Chapter 3 A Worst Day
ผ่านมาได้ประมาณสัก 2 สัปดาห์ ผมก็ได้เป็นเพื่อนกับเด็กใหม่คนนั้น นามว่า "เคออส" เขาเป็นคนที่ผมขอพูดตรงๆเลยนะว่า เขาเงียบมากๆ
งงงั้นเหรอ? ฮ่า ฮ่า ฮ่า!. ผมหมายถึงว่า เขาเป็นที่ไม่ค่อยชอบพูดสักเท่าไหร่น่ะ....
แต่ก็นะ....ถึงแม้ว่า เขาจะเป็นคนที่ดูแปลกๆพิลึกดีก็เถอะ.
ผมกลับไม่คิดเช่นนั้น...
____________________________________________________________________
กว่า 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา ผมได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการจัดรายการวิทยุแห่งหนึ่ง ซึ่งมีผู้จัดการ คอยดูแลผมอยู่ครับ....
เขามีชื่อว่า "เกรเทอร์ เกรย์ฟอรด์" ครับ เขาเป็นคนที่ริเริ่มนำผมเข้าวงการ การเป็นนักจัดรายการวิทยุครั้งแรก ให้กับผมครับ
ซึ่งก่อนที่ผมจะมาทำงานที่นี้ ผมก็ได้ฝึกเล่นดนตรี และก็จัดรายการวิทยุ ที่ผมกับเพื่อนช่วยกันสร้างครับ.
ต้องขอบคุณ เขาคนนั้นจริงๆเลยครับ ^ ^
อ๊ะ! จริงสิ! ดูเหมือนว่า ผมคงต้องรีบไปแล้วล่ะ! ตอนนี้แฟนคลับ กำลังรออยู่ด้วยน่ะครับ!
แล้วเจอกันน้า~~!! ^w^
_____________________________________________________________________
ณ บนตึกสูงระฟ้า กลางเมืองโตเกียว...
..........
"สถานการณ์ เป็นยังไงบ้าง" เสียงจากชายคนหนึ่ง กำลังคุยผ่านทางวิทยุอยู่บนดาดฟ้า
"ดูเหมือนว่า ฉันเจอพวกนั้นแล้วนะ.."
"งั้นเหรอ?"
"อืม.เดี๋ยวอีก 30 นาที มาเจอกันที่ จุดนัดพบล่ะ!"
"โอเค."
เสียงวิทยุดับลงไป ก่อนที่ชายคนนั้น จะกระโดดลงไปจากตึกอย่างกะทันหัน
หลังจากที่เขากระโดดลงมาแล้ว เขาก็ได้สังเกตเห็น ตำรวจนอกเครื่องแบบประมาณ 3 คน กำลังถือปืนเพื่อจับตัวเขาอยู่
เมื่อทันทีที่สังเกตเห็น ชายคนนั้นก็จัดการกับ ตำรวจ 3 คนนั้นทันทีอย่างเงียบๆ จากนั้นก็นำศพ 1 คนไปซ่อนเอาไว้ เพื่อเป็นการอำพรางศพ
"เฮ้!...นั้นอะไ-" ยังไม่ทันไร ชายอีกคนที่กำลังจะหันไปดูต้นเสียง ก็ได้ถูกสังหารด้วยมีดสั้นอย่างโหดเ:X้ยม
"อุ้ก!" ชายคนนั้น เกือบจะกรีดร้องออกมา แต่โชคดี ที่ชายในหน้ากากกันแก๊สปิดปากเขาไว้ได้ทัน ก่อนที่จะเริ่มสังหาร คนสุดท้าย
โดยการ ปามีดใส่หัวของเขาอย่างจัง และนอนลงไปบนพื้นในที่สุด
ตำรวจนอกเครื่องทั้งสามคนนั้น นอนจมกองเลือดอย่างน่าอนาถ ด้วยฝีมือของชายในหน้ากากกันแก๊สคนนั้น ในเวลาเพียงไม่กี่นาที
ก่อนที่จะวิ่งหนีไปอย่างไร้ร่องรอย...
..........
30 นาทีต่อมา พวกเขาทั้งสอง ก็ได้มาถึงที่จุดนัดพบ ซึ่งก็คือ ย่านอากิฮาบาร่า ซึ่งเป็นสถานที่ขึ้นชื่อในเรื่อง อิเล็คทรอนิกส์ การ์ตูนหรือ สถาน
บันเทิงต่างๆ ในประเทศญี่ปุ่น
(จะบอกว่า ประเทศที่จอหน์นี่เข้ามาเรียนนั้น อยู่ในประเทศญี่ปุ่นครับ : คนเขียน)
"เอาล่ะ! พวกเรามาถึงแล้ว" เสียงของหญิงสาววัยประมาณ 20 ปี เอ่ยขึ้นมา หลังจากที่เธอนั้นเพิ่งมาถึงก่อน เคออสไป เมื่อไม่กี่นาที
"ดูเหมือนว่า เราไม่พบเจออะไรเลย นอกจากกอไผ่.เคออส" หญิงสาว เสริม
"งั้นเหรอ? แล้วสถานการณ์เป็นยังไงบ้างล่ะ?" เคออส เดินเข้ามาหาหญิงสาว ก่อนที่จะเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
"ตอนนี้ ทางตำรวจและผู้ก่อการร้าย กำลังชุลมนกันอยู่....หวังว่า นายคงไม่คิดทำอะไรโง่ๆ หรอกนะ."
หญิงสาว พูดเตือนด้วยความเป็นห่วง
"คร้าบๆๆ คุณเธอว์~~!" เคออส พูดกวนๆด้วยความสะใจ
"แหม่.....ที่แท้ก็กลัวว่า ตัวเองจะโสดตลอดชีวิต สินะเนี่ย...ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เคออส เสริม
"เฮ้! เงียบไปเลยซะ! ไอ้เด็กบ้า เอ้ย!" หญิงสาวคนนั้น หน้าแดงด้วยท่าทีที่รู้สึกโมโห เคออสมาก
"นายเองก็เหมือนกัน แหละน่า....ชอบแบบ โอบาค่อน ก็ไม่บอกนะ." หญิงสาว แซวเคออสกลับไป ด้วยความโมโห
ในระหว่างที่ทั้งคู่แซวกันอย่างสนุกสนานนั้นเอง เคออส ก็ได้สังเกตไปที่ ดวงตาคู่หนึ่งที่กำลังมอพวกเขาอยู่
"เฮ้! เงียบๆ ก่อน." เคออส สั่งให้หญิงสาวคนนั้น เงียบลง เพราะเขานั้นรู้สึกได้ถึงอันตรายบางอย่าง
ในขณะนั้นเอง ก็ได้มีชายคนหนึ่ง โผล่มาที่บน ตู้บรรทุกสินค้า ซึ่งอยู่ห่างจาก จุดที่เคออสนั้นซุ่มอยู่เพียงแค่ 500 เมตร
"ท่านครับ....ดูเหมือนว่า เราจะมาถึงจุดที่ เคออส มาแล้วครับ"
"งั้นเหรอ? งั้นถ้าเจอ จัดการได้เลยล่ะ"
"ครับ."
ทันทีที่ ประโยคสนทนา จบลง ชายคนนี้ก็ได้ ชักปืน Black-operation ออกมาจากในเสื้อของเขา
"Serpent-5 เราตรวจพบเป้าหมาย 67 รีบนำกำลังเสริมมา ด่วน! "
ทันใดนั้นเอง เฮลิคอปเตอร์ประมาณ 10 กว่าลำ ก็ได้มาพร้อมกันที่ จุดรวมตัว เคออสนั้นเขารู้ดีว่า หากเขานั้น เข้าไปในนั้นคงสู้ไม่ไหว
แน่ๆ จึงเลย บอกให้หญิงสาวที่มากับตนนั้น หลบไปก่อน
"หึหึหึ.....อุหส่าห์ส่ง ของขวัญ มาให้ซะขนาดนี้นะ....ไม่รับ คงไม่ใช่ฉันหรอกนะ."
เคออส กล่าวด้วยความดีใจ ก่อนที่จะ ชักมีดพกที่ซ่อนอยู่ในเสื้อคุลมของเขา
"ในดูสิ....พวกงูนั้น จะทำให้ฉันตกตะลึงได้ดีแค่ไหน!!"
ทันใดนั้น เคออสก็วิ่งไปที่เป้าหมายคนแรก ซึ่งกำลังหันหลังอยู่ และสังหารเขาอย่างเลือดเย็น ก่อนที่จะวิ่งไปหลบอยู่ในซอกตึก
"Serpent-5 เราถูกลอบสังหาร! เราถูกลอบสังหาร! ระวังหลังไว้ด้วย! ทุกหน่วยโปรดทราบ!"
เสียงวิทยุที่ดังมาจาก ศพที่ทหารนั้นถูกฆ่า ก็ได้ดังขึ้นมา ในขณะที่เหตุการณ์ในย่านนั้น ก็ได้เกิดจลาจลขึ้นอย่างยกใหญ่
"นั้นมัน! ศพทหารถูกปาดคอ!! รีบหนีกันเร็ว!!" โอตาคุคนหนึ่ง ที่กำลังเดินถือของอยู่นั้น ได้สังเกตเห็นศพทหารี่กำลัง นอนตายอยู่
ก็ได้พากัน วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต
"ท่านครับ! ตอนนี้พวกเราไม่เจอ 67 แล้วครับ! มีผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมด! คาดว่า หน้าจะหลบอยู่ในมุมตึกครับ!"
"ปล่อยตัวประกันออกไปให้หมด แล้วเดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง!" Serpent-5 สั่งให้รีบนำตัวประกันออกไปให้หมด
ซึ่งในเวลานั้นเอง หน่วยสวาท และตำรวจ ของญี่ปุ่นก็ได้เริ่มกรูกันเข้ามาในย่านนั้น หลังมีคนแจ้งมาว่า เกิดเหตุจลาจลขึ้นอย่างกะทันหัน
_____________________________________________________________________
ในขณะเดียวกัน....
ณ ตึก Studio แห่งหนึ่งที่อยู่ห่างไกลออกไป....
จอหน์นี่ ที่กำลังรู้สึกสนุกไปกับเสียงเพลง ที่ดังไปทั่วห้องอัด โดยที่ยังไม่รู้ว่า ขณะนี้ได้เกิดเหตุการณ์ที่ร้ายแรงขึ้นกับ ตัวเขา
"โย่ว! เอาล่ะครับ! ตอนนี้ก็ได้เวลา รีเควส เพลงกันเข้ามาได้เลย!!" จอหน์นี่ พูดคยในห้องอัด อย่างครึกครืน และมีสีสันมากมาย
ซึ่งดูเหมือนว่า เขาจะชื่นชอบในด้านเสียงเพลง เอามากๆ
"ดูเขามีความสุขมากเลย นะครับนั้น" เด็กชายคนหนึ่ง ซึ่งลักษณะท่าทางเหมือนกับ เด็กไร้เดียงสา
"ฮะฮ่าๆ ก็ใช่น่ะสิ..." ในขณะที่ อีกคนหนึ่ง ก็กำลังนั่งปรับเสียงสตูดิโอ ซึ่งเขานั้นเป็นนักจัดรายการวิทยุชื่อดัง
"แต่ฉันว่า นายควรจะชินได้แล้วนะ..." นักจัดรายการวิทยุ กล่าวพร้อมยิ้มด้วยความ ไร้เดียงสา ของเด็ก
ในขณะที่ บรรยากาศในห้องนั้น เต็มไปด้วยเสียงเพลงและความสนุกสนานกันอยู่นั่น ก็ได้มีเสียงแง้มประตูออกมาจาก ในห้องและได้ปรากฏเป็นชายวัยกลางคน
เขามีผมสีเทาและดวงตาสีมรกต แต่งตัวด้วยเสื้อสูทสีดำ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นผู้จัดการของ สตูดิโอ แห่งนี้
"ไง! จอหน์นี่ เป็นยังไงบ้างล่ะ?" เกรเทอร์ กล่าวด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข ที่ได้เห็น จอหน์นี่ ที่กำลังสนุกอยู่กับ เสียงเพลง
______________________________________________________________________
เหตุการณ์ทั้งหมดนั้น ได้ดำเนินไปอย่างคนละแบบ ในขณะที่คนๆหนึ่ง กำลังสนุกอยู่กับสิ่งที่ตนรักนั้น....
อีกคนๆหนึ่ง ก็กำลังถูกไล่ล่า อย่างบ้าคลั่ง จากกลุ่มคนที่ต้องการจะฆ่าเขา....
ถ้าหากมองลงไปให้ลึกๆลงแล้ว จะเห็นได้ว่า ชีวิตของสองคนนี้ ช่างถือว่าแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เราคงไม่สามารถคาดเดาได้หรอกว่า เนื้อเรื่องจะดำเนินต่อไปแบบไหน...
เพราะเราคงเป็นได้เพียงแค่ ผู้ติดตาม และมองดูอย่างเดียว
อนาคต คือสิ่งที่ไม่แน่นอนอยู่เสมอ...
จบ Chapter 3 A Worst Day
ผ่านมาได้ประมาณสัก 2 สัปดาห์ ผมก็ได้เป็นเพื่อนกับเด็กใหม่คนนั้น นามว่า "เคออส" เขาเป็นคนที่ผมขอพูดตรงๆเลยนะว่า เขาเงียบมากๆ
งงงั้นเหรอ? ฮ่า ฮ่า ฮ่า!. ผมหมายถึงว่า เขาเป็นที่ไม่ค่อยชอบพูดสักเท่าไหร่น่ะ....
แต่ก็นะ....ถึงแม้ว่า เขาจะเป็นคนที่ดูแปลกๆพิลึกดีก็เถอะ.
ผมกลับไม่คิดเช่นนั้น...
____________________________________________________________________
กว่า 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา ผมได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการจัดรายการวิทยุแห่งหนึ่ง ซึ่งมีผู้จัดการ คอยดูแลผมอยู่ครับ....
เขามีชื่อว่า "เกรเทอร์ เกรย์ฟอรด์" ครับ เขาเป็นคนที่ริเริ่มนำผมเข้าวงการ การเป็นนักจัดรายการวิทยุครั้งแรก ให้กับผมครับ
ซึ่งก่อนที่ผมจะมาทำงานที่นี้ ผมก็ได้ฝึกเล่นดนตรี และก็จัดรายการวิทยุ ที่ผมกับเพื่อนช่วยกันสร้างครับ.
ต้องขอบคุณ เขาคนนั้นจริงๆเลยครับ ^ ^
อ๊ะ! จริงสิ! ดูเหมือนว่า ผมคงต้องรีบไปแล้วล่ะ! ตอนนี้แฟนคลับ กำลังรออยู่ด้วยน่ะครับ!
แล้วเจอกันน้า~~!! ^w^
_____________________________________________________________________
ณ บนตึกสูงระฟ้า กลางเมืองโตเกียว...
..........
"สถานการณ์ เป็นยังไงบ้าง" เสียงจากชายคนหนึ่ง กำลังคุยผ่านทางวิทยุอยู่บนดาดฟ้า
"ดูเหมือนว่า ฉันเจอพวกนั้นแล้วนะ.."
"งั้นเหรอ?"
"อืม.เดี๋ยวอีก 30 นาที มาเจอกันที่ จุดนัดพบล่ะ!"
"โอเค."
เสียงวิทยุดับลงไป ก่อนที่ชายคนนั้น จะกระโดดลงไปจากตึกอย่างกะทันหัน
หลังจากที่เขากระโดดลงมาแล้ว เขาก็ได้สังเกตเห็น ตำรวจนอกเครื่องแบบประมาณ 3 คน กำลังถือปืนเพื่อจับตัวเขาอยู่
เมื่อทันทีที่สังเกตเห็น ชายคนนั้นก็จัดการกับ ตำรวจ 3 คนนั้นทันทีอย่างเงียบๆ จากนั้นก็นำศพ 1 คนไปซ่อนเอาไว้ เพื่อเป็นการอำพรางศพ
"เฮ้!...นั้นอะไ-" ยังไม่ทันไร ชายอีกคนที่กำลังจะหันไปดูต้นเสียง ก็ได้ถูกสังหารด้วยมีดสั้นอย่างโหดเ:X้ยม
"อุ้ก!" ชายคนนั้น เกือบจะกรีดร้องออกมา แต่โชคดี ที่ชายในหน้ากากกันแก๊สปิดปากเขาไว้ได้ทัน ก่อนที่จะเริ่มสังหาร คนสุดท้าย
โดยการ ปามีดใส่หัวของเขาอย่างจัง และนอนลงไปบนพื้นในที่สุด
ตำรวจนอกเครื่องทั้งสามคนนั้น นอนจมกองเลือดอย่างน่าอนาถ ด้วยฝีมือของชายในหน้ากากกันแก๊สคนนั้น ในเวลาเพียงไม่กี่นาที
ก่อนที่จะวิ่งหนีไปอย่างไร้ร่องรอย...
..........
30 นาทีต่อมา พวกเขาทั้งสอง ก็ได้มาถึงที่จุดนัดพบ ซึ่งก็คือ ย่านอากิฮาบาร่า ซึ่งเป็นสถานที่ขึ้นชื่อในเรื่อง อิเล็คทรอนิกส์ การ์ตูนหรือ สถาน
บันเทิงต่างๆ ในประเทศญี่ปุ่น
(จะบอกว่า ประเทศที่จอหน์นี่เข้ามาเรียนนั้น อยู่ในประเทศญี่ปุ่นครับ : คนเขียน)
"เอาล่ะ! พวกเรามาถึงแล้ว" เสียงของหญิงสาววัยประมาณ 20 ปี เอ่ยขึ้นมา หลังจากที่เธอนั้นเพิ่งมาถึงก่อน เคออสไป เมื่อไม่กี่นาที
"ดูเหมือนว่า เราไม่พบเจออะไรเลย นอกจากกอไผ่.เคออส" หญิงสาว เสริม
"งั้นเหรอ? แล้วสถานการณ์เป็นยังไงบ้างล่ะ?" เคออส เดินเข้ามาหาหญิงสาว ก่อนที่จะเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
"ตอนนี้ ทางตำรวจและผู้ก่อการร้าย กำลังชุลมนกันอยู่....หวังว่า นายคงไม่คิดทำอะไรโง่ๆ หรอกนะ."
หญิงสาว พูดเตือนด้วยความเป็นห่วง
"คร้าบๆๆ คุณเธอว์~~!" เคออส พูดกวนๆด้วยความสะใจ
"แหม่.....ที่แท้ก็กลัวว่า ตัวเองจะโสดตลอดชีวิต สินะเนี่ย...ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เคออส เสริม
"เฮ้! เงียบไปเลยซะ! ไอ้เด็กบ้า เอ้ย!" หญิงสาวคนนั้น หน้าแดงด้วยท่าทีที่รู้สึกโมโห เคออสมาก
"นายเองก็เหมือนกัน แหละน่า....ชอบแบบ โอบาค่อน ก็ไม่บอกนะ." หญิงสาว แซวเคออสกลับไป ด้วยความโมโห
ในระหว่างที่ทั้งคู่แซวกันอย่างสนุกสนานนั้นเอง เคออส ก็ได้สังเกตไปที่ ดวงตาคู่หนึ่งที่กำลังมอพวกเขาอยู่
"เฮ้! เงียบๆ ก่อน." เคออส สั่งให้หญิงสาวคนนั้น เงียบลง เพราะเขานั้นรู้สึกได้ถึงอันตรายบางอย่าง
ในขณะนั้นเอง ก็ได้มีชายคนหนึ่ง โผล่มาที่บน ตู้บรรทุกสินค้า ซึ่งอยู่ห่างจาก จุดที่เคออสนั้นซุ่มอยู่เพียงแค่ 500 เมตร
"ท่านครับ....ดูเหมือนว่า เราจะมาถึงจุดที่ เคออส มาแล้วครับ"
"งั้นเหรอ? งั้นถ้าเจอ จัดการได้เลยล่ะ"
"ครับ."
ทันทีที่ ประโยคสนทนา จบลง ชายคนนี้ก็ได้ ชักปืน Black-operation ออกมาจากในเสื้อของเขา
"Serpent-5 เราตรวจพบเป้าหมาย 67 รีบนำกำลังเสริมมา ด่วน! "
ทันใดนั้นเอง เฮลิคอปเตอร์ประมาณ 10 กว่าลำ ก็ได้มาพร้อมกันที่ จุดรวมตัว เคออสนั้นเขารู้ดีว่า หากเขานั้น เข้าไปในนั้นคงสู้ไม่ไหว
แน่ๆ จึงเลย บอกให้หญิงสาวที่มากับตนนั้น หลบไปก่อน
"หึหึหึ.....อุหส่าห์ส่ง ของขวัญ มาให้ซะขนาดนี้นะ....ไม่รับ คงไม่ใช่ฉันหรอกนะ."
เคออส กล่าวด้วยความดีใจ ก่อนที่จะ ชักมีดพกที่ซ่อนอยู่ในเสื้อคุลมของเขา
"ในดูสิ....พวกงูนั้น จะทำให้ฉันตกตะลึงได้ดีแค่ไหน!!"
ทันใดนั้น เคออสก็วิ่งไปที่เป้าหมายคนแรก ซึ่งกำลังหันหลังอยู่ และสังหารเขาอย่างเลือดเย็น ก่อนที่จะวิ่งไปหลบอยู่ในซอกตึก
"Serpent-5 เราถูกลอบสังหาร! เราถูกลอบสังหาร! ระวังหลังไว้ด้วย! ทุกหน่วยโปรดทราบ!"
เสียงวิทยุที่ดังมาจาก ศพที่ทหารนั้นถูกฆ่า ก็ได้ดังขึ้นมา ในขณะที่เหตุการณ์ในย่านนั้น ก็ได้เกิดจลาจลขึ้นอย่างยกใหญ่
"นั้นมัน! ศพทหารถูกปาดคอ!! รีบหนีกันเร็ว!!" โอตาคุคนหนึ่ง ที่กำลังเดินถือของอยู่นั้น ได้สังเกตเห็นศพทหารี่กำลัง นอนตายอยู่
ก็ได้พากัน วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต
"ท่านครับ! ตอนนี้พวกเราไม่เจอ 67 แล้วครับ! มีผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมด! คาดว่า หน้าจะหลบอยู่ในมุมตึกครับ!"
"ปล่อยตัวประกันออกไปให้หมด แล้วเดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง!" Serpent-5 สั่งให้รีบนำตัวประกันออกไปให้หมด
ซึ่งในเวลานั้นเอง หน่วยสวาท และตำรวจ ของญี่ปุ่นก็ได้เริ่มกรูกันเข้ามาในย่านนั้น หลังมีคนแจ้งมาว่า เกิดเหตุจลาจลขึ้นอย่างกะทันหัน
_____________________________________________________________________
ในขณะเดียวกัน....
ณ ตึก Studio แห่งหนึ่งที่อยู่ห่างไกลออกไป....
จอหน์นี่ ที่กำลังรู้สึกสนุกไปกับเสียงเพลง ที่ดังไปทั่วห้องอัด โดยที่ยังไม่รู้ว่า ขณะนี้ได้เกิดเหตุการณ์ที่ร้ายแรงขึ้นกับ ตัวเขา
"โย่ว! เอาล่ะครับ! ตอนนี้ก็ได้เวลา รีเควส เพลงกันเข้ามาได้เลย!!" จอหน์นี่ พูดคยในห้องอัด อย่างครึกครืน และมีสีสันมากมาย
ซึ่งดูเหมือนว่า เขาจะชื่นชอบในด้านเสียงเพลง เอามากๆ
"ดูเขามีความสุขมากเลย นะครับนั้น" เด็กชายคนหนึ่ง ซึ่งลักษณะท่าทางเหมือนกับ เด็กไร้เดียงสา
"ฮะฮ่าๆ ก็ใช่น่ะสิ..." ในขณะที่ อีกคนหนึ่ง ก็กำลังนั่งปรับเสียงสตูดิโอ ซึ่งเขานั้นเป็นนักจัดรายการวิทยุชื่อดัง
"แต่ฉันว่า นายควรจะชินได้แล้วนะ..." นักจัดรายการวิทยุ กล่าวพร้อมยิ้มด้วยความ ไร้เดียงสา ของเด็ก
ในขณะที่ บรรยากาศในห้องนั้น เต็มไปด้วยเสียงเพลงและความสนุกสนานกันอยู่นั่น ก็ได้มีเสียงแง้มประตูออกมาจาก ในห้องและได้ปรากฏเป็นชายวัยกลางคน
เขามีผมสีเทาและดวงตาสีมรกต แต่งตัวด้วยเสื้อสูทสีดำ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นผู้จัดการของ สตูดิโอ แห่งนี้
"ไง! จอหน์นี่ เป็นยังไงบ้างล่ะ?" เกรเทอร์ กล่าวด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข ที่ได้เห็น จอหน์นี่ ที่กำลังสนุกอยู่กับ เสียงเพลง
______________________________________________________________________
เหตุการณ์ทั้งหมดนั้น ได้ดำเนินไปอย่างคนละแบบ ในขณะที่คนๆหนึ่ง กำลังสนุกอยู่กับสิ่งที่ตนรักนั้น....
อีกคนๆหนึ่ง ก็กำลังถูกไล่ล่า อย่างบ้าคลั่ง จากกลุ่มคนที่ต้องการจะฆ่าเขา....
ถ้าหากมองลงไปให้ลึกๆลงแล้ว จะเห็นได้ว่า ชีวิตของสองคนนี้ ช่างถือว่าแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เราคงไม่สามารถคาดเดาได้หรอกว่า เนื้อเรื่องจะดำเนินต่อไปแบบไหน...
เพราะเราคงเป็นได้เพียงแค่ ผู้ติดตาม และมองดูอย่างเดียว
อนาคต คือสิ่งที่ไม่แน่นอนอยู่เสมอ...
จบ Chapter 3 A Worst Day
Chapter 3 A Worst Day