Chapter 7 ความน่ารักของยัยแวมไพร์
หลังจากพวกผมหนีออกมาจากกลางเมืองได้สักพักฝนก็ตกลงมาหนักมากผมให้ เจน ปล่อยผมลงแล้วเราก็วิ่งไปด้วยกันไปจนถึงชายป่ามีบ้านหลังหนึ่งน่าจะเป็นที่พักของพวกนายพรานเวลาออกล่าสัตว์ก็เป็นไปได้ ผมตัดสินใจพาเจนเข้าไปหลบในนั้นผมคิดจะก่อกองไฟด้วยพลังของ อิกนิส แต่ว่าลืมไปว่าผมกลับเป็นคนธรรมดาแล้วใช้พลังไม่ได้เลยต้องไปก่อกองไฟตรงเตาผิงของบ้าน ตัวของเจนเปียกปอนไปหมดดู sexy ไปอีกแบบเลยก็ว่าได้ ผมสีทองปล่อยยาวลงมาเปียกไปด้วยน้ำฝนชุดที่เปียกน้ำทำให้เห็นส่วนเว้าโค้งได้ดียิ่งขึ้น ผมรู้สึกเหมือนเธอจะหนาวนะแต่เธอทำเป็นไม่หนาวทั้งๆที่เปียกปอนไปทั้งตัวผมได้แต่แอบห้วเราะเล็กๆไว้ ผมเลยนั่งหลบฝนตรงนั้นกันสักพักใหญ่ๆ ฝนก็ยังเทลงมาเจนกับผมนั่งผิงไฟให้มีความอบอุ่นผมถอดเสื้อออกผึงไฟจนแห้งได้ที่ผมก็เอาไปห่มให้เธอ เธอตกใจสะดุ้ง
เจน : ''เจ้าไม่หนาวหรือไงเอาเสื้อมาให้ข้าเนี่ย''
คิล : ''ยังไงผมก็เป็นผู้ชายนะจะให้ทนดูผู้หญิงหนาวได้ยังไงล่ะ'' ผมพูดประโยคนี้เธอก็หันหน้าหนีผมไป ผมเลยเปลี่ยนเรื่องคุยผมถามว่าเธอหิวไหมอยากดื่มเลือดหรือเปล่าเธอหันมาพยักหน้าใส่ผม ผมเลยบอกว่ากัดลงไปที่คอผมเลย
เธอทำท่าเหมือนงงๆ
เจน : ''ทำไมข้าต้องดื่มเลือดเจ้าด้วยล่ะ''
คิล : ''เอาเถอะน่าเผื่อเวลาสำคัญจะได้มีแรงสู้(เอ๊ะยังไง)''
เธอเลยเขยิบเข้ามาใกล้ๆผมแล้วก็ดูดเลือดที่คอผม ตัวผมรู้สึกแปลกๆเหมือนมีความสุขมากๆที่เธอดื่มเลือดผมแล้วผมก็หน้ามืดขึ้นมาแล้วก็ *CenSor* เธอไปหลายทีจนเจนสลบไปผมรู้สึกถึงพลังของผมเริ่มกลับมาบ้างแล้วหลังจากได้รับพลังปิศาจมาแทนพลังวิญญานหัวผมเริ่มกลับเป็นสีขาวแซมๆบนหัวบ้างเล็กน้อย เวลาตอนนี้น่าจะ ตี 2 แล้วเจนนอนอยู่ในบ้านผมเอาเสื้อผมห่มให้เธอแล้วเอาเสื้อเธอห่มตัวเธอซ้ำอีกทีจะได้ไม่หนาวผมเดินไปหยิบดาบของผมแล้วเช็คพลังของผม
คิล : ''อืมน่าจะสัก 1ใน10แล้วพลังที่ได้คืนมา'' ใช้พลังของพวกมอนเตอร์ไม่ได้เลยแต่พลังกายเหนือมนุษย์ของอินคิวบัสกลับมานิดหน่อยแล้วผมเขียนจดหมายให้เธอและบอกเธอว่าผมรักเธอนะแต่ผมไม่อยากให้เธอเป็นอันตรายผมไปจัดการปัญหาของผมแล้วจะกลับมาหาเธอแล้วผมก็ออกวิ่งพุ่งกลับเข้าไปที่เมืองผมคิดเวลาพระอาทิตย์ขึ้นพลังผมจะกลับมาตอนนี้ ตี 3 แล้ว เวลา 3 ชั่วโมง ต้องเก็บพวกมันให้ได้มากที่สุดจะได้ประหยัดเวลา
ในขณะเดียวกัน
ณ ปราสาทแห่งหนึ่ง ในนั้นมีพื้นที่หรูหรามากพอสมควรมีโต๊ะ 4 เหลี่ยมผืนผ้ายาวมากในโต๊ะนั้นมีคนนั่งประมาน 20 ได้
ในนั้นมี ฮาท นังอยู่ด้วย ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะนั้นเป็นคนดูอำนาจมากเหมือนมีออร่าแห่งความตายแผ่พุ่งออกมา
เจ้า ฮาท นั่ง เหงื่อตก พูดอะไรไม่ออกอยู่คนรอบตัวมันหัวเราะคิกคักๆกัน แล้วเจ้าคนหัวโต๊ะมันก็เปลี่ยนท่านั่งเพียงครั้งเดียวคนทั้งห้องเงียบกริบไร้ซึ่งเสียงใดๆ แล้วเจ้าคนหัวโต๊ะก็เริ่มพูด
??? : ''ว่ายังไงฮาทผลงานของเจ้าน่ะตอนนี้ดังไปทั่วเลยนี่ มันอาจะถือว่าเป็นผลงานที่สำเร็จสำหรับพวกเราดิออเดอร์ก็ได้แต่ว่าแกก็กลับปล่อยให้มันได้พลังมหาศาลและปล่อยมันหลุดไปได้ แกคิดว่าฉันควรจะทำยังไงกับแกดีล่ะ?''
หลังจากเจ้าหมอนี่พูดจบทุกคนก็เหงื่อตกกลื่นน้ำลายกัน ส่วนเจ้า ฮาทนั้นหน้าซีดปากเซียวทำให้หน้าของมันที่น่าเกลียดยิ่งน่าเกลียดเข้าไปใหญ่
ฮาท : ''นายท่านข้าขอเวลาสักพักได้ไหมขอรับ ตอนนี้มันคงเก่งเกินไปที่กำลังทหารดิออเดอร์ปกติคงจัดการมันไม่ได้
แม่ทัพเก่งๆคนอื่นก็ไม่อยู่แล้ว ข้าขอให้หน่วยรบพิเศษของข้าได้หรือไม่ขอรับ''
??? : ''หืมเจ้าหน่วย รบหมาป่าดำที่ทำให้ข้าสนุกได้ ตั้ง 3 วินาทีน่ะนะ เจ้าสร้างพวกมันออกมาใหม่อีกแล้วหรอ หึหึ ก็ได้งั้นข้าจะให้โอกาสเจ้าอีก 1 ครั้งคงรู้ความหมายใช่มั้ยว่าหมายความว่ายังไง''
ฮาท : ''ครับท่าน''
??? : ''เอาล่ะข้าขอปิดการประชุมเพียงเท่านี้ แยกย้านกันไปทำงานของตัวเองได้'' พอมันพูดจบก็เหลือเจ้าฮาทนั่งในห้องคนเดียวทุกคนเป็นเพียงเวทย์มนตร์ส่งภาพมาเท่านั้น เจ้าฮาทมันลุกและเดินไปที่ห้องใต้ดินที่นั่นสภาพเหมือนห้องขังซะมากกว่าพอเดินลงเป็นห้องโถงกว้างใหญ่มากในนั้นมี ทหารใส่หมวกทรงหมาป่าสีดำนั่งเรียงกันประมาน 3000 คนเห็นจะได้ และมีตัวนึงนั่งอยู่หน้าสุดตัวใหญ่ยักษ์และท่าทางจะเป็นตัวหัวหน้าหน่วยเจ้าฮาทเดินไปแล้วร่ายเวทย์อะไรสักอย่างเจ้าตัวนี้ก็ลุกขึ้นมามันเอารูปของผมให้เจ้าหัวหน้าดูแล้วบอกว่าให้ไปจับเป็นหรือตายผมก็ได้ หลังจากนั้นมันพยักหน้าแล้วพวกลูกมันก็ลืมตาขึ้นเป็นสีแดงเรืองแสงแล้วก็หายจากห้องกว้างใหญ่ในพริบตา
กลับมาที่คิล
ผมออกวิ่งมาได้สักพักใกล้เช้าแล้ว ฝนหยุดตกแล้ว หัวผมเริ่มขาวโพลนไปทั้งหัวใกล้ถึงเมืองเต็มทีในหัวผมคิดอย่างเดียวจะฆ่าพวกมันทุกคนให้หมดไม่ให้เหลือเลยทีเดียว แล้วผมก็โดดข้ามกำแพงเมืองไปในเมืองดูเงียบผิดปกติแฮะ และก็มีเสียงหนึ่งออกมา ''เล็กธนู!! ยิง!!'' ธนูเป็นพันๆดอกพุ่งเข้ามาผมวาดดาบเป็นวงกลมป้องกันลูกธนูและใช้ดาบตัดบ้านและเหมือนพลังจะไม่พอแฮะ ผมฟันบ้านเข้าไปได้แค่ครึ่งหลังเท่านั้นเองผมเลยต้องหวดซ้ำๆจนบ้านขาด ผมไล่ฆ่าชาวบ้านธรรมดาและทหารทั้งหมดแบบไม่ลดละผมก็ใช้ตะเกียงเผาบ้านทุกๆหลังจนไฟลุกลามไปทั้งเมืองผมเริ่มคิดว่าที่ผมทำนี่มันถูกหรือเปล่านะแต่ก็ไม่สนผมก็ยังฆ่าพวกมันไปเรื่อยๆ
ชาวเมือง : ''ใครก็ได้ช่วยด้วยไอ้ปิศาจมันฆ่าล้างเมือง'' ชาวเมืองหลายคนกรีดร้องหาความช่วยเหลือผมปล่อยพวกวิ่งหนีให้หนีไปส่วนพวกต่อต้านผมฆ่าไม่เลี้ยงผมเดินเข้าไปในเมืองสักพักแดดก็เริ่มออกสะท้อนกับตัวที่เต็มไปด้วยเลือดภายใต้แสงอาทิตย์ผมกรีดร้องออกมาจากความเหนื่อยผมค่อยเดิน ดาบคาตานะ ของผมนี่เหมือนผมจะได้ยินเสียงมันว่า ''ฆ่าอีกๆ'' ดังก้องในหัวไปหมด ผมเดินไปสักพักผมรู้สึกถึงฝูงคนมากองทัพใหญ่ แล้วพวกมันก็มากันกลุ่ม ทหารประหลาดที่ใส่หมวกหมาป่าสีดำชุดสีดำทั้งตัว พวกมันมมีตาสีแดงเรืองแสง และดูกระหายเลือดมาก ผมเห็นเจ้าตัวใหญ่สุดเดินออกมาข้างหน้าแล้วพูดอย่างหนึ่งออกมา
ตัวหัวหน้า : '' ข้าคือหัวหน้าแห่งหน่วยหมาป่าดำ ท่าน ฮาท ส่งพวกข้ามาจัดการกับแก ข้ามีให้แกสองทางเลือก 1 ไปกับพวกข้าจะได้ไม่ตาย 2 ให้พวกข้า ข้าเจ้าที่นี่''
คิล : ''หึ ฉันเลือกอะไรก็ตายเหมือนเดิมน่ะแหละฆ่าฉันเลยดีกว่า''
ผมชักดาบออกมาพร้อมสู้รบแล้ว คิดในใจ พวกมันเยอะจริงๆนับไม่ถ้วนเลยจะไหวมั้ยนะ
End Chapter 7
ขอตัวไปอ่านสือสอบก่อนนะขอรับถ้าขี้เกียจอาจจะมาเขียนอีก
หลังจากพวกผมหนีออกมาจากกลางเมืองได้สักพักฝนก็ตกลงมาหนักมากผมให้ เจน ปล่อยผมลงแล้วเราก็วิ่งไปด้วยกันไปจนถึงชายป่ามีบ้านหลังหนึ่งน่าจะเป็นที่พักของพวกนายพรานเวลาออกล่าสัตว์ก็เป็นไปได้ ผมตัดสินใจพาเจนเข้าไปหลบในนั้นผมคิดจะก่อกองไฟด้วยพลังของ อิกนิส แต่ว่าลืมไปว่าผมกลับเป็นคนธรรมดาแล้วใช้พลังไม่ได้เลยต้องไปก่อกองไฟตรงเตาผิงของบ้าน ตัวของเจนเปียกปอนไปหมดดู sexy ไปอีกแบบเลยก็ว่าได้ ผมสีทองปล่อยยาวลงมาเปียกไปด้วยน้ำฝนชุดที่เปียกน้ำทำให้เห็นส่วนเว้าโค้งได้ดียิ่งขึ้น ผมรู้สึกเหมือนเธอจะหนาวนะแต่เธอทำเป็นไม่หนาวทั้งๆที่เปียกปอนไปทั้งตัวผมได้แต่แอบห้วเราะเล็กๆไว้ ผมเลยนั่งหลบฝนตรงนั้นกันสักพักใหญ่ๆ ฝนก็ยังเทลงมาเจนกับผมนั่งผิงไฟให้มีความอบอุ่นผมถอดเสื้อออกผึงไฟจนแห้งได้ที่ผมก็เอาไปห่มให้เธอ เธอตกใจสะดุ้ง
เจน : ''เจ้าไม่หนาวหรือไงเอาเสื้อมาให้ข้าเนี่ย''
คิล : ''ยังไงผมก็เป็นผู้ชายนะจะให้ทนดูผู้หญิงหนาวได้ยังไงล่ะ'' ผมพูดประโยคนี้เธอก็หันหน้าหนีผมไป ผมเลยเปลี่ยนเรื่องคุยผมถามว่าเธอหิวไหมอยากดื่มเลือดหรือเปล่าเธอหันมาพยักหน้าใส่ผม ผมเลยบอกว่ากัดลงไปที่คอผมเลย
เธอทำท่าเหมือนงงๆ
เจน : ''ทำไมข้าต้องดื่มเลือดเจ้าด้วยล่ะ''
คิล : ''เอาเถอะน่าเผื่อเวลาสำคัญจะได้มีแรงสู้(เอ๊ะยังไง)''
เธอเลยเขยิบเข้ามาใกล้ๆผมแล้วก็ดูดเลือดที่คอผม ตัวผมรู้สึกแปลกๆเหมือนมีความสุขมากๆที่เธอดื่มเลือดผมแล้วผมก็หน้ามืดขึ้นมาแล้วก็ *CenSor* เธอไปหลายทีจนเจนสลบไปผมรู้สึกถึงพลังของผมเริ่มกลับมาบ้างแล้วหลังจากได้รับพลังปิศาจมาแทนพลังวิญญานหัวผมเริ่มกลับเป็นสีขาวแซมๆบนหัวบ้างเล็กน้อย เวลาตอนนี้น่าจะ ตี 2 แล้วเจนนอนอยู่ในบ้านผมเอาเสื้อผมห่มให้เธอแล้วเอาเสื้อเธอห่มตัวเธอซ้ำอีกทีจะได้ไม่หนาวผมเดินไปหยิบดาบของผมแล้วเช็คพลังของผม
คิล : ''อืมน่าจะสัก 1ใน10แล้วพลังที่ได้คืนมา'' ใช้พลังของพวกมอนเตอร์ไม่ได้เลยแต่พลังกายเหนือมนุษย์ของอินคิวบัสกลับมานิดหน่อยแล้วผมเขียนจดหมายให้เธอและบอกเธอว่าผมรักเธอนะแต่ผมไม่อยากให้เธอเป็นอันตรายผมไปจัดการปัญหาของผมแล้วจะกลับมาหาเธอแล้วผมก็ออกวิ่งพุ่งกลับเข้าไปที่เมืองผมคิดเวลาพระอาทิตย์ขึ้นพลังผมจะกลับมาตอนนี้ ตี 3 แล้ว เวลา 3 ชั่วโมง ต้องเก็บพวกมันให้ได้มากที่สุดจะได้ประหยัดเวลา
ในขณะเดียวกัน
ณ ปราสาทแห่งหนึ่ง ในนั้นมีพื้นที่หรูหรามากพอสมควรมีโต๊ะ 4 เหลี่ยมผืนผ้ายาวมากในโต๊ะนั้นมีคนนั่งประมาน 20 ได้
ในนั้นมี ฮาท นังอยู่ด้วย ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะนั้นเป็นคนดูอำนาจมากเหมือนมีออร่าแห่งความตายแผ่พุ่งออกมา
เจ้า ฮาท นั่ง เหงื่อตก พูดอะไรไม่ออกอยู่คนรอบตัวมันหัวเราะคิกคักๆกัน แล้วเจ้าคนหัวโต๊ะมันก็เปลี่ยนท่านั่งเพียงครั้งเดียวคนทั้งห้องเงียบกริบไร้ซึ่งเสียงใดๆ แล้วเจ้าคนหัวโต๊ะก็เริ่มพูด
??? : ''ว่ายังไงฮาทผลงานของเจ้าน่ะตอนนี้ดังไปทั่วเลยนี่ มันอาจะถือว่าเป็นผลงานที่สำเร็จสำหรับพวกเราดิออเดอร์ก็ได้แต่ว่าแกก็กลับปล่อยให้มันได้พลังมหาศาลและปล่อยมันหลุดไปได้ แกคิดว่าฉันควรจะทำยังไงกับแกดีล่ะ?''
หลังจากเจ้าหมอนี่พูดจบทุกคนก็เหงื่อตกกลื่นน้ำลายกัน ส่วนเจ้า ฮาทนั้นหน้าซีดปากเซียวทำให้หน้าของมันที่น่าเกลียดยิ่งน่าเกลียดเข้าไปใหญ่
ฮาท : ''นายท่านข้าขอเวลาสักพักได้ไหมขอรับ ตอนนี้มันคงเก่งเกินไปที่กำลังทหารดิออเดอร์ปกติคงจัดการมันไม่ได้
แม่ทัพเก่งๆคนอื่นก็ไม่อยู่แล้ว ข้าขอให้หน่วยรบพิเศษของข้าได้หรือไม่ขอรับ''
??? : ''หืมเจ้าหน่วย รบหมาป่าดำที่ทำให้ข้าสนุกได้ ตั้ง 3 วินาทีน่ะนะ เจ้าสร้างพวกมันออกมาใหม่อีกแล้วหรอ หึหึ ก็ได้งั้นข้าจะให้โอกาสเจ้าอีก 1 ครั้งคงรู้ความหมายใช่มั้ยว่าหมายความว่ายังไง''
ฮาท : ''ครับท่าน''
??? : ''เอาล่ะข้าขอปิดการประชุมเพียงเท่านี้ แยกย้านกันไปทำงานของตัวเองได้'' พอมันพูดจบก็เหลือเจ้าฮาทนั่งในห้องคนเดียวทุกคนเป็นเพียงเวทย์มนตร์ส่งภาพมาเท่านั้น เจ้าฮาทมันลุกและเดินไปที่ห้องใต้ดินที่นั่นสภาพเหมือนห้องขังซะมากกว่าพอเดินลงเป็นห้องโถงกว้างใหญ่มากในนั้นมี ทหารใส่หมวกทรงหมาป่าสีดำนั่งเรียงกันประมาน 3000 คนเห็นจะได้ และมีตัวนึงนั่งอยู่หน้าสุดตัวใหญ่ยักษ์และท่าทางจะเป็นตัวหัวหน้าหน่วยเจ้าฮาทเดินไปแล้วร่ายเวทย์อะไรสักอย่างเจ้าตัวนี้ก็ลุกขึ้นมามันเอารูปของผมให้เจ้าหัวหน้าดูแล้วบอกว่าให้ไปจับเป็นหรือตายผมก็ได้ หลังจากนั้นมันพยักหน้าแล้วพวกลูกมันก็ลืมตาขึ้นเป็นสีแดงเรืองแสงแล้วก็หายจากห้องกว้างใหญ่ในพริบตา
กลับมาที่คิล
ผมออกวิ่งมาได้สักพักใกล้เช้าแล้ว ฝนหยุดตกแล้ว หัวผมเริ่มขาวโพลนไปทั้งหัวใกล้ถึงเมืองเต็มทีในหัวผมคิดอย่างเดียวจะฆ่าพวกมันทุกคนให้หมดไม่ให้เหลือเลยทีเดียว แล้วผมก็โดดข้ามกำแพงเมืองไปในเมืองดูเงียบผิดปกติแฮะ และก็มีเสียงหนึ่งออกมา ''เล็กธนู!! ยิง!!'' ธนูเป็นพันๆดอกพุ่งเข้ามาผมวาดดาบเป็นวงกลมป้องกันลูกธนูและใช้ดาบตัดบ้านและเหมือนพลังจะไม่พอแฮะ ผมฟันบ้านเข้าไปได้แค่ครึ่งหลังเท่านั้นเองผมเลยต้องหวดซ้ำๆจนบ้านขาด ผมไล่ฆ่าชาวบ้านธรรมดาและทหารทั้งหมดแบบไม่ลดละผมก็ใช้ตะเกียงเผาบ้านทุกๆหลังจนไฟลุกลามไปทั้งเมืองผมเริ่มคิดว่าที่ผมทำนี่มันถูกหรือเปล่านะแต่ก็ไม่สนผมก็ยังฆ่าพวกมันไปเรื่อยๆ
ชาวเมือง : ''ใครก็ได้ช่วยด้วยไอ้ปิศาจมันฆ่าล้างเมือง'' ชาวเมืองหลายคนกรีดร้องหาความช่วยเหลือผมปล่อยพวกวิ่งหนีให้หนีไปส่วนพวกต่อต้านผมฆ่าไม่เลี้ยงผมเดินเข้าไปในเมืองสักพักแดดก็เริ่มออกสะท้อนกับตัวที่เต็มไปด้วยเลือดภายใต้แสงอาทิตย์ผมกรีดร้องออกมาจากความเหนื่อยผมค่อยเดิน ดาบคาตานะ ของผมนี่เหมือนผมจะได้ยินเสียงมันว่า ''ฆ่าอีกๆ'' ดังก้องในหัวไปหมด ผมเดินไปสักพักผมรู้สึกถึงฝูงคนมากองทัพใหญ่ แล้วพวกมันก็มากันกลุ่ม ทหารประหลาดที่ใส่หมวกหมาป่าสีดำชุดสีดำทั้งตัว พวกมันมมีตาสีแดงเรืองแสง และดูกระหายเลือดมาก ผมเห็นเจ้าตัวใหญ่สุดเดินออกมาข้างหน้าแล้วพูดอย่างหนึ่งออกมา
ตัวหัวหน้า : '' ข้าคือหัวหน้าแห่งหน่วยหมาป่าดำ ท่าน ฮาท ส่งพวกข้ามาจัดการกับแก ข้ามีให้แกสองทางเลือก 1 ไปกับพวกข้าจะได้ไม่ตาย 2 ให้พวกข้า ข้าเจ้าที่นี่''
คิล : ''หึ ฉันเลือกอะไรก็ตายเหมือนเดิมน่ะแหละฆ่าฉันเลยดีกว่า''
ผมชักดาบออกมาพร้อมสู้รบแล้ว คิดในใจ พวกมันเยอะจริงๆนับไม่ถ้วนเลยจะไหวมั้ยนะ
End Chapter 7
ขอตัวไปอ่านสือสอบก่อนนะขอรับถ้าขี้เกียจอาจจะมาเขียนอีก
Alone In The Darkness 7
