ก็มากลับอีกตอนนึงของเรื่อง "l3Ios" แล้วนะครับ ในตอนนี้ก็ยังเป็นบทนำอีกตอน แต่จะเป็นเนื้อเรื่องของตัวละครหลักอีกตัวนึงแทน ฉะนั้นไปดูกันเบย~~
เป็นไงบ้างครับกับอันนี้ ก็ถ้าเป็นไปดูบอกกันหน่อยนะครับ
สวัสดีค่ะฉันชื่อ โอโตฮิเมะ โคสึรุ หรือที่เพื่อนๆเรียกกันว่า “โคสึริ” ค่ะอายุ 16 ปี กำลังศึกษาอยู่ม.ปลายค่ะ เรียนอยู่ที่โรงเรียน เซนโกคุและยังเป็นสมาชิกของสภานักเรียนอีกด้วยละค่ะ วันๆพวกเราก็ทำงานๆอย่างเดียวบางครั้งก็มีพักแล้วคุยกันบ้างแต่ก็ไม่บ่อยเท่าไหรนะค่ะพ่อแม่ของฉันก็เสียไปหมดแล้วตอนนี้เลยเหลือเพียงพี่สาวคนเดียวเท่านั้นตอนนี้พี่สาวนั้นไปเที่ยวกับพวกเพื่อนๆกันที่ประเทศอังกฎษฉันเลยต้องอยู่บ้านคนเดียวมาแล้วถึง 2 วันแต่ก็ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันสามารถดูแลตัวเองได้ หลังจากเหตุการณ์ระเบิดแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นเมื้ออาทิตย์ก่อนก็เริ่มสงบลงแล้วจึงทำให้ตอนนี้ร้านค้าเริ่มพากันกับมาขายกันไหมตอนนี้ฉันก็กำลังจะไปซื้อของที่ตลาด ฉะนั้นจะขอปิดเครื่องบันทึกเสียงแปปนึงนะค่ะ~~
~~20 นาทีต่อมา~~
ค่ะ ฉันก็ซื้อของเสร็จแล้วนะค่ะตอนนี้เลยกำลังเดินกลับบ้านอยู่ บ้านของฉันอยู่แถวๆที่เกิดเหตุการณ์พอดีเลยละค่ะจะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายดี??? ยังไงก็ช่างเถอะค่ะ
(ปัง!!!!!) เอ๋ เมื้อกี้มันเสียงปืนหนิค่ะ มีเรื่องอะไรกันแถวนี้หรอค่ะเนี้ยฉันคงต้องขอจบการบันถึกแค่นี้ละค่ะ ปิ้ป!! (เสียงปิดเครื่อง)
“เอาละ มีผู้พบเห็นเหตุการณ์แค่นี้ใช้ไหม” ทหารคนนึงพูดขึ้นมาพร้อมกับปืนพกที่พึงใช้ยิงชาวบ้านเข้าที่หัวไปเมื้อกี้ข้างๆของเขามีหลอดแก้วขนาดใหญ่อยู่ ข้างในนั้นมีผู้หญิงกำลังหลับอยู่ข้างใน
“ครับผม จ๋า ไม่มีใครเหลือแล้วครับ” ทหารนายนึงพูดขึ้นมา
“นี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี้ย…..” หลบอยู่ข้างๆรังไม้ขนาดใหญ่แล้วพูดขึ้นในใจ
“เอาละเก็บกวาดให้หมด อย่าให้คนที่เห็นเรื่องนี้รอดแม้แต่คนเดียว” พูดเสร็จก็สั่งให้ทหารทั้งหมดยิงชาวบ้านที่จับตัวไว้ทั้งหมดไม่เหลือสักคน
“!!!!!!” โคสึริเอามือทั้งสองข้างของตัวเองมาปิดปากตัวเองไว้พยายามไม่ส่งเสียงกับสิ่งที่ตัวเองเห็น
“เอาละ รอรถมาขนเจ้านี้ไปพวกเราก็กลับกันได้” บอกทหารทุกคนแล้วตีหลอดแก้วไปแต่หลอดแก้วก็ไม่แตก
“เราต้องรีบไปบอกให้ทุกคนรู้กับเรื่องนี้” พูดในใจ
“เฮ้!!! เธอทำอะไรอยู่ตรงนั้นนะ” มีตำรวจคนนึงเดินมาเจอโคสึริที่กำลังแอบดูพวกทหารอยู่เลยพูดขึ้น
“พอดีเลยค่ะ คุณตำรวจคือตรงนั้นมีพวก….” ปัง!!!!! เสียงปืนของตำรวจดังขึ้นทันทีหลังจากโคซิริพูดลูกกระสุนนะพุ่งไปที่กลางหัวใจของโคซึริพอดีเปะ
“เอ๋~~ ทำไมถึง…..” ล้มลงไปหลังจากที่โดนตำรวจคนนั้นยิงใส่พร้อมกับรอยยิ้ม
“หัวหน้า…..ยัยนี้มันเห็นสิ่งที่พวกเรากำลังทำอยู่” จับผมของโคซึริแล้วลากมาหาพวกทหารกลุ่มนั้น
“หืม…….ทำได้ดีมากมีคำสั่งมาว่าให้กำจัดผู้ที่เห็นเหตุการณ์เหมือนกัน” บอกตำรวจนายนั้น
“ครับผม” ตำรวจพูดกลับ
“อึก!!!!” โคสึริไอออกมาเป็นเลือดแล้วก็ทำอะไรไม่ได้เลย
“โห~~โดนยิงเข้าที่หัวใจแล้วยังไม่ตายอีกนะยัยนี้” ยิงซ้ำใส่ที่หลังของโคซึริ
“อึก!!!” โดนยิงแต่ก็ยังคงสติไว้ได้อยู่เนื่องจากเธอเก่งทางด้านกีฬามากร่างกายของเธอจึงแปลกกว่าคนปกติทั่วไป
“ทำไม ทหารถึงฆ่าประชาชนละ” โคซึริพูดขึ้นในใจระหว่างที่โดนยิง
“จะตายไม่ได้ ฉันจะตายไม่ได้ต้องไม่ให้พี่เสียใจ” พูดขึ้นในใจอีกครั้ง
“งั้นให้ฉันช่วยไหมละ” เสียงผู้หญิงปริศนาดังขึ้นในหัวของโคซึริ
“ใครกัน!!!” ไม่รู้สึกเจ็บเพราะโดนยิงแต่มองเห็นผู้หญิงที่อยู่ในหลอดแก้วกำลังพูดอยู่กับตัวเอง
“ฉันเอง ถ้าเธอไม่อยากจะตายฉันช่วยเธอได้นะ” บอกกับโคซึริพร้อมกับรอยยิ้ม
“ช่วยฉันได้งั้นหรอ…..”
“ใช้ แต่มีข้อแลกเปลียนนะ~~” บอกโคซึริพร้อมกับชูนิ้วชี้ขึ้นมา
“ข้อแลกเปลียนหรอ???” ทำหน้าสงสัย
“ข้อแลกเปลียนคือ ถ้าฉันช่วยเธอฉันขออาศัยอยู่ในร่างของเธอจนกว่าเธอจะตายละกัน” บอกโคซึริ
“ยัยนี้คงตายแล้วมั้ง” กระถืบโคซึริที่นอนอยู่ซ้ำเพื่อเช็คว่าตายหรือยัง
“หัวหน้าไปกันเถอะ เริ่มมีคนมาเยอะแล้ว” บอกทหารที่เป็นหัวหน้า
“อืม……งั้นไปกันเถอะ” ในจังหวะที่กำลังหันกลับไปนั้นเองโคซึริที่น่าจะตายไปแล้วมีไฟทั้งหกพุ่งออกมาจางหลัง พร้อมกับลอยขึ้นมากับรอยยิ้มที่น่ากลัว
“จะไปไหนหรอค่ะ……” (เสียงสาวยันนิดหน่อย) ไฟพุ่งออกมาล้อมรอบทหารไว้จนไม่สามารถไปไหนได้
“ไฟนี้มันอะไรกันโดนยิงไปขนาดนั้นแล้วยังไม่ตายอีก!!!!” มองโคซึริ จากนั้นมองไฟได้สักพักก็ทรุดลง
“เห้ย!!!ไงฉันถึงขยับไม่ได้ฟะ” พอหันไปมองทหารคนอื่นทุกคนก็หัวใจวายตายไปกันหมดแล้ว
“พวกแก เป็นอะไร” ตะโกนถามพวกทหารแต่ก็ไม่มีใครรอดสักคน
“เอ๋~~ เมื้อกี้คุณบอกให้กำจัดผู้เห็นเหตุการณ์ให้หมดทุกคนไม่ใช้หรอค่ะ……คุณก็เห็นเหตุการณ์นิ งั้นฉันจะช่วยเองนะค่ะ” บอกหัวหน้าทหารคนนั้น
“หรือว่า!!!!” หันกลับไปดูที่หลอดแก้ว ผู้หญิงที่เคยอยู่ในนั้นหายไปแล้วเรียบร้อย
“ไม่จริงนะ!!!!หรือว่าแกคือ สิ่งมีชีวิตที่ไม่สามารถระบุตัวตนได้ลำดับ 0 “Afeared” งั้นหรอ” ตะโกนบอกโคซึริ
“ฉันไม่เคยมีชื่ออย่างงั้นนะค่ะ ฉันชื่อ โคซึรุค่ะ” ยิ้มให้หัวหน้าทีมคนนั้นจากนั้นทหารคนนั้นก็ตายทันทีโดยเกิดมาจากการที่หัวใจหยุดเต้นเพราะความกลัว
“กลับบ้านดีกว่า หิวแล้วด้วยสิ” เดินจากไปจากนั้นศพของพวกทหารและชาวบ้านก็ถูกเผาไม่เหลือแม้แต่มวลสาร
เป็นไงบ้างครับกับอันนี้ ก็ถ้าเป็นไปดูบอกกันหน่อยนะครับ
l3Ios [Prologue] 2-3
