ตลอดเวลาหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาผมต้องขออภัยจริงๆ
เนื่องจากรร.ของผมใกล้จะสอบปลายภาคผมจึงต้องเคลียรงานให้เสร็จก่อน
และตอนนี้ผมเตลียรเสร็จแล้วจึงได้ว่างมาแต่งเชิญชมเลยครับ
ฟังเพลงเพราะๆไปด้วยนะครับผมใช้ฟังตอนแต่งมันเพลินดี
เนื่องจากรร.ของผมใกล้จะสอบปลายภาคผมจึงต้องเคลียรงานให้เสร็จก่อน
และตอนนี้ผมเตลียรเสร็จแล้วจึงได้ว่างมาแต่งเชิญชมเลยครับ
ฟังเพลงเพราะๆไปด้วยนะครับผมใช้ฟังตอนแต่งมันเพลินดี
http://www.youtube.com/watch?v=Ga8KbMcUfm8
Chapter 26: Cat , Ninja And Village
สวัสดีผมฟุกผมเป็นวัยรุ่นอายุสิบเจ็ด(แต่ดันชอบซดเหล้าแทนน้ำ) ที่มีเมียสี่คนและกำลังจะได้คนที่ห้าตอนนี้ผมโดนเนโกะมาตะนั่งทับและเธอกำลังถอดเสื้อของผมอยู่ ผมเลยตัดสินใจผลักเธอออกเพราะตอนนี้ผมไม่อยากจะมีเมียเพิ่มแล้วว้อย!! เหนื่อย!!
แต่รู้สึกว่าผมจะพลั้งมือไปหน่อยทำให้เธอกระเด็นไปกระแทกกับต้นไม้แน่นิ่งไปผมจึงรีบวิ่งไปดู
“นี่! นี่! ตื่นสิ!เวรแล้วไงๆ”ผมลองจับชีพจรเธอดูแล้วก็เคราะห์ดีเธอยังไม่ตายแค่หมดสติไป
ผมเลยอุ้มเธอขึ้นแล้วก็พากลับโรงแรมพอกลับมาถึงผมก็โดนมินนะบ่นยกใหญ่เลยเพราะผมดันหายไปซะดื้อๆปล่อยให้เธอเดินกลับมาคนเดียว
“แล้วที่เจ้าอุ้มอยู่นั้นใครนะ”จะถามช้าไปหน่อยมั๊ยจ๊ะใจจริงผมอยากตอบแบบนั้นแต่ขืนพูดไปจริงๆคงจะโดนด่าอีกรอบแน่
“คือ...จะว่ายังไงดีละเธอพยายามจะข่มขืนผมผมเลยพลั้งมือทำร้ายเธอไปนะ จะปล่อยเอาไว้ก็ไม่ได้ด้วยสิ”
“อืมๆเข้าใจละๆ เจ้าไปได้แล้ว”เอ๊ะไหงเข้าใจง่ายแปลกๆปกติน่าจะโวยวายอะไรหน่อยนี่นาแต่ก็ช่างมันเหอะ
ผมพาเนโกะมาตะไปนอนที่ห้องผมจากนั้นก็เดินไปที่ห้องอาบน้ำพออาบน้ำเสร็จผมก็กลับมาที่ห้องปรากฎว่าเนโกะมาตะหนีไปแล้วแต่ผมยังรู้สึกว่าเธออยู่แถวนี้แหละแต่ว่าถึงจะอดได้แมวแต่คืนนี้ผมก็ได้มังกรแทนละนะฮานะเดินเข้ามาถึงจะไม่พูดอะไรแต่เราก็รู้กันอยู่ผมคืนนั้นผมเลยจัดให้ทั้งคืนเลย
เมื่อรุ่งเช้ามาเยือนผมก็อยู่ในสภาพแห้งก็เมื่อคืนตอนที่ผมกำลัง*censor*กับฮานะอยู่นาซัสก็ดันเข้ามาเห็นพอดีเลยขอร่วมวงด้วยซะงั้นแค่นั้นยังไม่พอคนทีเดินตามหลังนาซัสมาก็คือทริชและผลลัพธ์ของสามสาวบวกหนึ่งหนุ่มก็เท่ากับแห้งสิครับผมเลยขอผลัดวันออกเดินทางไปเป็นพรุ่งนี้แทนและเมื่อวันใหม่มาถึงเราจึงออกเดินทางแต่ว่าก่อนออกเดินทางได้มีเกียวบุดานุกิเดินทางเข้ามาตั้งร้านขายของในหมู่บ้านผมจึงเข้าไปซื้อของซะหน่อยพอดูของไปได้สักพักผมก็เห็นสินค้าชิ้นนึงซึ่งคุ้นตามากนั้นคือกล่องกระสุน9มม.ตั้งอยู่กล่องนึง
“นี่ท่านไปได้มาจากไหนเหรอ”
“ข้าซื้อต่อมากจากพ่อค้าชาวตะวันตกที่เดินทางมากับเรือนะเห็นมันแปลกๆดีข้าเลยซื้อมา”
“ราคาเท่าไหร่เหรอ”
“50เหรียญจ้า”
แพงชิปตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวมีอยู่200เหรียญเองแต่ในที่สุดผมก็ตัดสินใจซื้อมาทำให้มินนะถึงกับถามออกมา
“เจ้าจะซื้อเจ้าของนั้นไปทำไมข้าไม่เห็นว่าจะมีประโยชน์เลย”
“หึ เธอไม่รู้หรอกว่าเจ้านี่นะมีประโยชน์กว่าที่เธอคิด”
“แล้วมันทำอะไรได้ละ”
“เดี๋ยวก็รู้แต่ว่าตอนนี้รีบออกเดินทางเหอะ”
ผมบอกปัดที่จะอธิบายเรื่องประโยชน์ของกระสุนไปเพราะขี้เกียจพูดมากแล้วเราก็เริ่มเดินทางออกจากเมืองเข้าไปในป่าใกล้ๆกันนั้นเอง
พวกเราเดินทางออกมาได้ประมาณครึ่งวันก็หยุดพักเพื่อทานอาหารกลางวันทันทีที่ผมได้เห็นใบหน้าของทุกคนที่กำลังทานข้าวกันพร้อมหน้าอย่างมีความสุขวินาทีนั้นผมได้สาบานกับตนเองว่าผมจะไม่ยอมเสียใครไปอีกแล้วผมจะปกป้องเหล่าภรรยาที่รักของผมด้วยทุกสิ่งที่ผมมีเพราะพวกเธอคือคนรักของผมพวกเธอคือเมียผม คือเพื่อนผม คือของเล่นของผม ผมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายพวกเธอได้ต่อให้มันเป็นพระเจ้าผมก็จะฆ่ามันซะ
พอพวกเรากินข้าวเสร็จทริชก็เข้ามากระซิปกับผมผม
“ฟุกข้ารู้สึกแปลกๆ”
“มีอะไรหรือ”
“ข้ารู้สึกเหมือนมีใครตามเรามา ”
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นผมรู้เลยว่าเป็นใคร
“นี่ทริชยังพอจะมีปลาย่างเหลืออยู่รึเปล่า”
“มีสินี่ไง”ทริชยื่นปลาย่างให้กับผม
“แล้วตอนนี้เจ้านั้นอยู่แถวไหนพอจะรู้รึเปล่า”
“มันหลบอยู่หลังต้นไม้ต้นข้างหลังเจ้าไง”
ผมเดินไปที่ต้นไม้หลังต้นนั้นแล้วก็เป็นไปตามที่ผมคิดสิ่งที่อยู่หลังต้นไม้นั้นก็คือเจ้าแมวหรือเนโกะมาตะที่พยายามจะปล้ำผมเมื่อคืนก่อนนี้เอง
“ดูท่าทางจะหิวสินะเอานี่”ผมวางปลาย่างลงบนพื้นแล้วเจ้าแมวก็เข้ามากิน
“ไม่ต้องรีบหรอกยังมีอีกเยอะเลยบอกแล้วว่าถ้าอยากกินอะไรก็ให้เข้ามาขอชั้นให้ได้ทุกอย่างนั้นแหละ”ผมลุกขึ้นจากนั้นก็เดินทางกันต่อและตอนนี้เราก็ได้ผู้ร่วมเดินทางมาอีกหนึ่งตัวด้วยเราเดินทางกันต่อจนค่ำจากนั้นจึงตั้งที่พักกัน
หลังจากที่นอนได้สักพักผมก็ฝันถึงผมจะไม่ได้เล่าแต่ช่วงสองสามวันมานี้ผมฝันเห็นแต่เรื่องเดิมๆในฝันผมเห็นหมู่บ้านกำลังลุกเป็นไฟ มีพวกทหารกำลังเข่นฆ่าชาวบ้านอย่างเลือดเย็นและสิ่งที่ผมเห็นชัดที่สุดคือนักรบที่ใส่เกราะซามูไรสีแดงเพลิงกำลังตั้งท่าพร้อมสู้อยู่ตรงหน้าผมพอมันวิ่งเข้ามาผมก็สะดุ้งตื่น
ผมลุกขึ้นมาผลัดเวรยามกับนาซัสที่นั่งอยู่
“นาซัสเธอไปนอนเถอะเดี๋ยวผมอยู่ต่อเอง”
“ค่ะท่านฟุก”
ขณะที่ผมนั่งเฝ้ายามอยู่นั้นเองจู่ๆผมก็รู้สึกมึนหัวขึ้นมาจากนั้นผมก็เริ่มควบคุมร่างกายตัวเองไม่ค่อยจะได้ผมลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่หลังต้นไม้แถวนั้นและสิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าคือเนโกะมาตะคนเดิมเธอเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วก็เริ่มพูด
“ท่าน...เคยบอกว่าถ้าข้าอยากกินอะไรให้มาขอท่านใช่รึเปล่า”
“ก็...ก็ใช่อยู่”ตอนนั้นในหัวผมคิดแค่เรื่องเดียวโดนแน่กรู
“ตอนนี้ข้ามีของที่อยากจะกินแล้วละ...ข้าขอกินพลังวิญญาณท่านจะได้มั๊ย”
นั้นไงกรูว่าแล้วแต่ถึงยังไงผมก็พูดไปแล้วและลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำเอาวะยอมก็ยอมและในที่สุดผมก็ได้เมียคนที่ห้า
หลังจากที่พวกเรา*censor*กันเสร็จแล้วผมก็ถามชื่อเธอ
“นี่ เธอชื่ออะไรเหรอ”
“ข้า...ข้าชื่อโคเนโกะ”
“ชื่อน่ารักดีนะ”แล้วผมก็หลับไป
รุ่งเช้าผมตื่นขึ้นมาก็โดนมินนะสวดยับไปตามระเบียบก็เมื่อคืนดันหลับยามซะได้แต่รู้สึกว่าทุกคนจะไม่ค่อยแปลกใจเรื่องโคเนโกะสักเท่าไหร่ผมว่าคงจะเป็นเพราะพวกเธอรู้สึกถึงพลังปิศาจของโคเนโกะอยู่นานแล้วละมั๊ง
พอท่านข้าวเช้าเสร็จผมก็เรียกโคเนโกะมาหา
“นี่โคเนโกะเธอพอจะรู้ทางไปหมู่บ้านต่อไปรึเปล่า”
“รู้สิก็แค่เดินตามถนนไปเรื่อยๆจากนั้นท่านจะเจอทุ่งหญ้าแล้วก็เดินผ่านทุ่งหญ้าไปก็จะเจอหมู่บ้านแล้วละ”
พวกเราก็เดินทางกันต่อการเดินทางในวันนี้ค่อนข้างจะลำบากที่เดียวเพราะไอ้ฝนบ้าดันตกซะหนักเลยแต่เนื่องจากไม่มีทางเลือกจึงต้องเดินทางต่อระหว่างที่เดินอยู่นั้นผมก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมาจู่ๆผมรู้สึกกดดันขึ้นมาซะอย่างงั้นความรู้สึกนี้มันเหมือนตอนที่กำลังสู้อยู่เลยผมบอกให้ทุกคนเตรียมพร้อมไว้แต่ฝนตกเสียงดังมากจนกลบเสียงพูดของผมจนเกือบไม่ได้ยินผมจึงใช้สัญญาณมือแทน
หลังจากที่มองไปรอบสักพักก็เห็นอะไรบ้างอย่างพุ่งมาตามแนวไม้อย่างรวดเร็วแล้วมันก็เสียหลักแล้วก็ล้มลงข้างหน้าผมและสิ่งนั้นก็คือซัคคิวบัสแต่...ทำไมไม่มีปีกละแถมยังแต่งตัวยังกับนินจาแต่ตอนนี้เธอดูแย่มากมีธนูปักอยู่ที่ขาแล้วก็ที่แขน
ผมสั่งให้ทุกคนหาที่หลบเพื่อที่จะหาทางลอบโจมตีพวกที่ไล่ตามซัคคิวบัสตนนั้นมาและแล้วพวกมันก็วิ่งมาถึงพวกมันเป็นทหารใส่ชุดเกราะซามูไรประมาณสิบห้าคนได้ผมไม่สนหรอกว่าพวกมันล่าเธอไปทำไมแต่ว่าเห็นแบบนี้ผมละอดไม่ได้จริงๆ
พอได้จังหวะผมก็สั่งให้ทุกคนจู่โจมเพียงแปปเดียวพวกมันก็ตายหมดผมจึงสั่งให้ทุกคนกลับมารวมตัวแล้วเดินทางกันต่อโดยพาซัคคิวบัสตนนั้นไปด้วยพอเที่ยงวันฝนก็หยุดตกพวกเราเลยหยุดพักทานอาหารและทำแผลให้ซัคคิวบัสตนนั้นแบบจริงจังซะทีขณะที่ทำแผลอยู่ผมก็ถามโคเนโกะ
“นี่โคเนโกะเธอรู้จักซัคคิวบัสแบบนี้รึเปล่า”
“รู้จักสินางคือหนึ่งในเหล่าคุโนอิจิพวกนางน่ะโด่งดังมากในเรื่องการลอบเร้นและการสังหาร”
“อืม...น่าสนใจดีนะเนี่ย”
พอทำแผลเสร็จคุโนอิจิก็ได้สติพอดีเธอกระโจนใส่ผมและเอามีดจ่อคอผมเอาไว้
“เจ้าเป็นใคร”
“โว้ว!! เดี๋ยวๆใจร่มๆไว้ก่อนค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ๆได้”
“เจ้าเป็นใครแล้วตอนนี้ข้าอยู่ที่ไหน”
“ผมชื่อฟุกเป็นนักเดินทาง”
“ข้าอยู่ที่ไหน”
“อยู่ในทุกหญ้าผมกำลังเดินทางไปยังหมู่บ้านใกล้นะ”
“แล้วพวกทหารละพวกมันอยู่ไหน”
“ผมฆ่าไปหมดแล้วละ แต่ตอนนี้ช่วยเอามีดออกจากคอผมก็ได้มั๊ยครับ”
“ถ้าข้าไม่ทำละ”
“ข้าก็จะฆ่าเจ้าซะ”
ทริชพูดพร้อมเอาเคียวจ่อคอของคุโนอิจิไว้ทำให้เธอยอมเอามีดออกจากคอผมแต่โดยดี
“อ่า...ค่อยดีขึ้นหน่อยเอาละเรามาคุยกันดีๆเถอะนะ”
“ก็ได้”คุโนอิจิท่าทางจะเย็นลงนิดน้อยเลยคุยได้
“เธอเป็นใคร”
“ข้าชื่ออายาเมะ ข้าเป็นคุโนอิจิระดับ3”
“แล้วทำไมพวกทหารนั้นถึงไล่ล่าเธอละ”
“ข้ามีภาระกิจค้นหาที่ตั้งของทัพศัตรูแต่ข้าพลาดโดนพวกมันจับได้แล้วก็เป็นอย่างที่เห็น”
“แล้วตอนนี้เธอจะไปไหนต่อละ”
“ข้าต้องกลับไปรายงานผลที่หมู่บ้านนะแล้วเจ้าจะถามทำไม”
“ที่ผมถามแบบนั้นเพราะผมอยากจะถามอีกอย่างนึงยังไงละ”
“ถามอะไรของเจ้า”
“ให้ผมไปส่งมั๊ย”
ถึงผมจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็รู้ว่าเธอไม่มีทางปฏิเสธหรอกเพราะเธอไม่มีทางเลือกทั้งบาดเจ็บแถมพวกทหารนั้นก็อาจจะโผล่มาอีกเมื่อไหร่ก็ได้พวกเราจึงได้เพื่อนร่วมทางเฉพาะกิจมาอีกหนึ่งรายแต่ขณะเดินอยู่มินนะก็เข้ามาพูดกับผม
“นี่เจ้าคิดอะไรของเจ้า การที่เจ้าพานางมาด้วยมันอาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีก็ได้เจ้าก็เห็นแล้วนี่ว่านางอันตรายแค่ไหนแล้วยังจะพวกทหารนั้นอีก”
“แต่ผมเชื่อนะว่าเธอจะไม่ทำร้ายผมแน่ถึงจะทำผมก็ปกป้องตัวเองได้แล้วอีกอย่างผมทนไม่ได้หรอกนะที่เห็นผู้หญิงตกอยู่ในอันตรายแล้วไม่เข้าไปช่วยน่ะ”
“อ่ะๆถ้าเจ้าพูดแบบนั้นข้าไม่ว่าอะไรก็ได้แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นรับผิดชอบเอาเองละกัน”
“จ้าๆ”
และในที่สุดเราก็เดินทางมาถึงหมู่บ้านในตอนบ่าย...
Chapter26: END
เป็นไงบ้างครับสนุกรึเปล่าหลังจากที่ไม่ได้แต่งมานาน
ฝีมือผมตกไปบ้างรึเปล่าก็บอกๆกันด้วยนะครับจะได้เอาไปปรับปรุง
บาย~~~
เออ!! ลืมแถม
คุโนอิจิครับ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-9-12 21:42
[Gray Wolf Legend] Chapter-26
