บันทึกประจำวันของนายใบชา
การบันทึกในครั้งนี้ผมเริ่มบันทึกมันขึ้นเมื่อผมนั้นได้เข้ามาภายในโลกที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อนเป็นโลกที่สุดจะแฟนตาซีที่ผมคิดว่ามันน่าจะมีอยู่เพียงแต่ว่าโลกแฟนตาซีที่ผมได้เข้ามานั้น มันไม่เหมือนกับที่ผมคิดเอาไว้เท่าไหร่เอาเถอะ แล้วทำไมผมจึงเชื่อล่ะว่ามีโลกแฟนตาซีอยู่จริงๆ ก็นะ ขนาดตัวผมมันยังแปลกๆผิดธรรมชาติและยังหาคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์ไม่ได้เลยแล้วโลกแฟนตาซีจะไม่มีอยู่จริงได้ยังไงกันล่ะ
การบันทึกของผมนั้นจะเริ่มนับตั้งแต่ที่ผมฟื้นสติแล้วพบว่าผมเข้ามายังโลกแห่งนี้เป็นหลัก เนื่องจากผมไม่มีนาฬิกาโทรศัพท์หรืออะไรที่จะสามารถบอกถึงเวลาที่แน่ชัดได้เลยและการนับแบบนี้ก็จะยังแสดงให้เห็นอย่างแน่ชัดว่าผมนั้นได้เข้ามายังต่างโลกได้กี่วันแล้ว
นาย ใบชาหาคำเรือง
วันที่ 3
ผมนั้นนับตั้งแต่ที่ได้เข้ามายังโลกแห่งนี้ก็นับเป็นเวลาวันที่ 3 แล้วสิ่งที่จำได้ก่อนที่จะเข้ามายังโลกแห่งนี้เลยก็คือผมเป็นผู้ประสบภัยบนเครื่องบินโดยสารลำหนึ่งที่กำลังถูกโจรกรรมก่อนที่มันจะเกิดเหตุระเบิดแล้วดิ่งลงทะเลไปซึ่งที่ผมก็จำได้แค่ว่าตกลงสู่ผืนน้ำทะเลด้วยแรงปะทะมหาศาลจนสตินั้นดับไป ให้ตายสิผมยังมีเพื่อนอีกสองคนที่เดินทางมาด้วยกันซึ่งตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าพวกเธอจะเป็นตายร้ายดียังไงเช่นกันรู้เพียงแค่พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนั้นนอนอยู่บนเนินทรายบนชายหาดที่เชิงผาไร้ทางขึ้นนอกจากถ้ำๆเดียวที่อยู่เบื้องหน้าโดยรอบๆตัวของผมนั้นก็มีเพียงของไม่กี่อย่างเท่านั้นที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ เช่นน้ำ 3 ขวด เสื้อชูชีพ เสื้อโค้ชสีดำคอขน มีดพับที่ได้ติดมากับเสื้อโค้ชไม้พาย เศษผ้าผืนใหญ่ ชุดปฐมพยาบาลไฟแช็คคลาสสิกที่มาพร้อมกับกล่องซิก้าที่ยังไม่ได้ใช้งานเลยสักม้วนและสุดท้ายก็ปากกาพร้อมสมุดจดตลอดสองวันแรกผมใช้ไม้พายที่เหลาด้วยมีดจนแหลมเพื่อล่าปลาที่หากินในน้ำที่ลึกไม่มากโดยใช้กิ่งไม้ที่งอกมาจากหน้าปากถ้ำเพื่อจุดไฟ แต่ก็เห็นว่าน้ำดื่มนั้นมีอยู่จำกัดแม้ว่าจะประหยัดที่สุด ก็เหลือแค่ 2 ขวดเท่านั้น ไม่สิตอนนี้เหลือแค่ขวดเดียวกับอีกครึ่งแล้ว ผมคิดว่าคงจะอยู่แค่ที่ชายหาดอย่างเดียวก็คงจะไม่มีอะไรดีขึ้นแถมน้ำก็จะหมดลงก็คงไม่แควจะอดน้ำตายแหงๆผมจึงตัดสินใจเก็บของทั้งหมดเพื่อเดินทางเข้าถ้ำเพราะคิดว่าอาจจะเชื่อมต่อไปยังทางออกอื่นได้โดยตลอดทั้งทางยังพอมีแสงจากช่องเพดานถ้ำส่องลงมาอยู่ตลอดทุกช่วง แต่จนแล้วจนรอดเวลาผ่านไปจนแสงจากท้องฟ้าที่ส่องผ่านช่องเพดานนั้นเริ่มมืดลง ผมจึงตัดสินใจพักนอนมันระหว่างทางนั้นแหละและตัดสินใจจดบันทึกทั้งหมดลงไปยังบันทึกที่ได้มาอย่างน้อยถ้าหากต้องตายจริงๆก็อยากจะให้คนรู้เรื่องราวของผมในตอนนี้ถ้าหากว่ามาพบศพเดี๋ยวผมขอจบบันทึกวันนี้ ลงเท่านี้ก่อนล่ะ เพราะผมเหมือนจะได้ยินเสียงร้องแปลกๆชวนขนลุกเข้าให้แล้วนะสิขอตัวล่ะ
(18+)บันทึกของนายใบชา 00-01
