มาแล้วๆตอนห้าเนื่องจากตอนนี้ผมไม่มีเกมจะเล่นเลยว่างแต่งได้ทั้งวันเลย
ถ้าใครจำไม่ได้ละก็เคซารัน ปาซารันก็คือเจ้าตัวนี้นั้นเองแต่ที่โผล่มาในตอนนี้ไม่ใช่ตัวเต็มวัยเน้อยังเป็นแค่ละอองเล็กๆที่ลอยมาตามลมอยู่
ตระ:Xล แมนแดร็ก
ประเภท พืช
ที่อยู่อาศัย ระบุไม่ได้
นิสัย ร่าเริง เชื่อง
อาหาร น้ำ*บี๊ป* (หมายถึงพลังวิญญาณ)
สัตว์ประหลาดจำพวกพืชที่มีขนปุยสีขาวกลมๆหุ้มตัวไว้ ลอยไปมากลางอากาศ ตัวที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วจะมีรูปร่างแบบมนุษย์ แต่ตอนที่เป็นต้นอ่อนจะเป็นแค่ลูกกลมๆสีขาว เพราะลักษณะลึกลับที่มักเห็นพวกเธอเต้นอยู่กลางอากาศ จึงมีฉายาว่า "เคซารัน ปาซารัน ผู้นำมาซึ่งความสุข" และเชื่อกันว่าถ้าจับตัวได้ก็จะนำความสุขมาให้
แต่ในความเป็นจริงนั้นอาจจะตรงข้ามกับที่คิด ขนปุยๆนั้นเป็นยาหลอนประสาทที่รุนแรงมาก ถ้าสูดเข้าไปแล้วก็จะทำให้ใช้ความคิดได้น้อยลงและมีเพียงความต้องการที่จะ"มีความสุข" แต่ตอนที่พวกเธอยังเป็นต้นอ่อนนั้น ขนนี้จะมีฤทธิ์อ่อนๆเท่านั้น คนที่สูดเข้าไปก็จะรู้สึกสบายใจขึ้น ซึ่งนี่คงเป็นที่มาของฉายาของเธอ
เมื่อเคซารัน ปาซารันเจอผู้ชายที่ชอบ เธอก็จะลอยตัวลงมาใกล้ๆแล้วถูให้ขนร่วงลงมาเป็นผงเพื่อให้อีกฝ่ายสูดเข้าไป จากนั้นเธอก็จะพยายาม*บี๊ป*เพื่อรับสารอาหารและสร้างเมล็ด ชายที่อยู่ในภาวะมึนอยู่นั้นจะเห็นว่านี่จะเป็น"ความสุข"ที่จะเพิ่มขึ้นอีก และจะเสนอตัวให้เธอ*บี๊ป* ซึ่งคนที่ถูกความสุขอันเปี่ยมล้นนี้แล้วก็จะอยู่กับเคซารัน ปาซารันต่อไป
เมื่อได้*บี๊ป*และออกเมล็ดแล้ว เคซารัน ปาซารันก็จะใช้ขนปุยของตัวเองหุ้มเมล็ดไว้แล้วปล่อยขึ้นไปบนฟ้า ซึ่งเมล็ดพวกนี้จะลอยไปมาแล้วค่อยๆโตขึ้นจนเป็นผู้ใหญ่ ความเชื่อเรื่องของ"เคซารัน ปาซารัน ผู้นำมาซึ่งความสุข"นั้นทำให้มีหนุ่มๆจับเคซารัน ปาซารันในขณะที่เป็นต้นอ่อนไว้ ก่อนจะถูกเธอ"เล่นงาน"เมื่อโตแล้ว
เคซารัน ปาซารันเป็นสัตว์ประหลาดที่พบเห็นได้ยากมาก และเนื่องจากเธอบินไปได้ทั่วจึงไม่มีที่อยู่แน่นอน มีทฤษฏีว่าเดิมทีนั้นพวกเธอเป็นพืชพื้นเมืองใน"อาณาจักรแห่งภูติ" แต่ก็ยังไม่สามารถยืนยันได้
บทที่ห้า การเดินทาง
จอห์นกับเซลีน่าได้เดินทางด้วยกันมาสามวันแล้วแต่ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้าและวันนี้พวกเขาก็ตั้งแค้มป์กันกลางป่าเหมือนอย่างเคย
“เธอแน่ใจนะว่าหมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดไปทางนี้นะ”จอห์นถามขณะกำลังย่างเนื้อหมูป่า
“อืมแน่สิก็ข้าเคยแอบหนีไปเที่ยวตอนเด็กๆนะแล้วก็….”เซลีน่าตอบแล้วจู่ๆเธอก็เงียบไป
“ท่าทางพวกเอลฟ์อย่างเธอคงจะสุดพวกมนุษย์รังเกียจสินะ”จอห์นถาม
เซลีน่าพยักหน้า
“แล้วคุณละจอห์นคุณรังเกียจชั้นรึเปล่า”เซลีน่าถาม
“ไม่ชั้นรังเกียจเฉพาะพวกที่ทำตัวบัดซบนะ ส่วนเธอถ้าไม่นับตอนที่พบกันครั้งแรกเธอก็ทำตัวดีมาก”จอห์นบอก
“ตอนนั้นข้าต้องขอโทษด้วย”เซลีน่าบอก
“ไม่เป็นไรชั้นเข้าใจว่าเธอแค่ทำตามหน้าที่”จอห์นบอกแล้วก็ยื่นเนื้อหมูป่าให้เซลีน่า
“ว่าแต่จอห์นคุณอายุเท่าไหร่เหรอ”เซลีน่าถามแล้วก็รับเนื้อมากิน
“หกสิบ”จอห์นตอบ
“จริงเหรอไม่น่าเชื่ออายุขนาดนั้นสำหรับมนุษย์มันเยอะมากเลยนะแต่คุณยังสู้ยังกับคนหนุ่มอยู่เลย”เซลีน่าบอก
“แล้วเธอละให้ชั้นเดาชั้นว่าเธอคงจะอายุหลายร้อยปีแล้วสิเพราะพวกเอลฟ์ท่าทางจะอายุยืน”จอห์นถาม
“ข้าเพิ่งจะสิบเก้าเองนะ”เซลีน่าตอบ
“อืมก็ดี…อย่างน้อยชั้นก็รอดคุกแล้วหละ”จอห์นบอก
“คุณหมายถึงอะไรเหรอ”เซลีน่าสงสัยในคำพูดของจอห์น
“ไม่มีอะไรหรอกรีบนอนเถอะพรุ่งนี้ต้องรีบเดินทางแต่เช้า”จอห์นบอกแล้วก็รีบนอน
วันรุ่งเช้าจอห์นกับเซลีน่าลุกขึ้นเก็บของแล้วก็ออกเดินทางและในตอนสายๆของวันนั้นพวกเขาก็พ้นเขตป่าแล้วเข้าสู้ทุ่งหญ้าขนาดใหญ่
“เราใกล้ถึงแล้วหละพ้นทุ่งหญ้านี่ไปก็จะเจอหมู่บ้าน”เซลีน่าบอก
“อืมก็ดีเพราะตอนนี้เสบียงของเราใกล้จะหมดแล้วเหมือนกัน”จอห์นบอกแล้วก็เดินต่อไป
พวกเขาเดินมาได้สักพักแล้วในระหว่างที่เดินอยู่จอห์นก็เผลอไปเหยียบของเหลวแปลกๆเข้าเขาจึงตรวจดู
“นี่มันอะไรเนี่ย”จอห์นพูดแล้วก็ลองแตะของเหลวนั้นดูแล้วจู่ๆมันก็ขยายใหญ่ขึ้นและจะคลุมตัวจอห์น
แต่เซลีน่าก็ผลักจอห์นออกไปได้ทัน
“ตัวอะไรวะนั้น!”จอห์นพูด
“สไลม์!”เซลีน่าบอกแล้วก็หยิบธนูออกมารอ
“จอห์นถอยออกมาก่อนเร็ว”เซลีน่าเตือนจอห์น
ทำให้จอห์นรีบถอยออกมาในทันที
แล้วเซลีน่าก็ร่ายเวทใส่ลูกธนูแล้วยิงใส่สไลม์ทำให้สไลม์หนีไปแต่ว่ามันยังไม่จบเพราะมีสไลม์โผล่ออกมาอีกฝูงใหญ่
“ชั้นว่าหนีเถอะ”จอห์นบอก
แล้วทั้งสองคนก็วิ่งหนีอย่างรวดเร็วพวกเขาวิ่งหนีจนในที่สุดก็หนีพ้นแล้วก็หยุดพักใต้ต้นไม้ใหญ่กลางทุ่งหญ้า
“แฮ่ก…แฮ่ก….โอยนี่ชั้นแก่แล้วจริงๆสินะ”จอห์นบ่นกับตัวเอง
“นี่ก็เที่ยงแล้วข้าว่าเราพักกันตรงนี้เถอะ”เซลีน่าบอก
“อืมก็ดี”แล้วจอห์นก็นั่งและเอาอาหารออกมาทาน
พอพวกเขาทานอาหารและพักเสร็จก็เดินทางกันต่อแต่ความซวยก็ยังคงวิ่งเข้ามาหาจอห์นเรื่อยหลังจากที่พวกเขาเดินทางต่อกันมาจนถงตอนบ่ายแก่จอห์นก็เห็นอะไรบ้างอย่างกำลังลอยเข้ามา
“นั้นอะไรน่ะ”จอห์นพูดขึ้นมา
“ไหนเหรอคะ”เซลีน่าถาม
“นั้นไงเห็นมั๊ยปุยขาวๆที่ลอยมากับลมนะ”จอห์นชี้ให้เซลีน่าดูพอเธอเห็นก็ถึงกับตกใจ
“จอห์น!!รีบหาอะไรปิดจมูกไว้เร็ว”เซลีน่ารีบบอกจอห์นแล้วเขาก็เอาผ้าจากในกระเป๋ามาปิดจมูก
“มันคืออะไร”จอห์นถาม
“เคซารัน ปาซารันพวกนี้นะค่อนข้างอันตรายเลยทีเดียวแต่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวข้าจัดการเอง”เซลีน่าหยิบลูกแก้วบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วเธอก็บีบมันจนแตกเกิดเป็นม่านพลังค่อยป้องกันไม่ให้ละอองของเคซารันปาซารันเข้ามาได้พอพวกเคซารัน ปาซารันพ้นแล้วม่านพลังก็หายไปและพวกเขาก็เดินทางกันต่อ
ในตอนค่ำขณะกำลังตั้งแค้มป์จอห์นก็เห็นว่าผ้าที่เขาใช้มีละอองของเคซารันปาซารันติดอยู่จอห์นจึงคิดจะสะบัดออก
“อย่านะ!!”เซลีน่าหันมาเห็นแต่ก็ไม่ทันจอห์นสูดละอองนั้นเข้าไปเต็มๆ
ละอองนั้นทำให้จอห์นพุ่งเข้าไปหาเซลีน่าในทันทีและแล้วคืนนั้นพวกเขาก็หลับนอนด้วยกันอีกครั้งแล้วในตอนเช้าเซลีน่าไม่ยอมพูดกับจอห์นเลยแม้แต่คำเดียว
“คือชั้นขอโทษนะชั้นมีรู้จริงๆว่าละอองนั่นจะมีผลแบบนั้นนะ”จอห์นพยายามขอโทษขอโพยอยู่พักใหญ่
“ไม่เป็นไรหรอกชั้นพลาดเองที่ไม่ได้บอกกันก่อน”แล้วเซลีน่าก็เดินนำหน้าจอห์นไปพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า
To Be Continued
เอาเพลงไปกรอกหูเล่นกาน.....
http://www.youtube.com/watch?v=LtGzmxa3CH4
ถ้าใครจำไม่ได้ละก็เคซารัน ปาซารันก็คือเจ้าตัวนี้นั้นเองแต่ที่โผล่มาในตอนนี้ไม่ใช่ตัวเต็มวัยเน้อยังเป็นแค่ละอองเล็กๆที่ลอยมาตามลมอยู่
ตระ:Xล แมนแดร็ก
ประเภท พืช
ที่อยู่อาศัย ระบุไม่ได้
นิสัย ร่าเริง เชื่อง
อาหาร น้ำ*บี๊ป* (หมายถึงพลังวิญญาณ)
สัตว์ประหลาดจำพวกพืชที่มีขนปุยสีขาวกลมๆหุ้มตัวไว้ ลอยไปมากลางอากาศ ตัวที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วจะมีรูปร่างแบบมนุษย์ แต่ตอนที่เป็นต้นอ่อนจะเป็นแค่ลูกกลมๆสีขาว เพราะลักษณะลึกลับที่มักเห็นพวกเธอเต้นอยู่กลางอากาศ จึงมีฉายาว่า "เคซารัน ปาซารัน ผู้นำมาซึ่งความสุข" และเชื่อกันว่าถ้าจับตัวได้ก็จะนำความสุขมาให้
แต่ในความเป็นจริงนั้นอาจจะตรงข้ามกับที่คิด ขนปุยๆนั้นเป็นยาหลอนประสาทที่รุนแรงมาก ถ้าสูดเข้าไปแล้วก็จะทำให้ใช้ความคิดได้น้อยลงและมีเพียงความต้องการที่จะ"มีความสุข" แต่ตอนที่พวกเธอยังเป็นต้นอ่อนนั้น ขนนี้จะมีฤทธิ์อ่อนๆเท่านั้น คนที่สูดเข้าไปก็จะรู้สึกสบายใจขึ้น ซึ่งนี่คงเป็นที่มาของฉายาของเธอ
เมื่อเคซารัน ปาซารันเจอผู้ชายที่ชอบ เธอก็จะลอยตัวลงมาใกล้ๆแล้วถูให้ขนร่วงลงมาเป็นผงเพื่อให้อีกฝ่ายสูดเข้าไป จากนั้นเธอก็จะพยายาม*บี๊ป*เพื่อรับสารอาหารและสร้างเมล็ด ชายที่อยู่ในภาวะมึนอยู่นั้นจะเห็นว่านี่จะเป็น"ความสุข"ที่จะเพิ่มขึ้นอีก และจะเสนอตัวให้เธอ*บี๊ป* ซึ่งคนที่ถูกความสุขอันเปี่ยมล้นนี้แล้วก็จะอยู่กับเคซารัน ปาซารันต่อไป
เมื่อได้*บี๊ป*และออกเมล็ดแล้ว เคซารัน ปาซารันก็จะใช้ขนปุยของตัวเองหุ้มเมล็ดไว้แล้วปล่อยขึ้นไปบนฟ้า ซึ่งเมล็ดพวกนี้จะลอยไปมาแล้วค่อยๆโตขึ้นจนเป็นผู้ใหญ่ ความเชื่อเรื่องของ"เคซารัน ปาซารัน ผู้นำมาซึ่งความสุข"นั้นทำให้มีหนุ่มๆจับเคซารัน ปาซารันในขณะที่เป็นต้นอ่อนไว้ ก่อนจะถูกเธอ"เล่นงาน"เมื่อโตแล้ว
เคซารัน ปาซารันเป็นสัตว์ประหลาดที่พบเห็นได้ยากมาก และเนื่องจากเธอบินไปได้ทั่วจึงไม่มีที่อยู่แน่นอน มีทฤษฏีว่าเดิมทีนั้นพวกเธอเป็นพืชพื้นเมืองใน"อาณาจักรแห่งภูติ" แต่ก็ยังไม่สามารถยืนยันได้
อาร์ในที่สุดก็จบไปอีกหนึ่งตอนแล้วนะครับ
ตอนหน้าความซวยก็ยังคงวิ่งเข้ามาหาชายแก่คนนี้อีกเช่นเดิม
บาย....
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2013-3-29 01:49
The Veteran CH.5
