สวัสดีครับทุกคนเจอกันอีกครั้งแล้วหลังจากที่หายไปนาน
สาเหตุที่หายไปนานนั้นเกินมาจากอาการที่เรียกว่ามุขตันขาด แรงบรรดาลใจ บลาๆๆ
แต่ว่าตอนนี้หลังจากที่ดูหนังไปหลายเรื่องมากๆฟังเพลงเยอะโคตรๆเล่นเกมส์ยาวสุดๆมาตลอดปิดเทอมทำให้ผมคิดอะไรออกซะที
เอาละครับมาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
สาเหตุที่หายไปนานนั้นเกินมาจากอาการที่เรียกว่ามุขตันขาด แรงบรรดาลใจ บลาๆๆ
แต่ว่าตอนนี้หลังจากที่ดูหนังไปหลายเรื่องมากๆฟังเพลงเยอะโคตรๆเล่นเกมส์ยาวสุดๆมาตลอดปิดเทอมทำให้ผมคิดอะไรออกซะที
เอาละครับมาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
Chapter 28: Broken Sword, Broken Family
ระหว่างทางที่ผมกับอายาเมะหนีพวกทหารนั้นเข้ามาในป่าได้สักผมก็หมดสติไปกลางป่าเพราะเสียเลือดไปมาก
: 3วันต่อมา:
ผมตื่นขึ้นมาในที่แห่งคิดว่าน่าจะเป็นหมู่บ้านของอายาเมะโดยมีอาแป๊ะแก่ๆคนนึงนั่งเฝ้าผมอยู่
“โอ้ เจ้าฟื้นแล้วเหรอ รู้สึกยังไงบ้าง”ลุงคนนั้นถามผมถามผม
“รู้สึก...โกรธ” ผมตอบไป
ผมพยายามลุกขึ้นแต่ลุงได้ห้ามไว้
“เดี๋ยวๆเจ้าไม่ควรจะลุกตอนนี้เดี๋ยวแผลก็เปิดหรอก”
“แผลเหรอ ไม่เห็นจะรู้สึกเลย”ผมตอบ
“จะไม่มีได้ยังไงก็เจ้าโดนมาซะขนาดนั้นแถมแผลก็ลึกมาก” ลุงแย้ง
ผมเลยแกะผ้าพันแผลออกให้แกดู
“นี่ไง ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
“เป็นไปไม่ได้...แต่เมื่อวานแผลยัง...”ทันทีที่เห็นลุงก็อึ้งไปเพราะแผลของผมนั้นหายจนเกือบสนิทแล้ว
“ทีนี้ผมจะไปได้รึยังผมต้องรีบไปช่วยเมียผม”
แต่ลุงก็ยังพยายามจะยื้อผมเอาไว้
“แต่ยังไงก็เถอะเจ้าก็ยังไม่ควรออกไปนอกหมู่บ้านอยู่ดีเพราะพวกทหารที่เล่นงานเจ้ายังป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ขืนออกไปตอนนี้เจ้าได้ตายจริงๆแน่”ได้ยินแบบนั้นผมจึงจำใจต้องอยู่ที่นี่ต่อถูกของลุงแกตอนนี้ผมไม่แข็งแกร่งพอที่จะไปสู้กับเจ้าเกราะแดงนั้นได้หรอก
ผมลุกเดินออกมานอกห้องก็เห็นลานกว้างและมีพวกคุโนอิจิกำลังฝึกวิชากันอยู่
“เออ ใช่ผมยังไม่ได้ถามชื่อลุงเลยลุงชื่ออะไรเหรอ”
“ข้าชื่อเค็นจิ เจ้าละชื่ออะไร”
“ผมชื่อฟุกยินดีที่รู้จักครับ”
“อืมๆเช่นกัน เอาละนี่ก็จะเที่ยงแล้วข้าว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
ผมเดินตามลุงออกมาเพื่อหาอะไรกินระหว่างเดินผมก็หันไปถามลุง
“นี่ลุง ทำไมลุงถึงอยู่ที่นี่ได้ละ”
“ทำไมถึงอยู่ได้เหรอก็ข้าเป็นสามีของหัวหน้าหมู่บ้านไงละ”ลุงตอบกลับมา
“แล้วนอกจากลุงยังมีผู้ชายคนอื่นอยู่ที่นี้อีกรึเปล่า”ผมถามต่อ
“เมื่อก่อนนะมีเยอะแต่เดี๋ยวนี้ส่วนใหญ่ก็จะย้ายเข้าไปอยู่ในหมู่บ้านกันหมดเหลือกันอยู่ไม่กี่คน”
“งั้นเหรอครับ”
“แต่ว่าพลังฟื้นตัวของเจ้ามันอัศจรรย์จริงๆแผลขนาดนั้นถ้าเป็นมนุษย์คงเดี้ยงไปแล้วหรือต่อให้เป็นอินคิวบัสอย่างข้าก็ต้องพักเป็นเดือนๆ”
“หืม...ลุงเป็นอินคิวบัสหรอกเหรอทำไมแก่งี้อะ”
“ก็ข้าเพิ่งจะได้มาเป็นเอาตอนแก่นะสิ”ลุงตอบ
“อ้อ...ซวยจังเนอะ”
“เออ...ช่างเถอะ”
แล้วผมกับลุงก็เดินมาถึงที่ทานอาหารระหว่างเวลาอาหารหัวหน้าหมู่บ้านหรือภรรยาของลุงเค็นจิก็เดินเข้ามาพร้อมกับอายาเมะ
เธอเป็นคุโนอิจิหน้าตางดงามแล้วก็หุ่นดีสุดๆตามแบบซัคคูบัสเธอเดินเข้ามานั่งข้างๆลุงเค็นจิส่วนอายาเมะมานั่งข้างผมแล้วหัวหน้าหมู่บ้านก็หันมาคุยกับผม
“สวัสดีหนุ่มน้อยข้าชื่อรินเป็นผู้นำของหมู่บ้านแห่งนี้”
“ผมชื่อฟุกครับยินดิที่รู้จัก”
“ยินดีเช่นกันเจ้าคงรู้จักอายาเมะแล้วสินะนางเป็นลูกสาวข้าเองเพิ่งจะสิบหกแต่ว่าพร้อมจะหาสามีได้แล้วละเจ้าสนใจบ้างรึเปล่า”เอือม........เหอะๆ
“ท่านแม่อ่ะ!! ให้ข้าได้เลือกสามีเองจะได้มั๊ย”อายาเมะโวยวายขึ้นมา
“ฮา ฮา ฮาข้าว่าเรื่องแบบนี้ให้ลูกเขาคิดเองดีกว่ามั๊งอายาเมะเองก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ”ลุงเค็นจิท่าทางชอบใจใหญ่
“แต่ก็น่าแปลกใจจริงที่สามารถออกมาเดินได้ไวขนาดนี้”คุณรินพูดขึ้นมา
“นั้นสิตั้งแต่เป็นซามูไรมาหลายปีก็เพิ่งจะเจอกับอะไรแบบนี้เป็นครั้งแรกบาดแผลสาหัสปางตายหายได้ในสามวันโดยไม่ใช้ยาอะไรเลยเจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่”ลุงเค็นจิพูดเสริม
“ผมก็อินคิวบัสธรรมดาๆนี่แหละครับ”
“อินคิวบัส งั้นเจ้าก็มีเมียแล้วนะสิ”
“ครับ...มีเยอะเลยละ ทั้งแมนทิส อนุบิสเอลฟ์ มังกร แล้วก็เนโกะมาตะด้วย”
“ฮาๆๆๆ เจ้านี่เก่งใช้ได้เลยนี่” ลุงเคนจิหัวเราะชอบใจ
“เจ้าคนหลายใจเอ๊ย”อายาเมะพูดด้วยเสียงค่อย แต่กรูได้ยินเฟ้ย!!
โดนด่าในระยะเผาขนแบบนี้ผมชักกินข้าวไม่ค่อยลงแล้วสิผมขอตัวลุกขึ้นมาก่อนแต่ว่าก่อนลุกผมได้ถามอะไรลุงบางอย่าง
“ลุงครับลุงพอจะรู้จักซามูไรที่ใส่เกราะแดงรึเปล่า”
“ซามูไรที่ใส่เกราะแดงเหรออืม...มันก็มีเยอะอยู่นะ”
“แล้วก็ดาบที่มันใช้เป็นดาบเรืองแสงสีแดงเหมือนเลือดนะครับ”
ได้ยินแบบนั้นทำให้ลุงอึ้งไปแว๊บนึง
“เอ่อ...ข้าขอโทษนะแต่ข้าไม่รู้จักหรอก”
“งั้นก็ไม่เป็นไรครับ”ผมว่าลุงต้องรู้อะไรแน่แต่ไม่อยากบอกแต่ก็ช่างเถอะผมก็ไม่ได้อยากรู้สักเท่าไหร
หลังจากท่านเสร็จแล้วผมก็กลับไปที่ห้องเพื่อนอนพักกลางดึกผมตื่นขึ้นมาอีกรอบผม...ผมฝันร้าย....ผมฝันว่าไอ้ซามูไรเกราะแดงนั้นกำลังจะมาฆ่าเหล่าภรรยาที่แสนรักของผม
ตอนนี้ผมทั้งโกรธหวาดกลัวและก็สับสนตัดสินใจผมเดินไปที่โรงฝึกจากนั้นก็เริ่มต่อยหุ่นซ้อมมือเพื่อสงบสติอารมณ์แล้วสักพักลุงเค็นจิก็เดินเข้ามา
“นอนไม่หลับเหรอ”ลุงเค็นจิถามผม
“ครับ...ผมนอนไม่หลับ...พอผมหลับผมก็ฝันร้าย”
“แล้วมันยังไงละ”
“พูดตามตรงคือมีคนเป็นร้อยอยากฆ่าผมหรือทำร้ายคนที่ผมรักซึ่งอย่างหลังมันแย่กว่าผมได้แต่หวังว่าผมจะสามารถปกป้องพวกเขาไว้ได้”
ลุงนิ่งไปชั่วครู่แล้วก็พูดขึ้น
“เมื่อกลางวันที่เจ้าถามว่าข้ารู้จักซามูไรเกราะแดงรึเปล่านะจริงๆข้าอยากจะบอกเจ้าว่าข้ารู้จักสิรู้จักดีซะด้วยแต่ว่าข้ารู้สึกผิดเกินว่าที่จะบอกเจ้า”
“ถ้าเรื่องที่มันทำร้ายผมละก็ไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่ใช่หรอกไม่ใช่เรื่องนั้นแต่เป็นเรื่องที่ข้าไม่สามารถที่จะสั่งสอนมันให้กลายเป็นซามูไรที่ดีได้แล้วก็รู้สึกผิดที่ข้าไม่สามารถยื้อมันเอาไว้ไม่ให้กลายเป็นอสูรร้ายไปได้”
“มันเป็นลูกศิษย์ลุงเหรอ”
“ใช่...มันชื่อคันซากิมาเป็นศิษย์คนแรกของข้าเองดาบแดงเล่มนั้นข้าเป็นคนมอบให้มันเอง”
ตอนนี้ทั้งผมและลุงเค็นจิต่างก็นิ่งไปสักพันแล้วจู่ๆลุงเค็นจิก็พูดขึ้นมา
“เอางี้พรุ่งนี้ตอนเช้าเจ้าออกมาพบข้าที่ลานกว้างข้าจะสอนเจ้าเอง”
“สอนอะไร?”
“ทุกอย่างที่ข้ารู้เอาละรีบกลับไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้เจ้าตอนเรียนรู้อีกมาก”
ผมจึงได้กลับไปเข้านอนตอนเช้าผมรีบตื่นไปที่ลานกว้างเพื่อไปพบลุงเค็นจิ
“เจ้ามาสาย! แต่ก็ช่างเถอะเอานี่ไป”ลุงเค็นจิโยนดาบไม้มาให้ผม
“ถ้าเจ้าสามารถใช้ดาบไม้นั้นฟันข้าได้หนึ่งทีก็เท่ากับเจ้าสำเร็จการผึกแล้วเอาละมาเริ่มกันเลย”
“แต่ว่าผม...ช่างเถอะเอาก็เอา”
ผมพุ่งเข้าไปด้วยความเร็วแต่ว่าผมก็โดนลุงเค็นจิฟาดล้มอย่างง่ายดาย
“หึ ช้ามากช่องว่างก็เพียบนี่เจ้าจะวิ่งไปฆ่าเขาหรือวิ่งไปให้เข้าฆ่ากันแน่”
“โหลุง...ปากหมางี้ระวังจะเจ็บตัวก็แล้วกัน”
“ทำได้ก็ลองสิ”
ผมลุกขึ้นแล้วก็พุ่งเจ้าไปด้วยความโกรธแต่ก็โดนฟาดดับอีกรอบ
“คิดจะใช่ความโกรธเข้าสู้เหรอโง่เง่า...จริงอยู่ความโกรธให้พลังยิ่งใหญ่กับเจ้าแต่ถ้าปล่อยไว้มันจะทำลายเจ้าจากภายในตัวเจ้าเอง”
“เออ...เงียบๆไปเถอะน่า เอาใหม่!!!!”
ผมลุกขึ้นจากนั้นก็พุ่งเจ้าไปอีก...
: 3สัปดาห์ต่อมา :
และแล้วเวลาก็ล่วงเลยมากว่าสามสัปดาห์หลังจากที่ฝึกมาได้สักพักผมก็รู้สึกว่าตัวเองว่องไวขึ้น เฉียบคมขึ้นและที่ดีที่สุดผมใจเย็นลงอย่างมากแต่ผมก็ต้องแลกกับการที่ต้องเหนื่อยปางตายทั้งจากการฝึกตอนกลางวันเท่านั้นยังไม่พอลุงเค็นจิยังสั่งให้พวกคุโนอิจิจู่โจมผมตอนนอนอีกด้วยบางคืนก็รอดไปได้แต่บางคืนก็โดนสูบจนแห้งไปเลย
และวันนี้ผมก็ได้พกความมั่นใจมาแบบสุดๆเพื่อที่จะจบการฝึกนี่ซะทีผมเดินตรงไปที่ลานกว้างก็เจอลงเค็นจิยืนอยู่เหมือนอย่างเคยผมชักดาบไม้ออกมาตั้งท่าพร้อมลุยหลังจากที่โดนลุงแกฟาดดับมาเป็นร้อยรอบผมก็สังเกตุเห็นช่องว่างแขนขวาของลุงแกจะกระตุกทุกครั้งก่อนจะฟันลงมาผมต้องใช้ช่องว่างนั้นให้เป็นประโยชน์ที่สุด
แล้วผมก็พุ่งเข้าไปตามเดิมและทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ผมคิดแขนขวาของลุงกระตุกไปแว๊บนึงผมจึงฟันเข้าไปที่สีข้างด้านขวาของลุงแต่ว่าจู่ดาบของลุงก็ฟันลงมาแบบเร็วโคตรๆผมจึงใช้แขนซ้ายรับดาบเอาไว้
“เจ้าโง่ถ้านี่ไม่ใช่ดาบไม้เจ้าแขนขาดไปแล้ว”
“ก็จริงๆเคยขาดมาครั้งนึงแล้วละ”
“แต่ยังไงก็เถอะเจ้าสำเร็จการฝึกแล้วยินดีด้วย”
ผมหันไปดูดาบไม้ของผมที่โดนสีข้างของลุงเค็นจิอยู่
“เอาละเจ้ากลับไปอาบน้ำซะพรุ่งนี้เจ้าก็ออกเดินทางได้แล้ว”
ผมโค้งคำนับลุงเค็นจิหนึ่งครั้ง
“ของคุณที่สั่งสอนครับ”
ผมกลับไปที่ห้องจากนั้นก็อาบน้ำวั้นนี้ฝึกจบแล้วผมไม่มีอะไรจะทำต่อเลยเดินเล่นรอบหมู่บ้านจากนั้นก็ไปก๊งเหล้ากับพวกลุงๆที่เป็นสามีของคุโนอิจิต่อจนค่ำผมเดินกลับไปที่ห้องก็เจอลุงเค็นจิยืนรออยู่
“ตามข้ามาข้ามีบางอย่างอยากจะให้เจ้า”
“ครับได้ครับ”
ผมเดินตามลุงเค็นจิเข้าไปในป่าหลังหมู่บ้านจนมาถึงถ้ำแห่งหนึ่งแล้วเราเดินเข้าไปภายในนั้งไม่ได้ใหญ่มากผมเดินตามลุงเค็นจิไปเรื่อยจนเจอกล่องสมบัติตั้งอยู่ลุงเค็นจิเกผิกกล่องใบนั้นแล้วก็หยินของสองสิ่งออกมาอย่างแรกเป็นปลอกดาบที่สลักลวดลายสวยงามและอีกอย่างนึงนั้นเป็นห่อผ้าอะไรบางอย่าง
ลุงปิดกล่องจากนั้นก็คลี่ห่อผ้าบนฝากล่องในห่อผ้ามีเศษดาบที่หักเป็นสองชิ้นอยู่เศษดาบนั่นเรืองแสงสีทองอ่อนๆแล้วก็มีแผนที่แผ่นเล็กๆอยู่ด้วย
“นั้นดาบของใครเหรอ”
“นี่เป็นดาบของข้าสมัยที่ข้ายังเป็นซามูไรอยู่”
“แล้วทำไมมันถึงหักละ”
“เพราะว่าเจ้าคันซาจิน่ะ เจ้านั้นมันหลงไหลในความแข็งแกร่งจนถึงขั้นที่ว่ามันต้องการที่จะเอาชนะนักสู้ทุกคนที่อยู่บนแผ่นดินนี้วันนึงมามาท้าสู้กับข้า หลังจากที่ข้าสอนทุกอย่างให้มันหมดแล้วมันก็ได้ท้าสู้กับข้า”
“แล้วลุงชนะรึเปล่า”
“ชนะสิแต่ว่าข้าก็ต้องยอมเสียดาบเล่มนี้ไปด้วย”
“แล้วเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น”
“หลังจากที่มันแพ้ข้ามันก็ได้เข้ารวมกับกองทัพแล้วก็ค่อยทำงานสกปรกให้กับโชกุนองค์ปัจจุบัน”
“งั้นพวกที่โจมตีหมู่บ้านคืนนั้นก็เป็นคนของโชกุนนะสิ”
“ใช่แล้วละ”
“แต่ว่าทำไมกันละ”
“เรื่องนั้นข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เรื่องนั้นค่อยว่ากันที่หลังเนื่องในโอกาสที่เจ้าฝึกจนสำเร็จข้าจึงยกดาบเล่มนี้ให้กับเจ้า”
“แต่ว่าดาบหักเนี่ยอะนะ”
“แผนที่นี่จะนำพาเจ้าไปยังช่างตีดาบที่สร้างดาบเล่มนี้ให้ข้าคนที่จะสามารถซ่อมมันได้เอารับไปสิแล้วก็ไปได้แล้วพรุ่งนี้เจ้าต้องออกเดินทางแต่เช้า”ผมเดินกลับมาที่ห้องจากนั้นก็เข้านอน
รุ่งเช้าผมก็ได้เริ่มออกเดินทางโดยมีลุงเค็นจิกับพวกคุโนอิจิออกมาส่ง...
Chapter28: END
ในที่สุดก็จบไปแล้วนะครับสำหรับตอนที่28
เป็นไงบ้างครับสนุกดีรึหรือมีตรงไหนต้องปรับปรุงก็เม้นบอกกันหน่อยเน้อ
[Gray Wolf Legend] Chapter-28
