VY CANIS MAJORIS

ดาว พี่สาวของเดือน แต่ที่น่าแปลกคือแม้ว่าสองคนนั้นจะเป็นพี่น้องแท้ๆแต่กลับไม่ได้อยู่ด้วยกัน ดาวคนพี่ทั้งสวย เรียนเก่ง และนิสัยดี ในขณะที่เดือนเองก็ไม่แพ้กัน ทั้งสวย เรียนเก่ง แต่นิสัยค่อนข้างตรงข้ามกับพี่สาว กล่าวคือเธอนิสัยค่อนข้างแก่นแก้ว ขี้เล่น แต่ว่าเธอเป็นคนตรงไปตรงมา อยากจะบ่นก็บ่นออกมาดื้อๆ

ดูเหมือนว่าครอบครัวของทางเธอจะมีปัญหา ทำให้ทั้งสองต้องแยกกันอยู่ โดยดาวได้ออกมาอยู่ข้างนอกโดยอาศัยกับญาติห่างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆตั้งแต่รุ่นเมื่อ1000ปีที่แล้วได้ของเธอ

ดูเหมือนว่าไม่นานญาติทางนั้นของเธอได้ประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิตลงอย่างกระทันหัน สุดท้ายภาระของทางนั้นก็ตกอยู่ที่เธอคนเดียว

ตั้งแต่นั้นดาวเลิกเรียนและหันมาทำงานทุกอย่างชนิดว่าไม่เกี่ยงว่าจะเป็นงานแบบไหน ทุกอย่างก็เพื่อให้ใครบางคนได้อยู่สุขสบาย

ใครบางคนที่ว่าก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่มันก็คือตะวันญาติห่างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆที่ยังเหลืออยู่ของเธอ และตอนนี้ก็อาศัยอยู่ด้วยกัน

ตะวัน ชายหนุ่มอายุ16 ผู้ไม่ได้มีดีอะไรเลยหากเทียบกับดาว ถึงแม้ว่าชื่อของเขาจะดูยิ่งใหญ่กว่าก็เถอะ

ใช่ ตะวันนั้นหมายถึงดวงอาทิตย์ ดาวฤกษ์ที่ใหญ่ที่สุดในระบบสุริยะ ซึ่งขนาดของมันก็คงจะทำให้โลกเราเป็นเพียงแค่เม็ดฝุ่นไปเลย แน่นอนว่ากลุ่มดาวต่างๆไม่ว่าจะเป็นดาวหาง ดาวตกก็ล้วนแล้วแต่เล็กกว่าโลกทั้งสิ้น

แต่ดาวเป็นเพียงแค่คำกลางๆ ไม่ว่าจะดาวฤกษ์ ดาวเคราะห์ หรืออะไรก็ตาม มันก็เรียกว่าดาวหมด

แต่หากดาวนั้นหมายถึง VY Canis Majoris แล้วละก็ ตะวันซึ่งหมายถึงดาวงอาทิตย์ในระบบสุริยะก็คงไม่ต่างอะไรจากเม็ดฝุ่นเม็ดเล็กๆเท่านั้น


ดาวเดินซึ่งกลับจากที่ทำงานกำลังเข้าไปในบ้าน เธอถอดรองเท้าวางไว้ในชั้นวาง ก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน เธอบรรจงเปิดประตูอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว


ด้วยฝีมือระดับดาว การเดินบนพื้นไม้ไม่ให้เกิดเสียงดังนั้นเป็นเรื่องง่ายมาก เพราะฉะนั้นแค่พื้นกระเบื้องหรือปูนหรืออะไรก็ตามที่มันแข็งๆนี่ไม่มีทางเกิดเสียงเด็ดขาด


ดาวเดินอย่างช้าๆและใจเย็นไปข้างหน้าท่ามกลางความมืดของห้องที่ไม่ได้เปิดไฟเอาไว้ เธอหยุดอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง เธอใช้มือยื่นไปทางซ้ายมือและกดลง


แสงสว่างปรากฏขึ้นทำให้เห็นสภาพห้องอย่างชัดเจน


สิ่งที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้านั้นคือสภาพของห้องที่รก เต็มไปด้วยขยะ ปนไปกับหนังสือการ์ตูน แถมดูเหมือนจะมีทิชชู่ที่เปื้อนคราบอะไรบางอย่างอยู่เป็นกองๆ

ดาวสูดหายใจลึกๆก่อนที่จะหลับตาลงอีกครั้ง "อ๊ะ! เราคงจะเพลียจากที่ทำงานแน่ ไม่หรอก มันไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นหรอก มันเป็นภาพหลอน" เธอคิด จากนั้นก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้เธอมั่นใจว่าเธอตาไม่ฝาดแน่นอน

เหมือนเดิม สภาพทุกอย่างในห้องยังคงรกและสกปรกอยู่อย่างที่เธอได้เห็นไปเมื่อครู่ แต่เธอก็ยังคงมองหาอะไรบางอย่างท่ามกลางกองขยะนั้น

ดูเหมือนว่าสายตาของเธอจะหยุดลงที่หนังสือกองพะเนินซึ่งเหมือนว่ามันทับอะไรบางอย่างอยู่ เธอหรี่ตาลงเพ่งมอง จากนั้นก็ยิ้มแล้วเดินเข้าไปปัดหนังสือออก

สิ่งที่เธอพบอยู่ข้างใต้กองหนังสือ ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าล่ะก็คงจะตกใจร้องลั่นบ้านไม่ก็แจ้งตำรวจไปแล้วว่ามีศพอยู่ในบ้าน แต่สำหรับดาว อย่างนี้ถือเป็นเรื่องปกติที่เธอต้องเจอทุกครั้งหลังจากกลับมาที่บ้าน

ดาวยกมือขึ้นในท่าเตรียมสับ มือของเธอเล็งตรงท้ายทอยของคนที่นอนคว่ำหน้าอยู่ท่ามกลางกองหนังสือ และสับลงอย่างรวดเร็ว

"จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" เสียงร้องลั่นบ้านก่อนที่จะมีเสียงตามมาว่า "ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะตะวัน!!!!"

ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง เอามือขยี้ตา แล้วพูดขึ้นว่า "เอ๋ พี่เองเหรอ? เอ...ไม่สิ ยัยโหดนั่นไม่มีทางมาอยู่ตรงนี้ได้หรอก ฝัน นี่ต้องเป็นฝันแน่ๆ" แล้วเขาก็ล้มตัวลงนอนต่อ

ดาวยืนคิดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นเธอก็ยกเท้าขึ้นข้างหนึ่งแล้วจัดการกระทืบลงบนใบหน้าของตะวันเต็มแรง

"จ๊ากกกก!!!" ตะวันรีบลุกขึ้นโดยไว "พี่ทำบ้าอะไรเนี่ย? ปลุกดีๆไม่เป็นรึไง?!" ตะวันร้องขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจจนหน้าแดงก่ำ แต่ดาวที่ตอนนี้ยืนขาเดียว(อีกข้างเตรียมกระทืบซ้ำอีกระลอก)มองหน้าอีกฝ่ายพูดขึ้นแค่ว่า "อ๋อ เหรอ?" จากนั้นก็เตะเข้าที่ก้านคออีกทีจนอีกฝ่ายปลิวไปติดผนังห้อง ทำให้กองหนังสือกระจายเรี่ยราด

ตะวันรีบลุกขึ้นพร้อมจับคอซึ่งเจ็บไว้แล้วตะโกนว่า "ทำบ้าอะไรเนี่ย?" แต่เขาก็ต้องหยุดปากไว้เพราะเท้าข้างเดียวกับที่เตะก้านคอของเขาเมื่อครู่บัดนี้ได้อยู่ข้างคอของเขาเตรียมที่จะจัดอีกดอกเรียบร้อยแล้ว

"อ๊ะ!" ตะวันอุทานขึ้นหลังจากที่เห็นอะไรบางอย่างใต้กระโปรงที่สั้นของดาว "ลายลูกไม้สีดำ! ยัยโหดนี่ใส่ลายยั่วยวนแบบนี้เชียวเรอะ?!" แน่นอนว่าเขาต้องคิดในใจ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ได้ และเขาก็ต้องเตรียมรับโทษอีกระลอก

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่ถึงฆาต เพราะมีเสียงออดดังขึ้น ดาวกระซิบข้างหู "รอดตัวไปนะ" จากนั้นก็ผละตัวออก แล้วเดินจากไปอย่างช้าๆ

เสียงถอนหายใจดังฟู่ นี่สินะที่เขาเรียกว่าเสียงออดช่วยชีวิต ตะวันคิด แล้วก็มองตามหลังของดาวซึ่งออกจากประตูห้องไปไวๆ แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

กระดาษทิชชู่ที่เปื้อนคราบอะไรบางอย่างนั้นติดไปกับขาของดาวด้วย เขาสาบานว่าถึงตายก็ให้ใครเห็นไม่ได้(ยกเว้นดาวที่ดูเหมือนว่าจะเห็นเป็นประจำ)

เสียงออดยังคงดังเรื่อยๆ ดาวที่เดินเกือบถึงประตูแล้วก็พูดไปว่า "ค่า กำลังไปค่า"

"จังหวะนี้ล่ะ" ตะวันคิดแล้วก็รีบวิ่งไปอย่างที่เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ แน่นอนว่าเป้าหมายคือหยิบกระดาษทิชชู่ที่ติดอยู่ตรงขา

แต่ดาวเป็นคนที่ประสาทสัมผัสไว เธอจึงสามารถตอบสนองต่ออะไรบางอย่างที่มุ่งมาทางเธอได้ในทันทีและหันกลับไป

ตะวันดูเหมือนว่าจะตกใจที่ดาวรู้ตัว เขาคิดจะหยุดขา แต่กลับกลายเป็นว่าขาดันขัดกันเองซะงั้น "หวาาาา!!!"

"ว้าย!!!"

เสียงล้มดังไปถึงหน้าประตูบ้าน ผู้หญิงที่มายืนรอรู้สึกเป็นห่วง เธอรีบบิดลูกบิดประตูอย่างแรง "เอ๋ ไม่ได้ล็อคนี่..." แล้วรีบเปิดประตูเข้าไป "เห็นเสียงดังโครมคราม ไม่ทราบว่าเป็นอะไรรึเปล่า....คะ?" แล้วเธอก็หยุดยืนค้างมองดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้านิ่ง

สิ่งที่เธอเห็นคือ ตะวันนั่งคร่อมบนตัวดาว มือข้างหนึ่งจับหน้าอก อีกข้างจับไหล่ของเธอกดลง กระโปรงของดาวถูกถลกขึ้นเล็กน้อย ส่วนกางเกงของตะวันก็ดูเหมือนว่าจะถูกดึงลงมานิดหน่อยด้วย...และทั้งสองก็จ้องมายังเธอเหมือนกับว่าจะตกใจที่เธอมา

"เอ่อ...คือว่า..." สาวน้อยใส่แว่นผู้เห็นเหตุการณ์พูดกระอึกกระอัก "ขอโทษที่มารบกวนค่า!!!" จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปพร้อมเสียงประตูปิดดังปัง

ทั้งสองยังคงมองค้างอยู่อย่างนั้นอีกซักครู่ แล้วดาวก็หันกลับมามองบนตัวเอง "ตะวัน..." เธอเรียก อีกฝ่ายซึ่งได้ยินก็ก้มลงมามอง ซึ่งพอเห็นแล้วเขาเองก็ตกใจมาก "มะๆๆๆ ไม่ใช่นะ คือว่า..."

VY CANIS MAJORIS นั้นช่างยิ่งใหญ่ จนไม่อาจทราบได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากดวงอาทิตย์นั้นไปชนมันเข้า และนี่ก็คงเหมือนกัน เรื่องราวที่ไม่อาจทราบได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็คงต้องเดากันไป

โอ้ว ผมลืมไปแล้วนะเนี้ย!