Chapter 2: Viper and Basilisk
หลังจากที่เหตุการณ์ก่ออาญชากรรมผ่านไป 5 ชม. ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจและทหาร ก็ได้ทำการปิดล้อมและเคลียร์พื้นที่ที่เกิดเหตุการณ์โดยทันที
ก่อนที่จะทำการ ปล่อยตัวสื่อมวลไปทำข่าว ส่วนทางด้านของท่านประธานาธิปดี ก็ได้ถูกนำไปรักษาตัวที่ โรงพยาบาล เป็นที่เรียบร้อยแล้ว....
"เฮ้! เจค! ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง?" เสียงจากพลทหารท่านหนึ่ง ดังมาจากวิทยุของเจค
"อืม.ทางนี้ไม่มีปัญหา แล้วทางนั้นล่ะ?"
"ไม่มีใครบาดเจ็บดี....งั้นฉันของ ฝากนายดูแลทางนั้นด้วยล่ะ!"
"โอเคครับ!"
เจค จบการสนทนากับ พลทหาร ก่อนที่จะเริ่มเดินไปที่ รถฮัมวี่หุ้มเกราะลายพรางสีนํ้าตาล ซึ่งจอดห่างอยู่จุดที่เกิดเหตุ เพียงไม่กี่เมตร...
จะว่าไปแล้ว เจค ก็ถือเป็นคนที่เคร่งครัดในหน้าที่เหมือนกับ ทหารคนอื่นๆ เพราะว่า ทุกครั้งที่เขานั้นทำภารกิจเสร็จ เขามักจะไม่ลืมคำพูดของ ผู้บัญชาการเสมอว่า "บางที...สิ่งที่เรามองไม่เห็น อาจจะเป็นสิ่งที่เราไม่คาดคิดก็ได้"
แต่เพราะวันนี้ซึ่ง อากาศไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ เขาจึงเลยต้องยอมเดินเปียกฝนไปไปอย่างน่าลำบาก กับฝูงสื่อมวลชนที่ต่างกรูเข้ามา ทำข่าวอย่างยุ่งเหยิง
แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น... เพราะประเด็นหลักอยู่ที่ หญิงสาวที่กำลังวิ่งมาหา เจค ต่างหาก
เจค กำลังเดินกวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อตรวจสอบร่องรอยของ ผู้ลอบสังหาร อย่างกวดขัน จนกระทั่งนั้น เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาหาเขา อย่าง
เร่งรีบ..
"เฮ้! คุณกำลังจะไปไหนน่ะ!" หญิงสาวคนนั้น ถาม เจค ในระหว่างที่เขานั้น กำลังเดินไปที่รถ
"มีอะไรเหรอครับ?" เจคหันไปสบตา หญิงสาวที่อยู่ข้างหลังเขา
"ดิฉัน เป็นเจ้าหน้าที่มาจาก FBI.เราอยากขอสอบถาม ข้อมูลของคุณหน่อย...." หญิงสาว กล่าวขึ้นมา
"เอ่อ....ได้ครับ..." เจค ตอบตกลง และก็ได้ตอบคำถามเกี่ยวกับ เหตุการณ์เมื่อ 5 ชม. ก่อนหน้านี้
..............................................................................
ณ เกาะแห่งหนึ่ง ที่ไม่ระบุที่ตั้ง....
ได้ปรากฎเป็นภาพของ ชายสองคน ที่กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ในห้องที่มีแสงไฟ จากหน้าจอ มอนิเตอร์
"ตกลงว่า คุณจะยอมให้ผม ทำโปรเจคนี้จริงๆเหรอ?" เสียงของชายคนหนึ่ง ได้กล่าวขึ้นมา เป็นชายอายุราวๆ 40 ปี แต่งตัวเหมือนนักธุรกิจ
"ก็ใช่น่ะสิครับ.....อยู่ที่ว่า คุณจะยอมรับข้อเสนอของผมรึเปล่าล่ะ?" ในขณะที่ชายอีกคน ก็พูดขึ้นมา พลางหยิบไวน์ราคาแพงรินที่แก้วที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
เขานั้น แต่งตัวคล้ายกับ นักธุรกิจคนนั้น แต่ว่า อันด้วยท่าทางที่ดูเป็นคนที่มีเล่ห์เหลี่ยม ทำให้นิสัยของเขานั้น ต่างจากชายคนนั้นลิบลับทีเดียว..
"แต่ว่า.....คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอ? ว่าหากเราทำแบบนั้น...ก็เท่ากับว่า เราหักหลังพวกเขาน่ะ!!"
ทันใดนั้น ชายที่เป็นนักธุรกิจ ก็ลุกขึ้นมา โต้เถียงกับอีกฝ่ายอย่างไม่เห็นด้วย
"อ๋อ....งั้นเหรอ? งั้นตกลงว่า คุณจะไม่ร่วมทำโปรเจคนี้สินะ...." ชายอีกคนก็ ยิ้มมุมปาก อย่างรู้ได้ทันทีเลยว่า เขานั้นจะต้องไม่เห็นด้วยแน่นอน
และทันทีที่เขาพูดจบ ชายคนนั้น ก็หยิบมีดพกสั้นขึ้นมา แต่ด้วยเพราะห้องที่มีแสงไฟมืดสลัว ชายวัยสี่สิบ จึงเลยไม่ทันได้สังเกต
"งั้นถ้าหากว่า ผมจะฆ่าปิดปากคุณล่ะ?"
"ฮ่ะ? อย่าบอกนะว่า......"
ยังไม่ทันที่ชายวัยสี่สิบ กำลังจะชักปืนขึ้นมา ชายอีกคนก็ได้ใช้ มีดเสียบเข้าที่ท้องอย่างจัง!!!
"อุ้ก!"
ทันใดนั้น ชายคนนั้นก็ล้มลง เพราะทนฤทธิ์บาดแผลไม่ไหว แต่ก็นับว่าโชคดี ที่เขานั้นเสียเลือดไม่มากนัก
"ก....แก!....คิดจะ....หักหลัง....พวกเรา...อ..อย่างนั้นเหรอ!!!?" ชายคนนั้น เอามือกุมที่ท้อง ก็พบว่าที่ท้องเขานั้น มีเลือดไหลออกมาไม่มากนัก
แต่ว่า มันก็อาจจะพอทำให้เขานั้น บาดเจ็บสาหัสได้เลย
"หึหึ~~ผมแค่จะลอง สั่งสอน คุณก็เท่านั้นแหละ...คุณ ควอซกี้" ชายคนนั้น ใช้ผ้าเช็ดรอยเลือดบนมีดของตัวเอง ก่อนที่จะนำมันกลับเข้าไปในเสื้อ
"ฮ่ะ!....งั้นเหรอ? งั้นดูเหมือนว่า ฉันคงจะต้องยอมนายอีกแล้วสินะ....." ทันใดนั้น เขาก็เริ่มลุกขึ้นมาจากบนพื้น และเริ่มปัดรอยเลือดออกไป อย่างชิวๆ
"หึหึหึ......ก็ใช่น่ะสิครับ" ชายคนนั้น กล่าวกับ ควกซกี้ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู ที่อยู่ห่างเพียงไม่กี่เมตร
"เฮ้อ~~! ให้ตายสิ....ดูเหมือนว่า ฉันคงต้องไปเปลี่ยนสูทตัวใหม่แล้วมั้งเนี่ย!?" ควอซกี้ กล่าวออกมาแบบเซ็งๆ เพราะว่า เสื้อเขานั้นมีรอยเลือด
(ซึ่งที่จริงก็คือซอสมะเขือเทศ) ติดอยู่เยอะมาก
"งั้นฉันขอตัว กลับก่อนล่ะ!.ดูเหมือนว่า พรุ่งนี้ฉันมีนัดสำคัญน่ะ!"
"เชิญเลยครับ.....คุณ ควอซกี้"
ทั้งสองได้กล่าวอำลา ก่อนที่ประตู ในห้องนั้นจะถูกปิดลง เหลือเพียงแต่ ชายคนนั้นคนเดียว....
"หึหึหึ......ดูเหมือนว่า ณ ตอนนี้ แกคงจะสบายดีนะ...."
................................................................................
"เฮ้ย~~! ชิบแล้ว!! วันนี้ วันจันทร์นี่หว่า!!" เด็กหนุ่ม ลุกขึ้นมาจากเตียงทันที ที่เขานั้นได้เหลือบไปเห็นนาฬิกาที่ตั้งบนเตียงของเขา
"กรรม! สายแล้วนี่หว่า!!"
สวัสดีครับ ผมชื่อว่า "จอหน์นี่" ครับ.โอ้ย!!! ตายล่ะ!!! สายแล้วๆๆๆ
จอหน์นี่ ได้ทำภารกิจส่วนตัว ก่อนที่จะวิ่งออกจากบ้านตัวเอง ที่อยู่ห่างไม่ไกลจากโรงเรียนประมาณ 3 กม.
(นี่สินะ.....สเต็ปของอนิเมะญี่ปุ่น.... : คนเขียน)
...............................
หลังจากที่ผมนั้นออกมาจากบ้านแล้ว ผมก็ได้เดินมาถึงที่โรงเรียนครับ โรงเรียนแห่งนี้ คุณอาจจะคิดว่า แค่โรงเรียนม.ปลายธรรมดาๆ
แต่ไม่ครับ! ที่นี้ ผมคิดว่ามันเป็นมากกว่า โรงเรียนม.ปลายธรรมดาๆซะอีก. เพราะว่า ที่โรงเรียนนี้มีผู้หญิงอยู่ตั้ง 3,000 กว่าคนครับ!! โอ้ว!
มันช่างเป็นอะไรที่.......ช่างน่าเศร้า T_T
(โอ้ว!!! บร๊ะเจ้า!! O[]O!! นี่มันฮาเร็มชัดๆ : คนเขียน)
เอาล่ะ! ช่างมันเถอะครับ.....ณ ตอนนี้ ผมก็ได้เข้ามาในโรงเรียนสักที...เฮ้อ~~! รอดมาซะทีแหะเรา...
................................
เมื่อ จอหน์นี่ ได้เข้ามาในห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว เขาก็ต้องถึงขั้นกับตะลึง เพราะเขานั้น มาสายไปประมาณ 20 นาทีกว่าแล้ว
"รู้สึกว่า เธอจะมาสายไปตั้ง 20 นาที แล้วนะ...." หญิงสาวอายุ 20 กว่าปี มองไปที่ จอหน์นี่ที่กำลังเปิดประตูเข้ามาในห้องเรียน
เธอมี ดวงตาสีเขียวสดใส แต่งกายด้วยชุดที่รัดรูป แต่ก็ไม่รัดจนเกินไป ซึ่งดูเหมือนเธอจะเป็น อาจารย์สอนของ จอหน์นี่
"ช่างเถอะ! ไปนั่งเข้าที่ซะ!" อาจารย์ สั่งจอหน์นี่ ด้วยนํ้าเสียงที่เข้มงวด ก่อนที่เธอจะเดินไปประจำหน้าห้องเรียน เพื่อพูดอะไรบางอย่างให้กับนักเรียน
บรรยากาศในห้องเงียบสงัดลง จนกระทั่ง จอหน์นี่ได้เดินไปนั่งที่ด้วยความลุกลี้ลุกลน....
"เอาล่ะ! วันนี้ฉันมีนักเรียนใหม่จะพามา ให้พวกเธอรู้จักกันนะ" อาจารย์สาว พูดขึ้น
"เอ๋? ว่าแต่เป็นใครเหรอค่ะ? อาจารย์." เด็กสาวคนหนึ่ง ยกมือขึ้น ถามด้วยความสงสัย
"ไม่รู้สิ...แต่ดูเหมือนว่า เจ้านั้น คงจะได้เจอเพื่อนใหม่แล้วล่ะ? ใช่มั้ย? เจ้าหูฟัง" อาจารย์สาว หันไปที่ จอหน์นี่ ในขณะที่เขานั้นกำลังเปิดเพลง Dubstep
ฟังอย่างเมามันส์ โดยที่ไม่ได้สนใจ รอบข้างเลย
"หือ?" จอหน์นี่ เริ่มเบาเสียงเพลงลง จนเขารู้ว่า อาจารย์นั้น กำลังมองมาที่เขาอยู่ ทำเอาผู้หญิงทั้งห้องนั้น ต่างหัวเราะอย่างเบาๆ
"เอาล่ะ! ช่างมันเถอะ! ฉันขี้เกียจตำหนิ นายแล้วล่ะ!" อาจาร์ยสาว ทำหน้าเบื่อหน่าย ก่อนที่เธอนั้นจะทำการต้อนรับ เด็กใหม่เข้ามา
"เชิญจ๊ะ!" อาจาร์ยสาว ทำการต้อนรับ นักเรียนคนใหม่ ในขณะที่ทั้งห้องนั้น ต่างก็ใจจดใจจ่อกันตามไปด้วย...
...................................
ในตอนนั้นเอง.....ผมก็รู้สึกได้ถึง สัมผัสบางอย่าง......บางอย่างจาก ตัวของเขา......
แม้ว่าผมอาจจะมองไม่เห็นมัน......ผมกลับ สัมผัสมันได้....ราวกับ........มันพร้อมจะมาหาผม......
(จบ Chapter 2: Viper and Basilisk)
____________________________________________________________________________________________
หลังจากที่ ไม่ได้อัพเดทมานาน ก็ได้เสร็จซักทีนึง!!!
ปล.ทุกๆตอน จะเริ่มมีพัฒนามากขึ้น ส่วนเรื่องประวัติตัวละคร จะทำการโพสอีกทีนะครับ
หลังจากที่เหตุการณ์ก่ออาญชากรรมผ่านไป 5 ชม. ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจและทหาร ก็ได้ทำการปิดล้อมและเคลียร์พื้นที่ที่เกิดเหตุการณ์โดยทันที
ก่อนที่จะทำการ ปล่อยตัวสื่อมวลไปทำข่าว ส่วนทางด้านของท่านประธานาธิปดี ก็ได้ถูกนำไปรักษาตัวที่ โรงพยาบาล เป็นที่เรียบร้อยแล้ว....
"เฮ้! เจค! ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง?" เสียงจากพลทหารท่านหนึ่ง ดังมาจากวิทยุของเจค
"อืม.ทางนี้ไม่มีปัญหา แล้วทางนั้นล่ะ?"
"ไม่มีใครบาดเจ็บดี....งั้นฉันของ ฝากนายดูแลทางนั้นด้วยล่ะ!"
"โอเคครับ!"
เจค จบการสนทนากับ พลทหาร ก่อนที่จะเริ่มเดินไปที่ รถฮัมวี่หุ้มเกราะลายพรางสีนํ้าตาล ซึ่งจอดห่างอยู่จุดที่เกิดเหตุ เพียงไม่กี่เมตร...
จะว่าไปแล้ว เจค ก็ถือเป็นคนที่เคร่งครัดในหน้าที่เหมือนกับ ทหารคนอื่นๆ เพราะว่า ทุกครั้งที่เขานั้นทำภารกิจเสร็จ เขามักจะไม่ลืมคำพูดของ ผู้บัญชาการเสมอว่า "บางที...สิ่งที่เรามองไม่เห็น อาจจะเป็นสิ่งที่เราไม่คาดคิดก็ได้"
แต่เพราะวันนี้ซึ่ง อากาศไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ เขาจึงเลยต้องยอมเดินเปียกฝนไปไปอย่างน่าลำบาก กับฝูงสื่อมวลชนที่ต่างกรูเข้ามา ทำข่าวอย่างยุ่งเหยิง
แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น... เพราะประเด็นหลักอยู่ที่ หญิงสาวที่กำลังวิ่งมาหา เจค ต่างหาก
เจค กำลังเดินกวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อตรวจสอบร่องรอยของ ผู้ลอบสังหาร อย่างกวดขัน จนกระทั่งนั้น เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาหาเขา อย่าง
เร่งรีบ..
"เฮ้! คุณกำลังจะไปไหนน่ะ!" หญิงสาวคนนั้น ถาม เจค ในระหว่างที่เขานั้น กำลังเดินไปที่รถ
"มีอะไรเหรอครับ?" เจคหันไปสบตา หญิงสาวที่อยู่ข้างหลังเขา
"ดิฉัน เป็นเจ้าหน้าที่มาจาก FBI.เราอยากขอสอบถาม ข้อมูลของคุณหน่อย...." หญิงสาว กล่าวขึ้นมา
"เอ่อ....ได้ครับ..." เจค ตอบตกลง และก็ได้ตอบคำถามเกี่ยวกับ เหตุการณ์เมื่อ 5 ชม. ก่อนหน้านี้
..............................................................................
ณ เกาะแห่งหนึ่ง ที่ไม่ระบุที่ตั้ง....
ได้ปรากฎเป็นภาพของ ชายสองคน ที่กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ในห้องที่มีแสงไฟ จากหน้าจอ มอนิเตอร์
"ตกลงว่า คุณจะยอมให้ผม ทำโปรเจคนี้จริงๆเหรอ?" เสียงของชายคนหนึ่ง ได้กล่าวขึ้นมา เป็นชายอายุราวๆ 40 ปี แต่งตัวเหมือนนักธุรกิจ
"ก็ใช่น่ะสิครับ.....อยู่ที่ว่า คุณจะยอมรับข้อเสนอของผมรึเปล่าล่ะ?" ในขณะที่ชายอีกคน ก็พูดขึ้นมา พลางหยิบไวน์ราคาแพงรินที่แก้วที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
เขานั้น แต่งตัวคล้ายกับ นักธุรกิจคนนั้น แต่ว่า อันด้วยท่าทางที่ดูเป็นคนที่มีเล่ห์เหลี่ยม ทำให้นิสัยของเขานั้น ต่างจากชายคนนั้นลิบลับทีเดียว..
"แต่ว่า.....คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอ? ว่าหากเราทำแบบนั้น...ก็เท่ากับว่า เราหักหลังพวกเขาน่ะ!!"
ทันใดนั้น ชายที่เป็นนักธุรกิจ ก็ลุกขึ้นมา โต้เถียงกับอีกฝ่ายอย่างไม่เห็นด้วย
"อ๋อ....งั้นเหรอ? งั้นตกลงว่า คุณจะไม่ร่วมทำโปรเจคนี้สินะ...." ชายอีกคนก็ ยิ้มมุมปาก อย่างรู้ได้ทันทีเลยว่า เขานั้นจะต้องไม่เห็นด้วยแน่นอน
และทันทีที่เขาพูดจบ ชายคนนั้น ก็หยิบมีดพกสั้นขึ้นมา แต่ด้วยเพราะห้องที่มีแสงไฟมืดสลัว ชายวัยสี่สิบ จึงเลยไม่ทันได้สังเกต
"งั้นถ้าหากว่า ผมจะฆ่าปิดปากคุณล่ะ?"
"ฮ่ะ? อย่าบอกนะว่า......"
ยังไม่ทันที่ชายวัยสี่สิบ กำลังจะชักปืนขึ้นมา ชายอีกคนก็ได้ใช้ มีดเสียบเข้าที่ท้องอย่างจัง!!!
"อุ้ก!"
ทันใดนั้น ชายคนนั้นก็ล้มลง เพราะทนฤทธิ์บาดแผลไม่ไหว แต่ก็นับว่าโชคดี ที่เขานั้นเสียเลือดไม่มากนัก
"ก....แก!....คิดจะ....หักหลัง....พวกเรา...อ..อย่างนั้นเหรอ!!!?" ชายคนนั้น เอามือกุมที่ท้อง ก็พบว่าที่ท้องเขานั้น มีเลือดไหลออกมาไม่มากนัก
แต่ว่า มันก็อาจจะพอทำให้เขานั้น บาดเจ็บสาหัสได้เลย
"หึหึ~~ผมแค่จะลอง สั่งสอน คุณก็เท่านั้นแหละ...คุณ ควอซกี้" ชายคนนั้น ใช้ผ้าเช็ดรอยเลือดบนมีดของตัวเอง ก่อนที่จะนำมันกลับเข้าไปในเสื้อ
"ฮ่ะ!....งั้นเหรอ? งั้นดูเหมือนว่า ฉันคงจะต้องยอมนายอีกแล้วสินะ....." ทันใดนั้น เขาก็เริ่มลุกขึ้นมาจากบนพื้น และเริ่มปัดรอยเลือดออกไป อย่างชิวๆ
"หึหึหึ......ก็ใช่น่ะสิครับ" ชายคนนั้น กล่าวกับ ควกซกี้ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู ที่อยู่ห่างเพียงไม่กี่เมตร
"เฮ้อ~~! ให้ตายสิ....ดูเหมือนว่า ฉันคงต้องไปเปลี่ยนสูทตัวใหม่แล้วมั้งเนี่ย!?" ควอซกี้ กล่าวออกมาแบบเซ็งๆ เพราะว่า เสื้อเขานั้นมีรอยเลือด
(ซึ่งที่จริงก็คือซอสมะเขือเทศ) ติดอยู่เยอะมาก
"งั้นฉันขอตัว กลับก่อนล่ะ!.ดูเหมือนว่า พรุ่งนี้ฉันมีนัดสำคัญน่ะ!"
"เชิญเลยครับ.....คุณ ควอซกี้"
ทั้งสองได้กล่าวอำลา ก่อนที่ประตู ในห้องนั้นจะถูกปิดลง เหลือเพียงแต่ ชายคนนั้นคนเดียว....
"หึหึหึ......ดูเหมือนว่า ณ ตอนนี้ แกคงจะสบายดีนะ...."
................................................................................
"เฮ้ย~~! ชิบแล้ว!! วันนี้ วันจันทร์นี่หว่า!!" เด็กหนุ่ม ลุกขึ้นมาจากเตียงทันที ที่เขานั้นได้เหลือบไปเห็นนาฬิกาที่ตั้งบนเตียงของเขา
"กรรม! สายแล้วนี่หว่า!!"
สวัสดีครับ ผมชื่อว่า "จอหน์นี่" ครับ.โอ้ย!!! ตายล่ะ!!! สายแล้วๆๆๆ
จอหน์นี่ ได้ทำภารกิจส่วนตัว ก่อนที่จะวิ่งออกจากบ้านตัวเอง ที่อยู่ห่างไม่ไกลจากโรงเรียนประมาณ 3 กม.
(นี่สินะ.....สเต็ปของอนิเมะญี่ปุ่น.... : คนเขียน)
...............................
หลังจากที่ผมนั้นออกมาจากบ้านแล้ว ผมก็ได้เดินมาถึงที่โรงเรียนครับ โรงเรียนแห่งนี้ คุณอาจจะคิดว่า แค่โรงเรียนม.ปลายธรรมดาๆ
แต่ไม่ครับ! ที่นี้ ผมคิดว่ามันเป็นมากกว่า โรงเรียนม.ปลายธรรมดาๆซะอีก. เพราะว่า ที่โรงเรียนนี้มีผู้หญิงอยู่ตั้ง 3,000 กว่าคนครับ!! โอ้ว!
มันช่างเป็นอะไรที่.......ช่างน่าเศร้า T_T
(โอ้ว!!! บร๊ะเจ้า!! O[]O!! นี่มันฮาเร็มชัดๆ : คนเขียน)
เอาล่ะ! ช่างมันเถอะครับ.....ณ ตอนนี้ ผมก็ได้เข้ามาในโรงเรียนสักที...เฮ้อ~~! รอดมาซะทีแหะเรา...
................................
เมื่อ จอหน์นี่ ได้เข้ามาในห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว เขาก็ต้องถึงขั้นกับตะลึง เพราะเขานั้น มาสายไปประมาณ 20 นาทีกว่าแล้ว
"รู้สึกว่า เธอจะมาสายไปตั้ง 20 นาที แล้วนะ...." หญิงสาวอายุ 20 กว่าปี มองไปที่ จอหน์นี่ที่กำลังเปิดประตูเข้ามาในห้องเรียน
เธอมี ดวงตาสีเขียวสดใส แต่งกายด้วยชุดที่รัดรูป แต่ก็ไม่รัดจนเกินไป ซึ่งดูเหมือนเธอจะเป็น อาจารย์สอนของ จอหน์นี่
"ช่างเถอะ! ไปนั่งเข้าที่ซะ!" อาจารย์ สั่งจอหน์นี่ ด้วยนํ้าเสียงที่เข้มงวด ก่อนที่เธอจะเดินไปประจำหน้าห้องเรียน เพื่อพูดอะไรบางอย่างให้กับนักเรียน
บรรยากาศในห้องเงียบสงัดลง จนกระทั่ง จอหน์นี่ได้เดินไปนั่งที่ด้วยความลุกลี้ลุกลน....
"เอาล่ะ! วันนี้ฉันมีนักเรียนใหม่จะพามา ให้พวกเธอรู้จักกันนะ" อาจารย์สาว พูดขึ้น
"เอ๋? ว่าแต่เป็นใครเหรอค่ะ? อาจารย์." เด็กสาวคนหนึ่ง ยกมือขึ้น ถามด้วยความสงสัย
"ไม่รู้สิ...แต่ดูเหมือนว่า เจ้านั้น คงจะได้เจอเพื่อนใหม่แล้วล่ะ? ใช่มั้ย? เจ้าหูฟัง" อาจารย์สาว หันไปที่ จอหน์นี่ ในขณะที่เขานั้นกำลังเปิดเพลง Dubstep
ฟังอย่างเมามันส์ โดยที่ไม่ได้สนใจ รอบข้างเลย
"หือ?" จอหน์นี่ เริ่มเบาเสียงเพลงลง จนเขารู้ว่า อาจารย์นั้น กำลังมองมาที่เขาอยู่ ทำเอาผู้หญิงทั้งห้องนั้น ต่างหัวเราะอย่างเบาๆ
"เอาล่ะ! ช่างมันเถอะ! ฉันขี้เกียจตำหนิ นายแล้วล่ะ!" อาจาร์ยสาว ทำหน้าเบื่อหน่าย ก่อนที่เธอนั้นจะทำการต้อนรับ เด็กใหม่เข้ามา
"เชิญจ๊ะ!" อาจาร์ยสาว ทำการต้อนรับ นักเรียนคนใหม่ ในขณะที่ทั้งห้องนั้น ต่างก็ใจจดใจจ่อกันตามไปด้วย...
...................................
ในตอนนั้นเอง.....ผมก็รู้สึกได้ถึง สัมผัสบางอย่าง......บางอย่างจาก ตัวของเขา......
แม้ว่าผมอาจจะมองไม่เห็นมัน......ผมกลับ สัมผัสมันได้....ราวกับ........มันพร้อมจะมาหาผม......
(จบ Chapter 2: Viper and Basilisk)
____________________________________________________________________________________________
หลังจากที่ ไม่ได้อัพเดทมานาน ก็ได้เสร็จซักทีนึง!!!
ปล.ทุกๆตอน จะเริ่มมีพัฒนามากขึ้น ส่วนเรื่องประวัติตัวละคร จะทำการโพสอีกทีนะครับ
Chapter 2: Viper and Basilisk
