แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2014-10-23 10:57
ไม่รู้จะพล่ามอะไรดีเหนื่อย...พอรู้ว่างานของตัวเองออกช้ากว่าคนอื่นเลยเร่งปั่นซะจนหอบแดร๊กเลย
http://youtu.be/tmeOjFno6Do
Chapter 29: Most Wanted
ผมเดินทางออกจากหมู่บ้านมาตามทางเรื่อยๆตรงไปยังเมืองท่าเพื่อจะกลับไปพบเหล่าภรรยาที่แสนรักของผม
แล้วผมก็มาถึงซากหมู่บ้านที่ถูกโจมตีเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนเมื่อผมหันไปมองเศษซากของบ้านเรือนที่ถูกทำลายมันทำให้ผมนึกถึงคำพูดของลุงเค็นจิที่บอกผมก่อนผมจะออกจากหมู่บ้าน
“ฟุก จำไว้นะถ้าเจอเจ้าคันซากิ...ฆ่ามันซะเอาให้ตาย อย่าให้มันรอดไปได้ ปลดปล่อยมันจากความบ้าคลั่งนั้นซะ”
ช่างเป็นอาจารย์ที่รักลูกศิษย์ซะจริงๆฮ่าๆๆ
หลังจากที่เดินพ้นซากหมู่บ้านมาได้สักพักก็ตกค่ำผมจึงก่อไฟแล้วก็พักผมเอนตัวลงนอนแต่ว่าไม่ทันจะหลับผมก็รู้สึกสงสัยขึ้นมาว่าดาบที่ลุงเค็นจิให้มาเนี่ยมันจะเจ๊งสักแค่ไหน
ผมเลยลุกขึ้นพร้อมกับหยิบดาบหักที่ลุงเค็นจิให้มาเดินตรงไปที่ต้นไม้ใกล้ๆจากนั้นก็ง้างคาบขึ้นแล้วฟันลงไปที่ต้นไม้ต้นนั้นแค่ทีเดียวต้นไม้ทั้งต้นก็ขาดเป็นสองท่อนผมถึงกับอึ้งไปเลย
นี่ขนาดมีแค่ด้ามจับกับใบดาบนิดหน่อยก็สามารถตัดต้นไม้ขาดเป็นสองท่อนได้ยังกับตัดขนมเค้กนึกไม่ออกเลยว่าถ้าซ่อมเสร็จมันจะอันตรายขนาดไหน
หลังจากที่ไขข้อสงสัยเสร็จแล้วผมก็ล้มตัวลงนอน
ผมตื่นขึ้นแล้วก็ออกเดินทางต่อตั้งแต่เช้าตรู่แล้วผมก็ถึงเมืองท่าในตอนบ่ายแต่ว่าพอผมเดินเข้าไปชาวเมื่อต่างก็เดินหลบผมไม่สบตาผมหรือบางคนถึงกับวิ่งหนีแล้วจู่ๆพวกทหารก็วิ่งเข้ามา
“มันอยู่นั้น!!!~ จับตัวมันเร็วเข้า!!!” หัวหน้าทหารพูดพร้อมกับวิ่งเข้ามา
“เอ่อ...เดี๋ยวสิ!ผมทำอะไรผิด”ตอนนี้ผมไม่อยากทำร้ายพวกเขาผมจึงต้องวิ่งหนีก่อน
พวกทหารไล่ตามผมมาติดๆผมจึงต้องใช้ลูกเล่นสักหน่อยผมชักปืนออกมายิงขึ้นฟ้าทำให้พวกทหารชะงักไปครู่นึงผมเลยอาศัยจังหวะนั้นวิ่งเข้าไปในตรอกเล็กๆที่คดเคี้ยวในที่สุดผมก็วิ่งหนีพวกทหารนั้นพ้นผมจึงคิดจะออกมาเมืองไปก่อนแล้วค่อยกลับมาในตอนค่ำ
: 5ชั่วโมงต่อมา :
ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้วผมจึงกลับเขาเมืองไปอีกครั้งแต่กลับเข้าไปครั้งนี้ผมคิดว่าไปทางหลังคาท่าจะเวิร์คกว่าผมปีนขึ้นหลังคาแล้วก็วิ่งไปตามหลังคาบ้านเรื่อยๆตรงไปยังโรงแรมที่ผมเคยพักอยู่แล้วผมก็โหนเข้าไปทางหน้าต่าง
ผมเดินไปตามทางเดินจนถึงหน้าห้องที่พวกสาวๆเคยพักผมจัดการปัดกวาดตัวเองให้สะอาดที่สุดเพื่อที่จะรับกับสิ่งที่จะเกินต่อไปไม่ว่าจะเป็นการโดนสวดยับโทษฐานที่หายหัวไปนานหรือการกอดต้อนรับอย่างอบอุ่นด้วยความรักและคิดถึงและผมก็เปิดกระตูเข้าไป
แต่ข้างในดันไม่มีใครเลย...ซะงั้นอะแต่จู่ๆผมก็ได้กลิ่นกายของใครคนนึงมันเป็นกลิ่นที่คุ้นมาก
“ทริช เธออยู่ข้างหลังชั้นใช่มั๊ย?”
เธอไม่ตอบแต่ว่าเธอก็กอดผมจากด้านหลัง
ผมจับมือเธอเอาไว้จากนั้นก็พูดว่า
“ผมกลับมาแล้วนะ”
“อืม...”
แล้วนาซัสก็เดินมา
“ทริชทำไมจู่ๆก็ลุกมาละ อ่ะ?! ขี้โกงนี่นา กลับมาแล้วเหรอคะท่านฟุก!!”
นาซัสวิ่งเข้ามากอดผมอีกคน
“อืม ผมมาแล้ว”
แล้วสาวๆที่เหลือก็เดินมาพอเห็นผมแต่ละคนก็วิ่งเข้ามากอดผมจนผมเสียหลักล้มลงไปในห้อง
“อุ...ผม...หายใจไม่ออก....”
หลังจากที่ผมโดนทุกคน*censor*จนหายคิดถึงแล้วผมก็เข้านอน
รุ่งเช้าผมได้ถามเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้
“นี่เมื่อกลางวันนี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมพวกชาวเมืองถึงมองผมแปลก แถมยังมีพวกทหารมาวิ่งไล่อีก”
“ท่านคงจะยังไม่เห็นนี้สินะคะ”นาซัสยื่นแผ่นใบปลิวประไรสักอย่างมาให้ผม
พอผมคลี่ออกดูก็พบว่ามันเป็นใบประกาศจับที่มีรูปวาดของผม
“นี่มัน.... ประกาศจับThe Gray Wolf ข้อหาโจมตีเมืองท่าและ ชิงตัวนักโทษ จับเป็น50.000G จับตาย25.000Gนายพลกาเร็น ดิออเดอร์ ไอ้เวรเอ๊ยอุตส่าหนีมาตั้งไกลยังจะตามมารังควานกันอีกแล้วไอ้ใบกระกาศนี่มาติดไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ”
“รู้สึกจะประมาณอาทิตย์ก่อนน่ะคะ”
เวรแล้วไงป่านนี้คงจะติดอยู่ทั่วดินแดนนี้เลยละมั๊ง
“แล้วของคุณจิ้งจอกละมีรึเปล่า”
“รู้สึกจะไม่นะคะ”
“อืมดีแล้วหละ”
ผมขึ้นมาบนหลังคาจากนั้นก็เดินไปเรื่อยๆเพื่อคิดว่าจะเอายังไงต่อดีแล้วผมก็เดินมาถึงแถวๆท่าเรือ
ผมนั่งลงจากนั้นก็มองไปที่ท่าเรือแล้วผมก็เห็นคนๆนึงที่หน้าตาคุ้นมากเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนลุงเฮ็นรี่ ผมนึกออกแล้วนั้นมันลุงเฮ็นรี่นี่นา ถ้าเป็นแกต้องมีของดีๆแน่
ผมเลยเดินมาลุงแกไปทางหลังคาแล้วพอลุงพาที่พักซึ่งมันดันเป็นโรงแรมเดียวกับที่ผมพักอยู่ด้วยผมก็เลยเข้าไปหาแกทางหน้าต่าง
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะลุง”ผมทักทายแกจากด้านหลัง
“โอ้ ไอ้หนู ไม่ได้เจอกันตั้งนานแน่ะสบายดีรึเปล่า”
“ครับก็ยังอยู่ครบ32ละนะ”
“แล้วเจ้าพักอยู่ห้องไหนละ”ท่าทางลุงแกจะไม่กลัวผมเลย
“ผมอยู่ห้องข้างๆนี่เองแต่ว่า...ลุงไม่กลัวผมเหรอ”
“ไม่กลัวหรอกหึๆลุงมองตาแกก็รู้ว่าแกนะไม่ใช่คนเลว แต่ว่าแกมาหาลุงทำไมละ”
“เอ่อ...เรื่องของเรื่องคือลุงก็เห็นใบประกาศจับแล้วใช่ไหมคือลุงพอจะมีของที่ใช่สำหรับปลอมตัวรึเปล่า”
“ปลอมตัวเหรอ อืม...รู้สึกว่าจะมีอยู่นะแปปนึงขอหาก่อน”
ลุงเฮ็นรี่เดินไปค้นกล่องใส่ของที่รถม้าด้านนอกสักพักนึงจากนั้นก็เดินกลับเข้ามา
“หาเจอแล้วอยู่นี่ไง”
ลุงเฮ็นรี่ยื่นขวดยาสีม่วงๆมาให้ผม
“นี่ดื่มแล้วไม่ตายแน่นะ”
“เออน่า...เชื่อข้าสิ แค่จิบเดียวก็พอ”
“เอาๆกินก็กิน”
ผมเปิดฝาออกจากแล้วก็ดื่มไปจิบนึงสักเดี๋ยวผมก็รู้สึกร้อนวูบๆตามตัวจากนั้นก็เริ่มมึนหัว
“ลุงมันจะเป็นแบบนี้ใช่มั๊ยลุง.....”
แล้วผมก็หลับไป...
“ดูสิ ใหญ่กว่าของเจ้าอีกนะนาซัส”
นี่มันเสียง...เสียงของโคเนโกะ
“มันก็ใหญ่กว่าของเจ้าเหมือนกันนั่นแหละ”นาซัสก็อยู่ด้วยเหรอ
“โอ๊ยๆ อย่าดึงหูสิ เมี๊ยว!”
พอผมลืมตาขึ้นก็เห็นพวกสาวนั่งมุงดูผมอยู่
“อะ! ท่านฟุกตื่นแล้วเหรอค่ะ”
“อืม...ผมอยู่ไหนเนี่ย”
“ก็ที่ห้องพักของเราในโรงแรมไงคะ”
“แล้วผมมาอยู่ห้องนี้ได้ยังไง”
“เมื่อกี้มีคุณลุงคนนึงแบกท่านมานะคะ แล้วลุงคนนั้นยังฝากมาบอกด้วยว่าอีกเดี๋ยวเสียงก็จะเปลี่ยนรับรองไม่มีใครจำได้แน่”
พอผมลุกขึ้นนั่งก็รู้สึกว่าตัวหนักแปลกๆและทุกคนก็มองผมไม่กระพริบตาเลย
“เอ่อ...มีอะไรติดหน้าผมรึเปล่า”
“ที่หน้านะไม่มีหรอกแต่ที่หน้าอกนะไม่แน่นะเมี๊ยว”
“หือ หน้าอก?”
ผมก้มลงมองหน้าอกตัวเองจากนั้นก็
“ไอ้ลุงเฮ็นรี่!!! ไหงทำให้ตูกลายเป็นผู้หญิงว่ะ!!!!~~~~~~~”
Chapter29: End
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-11-14 22:20
[Gray Wolf Legend] Chapter-29
