Chapter 16 กับดักร้ายแรง
ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงงมีหอกมากมายที่ลงอาคมและธาตุต่างๆทิ่มเต็มตัวผมไปพรุนผมพรุนติดอยู่กับต้นเสาเลือดไหลอาบไปทั่วพื้นนอกจากลูกตาผมข้างเดียวแล้วทุกส่วนในร่างกายผมโดนหอกแทงเต็มไปหมดผมอ้วกและคายหอกที่ปักที่ปากของผมออกมาแล้วร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างยาวนาน
40 นาทีก่อนหน้านี้
หลังจากผมรู้ว่าดาบของผมอยู่ที่ไหนผมลอบเข้าไปในปราสาทในตอนกลางคืนปราสาทนี้พวกดิออเดอร์ควบคุมกำลังคนแน่นไปหมดผมพยายามรับรู้ถึงดาบของผมแต่มันรู้สึกเหมือนห่างไกลลึกไปลงไปในปราสาทผมจึงต้องรอเวลาสักพักผมปีนไปบนหอคอยแล้วฆ่าทหารยามทิ้งซะสวมชุดทหารยามแล้วเดินลงไปที่ชั้นล่างผมวิ่งลงไปเรื่อยๆจนเหมือนปราสาทที่ใหญ่ยักษ์นี้เริ่มใหญ่มากขึ้นไปอีกผมวิ่งผ่านมาเกือบ 20 ชั้นได้ ลงไปมาถึงใต้ดินแต่ยังลงไปได้ลึกกว่านั้นอีกผมยังวิ่งลงไปเรื่อยๆยิ่งผมลงไปลึกเท่าไหร่ยิ่งสัมผัสถึงดาบของผมได้มากขึ้นพอผมลงมาถึงห้องที่มีดาบของผมประตูก็ล็อกขึ้นมาแล้วลูกกรงก็พับมากั้นผมไว้มีเวทย์มนตร์เต็มลูกกรงหลังจากนั้นผมรู้สึกถึงความซวยได้เลยหอกพุ่งออกมาจากช่องต่างๆในห้องจากทุกทิศทุกทางทิ่มใส่ผมจนผมลอยไปติดกับกำแพงแล้วยังพุ่งมาเรื่อยๆจนผมทนความเจ็บไม่ไหวสลบไป
ย้อนความข้างต้น
หลังจากนั้นผมรู้สึกตัวอีกทีก็มีคนมายืนรอบๆผมเหมือนพวกนักเวทย์คอยดูความสมดุลต่างๆของผมมีเลือดผมไหลออกมานั้นหยุดไหลแล้วแผลผมเริ่มสมานแต่ว่าเหมือนโดนเวทย์ตรึงไว้จนขยับตัวไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียวพวกเขาเริ่มร่ายเวทย์สะกดผมอีกครั้งผมหลับไม่รู้เรื่องพอผมตื่นมาอีกทีก็มีขุนนางคนนึงหน้าคุ้นๆเป็นขุนนางใกล้ๆเมืองแถวหมู่บ้านผมนี่เองแต่เอ๊ะทำไมมันไปซ้อนทับกับความทรงจำของลุงคิลไอ้ขุนนางคนนี้มัน!!
End chapter 16
ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงงมีหอกมากมายที่ลงอาคมและธาตุต่างๆทิ่มเต็มตัวผมไปพรุนผมพรุนติดอยู่กับต้นเสาเลือดไหลอาบไปทั่วพื้นนอกจากลูกตาผมข้างเดียวแล้วทุกส่วนในร่างกายผมโดนหอกแทงเต็มไปหมดผมอ้วกและคายหอกที่ปักที่ปากของผมออกมาแล้วร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างยาวนาน
40 นาทีก่อนหน้านี้
หลังจากผมรู้ว่าดาบของผมอยู่ที่ไหนผมลอบเข้าไปในปราสาทในตอนกลางคืนปราสาทนี้พวกดิออเดอร์ควบคุมกำลังคนแน่นไปหมดผมพยายามรับรู้ถึงดาบของผมแต่มันรู้สึกเหมือนห่างไกลลึกไปลงไปในปราสาทผมจึงต้องรอเวลาสักพักผมปีนไปบนหอคอยแล้วฆ่าทหารยามทิ้งซะสวมชุดทหารยามแล้วเดินลงไปที่ชั้นล่างผมวิ่งลงไปเรื่อยๆจนเหมือนปราสาทที่ใหญ่ยักษ์นี้เริ่มใหญ่มากขึ้นไปอีกผมวิ่งผ่านมาเกือบ 20 ชั้นได้ ลงไปมาถึงใต้ดินแต่ยังลงไปได้ลึกกว่านั้นอีกผมยังวิ่งลงไปเรื่อยๆยิ่งผมลงไปลึกเท่าไหร่ยิ่งสัมผัสถึงดาบของผมได้มากขึ้นพอผมลงมาถึงห้องที่มีดาบของผมประตูก็ล็อกขึ้นมาแล้วลูกกรงก็พับมากั้นผมไว้มีเวทย์มนตร์เต็มลูกกรงหลังจากนั้นผมรู้สึกถึงความซวยได้เลยหอกพุ่งออกมาจากช่องต่างๆในห้องจากทุกทิศทุกทางทิ่มใส่ผมจนผมลอยไปติดกับกำแพงแล้วยังพุ่งมาเรื่อยๆจนผมทนความเจ็บไม่ไหวสลบไป
ย้อนความข้างต้น
หลังจากนั้นผมรู้สึกตัวอีกทีก็มีคนมายืนรอบๆผมเหมือนพวกนักเวทย์คอยดูความสมดุลต่างๆของผมมีเลือดผมไหลออกมานั้นหยุดไหลแล้วแผลผมเริ่มสมานแต่ว่าเหมือนโดนเวทย์ตรึงไว้จนขยับตัวไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียวพวกเขาเริ่มร่ายเวทย์สะกดผมอีกครั้งผมหลับไม่รู้เรื่องพอผมตื่นมาอีกทีก็มีขุนนางคนนึงหน้าคุ้นๆเป็นขุนนางใกล้ๆเมืองแถวหมู่บ้านผมนี่เองแต่เอ๊ะทำไมมันไปซ้อนทับกับความทรงจำของลุงคิลไอ้ขุนนางคนนี้มัน!!
End chapter 16
Alone In The Darkness 16
