แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย stergreen เมื่อ 2014-2-3 20:15
เกมของเรา?
ปี 2XXX
“เราจะนำมาเสนออุปกรณ์ใหม่ที่จะทำให้ทุกท่านได้สะดวกสบายกับชีวิตประจำวัน”
ในขนาดที่เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังดูทีวีอยู่ไม่น่าเชื่อว่า จะมีการถ่ายทอดสดมาขัดรายการที่เขาชอบ ให้ตายเถอะเขาคิดในใจพร้อมทำสีหน้าหงุดหงิดเขาไม่พอใจในบริษัทนั้นเพราะสร้างปัญหาให้กับใครหลายคน ในเหตุการณ์ครั้งนั้นแต่เอาเถอะ ทุกคนก็ยังนับถือนั้นแหละนะ เขาคิดในใจ
“และสิ่งที่เราจะมาเสนอนั้นก็คือกำไลข้อมือมหัศจรรย์ นั้นเองครับ!!!” เ
ด็กหนุ่มถึงกับสำลักน้ำทันทีและตกใจกับเสียงที่ได้ยินของทีวีตรงหน้า กำไล? กำไลเนี่ยนะ?พระเจ้าเขาคิดในใจ“เรามาฟังประโยชน์ของมันกันดีกว่าครับ. . .” ยังไม่ทันสิ้นเสียงโทรทัศน์ก็ถูกปิดลง “เอาละ. . .” เด็กหนุ่มบิดขี้เกียจก่อนจะพูดขึ้นแล้วก็เดินขึ้นไปชั้นบน
หลายวันต่อมา
เสียงนาฬิกาสุดแสนจะน่ารำคาญดังลั่นไปทั่วห้องมือของใครสักคนกำลังออกมาจากผ้าห่มขนาดใหญ่ที่ดูแล้วหนาพอตัวก่อนจะปิดเสียงของนาฬิกานั้น แล้วทุกอย่างก็กลับมาเงียบอีกรอบ
. . .
**หาย!!!เด็กหนุ่มรีบลุกออกจากผ้าห่มหลังจากที่เขากำลังใช้แรงอันน้อยนิดหงายหน้าดูนาฬิกาซึ่งนี้ก็ 8 โมงเช้า เขารีบลุกออกจากเตียงก่อนจะสะดุดล้มหน้าที่ม แต่นั้นก็บ่ยันก่อนจะที่เขานั้นจะวิ่งไปอาบน้ำ ซึ่ง มันก็ทำให้เขาชื่นใจจนหายใจเป็นไอเย็นผ่านไปเพียง 5 นาทีเขาก็วิ่งออกจากห้องแล้วก็ออกมาจากตึกในสภาพที่ทุกอย่างเรียบร้อยดี
. . .
"อาจารย์!!! ผม. . . มาแล้วครับ"หลังจากที่ผ่านมาได้สักพักเขาก็เปิดประตูเข้ามาในห้องก่อนจะพูดขึ้นด้วยท่าทางเหนื่อยหอบและสภาพที่ผมยุ่งไปหมดแน่ละ จะมีไอบ้าที่ไหน วิ่งจากหอพักมาตึกเรียน ที่ห่างกันเกือบ 2 กิโลกว่าๆ
เขาไม่ได้สนใจสิ่งอื่นก่อนจะเดินไปนั่งที่ห้องตัวเองถึงหน้าเขาจะนิ่ง แต่ความรู้ของเขาตอนนี้อยากจะร้องไห้ ที่มาทันก่อนเริ่มเรียน 5นาทีซึ่งตอนนี้ก็ 8.35 พอดี
เสียงระฆังดังขึ้นก่อนที่ทุกคนในห้องจะลุกขึ้นแล้วแยกย้ายกันไป
เด็กหนุ่มนั่งนิ่งๆก่อนจะจะมีคนเดินเข้ามาหาซึ่งเขาก็มองด้วยสีหน้านิ่งๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร "ไง เอ้านี้"เด็กหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาในชุดเครื่องแบบที่ออกจะยุ่งไปนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ผิดระเบียบอะไร ก่อนจะโยนขนมปังให้ ซึ่งอีกฝ่ายก็รับได้แบบพอดีเป๊ะ
"ขอบใจ"เด็กหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ก่อนจะแกะขนมปังแล้วเริ่มทานทันทีแบบไม่รีบร้อน
"เออ จริงดิขอถามอะไรแก อย่างดิ" เขาพูดขึ้นมาก่อนจะหยิบอุปกรณ์บางอย่างออกมาซึ่งมันก็คือ... กำไล
"อะไรอีกละแกจะมานำเสนออะไรฉันอีก ห๊ะ โตโต้?" เขามองกำไลแบบงงๆก่อนจะมองเพื่อนของตัวเองซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มแทนคำตอบ น่าแปลกที่เพื่อนคนนี้ชื่อ โตโต้แต่ทุกคนกลับเรียกเขาว่า โต้ง ซะงั้น
"เอ้า เงียบสงสัยจะเงิบ"เขาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบก่อนจะเริ่มทานขนมปังต่อโดยไม่สนใจกำไลตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
"เดียวก่อนสิเฮ้ย!!!" โต้งรู้สึกขึ้นทันตาก่อนจะตบขนมปังของเพื่อนตรงหน้าปลิวตกหน้าต่างซึ่งคำข้างๆของขนมปังก็ขึ้นคำว่า ลาก่อนจ้า
"อ๊ะ เอ้าไปซะแล้ว" เขาเดินไปที่หน้าต่างก่อนจะก้มลงไปมองขนมปัง ซึ่งตกใส่หัวใครสักคน
"ช่างเรื่องนั้นดิเฮ้ย" โต้งที่รู้สึกไม่พอใจก่อนที่จะชี้ไปที่กำไลบนโต๊ะ"ไม่รู้จักหรือไง?"
"ไม่"เขาพูดขึ้นคำเดียวทำให้เพื่อนของเขาถึงกับเงิบไปเลย "แล้ว อยากจะบอกอะไรละใช่ไอกำไลที่บริษัทบ้าๆนั้น นำเสนอหรือเปล่า?"
"เฮ้อไอนั้นแหละ" โต้งถอนหายใจหนึ่งครั้ง "ของแปลกใหม่ ไม่รู้จักหรือไง"เขามองเพื่อนตัวเองแบบปลงๆ
"ทำไมละฉันไม่ได้สนใจพวกของแบบนี้หรอกนะ" เขาพูดขึ้นมาก่อนที่เพื่อนอย่างนายโต้งจะเริ่มอธิบายคุณสมบัติของมันด้วยความน่าสนใจ
"อ๋อ งี้นี้เองสรุปที่แกจะยกให้ฉัน เพราะอยากให้เล่นเกมส์ด้วยเนี่ยนะ?" เขาพูดขึ้นพร้อมกำลังมองเพื่อนที่กำลังยิ้มแย้ม
"ใช่"หมอนั้นพยักหน้ารัวๆจนหน้าหงุดหงิด
"นายก็ลองดูสิเกมส์นี้มันไม่ได้เชยแบบที่นายคิดนะ ฉันถึงได้ไง ว่ามันเป็นของแปลกใหม่"มันเริ่มเทศนาถึงความสนุกอีกครั้ง
"แล้วอยากได้ฉันที่เป็นพวกถนัดเล่นเป็นทีมงั้นเหรอ? ไปเล่นด้วยงั้นเหรอ?"เขามองเพื่อนแบบงงๆก่อนจะที่อีกฝ่ายจะพยักหน้า
"นายก็ลองคิดดูสิไม่ว่าจะตรงนั้น ตรงนี้ หรือ ตรงนู้น ทุกคนเล่นพวกนี้หมดเลยนะ"โต้งที่กำลังลันลาอยู่นั้น ชี้ไปทางนั้น นู้นนี้ ที่มีแต่กลุ่มชายหญิงหรือแม้แต่อาจารย์(?)
"งั้นเองเหรอ?ก็ได้ๆเดียวจะลองดูแล้วกัน" เขาบอกปัดอีกฝ่ายแบบเซงๆก่อนจะหยิบกำไลแล้วเดินไปนั่งบนขอบหน้าต่าง
"เฮ้ย!!ใจเย็นๆ แค่โดนบังคับแค่นี้ถึงขั้นจะโดดตึกตายเลยเหรอ?" โต้งรีบห้ามทันทีที่เห็นแบบนั้น
"ตูจะโดนตึกทำบ้าอะไรละอีกอย่าง ถ้าไม่รีบละก็ จะซวยเอานะ" พูดยังไม่ทันจบเขาก็กระโดดลงจากตึกไปแล้วก่อนที่โต้งจะวิ่งมาที่หน้าต่างพบว่าเพื่อนตัวเองไปตกบนกองใบไม้ที่ภารโรงกวาดมารวมกันไว้พอดี
"เฮ้อ...ให้ตายสิ นึกว่าจะฆ่าตัวตายแล้วซะอีก แต่เดียวนะถ้าหมอนั้นหนีก็หมายความว่า..."เขาค่อยๆหันไปช้าๆก่อนที่เสียงประตูจะเปิดขึ้นพร้อมกับผู้หญิงในชุดสูทสีดำกำลังแพร์ออร่าสุดแสนจะอมหิตจนทำให้ทุกอย่างในห้องเงียบสนิท
"จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!"
เสียงร้องดังลั่นไปทั่วห้องก่อนที่จะเงียบลง
. . .
เวลาที่ผ่านไปไวเหมือนโกหกตอนนี้ร่างกายของเด็กหนุ่มกำลังนอนอยู่บนที่นอนพร้อมมองกำไลข้อมือของตัวเองไปด้วย
"จะเริ่มตอนนี้เลยดีไหมนะ?หรือว่ายังดีละ?" เขากำลังครุ่นคิดด้วยความสงสัย
"เอาละยังไงก็ต้องลองหน่อยแล้วกันนะ"เขาพูดขึ้นก่อนจะเอานิ้วมือข้างซ้ายไปกดที่กำไลเบาๆก่อนที่ทุกอย่างรอบๆตัวเขาจะเป็นหน้าจอหลายๆอย่างปรากฏออกมาพร้อมกัน เขาค่อยๆเอามือไปแตะหน้าจอหนึ่งก่อนจะลองขยับมันดูซึ่งมันก็ขยับตามมือของเขาไปด้วย"สุดยอดเลยแฮะ"เขาพีมพำก่อนจะขยับมือดันหน้าจออื่นๆออกแล้วตรงไปที่โปรแกรม โปรแกรมหนึ่งซึ่งมันได้ถูกติดตั้งเอาไว้อยู่แล้ว
"เอาละจะเริ่มละนะ" เขาพูดขึ้นมามองโปรแกรมตรงหน้า ก่อนจะกลืนน้ำลายแล้วจิ้มมันเบาๆ
. . .
ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากทันทีที่เขารู้สึกตัว ตอนนี้ทุกอย่างมันมืดไปหมดเขามองไปรอบๆแบบมึนงงก่อนที่ตรงหน้าของเขาจะปรากฏช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่บอกว่าจงพูดชื่อของคุณมา
"เอาไงดีละอื้ม....อ๋อ ใช่ๆ" เขาพูดชื่อออกไปก่อนที่ทุกอย่างรอบๆตัวเขาจะมีแสงสว่างจ้าเขาหลับตาปี้ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง รอบๆตัวเขาตอนนี้เหมือนอยู่ในเมืองยุคกลางตลาดที่มีผู้คนเดินเรียงรายอยู่มากมาย
"เฮ้แล้วหน้าฉันละ แต่เดียวนะ? ไม่ต้องสร้างตัวละครเหรอ?" เขามองไปรอบๆแบบงงๆก่อนจะจับหน้าตัวเองแล้วเริ่มเดินในเมือง
"อ๊ะนั้นไงๆ" เขาเดินมาได้สักพักก็เดินไปหากระจกที่อยู่ ณ ร้านค้าแห่งหนึ่ง ทันทีที่เขาเห็นใบหน้าในกระจกเขาก็ต้องอึ่งค้าง
ตอนนี้ร่างกายของเขากำลังใส่ชุดสูทสีขาวกางเกงดำดวงตาสลับสีระหว่างเขียวและแดง กับดาบคาตานะอยู่ด้านหลัง 2 เล่มและหูฟังประดับหูอีก1 ea
"สุดยอด"เขาอุทานออกมาเบาๆก่อนจะที่บนสายตาของเขาจะเห็นอะไรสักอย่างเหมือนกับกล่องข้อความปรากฏเขาลองแตะมันดูเบาๆก่อนจะมีคำขึ้นมาว่า
[ยินดีต้อนรับคุณ FlyingAxe เข้าสู่ดินแดนแห่งเกมส์ของเรา]
bracelet's line games Ch.1