มาแล้วๆตอน27หลังจากที่อู้อยู่พักใหญ่555+
ก่อนอื่นผมมีเพลงอยากให้ฟังก่อนเป้นเพลงที่ผมชอบมาก
(ผมลองคิดเล่นๆว่าน่าจะใช้เป็นเพลงของพวกดิออเดอร์นะ)
ก่อนอื่นผมมีเพลงอยากให้ฟังก่อนเป้นเพลงที่ผมชอบมาก
http://www.youtube.com/watch?v=b11-37Me_a4
(ผมลองคิดเล่นๆว่าน่าจะใช้เป็นเพลงของพวกดิออเดอร์นะ)
Chapter 27: Village on Fire
หลังจากที่พวกเราเข้ามาในหมู่บ้านอายาเมะก็ขอแยกทางไปเพื่อจะกลับไปยังหมู่บ้านของเธอผมเดินมาได้สักพักก็มีลุกคนนึงเดินเข้ามาทักพวกเรา
“โอ้...สวัสดีๆเจ้าเป็นนักเดินทางเหมือนกันเหรอ”
“ครับใช่ครับ”
“แหม...ช่วงนี้นี่มีแขกมาบ่อยจังเลยโอ๊ะลืมแนะนำตัวไปเลยข้าเป็นผู้ใหญ่บ้านชื่ออิซิดะ หรือจะเรียกผู้ใหญ่ก็ได้”
“อืม...ผมว่าผมเรียกลุงก็กว่า เรียกง่ายดี”
“เออๆ ดีแล้วเจ้าละชื่ออะไร”
“ผมชื่อฟุกครับ ส่วนนี่ก็ทริช นาซัส ฮานะมินนะครับ”
“อืมๆ เออพวกเจ้าคิดจะพักที่นี่รึเปล่าละ”
“ครับๆคิดว่าจะอยู่สักคืนแล้วเดินทางต่อนะครับ”
“ถ้าไม่รังเกียจมาพักที่บ้านข้าแล้วกันพอดีเราเป็นหมู่บ้านเล็กๆไม่มีโรงแรมหรอกนะ”
“ครับ ขอบคุณมากครับ”
พวกเราเดินตามลุงผู้ใหญ่ไปที่บ้างของแกจากนั้นก็นำของไปเก็บแล้วก็ออกมาเดินเที่ยว
ผมเดินดูในหมู่บ้านที่นี่บรรยากาศดีชะมัดทุ่งนา สายลมชาวนากับเหล่ามอนสเตอร์รู้สึกเหมือนตอนหนีออกจากบ้านไปอยู่บ้านคุณตาเลยผมเลียบนามาเรื่อยแล้วก็เห็นเด็กผู้หญิงคนนึงกำลังยืนร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้เลยเดินเข้าไปดู
“นี่หนู หนูร้องให้ทำไมเหรอ”
“ฮึก...ฮึก...ลูกบอลหนู....ติดอยู่บนต้นไม้”เอาอีกแล้วอีเว้นพระเอกมาอีกแล้วทำไมหนอทำไมผมถึงเจออะไรแบบนี้บ่อยจังเลยแต่ก็เอาเถอะช่วยเด็กนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง
ผมปีนขึ้นไปเก็บบอลให้เด็กคนนั้นเสร็จแล้วผมก็ถามชื่อเธอ
“นี่หนูชื่ออะไรเหรอ”
“หนูชื่อโอซุรุ”
“เหรออืมๆ พี่ชื่อฟุกนะ”
“พี่เป็นนักเดินทางเหรอ”
“จ้ะพี่เป็นนักเดินทางแล้วหนูเป็นใครเหรอ”
“ข้าเป็นหลานคุณปู่ค่ะ”แล้วปู่ไหนละ
“แล้วปู่หนูเป็นใครเหรอ”
“ปู่หนูเป็นผู้ใหญ่บ้านค่ะ เอ่อ...พี่ชาย”
“จ๊า...”
“เล่นกับหนูหน่อยได้มั๊ยคะ”
“อืมได้สิพี่ว่างอยู่พอดีเลย”
ผมเล่นกลับโอซุรุจนกระทั่งเย็นพวกสาวเลยมาตามผมไปทานข้าวมื้อค่ำวันนี้เป็นซูซิน่าอร่อยมากพอลองทานดูปรากฏว่าปลานั้นสดมากซึ่งก็ไม่แปลกก็หมู่บ้านนี้อยู่ใกล้ๆเมืองท่า
พอทานเสร็จแล้วผมก็ลุกไปอาบน้ำจากนั้นก็เข้านอนแต่พอผมเข้าไปในห้องก็เจอมินนะนั่งรออยู่บนที่นอน
“เอ่อ...มินนะเธอเข้ามาทำไมเหรอ”
เธอไม่ตอบผมจึงเดินเข้าไปแตะไหล่เธอแต่ว่าเธอกลับจับผมกดลงกับที่นอน
“ฟุก...ข้าบางอย่างที่อยากจะบอกเจ้า”
“อะ..อะ..อะไรเหรอ”
“มันเป็นสิ่งที่ข้าอยากจะบอกเจ้าตั้งนานแล้วตั้งแต่เรามาถึงดินแดนนี้แต่ข้า...ข้ากลัวเกินกว่าจะบอกเจ้า...ข้า...ข้า...ข้ารักเจ้า”
หะ..หา...ไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะได้ยินคำนี้จากปากคนที่เถียงกับผมเป็นประจำอย่างยัยนี่แค่ถึงยังไง....อ่าวเฮ้ย
“เดี๋ยวๆ หยุดๆ สต๊อบปุ” ผมรีบห้ามมินนะที่กำลังถอดเสื้อผ้าผม
“ทำไมละ...หรือว่าเจ้าไม่ได้ชอบข้า”
“ไม่ใช่แบบนั้น...แต่ถ้าเธอได้รับพลังวิญญาณของผมไปเธออาจจะกลายเป็นดาร์คเอล์ฟก็ได้”ผมเคยอ่านเจอในบันทึกของไอ้กวินว่าถ้าพวกเอล์ฟได้รับพลังวิญญาณมากเกินไปอาจจะกลายเป็นดาร์คเอล์ฟได้
“ข้าไม่สน ตอนนี้สิ่งที่ข้าต้องการมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นก็คือเจ้า” เฮ้อ...ถ้าพูดมาแบบนี้ผมคงจะต้องเลยตามเลยซะละมั๊งช่างเถอะเหนื่อยนิดหน่อยเอง
และคืนนั้นผมกับมินนะก็นอนด้วยกันจนหลับไปหวังว่าพรุ่งนี้คงจะได้ออกเดินทางซะทีแต่ทว่า..
ผมตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยเสียงโหวกเหวกและกลิ่นควันไฟผมจึงรีบใส่เสื่อผ้าแล้ววิ่งออกมาดูและภาพที่ผมได้เห็นคือ...หมู่บ้านกำลังถูกไฟไหม้และมีพวกทหารหลายร้อยคนกำลังไล่เข่นฆ่าชาวบ้านอยู่แล้ว
ต่อมาก็เห็นลุงผู้ใหญ่บ้านกำลังสู้กับทหารอยู่ผมจึงวิ่งเข้าไปช่วย
“หนีเร็วเจ้าหนุ่มพวกทหารมันบุกเข้ามาเต็มไปหมด”
“ทำไมละครับทำไมพวกมันต้องบุกโจมตีหมู่บ้านด้วยละ”
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ตอนนี้เจ้า..อุ๊ก!!” ลุงผู้ใหญ่โดนธนูปักกลางหลังหลายดอกแล้วก็ล้มลง
“ลุง!! ลุง!! ไอ้พวกเวรเอ๊ย!!!!” ผมวิ่งเข้าใส่ไอ้พวกพลธนูแล้วก็จัดการฆ่ามันด้วยมือเปล่าแต่ว่าไอ้พวกนี้มันเก่งทีเดียวแต่สามคนก็สร้างแผลให้ผมได้แล้ว
พวกทริชวิ่งออกมาจากในบ้านมาถามผม
“ฟุก เกิดอะไรขึ้น”
“ผมเราถูกโจมตีซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ตอนนี้ผมต้องการให้พวกเธอรีบไปช่วยชาวบ้านจากนั้นให้พาหนีเข้าไปในป่าหรือไม่ก็พากลับที่เมืองท่าเอาละไปได้”
“แต่ว่าแล้วเจ้าละ”
“ผมขออยู่สนุกกับไอ้พวกนี้ก่อนละกันเสร็จแล้วผมจะตามไปสมทบที่เมืองท่าตกลงนะ”
“ก็ได้”
“ดี เอาละรีบไปช่วยพวกชาวบ้านก่อนเร็ว”
แล้วพวกสาวๆก็แยกย้ายกันไปช่วยชาวบ้านส่วนผมก็วิ่งเข้าไปตะลุมบอนกับพวกทหารทหารที่นี่ทำผมแปลกใจเลยเพราะว่าพวกมันฉลาดมากโจมตีแบบมีแบบแผนไม่ได้วิ่งเข้ามามั่วๆเหมือนพวกดิออเดอร์ทำเอาผมได้ไปหลายแผลเหมือนกันแต่สิ่งที่ผมแปลกใจกว่านั้นก็คือแผลของผมนั้นหายเร็วมากๆแบบว่าโดนฟันไปไม่นั้นได้สองนาทีปากแผลก็ปิดสนิทแต่นั้นก็ไม่ทำให้พวกมันกลัวเลยกลับทำให้พวกมันอยากจะฆ่าผมเข้าไปอีก
หลังจากที่สู้ไปได้สักพัก หลังจากที่มีอาวุธมากมายปักติดอยู่บนร่างกายทั้งหอกทั้งลูกธนูและดาบผมชักสงสัยแล้วสิว่าทำไมผมถึงยังไม่ตายที่จริงผมน่าจะตายหองไปตั้งแต่โดนดาบสองเล่มแรกเสียบหลังไปแล้วนี่จะว่าเพราะพลังอินคิวบัสก็ไม่น่าใช่ขนาดคุณจิ้งจอกโดนฟันไปไม่กี่แผลยังจอดเลยแถมแผลยังหายช้ากว่านี้ตั้งเยอะ
และแล้วในที่สุดหลังจากที่ผมฆ่าพวกทหารไปได้เยอะพอสมควรตัวหัวโจกก็เดินเข้าสู่เวทีมันเป็นนักรบใส่เกราะสีแดงเพลิงแบบเดียวกับที่ผมเห็นในฝันเลยมันลงจากม้าจากนั้นก็ชักดาบออกมาแต่ว่ามันกลับโยนดาบเล่มนั้นให้ผมแล้วมันก็ชักดาบอีกเล่มออกมาดาบของมันเรืองแสงสีแดงราวกับโลหิตผมรู้ว่ามันต้องการดวลกับผม
“หึๆๆนานนานทีตายแบบมีเกียรติ์ก็ดีเหมือนกันเนอะ”พูดเสร็จผมก็หยิบดาบขึ้นมาตั้งท่าพร้อมสู้แต่บอกตามตรงผมฟันดาบไม่เป็นหรอกท่านยืนนี่ก็เลียนแบบมาจากหนังซามูไรที่เคยดูแต่ช่างเหอะเดี๋ยวค่อยแถเอาก็ได้
ผมวิ่งเข้าประดาบกับมันแล้วก็เป็นอย่างที่คิดผมสู้มันไม่ได้เลยขนาดใช้ปืนยิงไอ้บ้านนั้นกลับเอาดาบปัดกระสุนเด้งมาโดนผมครบทุกนั้นเลยแต่ว่าสิ่งที่ทำให้ผมตกใจคือแผลของผมมันไม่หายซะทีผมสู้กับมันมาได้ครึ่งชั่วโมงแผลแรกที่ได้ยังไม่หายเลย ผมคิดว่าคงจะเป็นเพราะดาบนั้นแน่ๆ
และสุดท้ายมันก็พุ่งเข้ามาอย่างเร็วผมจึงเอาดาบรับแต่มันฟันทะลุดาบแล้วโดนผมเต็มๆทำให้ผมหมดสภาพที่จะสู้ต่อและในขณะที่ผมกำลังจะโดนเชือดก็มีใครบางคนซัดระเบิดควันมาบังตาพวกมันเอาไว้และคนที่มาช่วยผมก็คืออายาเมะ
“เร็วเข้ารีบหนีเถอะ”
“ก็จะไปอยู่เนี่ยไม่เห็นรึไง”
ผมพยายามลุกขึ้นแล้วอายาเมะก็พยุงผมจากนั้นก็กระโดดหายเข้าไปในป่าและระหว่างทางผมก็น๊อกไป....
Chapter27: END
[Gray Wolf Legend] Chapter-27
