งั้นมาเริ่มจากบทนำเลยแล้วกัน
ภายในคำคืนอันมืดมิดของกลางป่าเขาของประเทศญี่ปุ่น แสงสีส้มนวลจากตะเกียงที่และเชิงเทียนจากคฤหาสน์สไตล์ญี่ปุ่น
และภายในห้องโถงขนาดใหญ่ในคฤหาสน์แห่งนี้มีร่างของชายสูงวัยสี่คนกำลังนั่งปรึกษาเรื่องบางอย่างกันอยู่
“เด็กนั่นมันต้องเป็นลูกปีศาจแน่ๆ” ชายสูงวัยคนแรกพูดพลางถอนหายใจ “แล้วก็อยู่ดีๆมนุษย์เราก็ไม่มีทางที่จะตั้งครรภ์ได้หรอก” ชายสูงวัยเสริม
“แต่ถึงอย่างนั้นเด็กนั่นก็ไม่รู้เรื่องอะไร แล้วก็ถ้าเราเลี้ยงเขามาแบบมนุษย์ธรรมดามันก็คงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอก” ชายสูงวัยคนที่สองเสนอ
“ฆ่ามันซะก่อนที่จะเกิดเรื่อง” ชายสูงวัยคนที่สามพูดขึ้นสั้นๆแต่น้ำเสียงหนักแน่น
“ฉันก็เห็นด้วย ฆ่ามันซะ” ชายสูงวัยคนที่สามเสริม
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามนั้น” ชายสูงวัยคนแรกตอบ
ส่วนชายสูงวัยคนที่สองได้แค่เพียงถอนหายใจยาวเท่านั้น
........................................................................................................................
ภายในห้องนอนขนาดกะทัดรัดแบบญี่ปุ่นมีร่างของหญิงสาวที่มีใบหน้าขาวซีดแลดูอ่อนแรงจากการคลอดลูกคนหนึ่งกำลังนอนกอดลูกน้อยที่กำลังหลับอย่างสงบอยู่ข้างกาย และในขณะนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของชายสูงวัยคนที่สอง
“ฮิเมะเป็นยังไงบ้าง” เขาพูดพลางนั่งลงข้างๆเธอ
“ท่านพ่อ” เธอตอบอย่างอ่อนแรง
“ลูกลุกไหวไหม” เขาพูดพลางพยุงเธอขึ้นนั่ง “ตอนนี้ลูกต้องพาเด็กคนนี้หนีไปซะ ไปที่เมือง ไปหาพวกตรวจซะ ให้พวกเขาคุ้มครอง ที่ประชุมลงความเห็นเรื่องนี้แล้วว่าจะกำจัดเด็กคนนี้” เขาพูดขึ้น
“อะไรกัน เรื่องแบบนั้น” เธอพูดพลางใช้มือทั้งสองขึ้นปิดใบหน้าที่กำลังมีหยาดน้ำตาไหลออกมา
“ไม่ใช่เวลาที่จะมาร้องไห้นะ ตอนนี้ลูกต้องเข้มแข็ง รีบหนีเถอะ” ชายสูงวัยพูดพลางอุ้มร่างของเด็กทารกที่กำลังหลับสนิทขึ้นมาส่งให้เธออย่างทะนุถนอม
“หาตัวเธอให้เจอ!! ยังหนีไปได้ไม่ไกลเหรอ หาดูรอบๆ!!” เสียงของชายสูงวัยคนหนึ่งตะโกนขึ้น พร้อมกับแสงไฟจากตะเกียง
ภายในความมืดของป่าซึ่งห่างออกไปไม่ไกลจากตรงนั้นมีร่างของหญิงสาวในชุดยูกาตะสีขาวกำลังหญิงพลางหาที่ซ่อนจากกลุ่มคนที่กำลังตามหาเธอและลูกในอ้อมแขน
“เราต้องผ่านไปให้ได้นะ ดังนั้นลูกต้องพยายามด้วยนะ” เธอก้มลงพูดกับลูกน้อยในอ้อมแขน ซึ่งเด็กคนนี้มีผิวกายขาวราวกับหิมะ แถมเขายังหัวเราะชอบใจแทนที่จะร้องไห้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุขและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ให้ผมพาหนีไหมครับ” เสียงกระซิบดังขึ้นข้างหูเธอ หญิงสาวรีบลุกถอยห่างจากต้นเสียงหลายก้าวอย่างรวดเร็ว
และภาพที่อยู่ตรงหน้าของเธอคือร่างของสิ่งมีชีวิตที่ไม่อาจระบุได้ ส่วนร่างกายกลมราวกับลูกบอลจนแยกแยะไม่ออกว่าอะไรลำตัวและเอว ขาที่สั้นๆดูไม่สมส่วนกับลำตัว และแขนที่ยาวลงมาเกือบถึงพื้น ส่วนลำคอนั้นยาวสูงขึ้นไปแถมมันยังเรียวยาวขึ้นไปถึงส่วนหัวจนแยกแยะไม่ได้ว่าตรงไหนลำคอตรงไหนหัว ส่วนที่หลังของมันมีปีกค้างคาวเล็กๆอยู่ด้วย ส่วนตัวของมันนั้นสูงเกือบสองเมตรเลยทีเดียว โดยเจ้าสิ่งมีชีวิตที่ไม่อาจระบบได้นั้นกำลังฉีกยิ้มที่ดูเหมือนแยกเขี้ยวให้เธอเสียมากกว่า
“สายัณห์สวัสครับคุณผู้หญิง” มันพูดพลางโค้งให้แต่ถ้าจะพูดให้ถูกคือมันก้มหัวลงมากกว่า
“ปีศาจ” เธออุทานขึ้นเสียงเบา “อย่าเข้ามาใกล้นะ” เธอพูดพลางกอดลูกน้อยเอาไว้แน่น
“อย่ากลัวไปครับยุคนี้แล้วปีศาจจำไม่นิยมกินเครื่องในเด็กหรือกินมนุษย์แล้วครับ เดี๋ยวนี้เขาพัฒนาแล้ว~” มันพูดพลางหัวเราะ แต่เสียงหัวเราะกลับค่อยๆเบาลงเพราะอีกฝ่ายไม่ขำด้วย
“แล้วแกต้องการอะไร” เธอถามเสียงกร้าว
“แกเนี่ยเสียมารยาทนะครับ กระผมมีนามว่าไนท์แมร์หรือที่พวกเด็กๆเรียกกระผมว่าพ่อใหญ่ ป๋าใหญ่ ตัวกินฝันร้าย อ่อในอดีตก็เคยถูกพวกเทพตกสวรรค์เรียกว่าก็อต อีทเตอร์มาก่อนด้วยนี่เนอะ แล้วยังมีฉายาอีกเป็นร้อยที่ผมไม่อยากพูดถึง เอาเป็นเรียกกระผมว่าไนท์แมร์” มันพูดแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงสุภาพพลางโค้งให้เธอ “กระผมมาที่นี่เพื่อรับตัวคุณและลูกไปที่ปลอดภัย ไปยังสถานที่ที่เด็กคนนั้นจะสามารถเติบโตขึ้นมาได้อย่างสง่างามและเข้มแข็งขอรับ” มันพูดพลางยิ้มกว้าง
“ฉันจะเชื่อใจแกได้งั้นเหรอ” เธอถามขึ้น
“คุณโยโกะคร๊าบ~ ดูเหมือนผมจะแพ้พนันคุณนะครับ เธอดูจะไม่ไว้ใจผมเพราะรูปร่างอันน่ารักน่ากอด ดังนั้นคุณมาพูดเองเถอะครับ” มันพูดขึ้นพลางแหงนหน้ามองไปบนต้นไม้
และเมื่อเธอแหงนหน้าขึ้นไปมองก็พบกับร่างของหญิงยาวผู้มีผิวกายขาวราวหิมะและผมสีดำตัดกับผิวสีขาวในชุดกิโมโนสีแดงสดกำลังนั่งมองลงมาที่เธอ ซึ่งเธอจัดว่าเป็นคนที่สวยมากถ้าไม่ติดตรงที่มีหางจิ้งจอกสีขาวเก้าหางอยู่ด้วย
“ฉันขอพูดง่ายๆเลยนะ เด็กคนนั้นค่อนข้างพิเศษ ซึ่งเหมือนกับเด็กอีกหลายๆคนที่เรารับไปดูแล เธอไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงอะไร แต่ถ้าต้องการพวกเราก็ยินดีจะถ่ายรูปลูกของเธอมาให้ดูเป็นระยะๆด้วย เด็กๆพวกนั้นได้รับของขวัญชิ้นใหญ่มาจากสวรรค์ แต่ว่าหากไม่ดูแลให้ถูกมันก็จะกลายเป็นดาบที่ย้อนมาทิ่มแทงมนุษย์ซะเอง ดังนั้นให้พวกเรารับเด็กนั้นไปเถอะ จะได้ไม่เกิดเรื่องหน้าเศร้าขึ้นในอนาคต” ปีศาจจิ้งจอกสาวพูดเสียงเรียบ
“ถ้าคุณต้องการเราจะพาคุณไปที่ปลอดภัยพร้อมกับคุ้มครองคุณให้ด้วยก็ได้ครับ” ไนท์แมร์เสริม
“ทางนั้น!! มีเสียงคนมาจากทางนั้น!!” เสียงตะโกนของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น
“เวลาไม่มีแล้วนะ ตัดสินใจให้ไว” จิ้งจอกสาวพูดเร่งเธอ
“ก็ได้ ช่วยเด็กคนนี้ด้วย!!” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“เช่นนั้น กระผมจะถ่วงเวลาทางนี้ให้ ส่วนคุณโยโกะพาเธอไปทีนะครับ” ไนท์แมร์พูดพลางยิ้ม “ได้เวลาป๋าใหญ่ออกลุยแว้ว!!” เขาร้องตะโกนพลางโยนสิ่งมีชีวิตแปลกๆออกไป มันมีลักษณะเป็นลูกตากลมๆมีปีกค้างคาวติดอยู่ ด้วยมันออกบินหายไปกับความมือรอบๆบริเวณ
“เขาจะไม่เป็นอะไรเหรอ” หญิงสาวพูดถามปีศาจจิ้งจอกขณะที่กำลังนั่งอยู่บนงูยักษ์สีขาวที่กำลังลอยอยู่บนฟ้า
“ไม่เป็นอะไรหรอก ถ้าแค่นั้นเจ้านั้นตายได้คงไม่ถูกยกให้เป็นถึงหนึ่งในปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ของโลกปีศาจหรอก” จิ้งจอกสาวพูดเสียงเรียบ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย vodooking1 เมื่อ 2012-10-17 19:00
Demon Slayer บทนำ
