มากมายและดูเหมือนชาวเมืองจะเกลียดมอนเตอร์กันอย่างมาก เมื่อผมไปถึงเมืองไปถึงวงเวียนใหญ่กลางเมือง ที่นั่นมีแท่นแขวนคอตั้งอยู่
ฮะๆสงสัยผมคงจะโดนแขวนคอแน่ๆเลยแฮะ พอผมลงไปถึงกลางเมืองก็โดนทหารจับกระชากลากถูออกจากกรงเชือกเวทย์มนตร์ที่พันตัวผมทำให้ผมใช้พลังไม่ได้เลยชาวเมืองที่มาก็เริ่มขว้างปาก้อนหินใส่ผมรุมด่าและสาปแช่งผมอย่างโหดร้ายทั้งๆเรายังไม่ได้ทำอะไรผิดโลกนี้มันไม่ยุติธรรมจริงๆเลยแฮะ ผมได้แต่คิดในใจ
ตอนที่ผมโดนลุมด่าอยู่นั้นก็เหมือนมีทหารที่มีท่าทางเหมือนโฆษกคนนึงเดินออกมาและทุกคนก็เงียบลง
โฆษก : ''เอาล่ะการที่เราจับเจ้าปิศาจตัวนี้ได้นั้นเราได้จับมาจาก ป่าทางข้างเมืองนี่ไม่ไกลมาก การที่จับมันได้ต้องขอบคุณท่านผู้กล้าจากเมือง เอเลดิช จริงๆ ข้าขอยอมรับในฝีมือท่านที่สามารถจับได้โดยไร้ซึ่งบาดแผล'' หลังจากมันพุดเส็จก็มีชายหนุ่มหน้าตาสำอาง น่าจะเป็นพวกลูกขุนนาง เดินออกมาข้างหน้าทำท่าทางอย่างได้เกียรติมาก ทั้งๆที่ถ้าเค้าเป็นคนจับผมจริงๆก็คงเป็นแค่จับได้แบบผมหลับอยู่เพระาต้องไปสู้กับไอ้ดาบเวรนั่นเซงมันจริงๆ
โฆษก : ''เอาล่่ะขอทุกท่านจงเงียบก่อน ข้าขอประกาศจากท่านขุนนาง ฮาท ว่าให้สามารถฆ่ามันได้เลยเราจะจับไอ้สัตว์ประหลาดตัวนี้แขวนคอ!!'' มันพูดจบชาวก็ออกมาพากันโห่ร้อง '' เฮ เฮ เฮ !!! แขวนคอ!! แขวนคอ!! แขวนคอ!!''
ผมได้แต่คิดในใจไม่มีปาฏิหารติผมคงไม่รอดแน่ๆ ฮะๆ พอทองฟ้ามืดพวกมันก็ลากผมขึ้นแท่น และมีแต่คนตะโกนลั่นไปมา ''ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! แขวนคอ! แขวนคอ!'' พวกมันดันผมไปที่บ่วงรัดคอไปยืนบนเก้าอี้เอาเชือกคล้องคอผม
โฆษก : ''ประหาร!!'' พอโฆษกพูดเสร็จมันก็ถีบผมลงจากเก้าอี้ ผมรู้สึกอึดอัดมากขาดอากาศหายใจ ตอนนี้ผมคิดได้อย่างเดียวแค้นพวกมันถ้าผมมีปาฏิหารที่ทำให้รอดไปได้ผมจะกลับมาฆ่าพวกมันยกทั้งเมืองเลยทีเดียว ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าอากาศหายใจกำลังจะหมดไปผมคงกำลังจะตายแล้วสินะ ทันใดนั้นเอง ก็มีเงาพุ่งออกมาจากความมืดมาตัดเชือกที่รัดคอผมออกไป ''ฉัวะ!'' ผมหล่นลงมาด้าบล่าง ตุบ
คิล : ''อ๊อก แค่กๆ แค่กๆ'' ผมเงยหน้าขึ้นไปดูก็เห็นเจนยืนอยู่ข้างๆผม เธอหันมาแก้เชือกผมหน้าตาดูอารมณ์เสียนิดๆ
คิล : ''เธอมาช่วยทำไมหรอ ?'' ผมถามด้วความอยากรู้แต่ว่า เธอดูโมโหนิดๆและตบเข้าที่หน้าผมอย่างแรง ''เพี๊ยะ!!''
เจน :''ฮึคิดหรอว่าข้าจะมาช่วยเจ้าข้าแค่ต้องการไม่ให้เจ้าตายด้วยมือใครเท่านั้นแหละ'' ถึงเธอจะพูดแบบนั้นแต่ดูเธอหน้าแดงยังก็ไม่รู้หรือผมคิดไปเองกันนะ เอาเถอะตอนนี้ขอหนีไปตั้งหลักก่อนเดี๋ยวจะกลับมาล้างแค้น ผมบอกให้เจนหนีไปก่อนเดี๋ยวผมจะตามออกไปขอผมไปตามหาดาบ ตอนแรกเธอก็ไม่ยอมไปแต่พอผมเกลี้ยกล่อมพักใหญ่ๆเธอก็ทำท่าเหมือนจะงอนและโดดออกไปจากฝูงคน ทหารหลายร้อยหลายพันคนลุมล้อมผมไว้ และไอ้ผู้กล้าที่ยืนหลบมุมแบบกลัวตายอีก1คน ผมกำลังมองหาดาบผม แต่แล้วดาบมันกลับเรียกร้องหาผมเอง ผมเห็นมันเรืองแสงในหมู่ทหารกลางกองทัพใหญ่ ผมเรียกพลังของซิลฟ์ให้ผมมีพลังลมแล้ววิ่งผ่านเข้าไปจับไอ้คนที่ถือดาบผมอยู่ขึ้นมา
คิล : ''ฉันมาเอาดาบคืนน่ะ แล้วก็มาเอาค่ายืมดาบไปใช้ด้วย'' ผมยิ้มแล้วก็จับมันฉีกออกเป็นสองส่วนแล้วหยิบดาบขึ้นมา
ผมเตรียมคิดทางหนีอยู่ พอผมหันไปมองท้องฟ้า 3-4วันมานี้ผมคงเป็นวันซวยประจำปีละมั้ง วันนี้ไม่มีพระจันทร์
''ฮะๆ'' ผมได้แต่หัวเราะแหยๆ แล้วผมก็กลับมาเป็นมนุษย์ธรรมดาพวกมันตะลึงไปพักนึงว่าทำไมผมกลายเป็นแบบนี้ผมรีบวิ่งหนีพวกมันสุดชีวิตเลยก็ว่าได้เหมือนพวกมันจะเรียบเรียงข้อมูลเสร็จแล้วมันวิ่งไล่ผมมาเป็นกองทัพใหญ่เลยเหมือนแค้นผมมาก ผมวิ่งเข้าไปในหลืบ แล้วตัวผมก็เด้ง พลึ่บ!!! ผมตกใจนะแต่พอหันไปเจนเธอมาจับผมแล้วพากระโดดออกนอกเมืองไป
คิล :''ขอบคุณนะที่ช่วยฉันนะเจน'' ผมยิ้มพร้อมขอบคุณ เหมือนเธอจะหน้าแดงแต่ไม่พูดอะไรและเราก็หนีออกจากเมืองได้ในที่สุด
End Chapter 6
โทษทีที่ให้รอนานครับพอดีมีธุระหลายๆอย่าง แต่จะพยายามอัพอย่างสม่ำเสมอละกันครับผม
ฟิ้ววววว!! เสียงดาบพุ่งเข้ามาจะถึงหัวผม ผมตัดสินใจใช้แรงเฮือกสุดท้ายกลิ้งตัวหลบไปทางขวาฉัวชายแก่ฟันลงไปบนหัวศพแถวๆนั้นหัวกระเด็น ผมได้แต่คิดในใจถ้าผมหลบช้าไปผมคงขาดเป็นสองท่อนแน่นอน
คิล : ''โธ่เว้ย น่ามืดจริงๆ ทำไดีนะ'' และผมก็คิดออกวัดใจกันเลยดีกว่า ชายแก่พุ่งเข้ามาจะเอาดาบแทงผม ผมลุกขึ้นมาและวิ่งสวนกลับไป ฉึก! ดาบแทงท้องผม ''อ๊ากกกกกกก!!!'' ผมกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเลือดไหลออกมาจากท้องผมไหลรินเป็นทางเลือด:Xทะลักออกมาตอนที่ชายแก่คนนี้บิดดาบแต่ผมเกร็งตัวไว้เพื่อไม่ให้ดาบหลุดออกจากตัว
ชายแก่ : ''ไอ้หนูแกสิ้นคิดแล้วสินะ งั้นก็จงมาเป็นส่วนหนึ่งของดาบซะ!!''
ผมยิ้มแล้วหัวเราะออกมา
คิล : ''ปู่น่ะแหละเสร็จผมแล้ว'' ผมอ้าปากกัดเข้าไปที่คอของชายแก่คนนี้กัดลงไป ชายแก่ได้แต่กรีดร้องผมกัดจนเส้นเลือดขาดติดปากกลับมาด้วยเลือดแกไหลเป็นทางผมเอาเท้าถีบแกกระเด็นแล้วเดินไปกระทืบหัวแกกระโหลกแตกคาเท้าผม
คิล :''หึหึ ชนะซะที'' แล้วผมก็สลบลงไปนอนอยุ่กับพื้นและเหมือนจะได้ยินเสียงแผ่วๆว่า เจ้าผ่านการทดสอบแล้วเจ้าพร้อมจะเป็นนายของข้าแล้ว ผมรู้สึกขึ้นมาอีกที ผมอยู่ในรถโดนมัดด้วยเชือกเวทย์มนตร์และมีพวกทหารอีกมากมายนับไม่ไหวล้อมผมไว้ สงสัยตอนผมสลบคงจะสลบไปนานจนโดนพวกมันรุมจับกันไปซะแล้ว
ทหารคนหนึ่ง :''ดาบแกสวยดีนี่ฉันขอยืมไปใช้ก่อนละกันแกคงจะไม่ได้ใช้อีกแล้วหล่ะ''
ผมไม่พูดอะไร มันพาผมมาถึงเมือง เมืองหนึ่งเป็นเมืองสีขาวดูสะอาดตามากมีตึกราบ้านช่องที่มากมายและดูเหมือนชาวเมืองจะเกลียดมอนเตอร์กันอย่างมาก เมื่อผมไปถึงเมืองไปถึงวงเวียนใหญ่กลางเมือง ที่นั่นมีแท่นแขวนคอตั้งอยู่
ฮะๆสงสัยผมคงจะโดนแขวนคอแน่ๆเลยแฮะ พอผมลงไปถึงกลางเมืองก็โดนทหารจับกระชากลากถูออกจากกรงเชือกเวทย์มนตร์ที่พันตัวผมทำให้ผมใช้พลังไม่ได้เลยชาวเมืองที่มาก็เริ่มขว้างปาก้อนหินใส่ผมรุมด่าและสาปแช่งผมอย่างโหดร้ายทั้งๆเรายังไม่ได้ทำอะไรผิดโลกนี้มันไม่ยุติธรรมจริงๆเลยแฮะ ผมได้แต่คิดในใจ
ตอนที่ผมโดนลุมด่าอยู่นั้นก็เหมือนมีทหารที่มีท่าทางเหมือนโฆษกคนนึงเดินออกมาและทุกคนก็เงียบลง
โฆษก : ''เอาล่ะการที่เราจับเจ้าปิศาจตัวนี้ได้นั้นเราได้จับมาจาก ป่าทางข้างเมืองนี่ไม่ไกลมาก การที่จับมันได้ต้องขอบคุณท่านผู้กล้าจากเมือง เอเลดิช จริงๆ ข้าขอยอมรับในฝีมือท่านที่สามารถจับได้โดยไร้ซึ่งบาดแผล'' หลังจากมันพุดเส็จก็มีชายหนุ่มหน้าตาสำอาง น่าจะเป็นพวกลูกขุนนาง เดินออกมาข้างหน้าทำท่าทางอย่างได้เกียรติมาก ทั้งๆที่ถ้าเค้าเป็นคนจับผมจริงๆก็คงเป็นแค่จับได้แบบผมหลับอยู่เพระาต้องไปสู้กับไอ้ดาบเวรนั่นเซงมันจริงๆ
โฆษก : ''เอาล่่ะขอทุกท่านจงเงียบก่อน ข้าขอประกาศจากท่านขุนนาง ฮาท ว่าให้สามารถฆ่ามันได้เลยเราจะจับไอ้สัตว์ประหลาดตัวนี้แขวนคอ!!'' มันพูดจบชาวก็ออกมาพากันโห่ร้อง '' เฮ เฮ เฮ !!! แขวนคอ!! แขวนคอ!! แขวนคอ!!''
ผมได้แต่คิดในใจไม่มีปาฏิหารติผมคงไม่รอดแน่ๆ ฮะๆ พอทองฟ้ามืดพวกมันก็ลากผมขึ้นแท่น และมีแต่คนตะโกนลั่นไปมา ''ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! แขวนคอ! แขวนคอ!'' พวกมันดันผมไปที่บ่วงรัดคอไปยืนบนเก้าอี้เอาเชือกคล้องคอผม
โฆษก : ''ประหาร!!'' พอโฆษกพูดเสร็จมันก็ถีบผมลงจากเก้าอี้ ผมรู้สึกอึดอัดมากขาดอากาศหายใจ ตอนนี้ผมคิดได้อย่างเดียวแค้นพวกมันถ้าผมมีปาฏิหารที่ทำให้รอดไปได้ผมจะกลับมาฆ่าพวกมันยกทั้งเมืองเลยทีเดียว ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าอากาศหายใจกำลังจะหมดไปผมคงกำลังจะตายแล้วสินะ ทันใดนั้นเอง ก็มีเงาพุ่งออกมาจากความมืดมาตัดเชือกที่รัดคอผมออกไป ''ฉัวะ!'' ผมหล่นลงมาด้าบล่าง ตุบ
คิล : ''อ๊อก แค่กๆ แค่กๆ'' ผมเงยหน้าขึ้นไปดูก็เห็นเจนยืนอยู่ข้างๆผม เธอหันมาแก้เชือกผมหน้าตาดูอารมณ์เสียนิดๆ
คิล : ''เธอมาช่วยทำไมหรอ ?'' ผมถามด้วความอยากรู้แต่ว่า เธอดูโมโหนิดๆและตบเข้าที่หน้าผมอย่างแรง ''เพี๊ยะ!!''
เจน :''ฮึคิดหรอว่าข้าจะมาช่วยเจ้าข้าแค่ต้องการไม่ให้เจ้าตายด้วยมือใครเท่านั้นแหละ'' ถึงเธอจะพูดแบบนั้นแต่ดูเธอหน้าแดงยังก็ไม่รู้หรือผมคิดไปเองกันนะ เอาเถอะตอนนี้ขอหนีไปตั้งหลักก่อนเดี๋ยวจะกลับมาล้างแค้น ผมบอกให้เจนหนีไปก่อนเดี๋ยวผมจะตามออกไปขอผมไปตามหาดาบ ตอนแรกเธอก็ไม่ยอมไปแต่พอผมเกลี้ยกล่อมพักใหญ่ๆเธอก็ทำท่าเหมือนจะงอนและโดดออกไปจากฝูงคน ทหารหลายร้อยหลายพันคนลุมล้อมผมไว้ และไอ้ผู้กล้าที่ยืนหลบมุมแบบกลัวตายอีก1คน ผมกำลังมองหาดาบผม แต่แล้วดาบมันกลับเรียกร้องหาผมเอง ผมเห็นมันเรืองแสงในหมู่ทหารกลางกองทัพใหญ่ ผมเรียกพลังของซิลฟ์ให้ผมมีพลังลมแล้ววิ่งผ่านเข้าไปจับไอ้คนที่ถือดาบผมอยู่ขึ้นมา
คิล : ''ฉันมาเอาดาบคืนน่ะ แล้วก็มาเอาค่ายืมดาบไปใช้ด้วย'' ผมยิ้มแล้วก็จับมันฉีกออกเป็นสองส่วนแล้วหยิบดาบขึ้นมา
ผมเตรียมคิดทางหนีอยู่ พอผมหันไปมองท้องฟ้า 3-4วันมานี้ผมคงเป็นวันซวยประจำปีละมั้ง วันนี้ไม่มีพระจันทร์
''ฮะๆ'' ผมได้แต่หัวเราะแหยๆ แล้วผมก็กลับมาเป็นมนุษย์ธรรมดาพวกมันตะลึงไปพักนึงว่าทำไมผมกลายเป็นแบบนี้ผมรีบวิ่งหนีพวกมันสุดชีวิตเลยก็ว่าได้เหมือนพวกมันจะเรียบเรียงข้อมูลเสร็จแล้วมันวิ่งไล่ผมมาเป็นกองทัพใหญ่เลยเหมือนแค้นผมมาก ผมวิ่งเข้าไปในหลืบ แล้วตัวผมก็เด้ง พลึ่บ!!! ผมตกใจนะแต่พอหันไปเจนเธอมาจับผมแล้วพากระโดดออกนอกเมืองไป
คิล :''ขอบคุณนะที่ช่วยฉันนะเจน'' ผมยิ้มพร้อมขอบคุณ เหมือนเธอจะหน้าแดงแต่ไม่พูดอะไรและเราก็หนีออกจากเมืองได้ในที่สุด
End Chapter 6
โทษทีที่ให้รอนานครับพอดีมีธุระหลายๆอย่าง แต่จะพยายามอัพอย่างสม่ำเสมอละกันครับผม
Alone In The Darkness 6