เย้ในที่สุดผมก็ปั่นเสร็จซะทีสำรับตอนที่23ซึ่งตอนนี้จะมีดราม่าเล็กน้อยพอหอมปากหอมคอต้องขอโทษที่ล่าช้าเพราะอาทิตย์ที่แล้วผมโคตรยุ่งเลยงานที่โรงเรียนไหลมาเทมาที่ผม
เหนื่อยสุดๆเลยแต่คิดวาอาทิตย์นี้น่าจะลงได้อีกสักสองสามตอนน่าจะ อะนะ
เหนื่อยสุดๆเลยแต่คิดวาอาทิตย์นี้น่าจะลงได้อีกสักสองสามตอนน่าจะ อะนะ
Chapter 23: Reunion
หลังจากที่ฮานากริฟได้กลายร่างเป็นมังกรสาวเธอก็หมดสติไปผมจึงอุ้มเธอไปนอนพักที่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆขณะที่นั่งอยู่ผมได้มองใบหน้าของเธอ เธอช่างงดงามผิวขาว ผมสีเงินยาวสลวยและมีเกล็ดสีขาวราวกับไข่มุก แต่ตอนนี้ผมจะมามัวชมความงามอยู่ไม่ได้เพราะเธอท่าทางไม่สบายเอามากๆ
ผมวิ่งกลับไปที่ชายหาดเพื่อไปเอาเสื้อที่ผมถอดทิ้งเอาไว้ผมหยิบเสื้อขึ้นมาแล้วก็มีบางอย่างตกลงมาจากเสื้อปรากฏว่าเป็นปืนพกเก็บเสียงของผมผมจึงหยิบขึ้นมาเช็คดูยังพอมีกระสุนเหลืออยู่เลยเก็บไว้แล้วกลับไปหาฮานากริฟ
พอกลับไปถึงผมก็ฉีดเสื้อแล้วนำไปชุบน้ำ เพื่อจะเอามาเช็ดตัวและประคบหน้าผากของฮานา
กริฟเอาไว้พอผมจัดการเสร็จก็ค่ำพอดีผมจึงหักกิ่งไม้มาดูดความชื้นให้แห้งเพื่อจะก่อไฟแต่ว่าผมกลับทำไม่ได้ผมไม่สามารถดูดความชื้นออกจากกิ่งไม้ได้เป็นเพราะอะไรกันผมรีบวิ่งกลับไปที่ชายหาดและลองใช้พลังควบคุมทรายดูแต่ว่าผมก็ทำไม่ได้อีกผมพยายามอยู่หลายครั้งแต่ว่าผลก็เหมือนเดิมนิ่งสนิทไม่เคลื่อนไหวเลยผมจึงลองพลังสุดท้ายคือร่างทราย
ผมหยิบปืนขึ้นมาจ่อที่แขนแล้วก็พยายามทดสอบร่างทรายโดยยิงแขนตัวเองแต่ว่ามาลองคิดอีกที่เสี่ยงดีกว่าเจ็บตัวเปล่าๆถึงผมจะบ้าแต่ผมก็ไม่ได้บ้าขนาดจะเอาปืนมายิงแขนตัวเองเล่นหรอก
ผมเดินกลับมาที่ใต้ต้นไม้แล้วก็พยายามหากิ่งไม้แห้งๆแทนและในที่สุดผมก็ได้กองไฟมาแล้วผมก็นอนพักอยู่ใกล้ๆกองไฟ
แต่ว่าการนอนพักของผมก็ถูกทำลายลงโดยฮานากริฟที่นั่งคร่อมผมอยู่
“เฮ้ย!! นั้นท่านจะทำอะไรนะ”
“ข้าก็ไม่รู้...แต่ว่าจู่ๆข้าก็รู้สึกว่าข้าต้องการ...ข้าต้องการเจ้า...”
“แต่แว้...อุ๊ป...”
และอีกครั่งที่คำพูดของผมถูกขัดโดยการจูบให้ตายสิไม่มีใครเคยฟังอะไรผมเลยเอาแต่จะ
*censor*ผมอย่างเดียว ตอนนี้ถึงผมจะเหนื่อยแต่คงจะห้ามอะไรไม่อยู่แล้วก็เลยตามน้ำไปผมเริ่มใช้ลิ้นเพื่อเอาคืนจนเธอกระตุกไปทั้งตัวและคืนนั้นผมก็*censor*กับเธอจนหลับไป
และรุ่งเช้าก็มาเยือนผมตื่นขึ้นมาเจอตัวเองกำลังนอนหนุนตักฮานากริฟอยู่
“ตื่นแล้วเหรอ...”
“อ๋อเปล่าผมละเมออยู่...อุ๊ก”
เจอกวนไปแบบนั่นฮานากริฟเลยชกท้องผมเต็มๆ
พอผมลุกขึ้นเธอก็เริ่มถามผม
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับข้า...ทำไมข้าถึงได้กลายเป็นแบบนี้”
“คือเรื่องนั้นผมก็ไม่รู้เบื้องลึกหรอกแต่เท่าที่ได้ยินมารู้สึกว่าจอมมารคนปัจจุบันจะใช้พลังเปลี่ยนมอนสเตอร์ทั่วโลกให้กลายเป็นผู้หญิงนะ”
“แล้วจอมมารทำแบบนั้นไปทำไมละ”
“ก็เท่าที่ได้ยินมาอีกนั้นแหละจอมมารต้องการที่จะทำให้มนุษย์กับพวกมอนสเตอร์ได้อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข ไม่มีสงครามไม่มีการสูญเสียมันเป็นความคิดที่ดีอยู่หรอกแต่ว่า...”
“แต่อะไรเหรอ”
“แต่ว่ายังมีมนุษย์บางกลุ่มที่ยังเชื่อว่าพวกมอนสเตอร์ยังเป็นสิ่งชั่วร้ายที่ต้องกำจัดซึ่งกลุ่มคนเหล่านั้นเรียกตัวเองว่าดิออเดอร์เป็นองค์กรขนาดใหญ่ที่มีอิทธิพลไปทั่วโลกที่กลองกำลังอยู่ในหลายประเทศพวกนี้นะไม่สนว่าจอมมารต้องการอะไรพวกมันต้องการแค่กำจัดมอนสเตอร์ทุกตัวบนโลกให้หมดไปก็แค่นั้น”
“ข้าฟังเจ้าพูดมามากแล้วตอนนี้ข้าอยากรู้ว่าเจ้าอยู่ฝ่ายไหนกันดิออเดอร์หรือว่าจอมมาร”
“ผมไม่อยู่ฝั่งไหนทั้งนั้นแหละ ผมก็แค่นักเดินทางที่ชอบหาเรื่องใส่ตัว”
“เจ้านี่เป็นคนที่แปลกดีนะ ตั้งแต่ตอนที่เจ้าเสี่ยงตายช่วยข้าจากที่คุมขังจนถึงตอนนี้ข้ายังไม่รู้เลยว่าอะไรคือแรงผลักดันของเจ้า”
“แรงผลักดันของผมเหรอ...ก็คงจะเป็นความบ้าละมั้ง”
ฮานากริฟยิ้มจากนั้นก็หัวเราะเบาๆ
“ฮะๆๆ สรุปว่าเจ้าคือคนบ้าที่ชอบหาเรื่องใส่ตัวใช่มั๊ย”
“ถูกต้อง นั้นแหละผมละ”
“ข้าชักสนใจเจ้าขึ้นมาแล้วสิข้าตัดสินใจแล้วข้าจะไปกับเจ้า”
“ไปไหน”
“ทุกๆที่ ที่เจ้าไป”
“ทำไมละ”
“ก็บอกไปแล้วไงข้าสนใจในตัวเจ้าและอีกอย่าง....ข้า....”
“ข้า...อะไร”
“ตั้งแต่ที่เรา*censor*กันเมื่อคืนข้าก็รู้สึกชอบมันแล้วก็อยากจะทำกับเจ้าอีก...นะสิ”
“อืม...เอาเป็นว่าท่านพาผมบินไปซิปังกุก็แล้วกัน...ท่านไปถูกรึเปล่า”
“ก็น่าจะ อ่ะนะเมื่อก่อนข้าเคยเห็นแผนที่ระหว่างที่นี่ถึงซิปังกุมาก่อนแต่ข้าจะบินไปยังไงละอยู่ในร่างแบบนี้”
“คือถ้าท่านลองเพ่งสมาธิดีๆท่านก็จะสามารถแปลงร่างเป็นร่างเดิมได้นะผมเคยเห็นมาแล้ว”
“ข้าจะลองดูแล้วกัน...และอีกอย่างเรียกข้าว่าฮานะเถอะเรียกฮานากริฟมันดูยังไงๆอยู่น่ะ”
“งั้นฮานะเราไปซิปังกุกันเถอะ”
“อืม”
แล้วฮานะก็กลายร่างเป็นมังกรตั้งใหญ่เหมือนเดิมผมปีนขึ้นไปบนหลังเธอแล้วเธอก็ออกบินพวกเราบินกันอยู่นานแต่ต้องยอมรับว่าฮานะบินได้เร็วโคตรๆแค่แป๊ปเดียวผมก็มองไม่เห็นเกาะซะแล้ว
หลังจากที่บินมาเรื่อยๆจนตะวันตกดินผมก็มองเห็นอะไรบางอย่างอยู่ในทะเลผมให้ฮานะบินเข้าไปดูใกล้ปรากฏว่ามันเป็นเรือเดินทางลำที่ผมนั่งมาจากเมืองดาก้อนดูท่าทางพวกเขาแตกตื่นกันใหญ่เลยก็แน่ละมีมังกรตัวเบ้อเริ้มบินอยู่ใกล้ๆแบบนี้ใครจะไปนั่งอยู่เฉยได้
“นี่ๆเธอพอจะบินลงต่ำหน่อยได้มั๊ยผมจะลงไปที่เรือนั้น”
“จะลองดูแล้วกัน”
ฮานะบินลงต่ำจนพอที่จะให้ผมกระโดดลงไปได้ถึงผมจะไม่มีพลังทรายแต่ผมก็ยังเป็นอินคิวบัสอยู่ทำให้การโดดลงจากที่สูงนั้นไม่ใช่ปัญหาแต่ปัญหามันมาต่อจากนี้พอลงถึงเรือพวกกะลาสีก็ถืออาวุธมาล้อมผมเอาไว้แต่ว่าพวกนาซัสกับกับตันก็เข้ามาห้ามพวกเขาไว้
“ท่านฟุก! ท่านหายไปไหนมาข้าคิดถึงท่านมากเลยนะ”นาซัสวิ่งเข้ามากอดผม
“คือผมไม่ทำธุระมานิดหน่อยนะแต่ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว”
“สภาพไม่ต่างจากศพเลยนะเจ้าน่ะ”มินนะทักทายผม
“ก็พอดีมันมีปัญหากันนิดหน่อยนะ”
“แล้วนี่เธอเห็นทริชรึเปล่า”ผมถามนาซัส
“นางเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องของท่านไม่ออกมาเลยตั้งแต่วันที่ท่านหายไป”
พอได้ความผมก็เรียกให้ฮานะลงมาที่เรือพอมาแล้วผมก็แนะนำให้พวกนาซัสรู้จักจากนั้นก็ตรงไปที่ห้องของผมผมลองเปิดเข้าไปดูแต่ว่ามันล๊อกอยู่โชคดีที่ผมยังคงเก็บกุนแจสำรองไว้ในพื้นรองเท้าซึ่งตอนนี้กลิ่นมันไม่ค่อยดีเอามากๆเลยขนาดกลั้นหายใจแล้วยังแสบตาเลย
พอเปิดประตูเข้าไปได้ ผมมองไปรอบๆข้างในนั้นมีแสงเพียงเล็กน้อยจากเทียนที่ตั้งอยู่ข้างเตียงแล้วผมก็เห็นทริชนั่งอยู่บนเตียงของผมเธอลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาหาผมจากนั้นก็ตบหน้าผมเต็มๆ
"คนโกหก..."ผมเห็นตาเธอมีน้ำตาปริ่มๆ
“เอ่อ...”
“ไหนเจ้าบอกจะไม่ทิ้งข้าให้อยู่คนเดียวอีกแล้วไง...”
“คือผมต้องไปช่วยคนๆนึงนะ”
“แล้วทำไมเจ้าถึงไม่บอกข้าละ...เจ้ารู้มั๊ยตอนที่เจ้าหายไปนะข้าคิด...ข้าคิดว่าเจ้าทิ้งข้าไปแล้ว”
“ผมก็อยากบอกแต่ว่า...แต่...คือ...ผม...ขอโทษ”
ผมคุกเข่าลงแล้วก็ก้มหัวให้เธอ
“ผมขอโทษ...ผมผิดไปแล้ว...ได้โปรดยกโทษให้ผมเถอะ...ผมขอร้องละ”
“เจ้าออกไปได้แล้ว...”
“แต่ว่า...”
“ออกไป!!!”ทริชตวาดใส่ผมทำให้ผมจำต้องเดินออกมา ผมไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อนมันทำให้ผมกลัว...กลัวว่าเธอจะไม่ยกโทษให้ผมอีกแล้วตอนนี้ผมจนตรอกทำอะไรไม่ถูกจริงๆ
ผมได้แต่นั่งมองพระจันทร์อยู่เพียงลำพัง....
Chapter23: END
แถมนิดแถมหน่อย
ร่างมังกรของฮานะ(ส่วนหัว)
ดาบเล่มใหม่ของเจ้าฟุก
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-8-14 00:47
[Gray Wolf Legend] Chapter-23
