The revolution of the Magicman Part 1

Views 98612 Repiled3 Point

The revolution of the จอมขมังเวทย์Magicman
in the movie

(ช่วงอธิบายช่วงแรกอาจจะยาวหน่อยนะครับขออภัยด้วย)

ณ โลกมาโมโนะ ตอนที่ มิเกล , โมริตะ , ฟุก ยังไม่ได้มายังโลกมาโมโนะ ณ เมืองแห่งหนึ่งที่มีชื่อว่า เมืองแห่งภูติ ลาเวสต้า(ไม่ห่างจากบ้านเกิดของ จิ้งจอกขาวนัก)ตัวผมมีชื่อว่า

ลาเวสต้า คาราซึคิ ทุกคนคงสงสัยว่า ทำไมนามสกุลของผมเป็นชื่อของเมือง นั้นก็เพราะ ครอบครัวของผม เป็น สกุลอันยิ่งใหญ่ขนาน ดิออเดอร์ ยังยอมรับ ว่าสกุลนี้ รวยมากมหาศาล แต่ผมยังเป็นที่เรื่องรือในความ อัจฉิลิยะ อีกด้วย และพรสวรรค์ ในด้านการใช่เวทย์มนต์และสร้างเวทย์มนต์เองอีกด้วย และ ก็เป็นที่ยอมรับ จาก มอนสาวทุกตน ที่อยู่บริเวณนี้ เพราะผมเป็นหมอไปในตัว เวลามีมอนสาวคนไหนบาดเจ็บผมก็รักษาให้ฟรีๆ ขนานคนพิการตาบอดผมก็สามารถทำให้เขามีตามองได้ แต่ผมไม่บอกหรอกนะว่าผมทำให้คนพิการกลับมาเหมือนเดิมยังไงเป็นความลับนะครับ ความสุภาพมีมารยาท และ ความอ่อนโยน ใจดี ของผม ทำ ให้มีหล่าวคนที่มีสกุลยิ่งใหญ่ เหมือน สกุลผมต่างพาลูกสาวมาสู่ขอ (ปกติเขามีแต่ผู้ชายไปสู่ขอไม่ใช่หรอครับ) ขนาน มอนสาว บางคน ยังมาสู่ขอผมเลย แต่ผมก็ต้องปฏิเสธ อย่างสุภาพไป เพราะผม ต้องคอยดูแลน้องชายของผมด้วย น้องชายของผมชื่อ ลาเวสต้า อิโยชิ เป็นน้องที่น่าตาน่ารัก ขนานผู้ชายมาเห็นก็หลงรักเลย แต่ส่วนมากน้องผมเป็นที่นิยมของหล่าวมอนสาว พวกที่ชอบเด็กน่ะ น้องของผมจะเก่งทางด้านการสร้างอาวุธตีดาบมาก แต่พรสวรรค์ในตัวเขาคือ การที่เขาสามารถควบคุม พายุ,น้ำแข็ง,แม็กม่า,ไฟฟ้า,ต้นไม้,หิน ได้อย่างอิสระ แต่น้องของผมไม่เคยใช้ในทางที่เลวร้ายเลยสักครั้ง แม่ของพวกเราเป็น อินารินะครับ พ่อของผม เป็นมนุษย์ คนหนึ่งแต่ที่พ่อผมดังได้ก็เพราะ พ่อของผมเป็นคนขุดเจอแร่สีน้ำเงินคนแรก และพ่อของผมได้ศึกษาแร่สีน้ำเงินมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นการสร้าง เครื่องผลิตไฟฟ้าโดยใช้เชื้อเพลิงเป็นแร่สีน้ำเงิน , รถจักรกลพลังงานแร่สีน้ำเงิน , และต่างๆอีกมากที่เกี่ยวกับสิ่งของประจำบ้าน พ่อของผมไม่เคยคิดที่จะนำแร่สีน้ำเงิน มาทำอาวุธเลย เพราะ มันจะเป็นการสร้างสงครามได้พ่อสั่งห้ามผมไม่ให้ไปสร้างเด็ดขาด แต่บ้านของผมมันกว้างมาก และ ผมยังผมทางเข้าห้องใต้ดินอีกพ่อห้ามไม่ให้เข้าไปเด็ดขาด แต่ที่หน้าห้องมันมีกระดาษแปะไว้ว่า โครงการมนุษย์เวทย์มนต์ ESO แต่ผมยังไม่ได้เอะใจเพราะผมยังเด็กอยู่ และตอนนี้ผมอายุครบ 23 ปี และได้รับ ปริญาทารี นั้นก็คือชั้นสูงสุดของการเรียนรู้ และน้องผมอายุ 17 ปี ได้รับเกียรติบัตรผู้สร้างดาบที่ทำมาจากทองทั้งเล่ม และความคมของดาบนั้นและความเบาจนหน้าขนลุกขนานผมยังงงว่าสร้างได้ไง แต่ไม่นึกเลยว่าหลังจากนั้น พวกดิออเดอร์ต้องการให้น้องของผม ไปพัฒนาอาวุธให้ดิออเดอร์ แต่น้องผมไม่ยอมรับ ไม่ทำ เพราะ พ่อสอนไว้ว่าอย่าไว้ใจคนแปลกหน้า (เกี่ยวด้วยหรอ) และจุดเริ่มต้นของความเศร้าทั้งหมดก็เริ่มขึ้น

คาราซึคิ "นี่ อิโยชิ มานั่งสร้างอะไรในห้องเร็บอีกเนี่ยหือ~"

อิโยชิ "ถามแปลกผมก็มาสร้างโล่ที่ทน เพลิงของสาวมังกรไงพี่"

คาราซึคิ "น้องนี่ชอบการพัฒนาอาวุธจริงๆเลยนะ"

อิโยชิ "มันแน่อยู่แล้ว"

คาราซึคิ "อย่าลืมที่พ่อบอกไว้ละว่าอย่านำแร่สีน้ำเงินมาผลิตอาวุธน่ะ"

อิโยชิ "รู้แล้วคร้าบ~ พี่ชายผมไม่ใช่หรอก"

อิโยชิ "แล้วพี่ละ วันนี้ไม่ออกไปหา พวกอาราวเน่ หรอเห็นพี่บอกว่าจะไปรักษาแผลพวกเธอนี่นา"

คาราซึคิ "พี่กำลังจะไปแล้วนี่ไงละ" "ก็เลยมาบอกน้องก่อนไง"

อิโยชิ "ครับครับ โชคดีนะพี่ อย่าให้พวกเธอจะพี่ลงกรีบละ"

คาราซึคิ "รู้แล้วละน่า ไม่ต้องห่วงหรอกพี่รู้จุดseoของพวกเธอดี กดที่พวกเธอก็อ่อนแรงแล้ว"

อิโยชิ "จุดseo?" อิโยชิทำหน้างง

คาราซึคิ "ไปก่อนนะ"

และผมก็เดินทางออกจากเมืองมานอกเมืองโดยขี่รถจักรกลที่พ่อสร้างขึ้นมา และเดินทางไปยัง เขตเหนือที่เป็นป่าอับชื้นนิดๆแถวนี้ มีอาราวเน่มากพอสมควร ก็ต้องระวังหน่อยสำหรับคนทั่วไปละนะ แต่สำหรับผมไม่เลยเพราะผมรู้จัก อาราวเน่ทุกตนในป่านี้ ถึงแม้ตอนแรกผมเกือบจะโดนพวกเธอลากลงกรีบก็เถอะฮะฮะ พอผมมาถึงพวกเธอต่างมาต้อนรับผมกันทั้งนั้นและในขนานที่ผมกำลังรักษาพวกเธออยู่ผมก็ได้ยินเสียงประหลาด มันดังมากทำให้ผมหูชาไปเลย เสียงเหมือนอะไรระเบิดสักอย่าง แต่เสียงของมันดังมาทางเมืองของผม ผมเลยต้องขอโทษพวกอาราวเน่และรีบตรงกับไปเมืองของผมและสิ่งที่ผมเห็นก็คือ เมืองของผมไฟลุกเป็นเพลิงขนานใหญ่ ผมเลยรีบตรงกลับไปที่บ้าน

ปึง! เสียงเปิดประตู

คาราซึคิ "พ่อครับ แม่ครับ อิโยชิ!"

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!

คาราซึคิ "เสียงอะไรน่ะ"

ผมรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องเขียนเอกสารของพ่อและรีบเปิดประตูเข้าไป ปึง! สิ่งที่ผมเห็นก็คือ พ่อและแม่ผมถูกยิงโดยอะไรสักอย่าง และผมเห็นคนสวมชุดสีดำเหมือนเกราะอะไรสักอย่าง พวกเขาถือ อาวุธที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน และมีอยู่หนึ่งคนเขาใส่ชุดเหมือนจะเป็นหัวหน้าพวกนั้น แต่ที่ผมตกใจก็คือ หน้าของเขาเป็นกระดูกและมีไฟสีเขียวออกมาทางรูลูกตาและกำลังอุ้มน้องของผมอยู่

คาราซึคิ "พวกนายเป็นใครจะพาน้องฉันไปไหน!"

ทหารชุดดำ "ยังมีอยู่อีกหรอ ตายซะเถอะ" ทหารชุดดำเอาปืนเล็งที่ คาราซึคิ

??? "เดี๋ยวก่อน อย่าพึ่งฆ่ามัน"

คาราซึคิ "พวกนายต้องการอะไร"

??? "พวกเราคือ Darkness กองกำลังความมืด และต้องการแร่ที่พ่อของเธอหาเจอ"

คาราซึคิ "แร่สีน้ำเงินเรอะ แล้วทำไมนายต้องฆ่าพ่อแม่ฉันด้วย" "แล้วจะพาน้องฉันไปไหน"

??? "หึหึหึ ถามแปลกน้องนายก็จะถูกฉันเอาไปทดลองไงละ"

คาราซึคิ "อย่านะ! เอาน้องฉันคืนมา"

ปัง!

คาราซึคิ "พรวด~ อะไรกัน" คาราซึคิกระอักเลือด

??? "นายมันน่ารำคาญ ไม่ต้องห่วงฉันยิงเฉียดหัวใจของนายเอง" "แต่ก็คงไม่รอดแล้วละนายน่ะ" "บายบาย ทั้งหมดถอยทัพได้"

??? "จะบอกเอาบุญให้ฉันชื่อ GHOST เป็นหัวหน้าหน่วย ชาโดวแบล็ก" "ไปละบายบายอีกรอบ"

และพวกมันก็พาน้องของผมไปและผมก็เริ่มหน้ามืด

"คาราซึคิลูกพ่อ" "(เสียงนี้มันพ่อนี้น่า)"

พ่อ "แค่ก แค่ก... คาราซึคิมาหาพ่อแม่หน่อยสิลูก"

คาราซึคิ "พ่อครับ แม่ครับเป็นไงบ้างครับ ผมจะรักษาพ่อแม่เอง"

แม่ "แค่กๆ ไม่ต้องหรอกลูกแม่ ลูกควรจะไปช่วยน้องนะ"

คาราซึคิ "แต่ว่า! "

พ่อ "ไม่ต้องแต่แล้ว แค่กๆ เอากุญแจนี้ไป" พ่อได้ส่งกุญแจมาให้ผม

พ่อ "มันเป็นกุญแจที่ห้องใต้ดินใช้กุญแจนี้เปิดประตูซะนะ แค่กๆ"

แม่ "ลูกแม่เอากุญแจอันนี้ไปด้วย" แม่ได้ส่งกุญแจอีกดอกมาให้

แม่ "มันเป็นกุญแจเปิดกล่องที่อยู่กลางห้องมันจะมี.... แค่กๆ"

คาราซึคิ "แม่ครับ"

พ่อ "มันจะมีแหวนอยู่ 2 อัน จงสวมมันที่นิ้วกลางสองข้าง แค่กๆ"

แม่ "แล้วมันจะมีกำลัยอยู่ 1 อันด้วยใส่ที่ข้างขวานะลูกแม่"

พ่อ "แล้วมันจะทำให้ลูกรอดได้นะลูก"

คาราซึคิ "แต่ว่า แต่ว่า" ฮึกฮึกฮึกฮือฮือ~ ผมพูดไปและร้องไห้ไปด้วย

พ่อ "พ่อกับแม่คงบอกเจ้าได้แค่นี้นี้นะลูก"

คาราซึคิ "ฮึก พ่อครับ~"

แม่ "ขอให้โชคดีนะลูก ช่วยน้องให้ได้นะ"

คาราซึคิ "ฮึก แม่ครับ~"

พ่อ แม่ "พ่อกับแม่ภูมิใจในตัวเจ้านะ" ผมได้โอบกอดท่านทั้ง 2 ไว้และพ่อแม่ผมก็สิ้นใจและผมก็เดินเซไปยังห้องใต้ดิน และผมก็เปิดประตูไปเจอกล่องที่แม่บอกไว้และพอผมเปิดออกก็เจอ แหวน 2 วงและกำลัย 1 อันและพอผมหยิบมาสวมผมก็หน้ามืดสลบไปในที่สุด ก่อนที่ผมจะสลบไปก็พูดขึ้นมาว่า "พ่อครับ แม่ครับ ผมรักพ่อกับแม่นะ" ตึก! ล้มลงสลบไป

3 วันผ่านไป ผมฟื้นขึ้นมาในกระท่อมหลังหนึ่ง และพบว่าผมถูก อารักเน่ และ สาวแวมไพร์ระดับต่ำช่วยไว้ แต่ผมไม่แปลกใจเลยเพราะผมเคยช่วยเธอ 2 คนนี้จากดิออเดอร์มาก่อน

แวมไพร์ "เป็นไงบ้าง คาราซึคิคุง"

อารักเน่ "นอนพักผ่อนก่อนเถอะยังไม่ต้องฝืนตัวนะ"

คาราซึคิ "ไม่เป็นไร ขอบคุณพวกเธอมากที่มาช่วยฉันไว้"

แวมไพร์ "เปล่าเลยนะพวกเราไม่ได้ช่วย มีคนช่วยเธอและพามาส่งที่นี้"

คาราซึคิ "เขาไปใครหรอ?"

อารักเน่ "ฉันไม่รู้หรอกนะ แต่รู้สึกว่าเขาจะสวมชุดดำ และที่มือของเขาทั้งสองข้างมีสัญลักษณ์อะไรก็ไม่รู้" (เขาคนนั้นคือ มืออสูร หรือ รุ่น 2 นั้นเอง)

คาราซึคิ "ที่จริง..."

แวมไพร์ "ไม่ต้องเล่าหรอกพวกเราได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วจากผู้รอดชีวิตบอกมาว่าเธอเจออะไรมาบ้าง"

คาราซึคิ "งั้นหรอ ขอโทษนะ"

อารักเน่ "จะขอโทษทำไม นายเคยดูแลพวกเรามาก่อนพวกเราจะดูแลนายบ้าง"

คาราซึคิ "ขอบคุณนะทุกคน"

แวมไพร์ "จริงสิ เขาคนที่ช่วยนายไว้เขาบอกว่า ถ้านายจะไปช่วยน้องละก็จงสวมชุดนี้น่ะ"

คาราซึคิ "ไหนขอรองหน่อยสิ"

และผมก็นำชุดมาใส่ซึ่งพอใส่ปุปผมถึงกับทรุดเลยเพราะชุดนี้หนักมาก และ ผมจึงขออาศัยอยู่ในกระท่อมกับพวกเธอสักระยะ ผมเริ่มฝึกฝนร่างกายให้แข็งแรงคิดเวทย์มนต์ใหม่ๆ ขึ้นมาและฝึกวิชาต่อสู้กับมอนสาวชนิดอื่นๆ แต่อยู่ในกระท่อมนั้นไม่ใช่ว่าจะปลอดภัยเพราะทุกคืนผมเกือบจะโดนพวกเธอทั้งสองคนลอกคราบตลอดและบางทีมีเรียกเพื่อนมาฉลองบ้างมากัน 20 คนและคืนนั้นพวกเธอทั้ง 20 ก็จะพยายามลอกคราบผมแต่ผมไหวตัวทันจึงร่ายเวทย์มนต์ให้พวกเธอหลับไป แต่ในใจผมนั้นแค้นทั้งพวก Darkness ที่จับตัวน้องผมไป และ พวก ดิออเดอร์ ด้วยเนื่องจากผมไปขอความช่วยเหลือแต่พวกเขาไม่คิดจะช่วยเลย บอกแต่ว่าถ้าจะให้ช่วยต้องนำดาบทองคำ มาแลกซึ่งผมปฏิเสธแน่นอน แต่ที่ผมรู้ขึ้นมาได้เลยว่า หลังจากที่ผมใส่ กำลัย และ แหวน มันทำให้ใช้เวทย์มนต์ได้เร็วขึ้นและรุนแรงขึ้นด้วย

1 ปีต่อมา

ร่างกายผมพร้อมที่สวมชุดแล้วผมเริ่มออกเดินทางเพื่อที่จะตามหาน้องชายและคอยช่วยเหลือมอนสาวทุกตนที่ขอความช่วยเหลือ เวลาเจอพวกดิออเดอร์ กำลังรีดไถเงินชาวบ้านในเมืองต่างๆ ผมก็เขาไปช่วยซึ่งไม่ต้องแปลกใจเลยเพราะไม่มีใครจำผมได้เพราะผมใส่หน้ากากปิดใบหน้าอยู่ ผ่านไป 3 เดือนข่าวลือของผมดังไปเร็วมาก และ ผมยังได้ยินข่าวลืออย่างอื่นมาด้วย อย่างเช่น บุรุษผู้ที่มีความฝันอยากจะเจอหล่าวมอนสาวทุกชนิด (เขาคนนั้นก็คือจิ้งจอกขาว) บุรุษผู้ที่ถูกตั้งฉายาว่าหมาป่าอะไรสักอย่างนี้ละ (เขาคนนั้นก็คือ ฟุก) บุรุษผู้ที่สามารถสวมเกราะที่มีพลังพิเศษ (เขาคนนั้นก็คือ มิเกล) บุรุษผู้ที่ดิออเดอร์เกรงกลัวเพราะเขาเหมือนซาตาน (เขาคนนั้นก็คือ โมริตะ หรือ DX) และผู้ที่ยามเช้าเป็นมนุษย์ยามพระจันทร์เต็มดวงเป็นซัคคิวบัสซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกว่านะว่าเขาเป็นได้ไง (เขาคนนั้นมาจากเรื่อง A.T.D.) แล้วตอนนี้ข่าวลือของผมก็มีอยู่ว่า บุรุษผู้ผดุงความยุติธรรมไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือมอนสาวเขาก็พร้อมที่จะช่วยพวกคุณเขาคือ จอมขมังเวทย์Magicman (ชื่อที่ชาวบ้านตั้งให้ก็ไม่เลวนะ)

และตอนนี้ผมก็ได้รู้ว่า พวก Darkness มันมาตั้งฐานไว้ในเมืองนี้และตอนนี้ผมยืนอยู่บนยอดต้นไม้ และเห็นเอว์ฟกำลังจะถูกพวกดิออเดอร์ขืนใจในเมือง ผมจึงกระโดดลงพื้นอย่างแรง ตูม!

ทหารดิออเดอร์ "เฮ้ย... แกเป็นใครวะ"

คาราซึคิ "หึผมเป็นใครนะหรอ?" "ผมคือ Magicman!"

END

เพลงแถมครับคิดซะว่านี้คืนเพลงจบละมั้ง

http://www.youtube.com/watch?v=7Dm0idzUABw&feature=related

เป็นไงบ้างครับกับ Magicman สนุกไหมครับกับเรื่องยาวเรื่องนี้อย่าลืมเม้นบอกหน่อยนะครับถ้ามีน้ำใจด้วย ผมอาจจะเอา Part 2 มาลงให้ชมกันอีกนะครับ