Chapter 12 ความฝันเล็กๆน้อยๆของเด็กคนนึง
ผมเคยมีความฝันว่าจะเป็นจิตกร และตอนนี้ผมก็มีความฝันเพิ่มขึ้นคือการเดินทางรอบโลกนี้ ความฝันผมหลากหลายมากมายจนนับไม่ไหวและผมคงจะทำได้แค่สองอย่างแฮะเพราะเรื่องอื่นคงทำได้แน่นอนผมลองทดสอบอะไรหลายๆอย่างว่าเป็นอมตะจริงหรือปล่าวผมลองโดดลงมาจากเหวนรกสูงมากจนมองไม่เห็นก้นเหวเอาหัวลงพื้นตูมสมองผมกระจายออกแต่ยังไม่ยักจะตายแฮะเหมือนร่างกายมันกับมารวมกันอีกทีผมเลยยังไม่ตายอืมพลังในร่างกายดูเอ่อล้นตลอดถ้าผมโมโหหรือโกรธอะไรมากๆสีผมของผมจะกลายเป็นสีขาวขึ้นมาแฮะ ตรงนี้แปลกดีผมอยากได้ปีก ปีกก็งอกออกมาด้วย อืมดูเป็นร่างสารพัดประโยชน์จริงๆแฮะ ความจริงผมเรียนรู้วิธีการใช้พลังจาก ความทรงจำของ ลุงคิลนั่นแหละ ผมบินกลับไปหมู่บ้านแล้วก็เข้าไปเจอพวกทหารอยู่กันประมาน 30 คน ผมพุ่งเข้าไปจัดการพวกมันทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ฆ่าพวกมันถ้าตัวไหนหนีผมก็ปล่อยมันหนีไป(ซะที่ไหน) พอมันวิ่งหนีผมก็เขวี้ยงต้นไม้ไปไส่มันเลยตะหากผมไม่อยากผิดพลาดแบบ คิล แฮะ และผมก็ไม่อยากฆ่าคนแบบ คิล ด้วย ถึงผมจะแค้นพวกมันก็เถอะ ผมเดินเข้าไปในบ้านของตัวเองที่ยังไม่ถูกทำลายเป็นหลังสุดท้ายเลยแฮะดีจังผมเข้าไปในห้องแล้วก็หยิบหนังสือ MGE ออกมาอืมผมคงอยาก sket รูปมอนสาวๆใส่หนังสือแล้วสิเนี่ย
เอาปลอมตัวใส่ผ้าคลุมเก่าๆแต่งตัวเป็นจิตกรแล้วออกเดินทางในโลกที่แสนกว้างไกล ''เราจะได้เจอสิ่งต่างๆนอกหมู่บ้านเราเสียทีนะเนี่ย'' ผมออกเดินทางต่อไป ตอนนี้ผมรู้สึกว่า ข่าว ของพวก ทหารชุดดำที่ไล่ตามบุคคลที่ชื่อ มิเกล หายไปเหมือนพวกเขาไปเก็บตัวอยู่ และข่าวของพวก จิ้งจอกขาว ที่โดนจับจากจราจลก็หายไป วันนั้นรู้สึกจะเป็นข่าวใหญ่มากเพราะพวกนาย กาเร็นออกต่อสู้ด้วยตัวเองกับ เจ้าของวิหารแอมเซีย(เขียนถูกป่ะหว่าผิดขออภัย)ฟาโรด้วย อืมพวกเนตรมารก็ไม่มีข่าวเลยช่วงนี้ ถ้าผมเจอพวกเขาผมคงจะต้องวิ่งหนีแฮะดูพวกเขาน่ากลัวมากเพราะข่าวเล่าว่าพวกเขาต่อสู้กับพวกมนุษย์ เอ๊ะ ผมไม่ใช่มนุษย์แล้วนิหว่าจะกลัวทำไม เอาเถอะเก็บเกี่ยวข่าวเสร็จละขอออกเดินทางพรุ่งนี้ละกันวันนี้ขอพักผ่อนก่อน
ENd Chapter 12
อะขอลงหลายตอนรวดดดดด ขอรับเด๊ะจะไปอ่านสือแล้วจะไม่ได้ลงยาวๆ อิอิ
ผมเคยมีความฝันว่าจะเป็นจิตกร และตอนนี้ผมก็มีความฝันเพิ่มขึ้นคือการเดินทางรอบโลกนี้ ความฝันผมหลากหลายมากมายจนนับไม่ไหวและผมคงจะทำได้แค่สองอย่างแฮะเพราะเรื่องอื่นคงทำได้แน่นอนผมลองทดสอบอะไรหลายๆอย่างว่าเป็นอมตะจริงหรือปล่าวผมลองโดดลงมาจากเหวนรกสูงมากจนมองไม่เห็นก้นเหวเอาหัวลงพื้นตูมสมองผมกระจายออกแต่ยังไม่ยักจะตายแฮะเหมือนร่างกายมันกับมารวมกันอีกทีผมเลยยังไม่ตายอืมพลังในร่างกายดูเอ่อล้นตลอดถ้าผมโมโหหรือโกรธอะไรมากๆสีผมของผมจะกลายเป็นสีขาวขึ้นมาแฮะ ตรงนี้แปลกดีผมอยากได้ปีก ปีกก็งอกออกมาด้วย อืมดูเป็นร่างสารพัดประโยชน์จริงๆแฮะ ความจริงผมเรียนรู้วิธีการใช้พลังจาก ความทรงจำของ ลุงคิลนั่นแหละ ผมบินกลับไปหมู่บ้านแล้วก็เข้าไปเจอพวกทหารอยู่กันประมาน 30 คน ผมพุ่งเข้าไปจัดการพวกมันทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ฆ่าพวกมันถ้าตัวไหนหนีผมก็ปล่อยมันหนีไป(ซะที่ไหน) พอมันวิ่งหนีผมก็เขวี้ยงต้นไม้ไปไส่มันเลยตะหากผมไม่อยากผิดพลาดแบบ คิล แฮะ และผมก็ไม่อยากฆ่าคนแบบ คิล ด้วย ถึงผมจะแค้นพวกมันก็เถอะ ผมเดินเข้าไปในบ้านของตัวเองที่ยังไม่ถูกทำลายเป็นหลังสุดท้ายเลยแฮะดีจังผมเข้าไปในห้องแล้วก็หยิบหนังสือ MGE ออกมาอืมผมคงอยาก sket รูปมอนสาวๆใส่หนังสือแล้วสิเนี่ย
เอาปลอมตัวใส่ผ้าคลุมเก่าๆแต่งตัวเป็นจิตกรแล้วออกเดินทางในโลกที่แสนกว้างไกล ''เราจะได้เจอสิ่งต่างๆนอกหมู่บ้านเราเสียทีนะเนี่ย'' ผมออกเดินทางต่อไป ตอนนี้ผมรู้สึกว่า ข่าว ของพวก ทหารชุดดำที่ไล่ตามบุคคลที่ชื่อ มิเกล หายไปเหมือนพวกเขาไปเก็บตัวอยู่ และข่าวของพวก จิ้งจอกขาว ที่โดนจับจากจราจลก็หายไป วันนั้นรู้สึกจะเป็นข่าวใหญ่มากเพราะพวกนาย กาเร็นออกต่อสู้ด้วยตัวเองกับ เจ้าของวิหารแอมเซีย(เขียนถูกป่ะหว่าผิดขออภัย)ฟาโรด้วย อืมพวกเนตรมารก็ไม่มีข่าวเลยช่วงนี้ ถ้าผมเจอพวกเขาผมคงจะต้องวิ่งหนีแฮะดูพวกเขาน่ากลัวมากเพราะข่าวเล่าว่าพวกเขาต่อสู้กับพวกมนุษย์ เอ๊ะ ผมไม่ใช่มนุษย์แล้วนิหว่าจะกลัวทำไม เอาเถอะเก็บเกี่ยวข่าวเสร็จละขอออกเดินทางพรุ่งนี้ละกันวันนี้ขอพักผ่อนก่อน
ENd Chapter 12
อะขอลงหลายตอนรวดดดดด ขอรับเด๊ะจะไปอ่านสือแล้วจะไม่ได้ลงยาวๆ อิอิ
Alone In The Darkness 12
