Chapter 11 จุดเริ่มต้นการเดินทางของเด็กน้อย
หลังจากที่ผมอ่านหนังสือไปและทำงานไปด้วยผมเริ่มเข้าใจลักษณะนิสัยพวกมอนฯสาวแล้วแฮะแต่มีหน้าหนึ่งแฮะที่ผมติดใจอย่างแรง ตรงหน้าแวมไพร์มีน้ำตาหยดลงไปและมีรายละเอียดปลีกย่อยที่เยอะกว่าหน้าอื่นๆที่เขียนแค่รายละเอียดลักษณะนิสัยแพ้อะไรแค่นั้นแฮะ ผมในตอนนี้ฝึกร่างกายจนเริ่มแข็งแรงจากการ วิ่ง(???) หนีจากพวก โฮลทอรัสและมนุษย์แกะบ้างส่วนรุ่นเดียวกับผมมักจะหนีไม่รอด (โดนCensorตามระเบียบ) ผมเริ่มอยากจะออกเดินทางแฮะเพราะในหนังสือมันไม่มีรูปภาพแฮะผมอยากเจอตัวจิงตัวเป็นๆแฮะ (เสียงในใจ ''ตูอยากมีฮาเร็ม???'') อืมตอนนี้พ่อแม่ของผมก็เสียไปหมดแล้วเพราะโรคร้ายเพิ่งเสียไป เมื่อ สองสามวันก่อนไม่รู้ว่าโรคอะไรอยู่ดีๆก็ตายกันทันทีในหมู่บ้านผู้คนเริ่มล้มตายแบบแปลกๆแฮะผมคิดว่ามันไม่ใช่โรคร้ายละ วันหนึ่งผมเข้าไปหาของป่าผมเจอพวกทหารแต่งตัวแปลกๆบอกว่าพื้นที่ตรงหมู่บ้านนี้เหมาะกับการสร้างปราการทดลอง แล้วมันก็พูดถึงยาที่ส่งไปตามแม่น้ำทำให้คนในหมู่บ้านตายไปส่วนใหญ่แล้วผมแอบอยู่ในพุ่มไม้ผมรู้สึกโกรธแค้นผมคอยตามพวกมันไปเพราะผมรู้แล้วว่าสาเหตุที่พ่อแม่ผมตายเกิดจากอะไร พวกมันพุ่งเข้าทะลวงหมู่บ้านทำลายฟาร์มและฆ่าคนในหมู่บ้านทั้งหมดพวกสัตว์เลี้ยงมอนฯสาวก็ถูกฆ่าตายหมดผมกำลังจะพุ่งเข้าไปฆ่าพวกมันแต่มีมือหนึ่งพุ่งมาจับผมแล้วผมก็หน้ามืดลงตื่นมาอีกทีอยู่ที่บ้านของลุงแก่นั่นแหละ ผมโมโหลุงที่ลากตัวผมมา
Dagger : '' ลุงเอาผมมาทำไม!! ทำไม ไม่ปล่อยให้ผมไปสู้กับพวกมัน ?'' ผมพูดใส่ลุงคนนั้นด้วยความโมโห
ลุงแก่นิ่งไม่พูดอะไรผมวิ่งเข้าไปทางแกง้างหมัดจะต่อยแล้วผมก็เกิดอาการชักกระตุกขึ้นมา ดวงตาสีทองของลุงแกผมเพิ่งเคยเห็นตาสีนี้ครั้งแรกมันดูสวยงามและลึกลับน่าค้นหาแต่ผมก็นึกขึ้นได้เอ๊ะตัวผมลอยกลางอากาศ ฉันจะให้แกเห็นอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นตัวแกก็เปล่งสีขาวออกมาทำให้ผมแสบตาปวดตาขึ้นมาแล้วผมก็เห็นร่างแกที่เปลี่ยนไป
กลายเป็นชายหนุ่มอายุ 20 ต้นๆ ผมขาวโพลนไปทั้งหัวมีปีกใหญ่ยักษ์กลางหลังเป็นคล้ายปีกปิศาจ ดูน่าเกรงขาม ผมอึ่งไปประมาน 4 วินาที '' ลุงเป็นตัวอะไรกันแน่!!'' ผมถามด้วยความสงสัย แกเดินเข้ามาใกล้ๆผมและถามผม
ลุงแก่ : '' แกอยากได้พลังไหมล่ะ ฉันสามารถให้แกได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนเล็กๆน้อยๆ'' แกถามผมด้วยสีหน้านิ่งเฉย
Dagger : ''ลุงเป็นใครกันแน่เนี่ย ? ผมอยากรู้ชื่อลุงจริงๆ พลังน่ะผมอยากได้แน่นอนอยู่แล้ว!''
คิล : ''ฉันชื่อคิล เป็นคนที่ดิออเดอร์ต้องการตัวเมื่อช่วง 40-50 ปีที่แล้ว เรื่องก็มีแค่นั้นแหละ แกอยากได้พลังจริงๆน่ะหรือ ?''
Dagger : '' ใช่ฉันอยากได้ลุงจะให้ฉันจริงๆหรอ ?''
Kill : ''ให้ได้แน่แต่ว่า ข้อแลกเปลี่ยนคือฉันไม่รู้ว่าแกจะเสียอะไรไปไง พูดแบบนี้ยังอยากได้อยู่ไหม''
Dagger : ''เพื่อจะได้แก้แค้นแค่เสียของอย่างสองอย่างไม่เป็นไรหรอก เอาเลยลุง!''
แล้ว คิล ก็เดินเข้ามาใกล้อีกเอามือแทงเข้ามาที่อกผมแล้วขยี้หัวใจผม เอ๊ะผมต้องตายสิแต่ทำไมผมยังไม่ตายนะ ผมเห็นสายใยพลังลอยเข้ามาสร้างเป็นหัวใจแทน
หลังจากนั้นความทรงจำของคิลก็เข้ามาในหัวผม เป็น ฉากๆ แล้วผมก็มองหน้าคิล คิลหันมายิ้มเบาๆ
Kill : ''เห็นแล้วสินะความทรงจำของฉัน ฉันแค่อยากจะบอกว่าการแก้แค้นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก มีแต่ทำให้แย่ลงๆเท่านั้นแหละ''
อ๊ากกกกกกก ผมกรีดร้องเพราะพลังแปลกๆร้อนเย็น ลื่น เหนียว ต่างๆค่อยเข้าๆมาในตัวผมแบบช้าๆ จนในที่สุดก็เสร็จสิ้น
คิล ดูกลายเป็นชายแก่ๆธรรมดาที่ไม่มีอะไรดูอิดโรยเหมือนคนจะตาย
Kill : '' ไอ้หนูฉันขออะไรแกอีกอย่างได้มั้ย ?''
Dagger : ''ได้สิลุงจะเอาอะไร ?''
Kill : '' แกจำหลุมศพตรงนั้นได้สินะพาฉันไปฝังตรงนั้นทีก็แล้วกัน''
ผมคุยกับลุงเสร็จก็สำรวจตัวเองไม่มีอะไรแปลกไปเลยทุกอย่างดูปกติแฮะ
Dagger : ''เออ นี่ลุง สรุปผมเสียอะไรไปทำไมไม่เห็นมีอะไรแปลกไปเลยนิ''
Kill : ''แกเสียสิ่งที่ดีที่ไปไงล่ะเสียความเป็นมนุษย์ไปไงล่ะและก็เสียความตายไปด้วยตลอดไปนี้แกจะไม่มีวันตาย''
Dagger :'' ก็ดีนิ เป็นอมตะนี่ไม่ดีไงลุง''
Kill : '' หึ สักวันแกจะรู้เองแหละ อย่าเสียเวลากันเลยพาฉันไปที่นั่นทีเถอะก่อนฉันจะไม่ไหว''
ผมอุ้มลุงขึ้นรู้สึกเหมือนลุงเบามากผมกระโดดทีเดียวพุ่งไปไกลเกิน 300 เมตรเห็นจะได้ผมตกลงมาตรงหลุมศพพอดีดู ลุงแกดีใจนิดๆที่เห็นหลุมศพวันนี้แกฝากบอกให้ช่วยฝังแกไว้ข้างๆหลุมนี้แล้วก็ตายไปผมจัดการฝังศพลุงพอฝังเสร็จพื้นที่สีขาวตรงนั้นก็เปลี่ยนไปเป็นสีชมพูดอกไม้ผลิบานออกมา ผมสลักชื่อลงบนหลุมศพ Killer Darkness and Mary Jane และผมก็เดินจากไป ผมหันกลับไปหรือตาฝาดกันนะผมเห็นทั้งสองคนยืนโบกมือให้ผมแล้วจับมือกันเดินหายไปในป่า
End Chapter 11
ยาวไปหน่อยก็ขอโทษด้วยนะครับ
หลังจากที่ผมอ่านหนังสือไปและทำงานไปด้วยผมเริ่มเข้าใจลักษณะนิสัยพวกมอนฯสาวแล้วแฮะแต่มีหน้าหนึ่งแฮะที่ผมติดใจอย่างแรง ตรงหน้าแวมไพร์มีน้ำตาหยดลงไปและมีรายละเอียดปลีกย่อยที่เยอะกว่าหน้าอื่นๆที่เขียนแค่รายละเอียดลักษณะนิสัยแพ้อะไรแค่นั้นแฮะ ผมในตอนนี้ฝึกร่างกายจนเริ่มแข็งแรงจากการ วิ่ง(???) หนีจากพวก โฮลทอรัสและมนุษย์แกะบ้างส่วนรุ่นเดียวกับผมมักจะหนีไม่รอด (โดนCensorตามระเบียบ) ผมเริ่มอยากจะออกเดินทางแฮะเพราะในหนังสือมันไม่มีรูปภาพแฮะผมอยากเจอตัวจิงตัวเป็นๆแฮะ (เสียงในใจ ''ตูอยากมีฮาเร็ม???'') อืมตอนนี้พ่อแม่ของผมก็เสียไปหมดแล้วเพราะโรคร้ายเพิ่งเสียไป เมื่อ สองสามวันก่อนไม่รู้ว่าโรคอะไรอยู่ดีๆก็ตายกันทันทีในหมู่บ้านผู้คนเริ่มล้มตายแบบแปลกๆแฮะผมคิดว่ามันไม่ใช่โรคร้ายละ วันหนึ่งผมเข้าไปหาของป่าผมเจอพวกทหารแต่งตัวแปลกๆบอกว่าพื้นที่ตรงหมู่บ้านนี้เหมาะกับการสร้างปราการทดลอง แล้วมันก็พูดถึงยาที่ส่งไปตามแม่น้ำทำให้คนในหมู่บ้านตายไปส่วนใหญ่แล้วผมแอบอยู่ในพุ่มไม้ผมรู้สึกโกรธแค้นผมคอยตามพวกมันไปเพราะผมรู้แล้วว่าสาเหตุที่พ่อแม่ผมตายเกิดจากอะไร พวกมันพุ่งเข้าทะลวงหมู่บ้านทำลายฟาร์มและฆ่าคนในหมู่บ้านทั้งหมดพวกสัตว์เลี้ยงมอนฯสาวก็ถูกฆ่าตายหมดผมกำลังจะพุ่งเข้าไปฆ่าพวกมันแต่มีมือหนึ่งพุ่งมาจับผมแล้วผมก็หน้ามืดลงตื่นมาอีกทีอยู่ที่บ้านของลุงแก่นั่นแหละ ผมโมโหลุงที่ลากตัวผมมา
Dagger : '' ลุงเอาผมมาทำไม!! ทำไม ไม่ปล่อยให้ผมไปสู้กับพวกมัน ?'' ผมพูดใส่ลุงคนนั้นด้วยความโมโห
ลุงแก่นิ่งไม่พูดอะไรผมวิ่งเข้าไปทางแกง้างหมัดจะต่อยแล้วผมก็เกิดอาการชักกระตุกขึ้นมา ดวงตาสีทองของลุงแกผมเพิ่งเคยเห็นตาสีนี้ครั้งแรกมันดูสวยงามและลึกลับน่าค้นหาแต่ผมก็นึกขึ้นได้เอ๊ะตัวผมลอยกลางอากาศ ฉันจะให้แกเห็นอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นตัวแกก็เปล่งสีขาวออกมาทำให้ผมแสบตาปวดตาขึ้นมาแล้วผมก็เห็นร่างแกที่เปลี่ยนไป
กลายเป็นชายหนุ่มอายุ 20 ต้นๆ ผมขาวโพลนไปทั้งหัวมีปีกใหญ่ยักษ์กลางหลังเป็นคล้ายปีกปิศาจ ดูน่าเกรงขาม ผมอึ่งไปประมาน 4 วินาที '' ลุงเป็นตัวอะไรกันแน่!!'' ผมถามด้วยความสงสัย แกเดินเข้ามาใกล้ๆผมและถามผม
ลุงแก่ : '' แกอยากได้พลังไหมล่ะ ฉันสามารถให้แกได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนเล็กๆน้อยๆ'' แกถามผมด้วยสีหน้านิ่งเฉย
Dagger : ''ลุงเป็นใครกันแน่เนี่ย ? ผมอยากรู้ชื่อลุงจริงๆ พลังน่ะผมอยากได้แน่นอนอยู่แล้ว!''
คิล : ''ฉันชื่อคิล เป็นคนที่ดิออเดอร์ต้องการตัวเมื่อช่วง 40-50 ปีที่แล้ว เรื่องก็มีแค่นั้นแหละ แกอยากได้พลังจริงๆน่ะหรือ ?''
Dagger : '' ใช่ฉันอยากได้ลุงจะให้ฉันจริงๆหรอ ?''
Kill : ''ให้ได้แน่แต่ว่า ข้อแลกเปลี่ยนคือฉันไม่รู้ว่าแกจะเสียอะไรไปไง พูดแบบนี้ยังอยากได้อยู่ไหม''
Dagger : ''เพื่อจะได้แก้แค้นแค่เสียของอย่างสองอย่างไม่เป็นไรหรอก เอาเลยลุง!''
แล้ว คิล ก็เดินเข้ามาใกล้อีกเอามือแทงเข้ามาที่อกผมแล้วขยี้หัวใจผม เอ๊ะผมต้องตายสิแต่ทำไมผมยังไม่ตายนะ ผมเห็นสายใยพลังลอยเข้ามาสร้างเป็นหัวใจแทน
หลังจากนั้นความทรงจำของคิลก็เข้ามาในหัวผม เป็น ฉากๆ แล้วผมก็มองหน้าคิล คิลหันมายิ้มเบาๆ
Kill : ''เห็นแล้วสินะความทรงจำของฉัน ฉันแค่อยากจะบอกว่าการแก้แค้นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก มีแต่ทำให้แย่ลงๆเท่านั้นแหละ''
อ๊ากกกกกกก ผมกรีดร้องเพราะพลังแปลกๆร้อนเย็น ลื่น เหนียว ต่างๆค่อยเข้าๆมาในตัวผมแบบช้าๆ จนในที่สุดก็เสร็จสิ้น
คิล ดูกลายเป็นชายแก่ๆธรรมดาที่ไม่มีอะไรดูอิดโรยเหมือนคนจะตาย
Kill : '' ไอ้หนูฉันขออะไรแกอีกอย่างได้มั้ย ?''
Dagger : ''ได้สิลุงจะเอาอะไร ?''
Kill : '' แกจำหลุมศพตรงนั้นได้สินะพาฉันไปฝังตรงนั้นทีก็แล้วกัน''
ผมคุยกับลุงเสร็จก็สำรวจตัวเองไม่มีอะไรแปลกไปเลยทุกอย่างดูปกติแฮะ
Dagger : ''เออ นี่ลุง สรุปผมเสียอะไรไปทำไมไม่เห็นมีอะไรแปลกไปเลยนิ''
Kill : ''แกเสียสิ่งที่ดีที่ไปไงล่ะเสียความเป็นมนุษย์ไปไงล่ะและก็เสียความตายไปด้วยตลอดไปนี้แกจะไม่มีวันตาย''
Dagger :'' ก็ดีนิ เป็นอมตะนี่ไม่ดีไงลุง''
Kill : '' หึ สักวันแกจะรู้เองแหละ อย่าเสียเวลากันเลยพาฉันไปที่นั่นทีเถอะก่อนฉันจะไม่ไหว''
ผมอุ้มลุงขึ้นรู้สึกเหมือนลุงเบามากผมกระโดดทีเดียวพุ่งไปไกลเกิน 300 เมตรเห็นจะได้ผมตกลงมาตรงหลุมศพพอดีดู ลุงแกดีใจนิดๆที่เห็นหลุมศพวันนี้แกฝากบอกให้ช่วยฝังแกไว้ข้างๆหลุมนี้แล้วก็ตายไปผมจัดการฝังศพลุงพอฝังเสร็จพื้นที่สีขาวตรงนั้นก็เปลี่ยนไปเป็นสีชมพูดอกไม้ผลิบานออกมา ผมสลักชื่อลงบนหลุมศพ Killer Darkness and Mary Jane และผมก็เดินจากไป ผมหันกลับไปหรือตาฝาดกันนะผมเห็นทั้งสองคนยืนโบกมือให้ผมแล้วจับมือกันเดินหายไปในป่า
End Chapter 11
ยาวไปหน่อยก็ขอโทษด้วยนะครับ
Alone In The Darkness 11
