"เด็กคนนี้ อืม เหมือนมาสเตอร์ดีนะคะ"
"แหม ยังเด็กอยู่จะมาตัดสินเลยไม่ได้หรอกนะจ๊ะ" เธอยิ้มแล้วหันไปมองทางทารกน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของหญิงสาว
หญิงสาวประคองเด็กน้อยไว้ในอ้อมกอด เธอยิ้มขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าหลับสนิทของเด็กน้อยในอ้อมแขนตน "แต่ฉันว่าเด็กคนนี้ต้องเหมือนมาสเตอร์แน่นอนค่ะ"
"อย่าเหมือนฉันเลยจะดีกว่า" สายตาของเธอทอประกายเศร้าลง มือของเธอลูบไล้บนใบหน้าของเด็กน้อยด้วยความอาลัย ก่อนจะพยายามฝืนที่จะพูดออกมาอย่างสุดกำลัง "จากนี้ไปฝากเด็กคนนี้ด้วยนะ" เธอพูดขึ้น มือที่ลูบไล้บนใบหน้าของทารกอย่างอ่อนโยนนั้นสั่นเล็กน้อย แต่หญิงสาวที่อุ้มอยู่สังเกตเห็นได้ "มาสเตอร์...?" หญิงสาวมองหน้าเหมือนจะซักถาม แต่คนที่เธอเรียกว่า มาสเตอร์กลับเข้ามากอดเธอเอาไว้แน่น หญิงสาวรู้สึกได้ถึงน้ำตาอุ่นๆหยดลงบนหลังของเธอไม่กี่หยด จากนั้นมาสเตอร์ของเธอก็ผละออกมา เอามือป้ายเช็ดน้ำตาก่อนที่จะยิ้มให้ "อย่างน้อยๆถ้ายังมีโอกาส เราคงได้พบกันอีกนะอัล" เธอดีดนิ้วทีหนึ่ง ก็ปรากฏวงเวทย์ขนาดใหญ่ใต้พื้นที่อัลยืน เธอตกใจเล็กน้อย รีบก้าวออกไปจากวงเวทย์ แต่ทว่ากลับป่วยการ เพราะเหมือนกับมีกำแพงที่มองไม่เห็นมากั้นเอาไว้ แม้ไม่ได้พูด แต่เธอก็พอจะรู้ว่ามาสเตอร์ของเธอคิดจะทำอะไร แต่เธอต้องฝืนกลืนคำพูดที่คิดจะพูดไปทั้งหมดลงไปเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของมาสเตอร์และพูดขึ้นว่า "ฝากเอลซ่าด้วยนะ อัล ฉันรักเธอทั้งสองคนนะ" จากนั้นก็มีแสงห่อหุ้มเธอโดยรอบ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าถูกแสงนั้นพาไปที่ๆหนึ่งอย่างรวดเร็ว
"เรื่องก็เป็นอย่างนี้แหละ" หญิงสาวเล่าให้ชายหนุ่มฟัง ชายหนุ่มได้ยินก็นั่งนิ่งไป เขานึกไม่ถึงว่าหญิงสาวที่เขาเลี้ยงมานั้นจะมีความเป็นมาที่ซับซ้อนอย่างนี้ แต่ดูเหมือนว่าความคิดของเขาจะถูกตัดบทด้วยเสียงที่ดังขึ้น "ว่าแต่เอลซ่าไปไหน?" หญิงสาวถามขึ้น ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้ง เพราะตั้งแต่เช้า เอลซ่ายังไม่ได้กลับมาเลย "แฮะๆๆ ก็ไปเล่นเหมือนทุกทีแหละ" เขาพยายามพูดในแง่ดี แต่เขาก็ไม่ได้โกหกเลยซักนิด
"งั้นเหรอ? อืม...ช่างเถอะ ฉันมานี่คงรู้นะว่ามาทำไม" ชายหนุ่มได้ยินหญิงสาวพูดเช่นนั้นก็มองด้วยสายตาเป็นประกาย เขาพูดขึ้นว่า "แน่นอน แม่ก็ต้องมาหาลูกสาวตอนวันเกิดอยู่แล้วสินะ" "ฉันไม่ใช่แม่ซะหน่อย" เธอตวาดใส่ แล้วก็จ้องไปที่เขา ซึ่งสายตาของเธอสามารถทำให้เขาเลือกเล่นไปได้
"ปีนี้ เอลซ่าก็อายุ 16 แล้วสินะ" เขาเปลี่ยนเรื่องคุย อัลได้ยิน เธอก็พูดขึ้นว่า "16 ปีแล้วสินะที่เอลซ่าไม่ได้พบหน้าแม่ของเธอ" สายตาของเธอหรี่ลงจนเกือบปิด ชายหนุ่มก็พูดขึ้นว่า "แต่ถ้าเป็นอย่งนั้นจริง ฉันว่าแม่ของเอลซ่าคง..." "ไม่!!!" ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ อัลก็แย้งขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง และเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น "มาสเตอร์ยังไม่ตายแน่นอน มาสเตอร์น่ะไม่มีทางแพ้คนพวกนั้นแน่!!!" เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายหนุ่มก็นิ่งเงียบไป
จนเวลาจวนจะค่ำ เอลซ่าก็กลับมาถึงบ้าน
เธอเดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าเอ็ดโรยด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง "กลับมาแล้วค่า" เธอพูดขึ้นขณะถอดรองเท้า เธอหยิบมันใส่ไว้ในชั้นวางรองเท้าอย่างเป็นระเบียบ ซึ่งเธอก็สังเกตว่าวันนี้ไม่มีเสียงตอบรับ
"เอลซ่าาาา กลับมาแล้ว มาให้ฉันจุ๊บที" ปกติต้องมีเสียงแบบนี้เป็นประจำ ซึ่งจุดจบก็มักจะจบด้วยการที่ได้จุ๊บฝ่าเท้าของเอลซ่าไปเต็มๆ
เอลซ่าเดินเข้าไปในบ้านอย่างช้าๆ แล้วเธอก็ได้ยินเสียงคนคุยกัน
"ดูเหมือนว่าจะกลับมาแล้วนะ"
"..."
เอลซ่าที่เงี่ยหูฟังทราบได้ทันทีว่ามีคนมา คนหนึ่งนั้นเป็นพี่ชายที่เอะอะอะไรก็จะเข้ามากอดบ้างล่ะ จูบบ้างละ แต่อีกคนเป็นใครนั้นเธอไม่ทราบเพราะไม่ได้ยินเสียง แต่ครั้นจะเดินไปดูมันก็เสียมารยาท
แต่ทว่า...ความอยากรู้นั้นเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ สามารถชนะได้แม้กระทั่งความกลัว
เอลซ่าตัดสินใจเดินไปที่หน้าประตูเพื่อดูว่าเป็นใคร เธอย่องเบาๆเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายทราบ เธอกลั้นลมหายใจไว้จนใจเต้นตึกตักๆ
"อย่าเต้นดังนักสิ" เธอคิดด่าหัวใจตัวเองที่เต้นดัง เพราะถ้าถูกจับได้ว่าแอบไปดูผู้ใหญ่คุยกันมันคงจะไม่ดีแน่นอน
แต่ว่าเธอก็ยังคงทำต่อไป เมื่อถึงบนกบของประตูทีเปิดอ้าไว้ เธอก็ได้ยินเสียงชัดเจนขึ้น
"เอ ทำไมนานจังนะ ปกติต้องเข้ามาแล้วนี่นา"
"คงจะแวะไปอาบน้ำก่อนล่ะมั้ง..."
"เอ๋!? เสียงนี้มัน..." ใจของเธอเต้นแรงยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวที่แสนคุ้นเคย เธอรีบเอามือเกาะขอบวงกบประตูแล้วดึงตัวไปยืนอยู่หน้าประตูเพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าเสียงที่เธอได้ยินนั้นใช่อย่างที่เธอคิดหรือเปล่า
แต่สิ่งที่เอลซ่าได้ยินกับหูที่เสียงบอกให้รู้นั้น ไม่ตรงกับตา
เอลซ่าอุทานโธ่ออกมาอย่างเสียดาย "อะไรกัน..." เธอพูดด้วยเสียงที่เบามากจนแทบไม่ได้ยิน เธอกลับเห็นใบหน้าของพี่ชายตัวแสบของเธอยิ้มขึ้นมาอย่างน่าหมั่นไส้ ซึ่งเธอก็ได้ทำหน้าขมวดแบบคนอารมณ์เสียใส่
หมับ
เอลซ่าถูกโอบกอดแน่นจากด้านหลัง เธอสัมผัสได้ถึงหน้าอกนุ่มๆที่ถูกแผ่นหลังของเธอ หน้าของเธอฉายแววตกใจ และรีบหันกลับไปด้วยความตื่นเต้น
เป็นอย่างที่เธอคิด คนที่โอบกอดเธอเป็นผู้หญิง และเป็นคนที่เธอรู้จักดีด้วย
"พี่อัล!!!" เธออุทานขึ้น แล้วรีบหันกลับไปสวมกอดหญิงสาวแน่น ใบหน้าของเธอซุกไซร้อยู่บนหน้าอกอันนุ่มและอบอุ่นของอัล ทั้งสองกอดกันแน่น
...........................................................................................................
"แหม ยังเด็กอยู่จะมาตัดสินเลยไม่ได้หรอกนะจ๊ะ" เธอยิ้มแล้วหันไปมองทางทารกน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของหญิงสาว
หญิงสาวประคองเด็กน้อยไว้ในอ้อมกอด เธอยิ้มขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าหลับสนิทของเด็กน้อยในอ้อมแขนตน "แต่ฉันว่าเด็กคนนี้ต้องเหมือนมาสเตอร์แน่นอนค่ะ"
"อย่าเหมือนฉันเลยจะดีกว่า" สายตาของเธอทอประกายเศร้าลง มือของเธอลูบไล้บนใบหน้าของเด็กน้อยด้วยความอาลัย ก่อนจะพยายามฝืนที่จะพูดออกมาอย่างสุดกำลัง "จากนี้ไปฝากเด็กคนนี้ด้วยนะ" เธอพูดขึ้น มือที่ลูบไล้บนใบหน้าของทารกอย่างอ่อนโยนนั้นสั่นเล็กน้อย แต่หญิงสาวที่อุ้มอยู่สังเกตเห็นได้ "มาสเตอร์...?" หญิงสาวมองหน้าเหมือนจะซักถาม แต่คนที่เธอเรียกว่า มาสเตอร์กลับเข้ามากอดเธอเอาไว้แน่น หญิงสาวรู้สึกได้ถึงน้ำตาอุ่นๆหยดลงบนหลังของเธอไม่กี่หยด จากนั้นมาสเตอร์ของเธอก็ผละออกมา เอามือป้ายเช็ดน้ำตาก่อนที่จะยิ้มให้ "อย่างน้อยๆถ้ายังมีโอกาส เราคงได้พบกันอีกนะอัล" เธอดีดนิ้วทีหนึ่ง ก็ปรากฏวงเวทย์ขนาดใหญ่ใต้พื้นที่อัลยืน เธอตกใจเล็กน้อย รีบก้าวออกไปจากวงเวทย์ แต่ทว่ากลับป่วยการ เพราะเหมือนกับมีกำแพงที่มองไม่เห็นมากั้นเอาไว้ แม้ไม่ได้พูด แต่เธอก็พอจะรู้ว่ามาสเตอร์ของเธอคิดจะทำอะไร แต่เธอต้องฝืนกลืนคำพูดที่คิดจะพูดไปทั้งหมดลงไปเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของมาสเตอร์และพูดขึ้นว่า "ฝากเอลซ่าด้วยนะ อัล ฉันรักเธอทั้งสองคนนะ" จากนั้นก็มีแสงห่อหุ้มเธอโดยรอบ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าถูกแสงนั้นพาไปที่ๆหนึ่งอย่างรวดเร็ว
"เรื่องก็เป็นอย่างนี้แหละ" หญิงสาวเล่าให้ชายหนุ่มฟัง ชายหนุ่มได้ยินก็นั่งนิ่งไป เขานึกไม่ถึงว่าหญิงสาวที่เขาเลี้ยงมานั้นจะมีความเป็นมาที่ซับซ้อนอย่างนี้ แต่ดูเหมือนว่าความคิดของเขาจะถูกตัดบทด้วยเสียงที่ดังขึ้น "ว่าแต่เอลซ่าไปไหน?" หญิงสาวถามขึ้น ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้ง เพราะตั้งแต่เช้า เอลซ่ายังไม่ได้กลับมาเลย "แฮะๆๆ ก็ไปเล่นเหมือนทุกทีแหละ" เขาพยายามพูดในแง่ดี แต่เขาก็ไม่ได้โกหกเลยซักนิด
"งั้นเหรอ? อืม...ช่างเถอะ ฉันมานี่คงรู้นะว่ามาทำไม" ชายหนุ่มได้ยินหญิงสาวพูดเช่นนั้นก็มองด้วยสายตาเป็นประกาย เขาพูดขึ้นว่า "แน่นอน แม่ก็ต้องมาหาลูกสาวตอนวันเกิดอยู่แล้วสินะ" "ฉันไม่ใช่แม่ซะหน่อย" เธอตวาดใส่ แล้วก็จ้องไปที่เขา ซึ่งสายตาของเธอสามารถทำให้เขาเลือกเล่นไปได้
"ปีนี้ เอลซ่าก็อายุ 16 แล้วสินะ" เขาเปลี่ยนเรื่องคุย อัลได้ยิน เธอก็พูดขึ้นว่า "16 ปีแล้วสินะที่เอลซ่าไม่ได้พบหน้าแม่ของเธอ" สายตาของเธอหรี่ลงจนเกือบปิด ชายหนุ่มก็พูดขึ้นว่า "แต่ถ้าเป็นอย่งนั้นจริง ฉันว่าแม่ของเอลซ่าคง..." "ไม่!!!" ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ อัลก็แย้งขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง และเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น "มาสเตอร์ยังไม่ตายแน่นอน มาสเตอร์น่ะไม่มีทางแพ้คนพวกนั้นแน่!!!" เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายหนุ่มก็นิ่งเงียบไป
จนเวลาจวนจะค่ำ เอลซ่าก็กลับมาถึงบ้าน
เธอเดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าเอ็ดโรยด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง "กลับมาแล้วค่า" เธอพูดขึ้นขณะถอดรองเท้า เธอหยิบมันใส่ไว้ในชั้นวางรองเท้าอย่างเป็นระเบียบ ซึ่งเธอก็สังเกตว่าวันนี้ไม่มีเสียงตอบรับ
"เอลซ่าาาา กลับมาแล้ว มาให้ฉันจุ๊บที" ปกติต้องมีเสียงแบบนี้เป็นประจำ ซึ่งจุดจบก็มักจะจบด้วยการที่ได้จุ๊บฝ่าเท้าของเอลซ่าไปเต็มๆ
เอลซ่าเดินเข้าไปในบ้านอย่างช้าๆ แล้วเธอก็ได้ยินเสียงคนคุยกัน
"ดูเหมือนว่าจะกลับมาแล้วนะ"
"..."
เอลซ่าที่เงี่ยหูฟังทราบได้ทันทีว่ามีคนมา คนหนึ่งนั้นเป็นพี่ชายที่เอะอะอะไรก็จะเข้ามากอดบ้างล่ะ จูบบ้างละ แต่อีกคนเป็นใครนั้นเธอไม่ทราบเพราะไม่ได้ยินเสียง แต่ครั้นจะเดินไปดูมันก็เสียมารยาท
แต่ทว่า...ความอยากรู้นั้นเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ สามารถชนะได้แม้กระทั่งความกลัว
เอลซ่าตัดสินใจเดินไปที่หน้าประตูเพื่อดูว่าเป็นใคร เธอย่องเบาๆเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายทราบ เธอกลั้นลมหายใจไว้จนใจเต้นตึกตักๆ
"อย่าเต้นดังนักสิ" เธอคิดด่าหัวใจตัวเองที่เต้นดัง เพราะถ้าถูกจับได้ว่าแอบไปดูผู้ใหญ่คุยกันมันคงจะไม่ดีแน่นอน
แต่ว่าเธอก็ยังคงทำต่อไป เมื่อถึงบนกบของประตูทีเปิดอ้าไว้ เธอก็ได้ยินเสียงชัดเจนขึ้น
"เอ ทำไมนานจังนะ ปกติต้องเข้ามาแล้วนี่นา"
"คงจะแวะไปอาบน้ำก่อนล่ะมั้ง..."
"เอ๋!? เสียงนี้มัน..." ใจของเธอเต้นแรงยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวที่แสนคุ้นเคย เธอรีบเอามือเกาะขอบวงกบประตูแล้วดึงตัวไปยืนอยู่หน้าประตูเพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าเสียงที่เธอได้ยินนั้นใช่อย่างที่เธอคิดหรือเปล่า
แต่สิ่งที่เอลซ่าได้ยินกับหูที่เสียงบอกให้รู้นั้น ไม่ตรงกับตา
เอลซ่าอุทานโธ่ออกมาอย่างเสียดาย "อะไรกัน..." เธอพูดด้วยเสียงที่เบามากจนแทบไม่ได้ยิน เธอกลับเห็นใบหน้าของพี่ชายตัวแสบของเธอยิ้มขึ้นมาอย่างน่าหมั่นไส้ ซึ่งเธอก็ได้ทำหน้าขมวดแบบคนอารมณ์เสียใส่
หมับ
เอลซ่าถูกโอบกอดแน่นจากด้านหลัง เธอสัมผัสได้ถึงหน้าอกนุ่มๆที่ถูกแผ่นหลังของเธอ หน้าของเธอฉายแววตกใจ และรีบหันกลับไปด้วยความตื่นเต้น
เป็นอย่างที่เธอคิด คนที่โอบกอดเธอเป็นผู้หญิง และเป็นคนที่เธอรู้จักดีด้วย
"พี่อัล!!!" เธออุทานขึ้น แล้วรีบหันกลับไปสวมกอดหญิงสาวแน่น ใบหน้าของเธอซุกไซร้อยู่บนหน้าอกอันนุ่มและอบอุ่นของอัล ทั้งสองกอดกันแน่น
...........................................................................................................
Lost of Destiny ตอนที่ 3
[IMG]