แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย vodooking1 เมื่อ 2014-2-11 23:28
ก่อนอ่าน สิ่งที่วครรู้ คองโกวจริงๆจะพูดสลับไปมาระหว่างภาษาอังกฤษแต่ผมขี้เกียจพิมพ์ก็เลยขอเป็นภาษาเดียวนะครับ แล้วก็ตัวละครจะทิ้งหมายเลขเอาไว้ให้สำหรับคนไม่เคยเล่นเกมนี้เลยจะได้เห็นหน้าตาตัวละครโดย เข้าไปดูที่นี่ โดยเอาหมายเลขไปเทียบแล้วกดเข้าไปดูในภาพครับ
ตอนที่1 มันคือฉากเริ่มต้นสำเร็จรูป
“นี่น่ะคือพลังทั้งหมดของมนุษย์ชาติแล้วนะ หากหยุดพวกมันเอาไว้ที่นี่ไม่ได้ล่ะก็ .....” กัปตันของเรือพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบเรือของเขาและอีกหลายลำก็ถูกลูกกระสุนที่ไม่ได้ใหญ่ไปกว่ากำปั้นมือยิงเข้าใส่ แต่อานุภาพของมันกลับรุนแรงจนเรือเกิดความเสียหายอย่างหนัก
เรือหลายลำถึงกับจมลงในการยิงเพียงครั้งเดียว เครื่องบินรบที่ถูกส่งออกมาโจมตีก่อนหน้าก็ถูกเครื่องบินรบจิ๋วหน้าตาประหลาดทำลายจนหมด กำลังรบสุดท้ายของมนุษย์ชาติถูกทำลายจนหมดสิ้น ท้องทะเลยามราตรีถูกย้อมไปด้วยสีแดงจากเปลวเพลิง
ในช่วงต้นศตวรรษที่ 21 มนุษย์ชาติได้ถูกกองเรือปริศนาเข้าโจมตี พวกมันถูกเรียกว่ากองเรือทะเลลึก(ในเกมก็ใช้ชื่อนี้นะ) เส้นทางเดินเรือทั้งหมดถูกปิดกั้น มนุษย์ชาติถูกขับออกจากเขตมหาสมุทร จากสงครามเมื่อ 7 ปีก่อน ด้านการเมืองและเศรษฐกิจต่างถดถอย สายเคเบิลใต้ทะเลถูกทำลาย การติดต่อสื่อสารโดยรวมถูกตัดขาด ชะตากรรมของหลายประเทศไม่อาจยืนยันได้
“และด้วยเหตุนั้น พวกเธอที่เคยเป็น“เรือ”ในยุคสงครามแปซิฟิกจึงถูกคืนชีพขึ้นมาอีกครั้งในร่างของหญิงสาวสาวน้อย ฯลฯ เพื่อต่อสู้กับเหล่ากองเรือทะเลลึก ที่เกิดขึ้นมาจากความเครียดแค้นและความพยาบาทนั่นเอง” ชายหนุ่มในชุดนายทหารเรือสีขาวและหมวกทรงหม้อตาลสีขาว กำลังยืนพูดอยู่หน้า TV พร้อมกับพูดบรรยายสิ่งต่างๆให้กับเหล่าสาวๆที่กำลังนั่งฟังอยู่ในห้องประชุมขนาดใหญ่ของกองทัพเรือ
“นี่มันก็แค่ก๊อปฯ ฉากเปิดตัวของเรือดำน้ำสีน้ำเงินมาดัดแปลงไม่ใช่รึไงกัน!!!” มายะ(NO.61)ตะโกนแย้งขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“อย่าคิดหยุมหยิมน่ามายะ เดี๋ยวคะแนนความนิยมไม่สูงนา” ผู้การหนุ่มพูดพลางส่ายหัวไปมา
“เรื่องนั้นใครสนใจเล่า!!” มายะตะโกนขึ้นด้วยความโมโห
“เอาล่ะ และพอจบตอนนี้เราก็ต้องร้องเพลงนี้ด้วย
I look across the raging war and feel the steady beating of my heart ..... แอ๊ก” ในขณะที่ผู้การฯหนุ่มกำลังร้องเพลงขึ้นมาเขก็ถูกฝ่าเท้าของมายะอัดเข้าเต็มหน้า
ตอนที่2 เอกสารลับสุดยอด
ในยามสายภายในฐานทัพเรือ ในห้องทำงานของผู้การหนุ่มวิวที่มองออกไปนอกหน้าต่างได้นั้นคือท่าเรือขนาดใหญ่ที่ไม่มีเรือไหนเข้าเทียบท่าเรือแม้แต่ลำเดียว โดยผู้การหนุ่มกำลังนั่งอ่านเอกสารอย่างตั้งใจ โดยในห้องทำงานนี้มีร่างของเด็กสาวตัวน้อยผู้มีเรือนผมสีเงินยาว ชื่อของเธอคือฮิบิกิ(NO.72) ซึ่งเธอกำลังถือซองเอกสารบางอย่างเอาไว้ โดยเธอได้แต่ยืนเงียบๆและมองตัวหนังสือสีแดงบนซองเอกสารที่เขียนเอาไว้ว่า Top Secret โดยเธอกำลังคิดว่า เอกสารนี้มันต้องสำคัญมากแน่ๆแต่หน้าของผู้การเองก็ดูเคร่งเครียดมากซะจนเธอไม่กล้าแทรกเข้าไป แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจที่จะพูดขึ้น เพราะมันอาจเป็นเรื่องเร่งด่วนก็ได้
“ผู้การ มีเอกสารส่งมาถึงค่ะ” ฮิบิกิพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมกับยื่นซองเอกสารให้กับผู้การหนุ่ม ผู้การหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนและแสนอบอุ่นให้กับเธอพร้อมกับรับเอาซองเอกสารไป
“ขอบคุณมากนะฮิบิกิ” น้ำเสียงและคำขอบคุณที่ฟังดูแสนอบอุ่นของผู้การนั้นทำให้ฮิบิกิยืนหน้าแดงไปชั่วขณะ แต่ตอนนั้นเองที่เธอเห็นสิ่งผิดปกติ สีหน้าอันเคร่งเครียดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวของผู้การถูกฉายขึ้นมาบนหน้าเมื่อเขามองลงไปในซองเอกสาร
“ฮิบิกิ เธอไปหาพวกอาคัตสึกิ(NO.71)เถอะ วันนี้เราเลิกงานกันแค่นี้ล่ะ” ผู้การหนุ่มพูดพร้อมกับเดินตรงดิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ฮิบิกิที่จู่ๆก็ว่างงานขึ้นมากะทันหันจึงได้แต่เดินลอยไปลอยมาในฐานทัพเรือ เพราะว่าพวกอาคัตสึกิเองก็ออกไปทำภารกิจกันหมด จึงเหลือแต่เธออยู่คนเดียว
“โอ้~!! ทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ ฮิเอะ(หรือฮิเอย์no.22) ถ้าทำแบบนั้นล่ะก็แกง:Xมันจะต้องออกมารสชาติแย่มากแน่ๆ!!!” เสียงร้องที่ฟังดูแสนจะสดใสและฟังดูคุ้นหูดังขึ้น
“เอ๋~ ท่านพี่แต่ว่าถ้าไม่ทำแบบนี้รสชาติมันจะไม่จัดจ้านพอนะคะ แถมเราต้องเพิ่มรสชาติแฝงลงไปด้วยสิคะ” อีกเสียงที่ฟังดูสดใสไม่แพ้กันดังแทรกขึ้นมา
“แต่ดิฉันคิดว่ารสชาติแฝงของท่านพี่ฮิเอะน่ะฆ่าคนได้เลยล่ะค่ะ” เสียงที่ฟังพูดจริงจังและดูมีหลักการตามมา
“ฮารุนะ(no.23)สงสัยนิดหน่อยนะคะ ฐานทัพเรือก็มีห้องครัวทำไมเราถึงต้องมาทำกลางแจ้งแบบนี้ล่ะคะ” เสียงที่ฟังดูเรียบร้อยแบบคุณหนูดังตามมา
ฮิบิกิมองไปที่ต้นเสียงด้วยความสงสัยแบบเดียวกับฮารุนะเหมือนกันว่าทำไมต้องมาทำกลางแจ้งล่ะ
“ก็คุณหัวหน้าแม่ครัวบอกว่า ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ทดลองอาวุธชนิดใหม่นะ ถ้าอยากทำนักก็ไปทำข้างนอกสิ น่ะฉันกับท่านพี่คองโกว(no.21)ก็เลยต้องออกมาทำข้างนอกกันน่ะ” ฮิเอะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน้อยใจนิดๆ
“ใช่แล้วล่ะค่ะ ทั้งๆที่พวกเรากำลังพยายามจะทำข้าวแกงกะหรี่สูตรพิเศษให้ผู้การแท้ๆ” คองโกวพูดพลางถอนหายใจ
“คือว่า ถ้าผู้การล่ะก็” ฮิบิกิที่ได้ยินทั้งสี่คนคุยกันเธอจึงแทรกขึ้นมา ซึ่งดึงความสนใจของทั้งสี่มาที่เธอกันหมด
“โอ้~ ฮิบิกิ ไม่ใช่ว่าวันนี้ต้องไปช่วยงานของผู้การอย่างนั้นเหรอคะ” คองโกวพูดขึ้น ฮิบิกิจึงเล่าทุกอย่างให้ทั้งสี่ฟัง
ฮารุนะที่ได้ยินเรื่องนี้แล้วแสดงสีหน้าที่ไม่สบายใจออกมาอย่างเด่นจัด
“ผู้การถึงกับแสดงหน้าเครียดออกมาเลยเหรอคะ หรือว่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีมากๆกันแน่นะคะ” คองโกวพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด
“แบบนี้ฉันคงต้องรีบทำข้าวแกง:Xสูตรพิเศษให้ผู้การแล้วล่ะค่ะ” ฮิเอะพูดขึ้น แต่ในตอนนั้นเองที่หม้อใส่แกง:Xถูกบางอย่างดันจนล้มลงทำให้แกง:Xหกลงพื้นจนหมด “อ๊ะ คิริชิมะ(no.24)ทำอะไรเนี่ย!!”
“เปล่าค่ะ ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” เธอตอบเสียงเรียบพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งดันขาแว่นขึ้น แต่ในใจของเธอกำลังคิดว่า นี่ก็เพื่อตัวผู้การเองโปรดเข้าใจด้วย
“ดีล่ะ!! ถ้าทำแกง:Xไม่ได้แบบนี้ งั้นเราก็ไปหาผู้การกันเถอะค่ะ!!!” คองโกวร้องขึ้นอย่างกระตือรือร้น
“แล้วเราจะไปหาผู้การกันที่ไหนล่ะคะ” ฮารุนะถาม
“ไม่รู้จะไปที่ไหนก็ไปที่ห้องพักของผู้การกันก่อนเลยแล้วกัน!!!” ฮิเอะเสนอแล้วทุกคนก็ตรงไปที่ห้องของผู้การทันที โดยฮิบิกิโดนหนีบติดไปด้วยอย่างเรี่ยงไม่ได้
ณ ห้องของผู้การ ทั้งห้าที่แอบเข้ามาในห้องผู้การผ่านทางหน้าต่างกำลังยืนมองไปรอบๆห้องเหมือนกับกำลังสำรวจหาอะไรบางอย่าง
“เหมือนจะเจอแล้วค่ะท่านพี่” แต่ในตอนนั้นเองที่เสียงของคิริชิมะดังขึ้นพร้อมกับหยิบซองเอกสารที่ว่าขึ้น ซึ่งมันเหมือนกับที่ฮิบิกิได้รับมาก โดยมันวางเอาไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือในห้องและไม่ได้มีแค่ซองด้วยอีกด้วย
“โอ้ว!! ยอมมากค่ะ คิริชิมะ” คองโกวรีบคว้ามันไปจากมือของคิริชิมะแล้วล้วงเอาของที่อยู่ด้านในออกมา มันคือกล่องDVD ดีขาวที่ด้านหนึ่งมีตัวหนังสือสีดำเขียนเอาไว้ว่า “ลับสุดยอด18+” คองโกวเปิดกล่องออกมาก็พบกับแผ่น DVDสีขาวอยู่ด้านใน
“ท่านพี่คะ เรามาลองเปิดดูกันเถอะค่ะ ไม่แน่ว่าในนี้อาจจะมีโครงการลับอะไรบางอย่างอยู่ก็เป็นได้นะคะ” ฮิเอะพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “อย่างเช่นโครงการลับ สร้างเรือยามาโตะ(no.131)” เมื่อสิ้นเสียงเหล่าคองโกวคลาสทั้งสี่ก็แสดงสีหน้าเคร่งเครียดจริงจังขึ้นมาแบบไม่เคยเกิดขึ้นบนโลกนี้มาก่อน
“เรือประจัญบานติดเกราะหนักยามาโตะ สุดยอดเรือประจัญบานที่ใหญ่ที่สุดในโลก ในหลายๆความหมายเลยค่ะ” คองโกวพูดด้วยสีหน้าซีดเผือด
“ดิฉันที่ปกติก็งานน้อยอยู่แล้วมีหวังตกงานแน่ค่ะถ้าเธอคนนั้นมาล่ะก็” คิริชิมะพูดด้วยสีหน้าจริงจังกว่าทุกกที
“ฮะ ฮารุนะเองก็อยากจะทราบค่ะว่าในนั้นจะใช่โครงการที่ว่ารึเปล่า” ฮารุนะเสริม
“คองโกวซัง ยามาโตะนี่ใครเหรอคะ คนรู้จักของคุณเหรอคะ” ฮิบิกิถามขึ้น
“ไม่เคยเจอกันเหรอค่ะ แต่แค่ได้ยินมาว่าเธอใหญ่มาก ในหลายๆความหมายเลย” คองโกวพูดขึ้น
หลังจากนั้นพวกคองโกวก็จัดแจงเปิดทีวีและใส่แผ่นลงในเครื่องเล่นทันทีและทันใดนั้นภาพที่ขึ้นมาก็ไม่ขออธิบายแล้วกัน
“อ๊า~ อี๊~ คิโมจิ!! ฯลฯ”
“หนะ นี่มันหน้าอายจริงๆนะ” ฮิบิกิพูดพลางหันไปทางอื่นพร้อมกับดึงหมวกของเธอลงมาเพื่อพยายามจะซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ
“หวา ผะ ผู้การชอบแบบนี้เองเหรอคะ!!” ฮารุนะร้องขึ้นด้วยความอายพร้อมกับเอามือปิดตาเอาไว้ถึงแม้นิ้วจะถ่างออกก็เถอะ
“หนอยแน่ กล้าดูของแบบนี้ลับหลังฮิเอะเหรอคะผู้การ!!!!” ฮิเอะร้องขึ้น
“ผู้การนี่ช่างเป้นคนที่ไร้ยางอายยิ่งนักค่ะ” คิริชิมะเสริม
“OH!! NO!!! ทั้งๆที่มีฉันอยู่แล้วทั้งคน แต่ผู้การก็ยังต้องพึ่งของแบบนี้อยู่อีกเหรอคะเนี่ย” คองโกวเสริม
หลังจากนั้นไม่นานผู้การก็กลับมาแล้วถูกสาวๆสอบสวนอย่างหนักเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดยาวหลายชั่วโมงอย่างต่อเนื่อง
ก่อนอ่าน สิ่งที่วครรู้ คองโกวจริงๆจะพูดสลับไปมาระหว่างภาษาอังกฤษแต่ผมขี้เกียจพิมพ์ก็เลยขอเป็นภาษาเดียวนะครับ แล้วก็ตัวละครจะทิ้งหมายเลขเอาไว้ให้สำหรับคนไม่เคยเล่นเกมนี้เลยจะได้เห็นหน้าตาตัวละครโดย เข้าไปดูที่นี่ โดยเอาหมายเลขไปเทียบแล้วกดเข้าไปดูในภาพครับ
ตอนที่1 มันคือฉากเริ่มต้นสำเร็จรูป
ท่ามกลางท้องทะเลอันมืดมิด ในยามราตรีที่น่าจะเงียบสงบกลับมีฝูงตอปิโดจำนวนหนึ่งกำลังพุ่งตรงเข้าหาเป้าหมาย ซึ่งในขณะเดียวกันตอปิโดเปล่านั้นก็กำลังถูกยิงสกัดเอาไว้ แต่ซึ่งความพยายามเหล่านั้นก็ไร้ผลโดยสิ้นเชิง เหล่าตอปิโดปะทะเข้ากับเรือรบรุ่นใหม่อย่างจังจนเกิดระเบิดขึ้น ซึ่งนั่นก็เป็นชะตากรรมของเรืออีกหลายลำที่โดนตอปิโดเหล่านี้ยิงใส่เช่นกัน แม้ขนาดของพวกมันจะเล็กกว่าตอปิโดทั่วไปมากแต่อานุภาพของมันนั้นไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย เหล่าเรือรบรุ่นใหม่พยายามยิงตอบโต้เข้าใส่เป้าหมายเบื้องหน้าด้วยมิสไซล์และจรวดนำวิถีหลากหลายชนิด แต่อีกฝ่ายก็สามารถป้องกันและทำลายมิสไซล์ได้ทั้งหมด โดยเป้าหมายเหล่านั้นก็คือเหล่าหญิงสาวที่ลอยตัวอยู่เหนือผิวน้ำนั่นเอง
“เป้าหมายยังคงอยู่ ยืนยันอีกครั้งเป้าหมายยังคงอยู่ การโจมตีทั้งหมดไร้ผลครับ” ทหารบนหอบังคับการคนหนึ่งพูดรายงานสิ่งที่เขาเห็น“นี่น่ะคือพลังทั้งหมดของมนุษย์ชาติแล้วนะ หากหยุดพวกมันเอาไว้ที่นี่ไม่ได้ล่ะก็ .....” กัปตันของเรือพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบเรือของเขาและอีกหลายลำก็ถูกลูกกระสุนที่ไม่ได้ใหญ่ไปกว่ากำปั้นมือยิงเข้าใส่ แต่อานุภาพของมันกลับรุนแรงจนเรือเกิดความเสียหายอย่างหนัก
เรือหลายลำถึงกับจมลงในการยิงเพียงครั้งเดียว เครื่องบินรบที่ถูกส่งออกมาโจมตีก่อนหน้าก็ถูกเครื่องบินรบจิ๋วหน้าตาประหลาดทำลายจนหมด กำลังรบสุดท้ายของมนุษย์ชาติถูกทำลายจนหมดสิ้น ท้องทะเลยามราตรีถูกย้อมไปด้วยสีแดงจากเปลวเพลิง
ในช่วงต้นศตวรรษที่ 21 มนุษย์ชาติได้ถูกกองเรือปริศนาเข้าโจมตี พวกมันถูกเรียกว่ากองเรือทะเลลึก(ในเกมก็ใช้ชื่อนี้นะ) เส้นทางเดินเรือทั้งหมดถูกปิดกั้น มนุษย์ชาติถูกขับออกจากเขตมหาสมุทร จากสงครามเมื่อ 7 ปีก่อน ด้านการเมืองและเศรษฐกิจต่างถดถอย สายเคเบิลใต้ทะเลถูกทำลาย การติดต่อสื่อสารโดยรวมถูกตัดขาด ชะตากรรมของหลายประเทศไม่อาจยืนยันได้
“และด้วยเหตุนั้น พวกเธอที่เคยเป็น“เรือ”ในยุคสงครามแปซิฟิกจึงถูกคืนชีพขึ้นมาอีกครั้งในร่างของหญิงสาวสาวน้อย ฯลฯ เพื่อต่อสู้กับเหล่ากองเรือทะเลลึก ที่เกิดขึ้นมาจากความเครียดแค้นและความพยาบาทนั่นเอง” ชายหนุ่มในชุดนายทหารเรือสีขาวและหมวกทรงหม้อตาลสีขาว กำลังยืนพูดอยู่หน้า TV พร้อมกับพูดบรรยายสิ่งต่างๆให้กับเหล่าสาวๆที่กำลังนั่งฟังอยู่ในห้องประชุมขนาดใหญ่ของกองทัพเรือ
“นี่มันก็แค่ก๊อปฯ ฉากเปิดตัวของเรือดำน้ำสีน้ำเงินมาดัดแปลงไม่ใช่รึไงกัน!!!” มายะ(NO.61)ตะโกนแย้งขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“อย่าคิดหยุมหยิมน่ามายะ เดี๋ยวคะแนนความนิยมไม่สูงนา” ผู้การหนุ่มพูดพลางส่ายหัวไปมา
“เรื่องนั้นใครสนใจเล่า!!” มายะตะโกนขึ้นด้วยความโมโห
“เอาล่ะ และพอจบตอนนี้เราก็ต้องร้องเพลงนี้ด้วย
I look across the raging war and feel the steady beating of my heart ..... แอ๊ก” ในขณะที่ผู้การฯหนุ่มกำลังร้องเพลงขึ้นมาเขก็ถูกฝ่าเท้าของมายะอัดเข้าเต็มหน้า
ตอนที่2 เอกสารลับสุดยอด
ในยามสายภายในฐานทัพเรือ ในห้องทำงานของผู้การหนุ่มวิวที่มองออกไปนอกหน้าต่างได้นั้นคือท่าเรือขนาดใหญ่ที่ไม่มีเรือไหนเข้าเทียบท่าเรือแม้แต่ลำเดียว โดยผู้การหนุ่มกำลังนั่งอ่านเอกสารอย่างตั้งใจ โดยในห้องทำงานนี้มีร่างของเด็กสาวตัวน้อยผู้มีเรือนผมสีเงินยาว ชื่อของเธอคือฮิบิกิ(NO.72) ซึ่งเธอกำลังถือซองเอกสารบางอย่างเอาไว้ โดยเธอได้แต่ยืนเงียบๆและมองตัวหนังสือสีแดงบนซองเอกสารที่เขียนเอาไว้ว่า Top Secret โดยเธอกำลังคิดว่า เอกสารนี้มันต้องสำคัญมากแน่ๆแต่หน้าของผู้การเองก็ดูเคร่งเครียดมากซะจนเธอไม่กล้าแทรกเข้าไป แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจที่จะพูดขึ้น เพราะมันอาจเป็นเรื่องเร่งด่วนก็ได้
“ผู้การ มีเอกสารส่งมาถึงค่ะ” ฮิบิกิพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมกับยื่นซองเอกสารให้กับผู้การหนุ่ม ผู้การหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนและแสนอบอุ่นให้กับเธอพร้อมกับรับเอาซองเอกสารไป
“ขอบคุณมากนะฮิบิกิ” น้ำเสียงและคำขอบคุณที่ฟังดูแสนอบอุ่นของผู้การนั้นทำให้ฮิบิกิยืนหน้าแดงไปชั่วขณะ แต่ตอนนั้นเองที่เธอเห็นสิ่งผิดปกติ สีหน้าอันเคร่งเครียดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวของผู้การถูกฉายขึ้นมาบนหน้าเมื่อเขามองลงไปในซองเอกสาร
“ฮิบิกิ เธอไปหาพวกอาคัตสึกิ(NO.71)เถอะ วันนี้เราเลิกงานกันแค่นี้ล่ะ” ผู้การหนุ่มพูดพร้อมกับเดินตรงดิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ฮิบิกิที่จู่ๆก็ว่างงานขึ้นมากะทันหันจึงได้แต่เดินลอยไปลอยมาในฐานทัพเรือ เพราะว่าพวกอาคัตสึกิเองก็ออกไปทำภารกิจกันหมด จึงเหลือแต่เธออยู่คนเดียว
“โอ้~!! ทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ ฮิเอะ(หรือฮิเอย์no.22) ถ้าทำแบบนั้นล่ะก็แกง:Xมันจะต้องออกมารสชาติแย่มากแน่ๆ!!!” เสียงร้องที่ฟังดูแสนจะสดใสและฟังดูคุ้นหูดังขึ้น
“เอ๋~ ท่านพี่แต่ว่าถ้าไม่ทำแบบนี้รสชาติมันจะไม่จัดจ้านพอนะคะ แถมเราต้องเพิ่มรสชาติแฝงลงไปด้วยสิคะ” อีกเสียงที่ฟังดูสดใสไม่แพ้กันดังแทรกขึ้นมา
“แต่ดิฉันคิดว่ารสชาติแฝงของท่านพี่ฮิเอะน่ะฆ่าคนได้เลยล่ะค่ะ” เสียงที่ฟังพูดจริงจังและดูมีหลักการตามมา
“ฮารุนะ(no.23)สงสัยนิดหน่อยนะคะ ฐานทัพเรือก็มีห้องครัวทำไมเราถึงต้องมาทำกลางแจ้งแบบนี้ล่ะคะ” เสียงที่ฟังดูเรียบร้อยแบบคุณหนูดังตามมา
ฮิบิกิมองไปที่ต้นเสียงด้วยความสงสัยแบบเดียวกับฮารุนะเหมือนกันว่าทำไมต้องมาทำกลางแจ้งล่ะ
“ก็คุณหัวหน้าแม่ครัวบอกว่า ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ทดลองอาวุธชนิดใหม่นะ ถ้าอยากทำนักก็ไปทำข้างนอกสิ น่ะฉันกับท่านพี่คองโกว(no.21)ก็เลยต้องออกมาทำข้างนอกกันน่ะ” ฮิเอะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน้อยใจนิดๆ
“ใช่แล้วล่ะค่ะ ทั้งๆที่พวกเรากำลังพยายามจะทำข้าวแกงกะหรี่สูตรพิเศษให้ผู้การแท้ๆ” คองโกวพูดพลางถอนหายใจ
“คือว่า ถ้าผู้การล่ะก็” ฮิบิกิที่ได้ยินทั้งสี่คนคุยกันเธอจึงแทรกขึ้นมา ซึ่งดึงความสนใจของทั้งสี่มาที่เธอกันหมด
“โอ้~ ฮิบิกิ ไม่ใช่ว่าวันนี้ต้องไปช่วยงานของผู้การอย่างนั้นเหรอคะ” คองโกวพูดขึ้น ฮิบิกิจึงเล่าทุกอย่างให้ทั้งสี่ฟัง
ฮารุนะที่ได้ยินเรื่องนี้แล้วแสดงสีหน้าที่ไม่สบายใจออกมาอย่างเด่นจัด
“ผู้การถึงกับแสดงหน้าเครียดออกมาเลยเหรอคะ หรือว่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีมากๆกันแน่นะคะ” คองโกวพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด
“แบบนี้ฉันคงต้องรีบทำข้าวแกง:Xสูตรพิเศษให้ผู้การแล้วล่ะค่ะ” ฮิเอะพูดขึ้น แต่ในตอนนั้นเองที่หม้อใส่แกง:Xถูกบางอย่างดันจนล้มลงทำให้แกง:Xหกลงพื้นจนหมด “อ๊ะ คิริชิมะ(no.24)ทำอะไรเนี่ย!!”
“เปล่าค่ะ ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” เธอตอบเสียงเรียบพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งดันขาแว่นขึ้น แต่ในใจของเธอกำลังคิดว่า นี่ก็เพื่อตัวผู้การเองโปรดเข้าใจด้วย
“ดีล่ะ!! ถ้าทำแกง:Xไม่ได้แบบนี้ งั้นเราก็ไปหาผู้การกันเถอะค่ะ!!!” คองโกวร้องขึ้นอย่างกระตือรือร้น
“แล้วเราจะไปหาผู้การกันที่ไหนล่ะคะ” ฮารุนะถาม
“ไม่รู้จะไปที่ไหนก็ไปที่ห้องพักของผู้การกันก่อนเลยแล้วกัน!!!” ฮิเอะเสนอแล้วทุกคนก็ตรงไปที่ห้องของผู้การทันที โดยฮิบิกิโดนหนีบติดไปด้วยอย่างเรี่ยงไม่ได้
ณ ห้องของผู้การ ทั้งห้าที่แอบเข้ามาในห้องผู้การผ่านทางหน้าต่างกำลังยืนมองไปรอบๆห้องเหมือนกับกำลังสำรวจหาอะไรบางอย่าง
“เหมือนจะเจอแล้วค่ะท่านพี่” แต่ในตอนนั้นเองที่เสียงของคิริชิมะดังขึ้นพร้อมกับหยิบซองเอกสารที่ว่าขึ้น ซึ่งมันเหมือนกับที่ฮิบิกิได้รับมาก โดยมันวางเอาไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือในห้องและไม่ได้มีแค่ซองด้วยอีกด้วย
“โอ้ว!! ยอมมากค่ะ คิริชิมะ” คองโกวรีบคว้ามันไปจากมือของคิริชิมะแล้วล้วงเอาของที่อยู่ด้านในออกมา มันคือกล่องDVD ดีขาวที่ด้านหนึ่งมีตัวหนังสือสีดำเขียนเอาไว้ว่า “ลับสุดยอด18+” คองโกวเปิดกล่องออกมาก็พบกับแผ่น DVDสีขาวอยู่ด้านใน
“ท่านพี่คะ เรามาลองเปิดดูกันเถอะค่ะ ไม่แน่ว่าในนี้อาจจะมีโครงการลับอะไรบางอย่างอยู่ก็เป็นได้นะคะ” ฮิเอะพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “อย่างเช่นโครงการลับ สร้างเรือยามาโตะ(no.131)” เมื่อสิ้นเสียงเหล่าคองโกวคลาสทั้งสี่ก็แสดงสีหน้าเคร่งเครียดจริงจังขึ้นมาแบบไม่เคยเกิดขึ้นบนโลกนี้มาก่อน
“เรือประจัญบานติดเกราะหนักยามาโตะ สุดยอดเรือประจัญบานที่ใหญ่ที่สุดในโลก ในหลายๆความหมายเลยค่ะ” คองโกวพูดด้วยสีหน้าซีดเผือด
“ดิฉันที่ปกติก็งานน้อยอยู่แล้วมีหวังตกงานแน่ค่ะถ้าเธอคนนั้นมาล่ะก็” คิริชิมะพูดด้วยสีหน้าจริงจังกว่าทุกกที
“ฮะ ฮารุนะเองก็อยากจะทราบค่ะว่าในนั้นจะใช่โครงการที่ว่ารึเปล่า” ฮารุนะเสริม
“คองโกวซัง ยามาโตะนี่ใครเหรอคะ คนรู้จักของคุณเหรอคะ” ฮิบิกิถามขึ้น
“ไม่เคยเจอกันเหรอค่ะ แต่แค่ได้ยินมาว่าเธอใหญ่มาก ในหลายๆความหมายเลย” คองโกวพูดขึ้น
หลังจากนั้นพวกคองโกวก็จัดแจงเปิดทีวีและใส่แผ่นลงในเครื่องเล่นทันทีและทันใดนั้นภาพที่ขึ้นมาก็ไม่ขออธิบายแล้วกัน
“อ๊า~ อี๊~ คิโมจิ!! ฯลฯ”
“หนะ นี่มันหน้าอายจริงๆนะ” ฮิบิกิพูดพลางหันไปทางอื่นพร้อมกับดึงหมวกของเธอลงมาเพื่อพยายามจะซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ
“หวา ผะ ผู้การชอบแบบนี้เองเหรอคะ!!” ฮารุนะร้องขึ้นด้วยความอายพร้อมกับเอามือปิดตาเอาไว้ถึงแม้นิ้วจะถ่างออกก็เถอะ
“หนอยแน่ กล้าดูของแบบนี้ลับหลังฮิเอะเหรอคะผู้การ!!!!” ฮิเอะร้องขึ้น
“ผู้การนี่ช่างเป้นคนที่ไร้ยางอายยิ่งนักค่ะ” คิริชิมะเสริม
“OH!! NO!!! ทั้งๆที่มีฉันอยู่แล้วทั้งคน แต่ผู้การก็ยังต้องพึ่งของแบบนี้อยู่อีกเหรอคะเนี่ย” คองโกวเสริม
หลังจากนั้นไม่นานผู้การก็กลับมาแล้วถูกสาวๆสอบสวนอย่างหนักเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดยาวหลายชั่วโมงอย่างต่อเนื่อง
[Fic]Kantai Collection ตอนที่1
