แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย drangonthun เมื่อ 2014-2-17 02:36
[นี้เป็นการแต่งนิยายแนว กันดั้ม เป็นครั้งแรก ถ้าแต่งไม่สนุกหรือไม่ดีก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับผม งั้นไปชมกันเลยครับ]
ในยุค GE.66 (Geno Exia) เป็นช่วงยุคที่ต่อมาจากยุค AD (Anno Domini) หลายร้อยปี เป็นยุคที่โลกเต็มไปด้วยคำว่าสงคราม ระหว่างประเทศจนโลกไม่เหลือคำว่าสงบสุขอีกต่อไป ทำให้โลกในตอนนี้ไม่มีพื้นที่สำหรับให้มนุษย์อาศัยอยู่อีกแล้วนอกจากสงครามที่เกิดขึ้นทุกวันทุกเวลาจนทำให้ผู้คนที่ไม่เกี่ยวข้องล้มตายกันไปมากมาย คนปกติธรรมดาจึงต้องถูกส่งขึ้นไปอยู่บนอวกาศเพื่อความปลอดภัยและอาศัยอยู่ตามโคโลนี่หรือตามดาวเคราะห์ต่างๆไปอย่างสงบ หลังจากสงครามได้เกิดขึ้นไปเรื่อยๆ ก็ได้เกิดการพิจารณาขึ้นมาว่า เหตุทุกอย่างและต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด มาจาก สิ่งๆนึงที่เรียกว่า "กันดั้ม" แต่ละประเทศใหญ่ๆเลยจับมือกันแล้วก็ตั้งกลุ่มประเทศใหม่ขึ้นมาประเทศนึง นั้นคือ "Zenif" ประเทศที่มีขึ้นมาเพื่อทำสงครามและทำลายกันดั้มทุกรุ่นให้หมดสิ้นจากระบบ GE จึงทำให้ ผู้คนต่างๆที่อยู่ในโคโลนี่ไหนก็ตาม ถ้ามีกันดั้มหรือว่าอะไรที่เกี่ยวข้องก็จะถูกทำลายจนสิ้นซากโดยไม่สนเหตุผลอะไรทั้งสิ้น รวมไปถึงยังทำให้สงครามเกิดขึ้นมากและหนักกว่าเดิม เลยทำให้โลกนั้นไม่มีคำว่าสงบอีกต่อไป......
เรื่องราวต่อไปนี้ คือเรื่องราวการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของประวัติศาสตร์ GE และจุดเริ่มต้นของการกลับมาของสิ่งที่เรียกว่า....... "กันดั้ม"
เรื่องราวต่อไปนี้ คือเรื่องราวการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของประวัติศาสตร์ GE และจุดเริ่มต้นของการกลับมาของสิ่งที่เรียกว่า....... "กันดั้ม"
GE.86 20 ปีหลังจากเกิดเหตุการณ์ทุกอย่างขึ้น......
ณ. โคโลนี่ เลนไทน์ เวลา : 14.24 น.
"ตื่นได้แล้ว!" เสียงของผู้หญิงดังขึ้นมาในเวลาอันสั้น ก่อนที่เธอคนนั้นจะชกใส่ท้องของผู้ชายคนนึงที่นอนอยู่บนเตียงชั้นล่าง
"อั้ก!!" ผู้ชายคนนั้นถึงกับร้องออกมาโดยเสียงเจ็บและจุกอย่างหนักก่อนจะกลิ้งตกจากเตียงนอนไปนอนกลิ้งกับพื้นแทน
"เรียกดีๆไม่ชอบ ก็ต้องโดนแบบนี้แหละนะ เตรียมตัวได้แล้ว วันนี้วันจบการศึกษาของพวกเรานะ" ผู้หญิงพูดขึ้นมาพร้อมกับโยนเสื้อโค๊ทสีดำให้กับผู้ชายก่อนจะวิ่งออกจากห้องของผู้ชายไป
"ให้ตายสิ ปลุกดีๆไม่เคยเป็นหรือไงนะ ยัยนี้...." จับท้องตัวเองที่โดนต่อยก่อนจะหยิบเสื้อโค๊ทสีดำมาใส่แล้วหยิบอุปกรณ์ให้พร้อมแล้ววิ่งออกจากห้องตามผู้หญิงคนนั้นไป
หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นวิ่งออกมาจากห้อง หน้าห้องของเขาก็เป็นทางยาวก่อนที่ข้างหน้าจะมีรูบนพื้นขนาดใหญ่ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะกระโดดลงไปแล้วเข้าสู่ตัวทางเข้าสู่โรงเรียนสำหรับฝึกฝน Pilot ซึ่งหลังจากที่ผู้ชายคนนั้นลงมาก็ร่วงลงไปไม่ถึงพื้นก็สามารถลอยอยู่บนอากาศได้เนื่องจากในโซนนี้เป็นโซนไร้ซึ่งแรงโน้มถ่วงเลยต้องใช้อุปกรณ์เท่านั้นจึงจะสามารถไปต่อได้ ใกล้ๆกับตัวท่อที่เป็นทางไปที่ต่างๆมีเหมือนที่จับอยู่ ผู้ชายคนนั้นได้จับที่จับนั้นไว้ก่อนที่ทีจับจะเลื่อนไปตามทางข้างหน้าและพาผู้ชายคนนั้นไปด้วย ตลอดท่อทางก็เป็นท่อกระจกทำให้เห็นอีกฝั่งของกระจก อีกฝั่งของกระจกนั้นก็คือ เมืองอันสวยงามและมีขนาดที่กว้างและใหญ่มาก ในเมืองมีผู้คนเดินกันทั่วไปหมด รู้สึกว่าในตัวเมืองนั้นจะเป็นพื้นที่ๆทีแรงโน้มถ่วงอยู่ทำให้สามารถเดินบนพื้นได้ เวลาผ่านไปสักพักก่อนที่ ผู้ชายจะผ่านเข้ามาในโซนที่มีแรงโน้มถ่วงพร้อมกับผู้หญิงที่ชกเขาตอนนอนอยู่ ยืนนั่งรออยู่ที่มอไซค์สีแดงดำ
"กว่าจะมาถึงนะ มัวแต่มองเมืองอีกแล้วสิท่า เจ้าบ้า เฮม" ผู้หญิงได้ทักกับผู้ชายที่พึ่งมาถึง
"น่าจะชินได้แล้วนะ ก็รู้ว่าฉันชอบเมืองนี้มากแค่ไหนนะ แอน" เฮมพูดขึ้นพร้อมกับเกาหัวก่อนจะหยิบกุญแจมอไซค์ออกมาแล้วขึ้นไปนั่งบนมอไซค์ให้แอนซ้อนหลัง
"รีบไปเถอะ เจ้าบ้า อีก 15 นาทีก็เริ่มพิธีแล้วนะ อีกตั้งหลายไมล์สิบไมล์เลยนะกว่าจะถึงโรงเรียนนะ" โวยวายใส่เฮมเหมือนเด็ก
"ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว" พูดขึ้นแล้วใส่หมวกกันน็อคให้แอนก่อนจะหยิบอีกอันมาใส่เองแล้วขับออกตัวอย่างแบบเร็วมากจนแอนเกือบร่วงลงจากมอไซค์แล้วไปตามทาง
"กรี้ด!!!" ส่งเสียงร้องออกมาเพราะกลัวที่เฮมขับเร็วจนต้องกอดเฮมไว้ไม่งั้นร่วงแน่นอน
10 นาทีผ่านไปก็มาถึงที่จอดรถของโรงเรียน~~
"ถึงแล้วละ ปล่อยได้แล้วมั้ง" บอกแอนก่อนจะถอดหมวกกันน็อคออกแล้วเก็บในมอไซค์
"จำไว้เลยนะ~~ ฉันจะไม่นั่งมอไซค์กับนายอีก~~" เหมือนจะมึนๆกับความเร็วก่อนจะถอดหมวกออกมาแล้วล้มลงไปนั่งกับพื้นเพราะความมึน
"เอาไปกันได้แล้ว" เฮมพูดขึ้นพร้อมกับดึงแอนขึ้นมายืนแล้วพาวิ่งเข้าโรงเรียนไป ซึ่งจุดหมายก็คือ โรงยิมที่กำลังจะเริ่มพิธีจบการศึกษาและปิดโรงเรียนในปีนี้
"เฮ้! พวกเธอมาไม่ทันเช็คชื่อนะรู้ไหม!" อาจารย์ที่เฝ้าหน้าประตูโรงยิมอยู่ด้านนอกตะโกนขึ้นมาเมื้อเห็นทั้ง 2 คนวิ่งมาทางนี้
"ขอโทษครับ / ค่ะ อาจารย์!" ทั้ง 2 คนพูดขึ้นพร้อมกันก่อนจะวิ่งเข้าไปในโรงยิมแล้วร่วมพิธี
หลังจากนั้นทั้ง 2 คนก็ได้เข้าร่วมพิธีจบการศึกษาเป็นเวลายาวประมาณ 1 ชั่วโมงพร้อมกับคนอื่นๆ หลังจากนั้นก็ถึงเวลาเชิญนักเรียนทุกคนขึ้นไปรับใบจบการศึกษาและถ่ายรูปที่ระลึกกันเป็นหมู่คณะที่ส่วนต่างๆของโรงเรียน ในช่วงเวลานั้นเองที่ทุกอย่างเกิดขึ้น จนเปลียนชะตาชีวิตของ เฮม ไปทั้งหมด
"เอาละนะ พวกเรา!" เฮมตะโกนขึ้นพร้อมกับเสียงเฮจากนักเรียนกลุ่มนึงประมาณ 7-8 คนรวมไปถึงแอนที่กำลังยืนเรียงกันถ่ายรูปอยู่
"มาเร็วสิ เฮม! เดียวก็ไม่ได้ถ่ายหรอกนะ" เสียงของแอนดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มของทุกคนในกลุ่มที่ส่งให้เฮม
"โอเค" วิ่งเข้าไปแทรกกลางกลุ่มก่อนจะกอดคอกันแล้วยิ้มรอถ่ายรูป
"ในที่สุดก็จบการศึกษากันแล้ว ทุกคน ขอให้โชคดีนะ! รูปนี้จะเป็นรูปที่จดจำพวกเราไว้ด้วยกันไปตลอดกาล" เสียงของผู้ชายในกลุ่มคนนึงดังขึ้นพร้อมกับนํ้าตา เพราะหลังจากนี้ไปคงต้องแยกกันไปอาจจะไม่ได้เจอกันอีก เพราะบางคนถึงกับต้องย้ายไปทำงานที่โคโลนี่ อื่นกันเลยทีเดียว
"งั้นก็ถ่ายเลยนะ นับพร้อมกันนะทุกคน"
"1 2 3!" เสียงดังของทุกคนพูดพร้อมกันพร้อมกับเสียงชัดเต้อของกล้องดังขึ้นแล้วเสียงระเบิดจากในเมืองก็เกิดขึ้นพรัอมกัน
"อะไรกันนะ!!!" ทุกคนในกลุ่มตกใจกันมากก่อนจะหันไปมองที่เมืองพบว่า มีการระเบิดเกิดขึ้นอีกหลายรอบ เหมือนจะไม่ใช่อุบัติเหตุเหมือนเป็นการวางระเบิดมากกว่า
"มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี้ย...." แอนพูดขึ้นด้วยความกลัวก่อนจะตัวสั่น
"ผู้ก่อการร้ายบุกงั้นหรอ" เสียงของผู้ชายอีกคนนึงที่เป็นหนุ่มแว่นพูดขึ้นพร้อมกับมองเหตุำการณ์ไป
"ไม่รู้เหมือนกัน" เ้ฮมพูดขึ้นพร้อมกับมองไปทางเมืองง
ในระหว่างนั้นก็มีเสียงดังขึ้น "ตู้ม!!!" เสียงของเพดานโคโลนี่ที่พังทลายลงพร้อมกับโมบิลสูทจำนวน 7-8 เครื่องร่วงลงมาเหยียบตัวเมือง แล้วเริ่มกา่รทำลายทุกอย่างในเมืองไม่เว้นแม้แต่สิ่งมีชีวิต
"นั้นมัน โมบิลสูทนิ!! ทำไมถึงทำลายเมืองของพวกเราละ" เสียงของแอนที่ตกใจจนถึงขีดสุดดังขึ้นพรัอมกับความกลัวจนทำอะไรไม่ถูก
"นั้นมัน ZGMF-1017 GINN นิ! ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ละ แล้วยังเยอะขนาดนี้อีกด้วย" หนุ่มแว่นพูดขึ้นเพราะตัวเองเป็นเหมือนกับผู้ที่รู้เรื่องโมบิลสูทมากที่สุดในกลุ่ม
ZGMF-1017 GINN
"ช่่างก่อนเถอะ ตอนนี้พวกเราต้องรีบหนีก่อนเข้าใจไหม!!!" เฮมตะโกนขึ้น แต่ก็ไม่ทันการซะแล้ว เพราะมี โมบิลสูทตัวนึงในเมืองเห็นพวก เฮม ก่อน เฮม จะพูดเสร็จแล้วเล็งปืนมาที่พวก เฮม
"ระวัง!!!" แอนตะโกนขึ้นดังด้วยความกลัว
"บ้าเอ้ย!!!" ตะโกนขึ้นก่อนจะวิ่งไปจับแอนแล้วกลิ้งหลบออกมา
โมบิลสูทได้ยิงใส่กลุ่มของเฮมแต่เนื่องจากเฮมกับแอนที่กลิ้งหลบได้ทันได้แค่โดนลูกหลงของแรงลูกกระสุนทำให้กระเด็นไปติดต้นไม้แุถวนั้นเท่านั้น
"แอน ไม่เป็นอะไรนะ" เฮมพูดขึ้นก่อนจะมองแอนที่พากลิ้งหลบออกมา
"มะ......ไม่จริง!!!!" แอนที่มองไปที่ภาพข้างหน้าถึงกับกลัวก่อนจะก้มลงแล้วร้องไห้ออกมาเสียงดัง
เฮม ที่เห็นอย่างนั้นจึงมองไปทางที่แอนมอง ก่อนเฮมจะเห็นสิ่งที่ตัวเองต้องช็อคไป นั้นคือ เพื่อนอีก 4 คนของเขาที่รวมไปถึงหนุ่มแว่นต่างโดนลูกกระสุนเมื้อกี้เข้าไปเต็มๆทำให้ ระแวกนั้นเป็นหลุมบ่อขนาดใหญ่พร้อมกับรอยเลือดและเศษแขนของ 1 ใน 4 คนนั้นที่หลุดออกมาจากแรงยิง
"ไม่จริงนะ....... เคน.." พูดขึ้นก่อนจะก้มหน้าลงไปเหมือนคนหมดหวังสุดๆ
"ไม่ๆๆๆๆๆ มันไม่ใช่เรื่องจริง มันเป็นแค่ฝันไม่ใช่เรื่องจริง!!!" แอนตะโกนขึ้นดังพร้อมกับนํ้าตาที่ไหลอาบใบแก้มของเธอ
"ไม่ได้ อย่าพึ่งหมดวัง ไม่ว่ายังไงเราต้องปกป้องแอนให้ได้ก่อน" เฮมเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นรูปภาพกำลังลอยอยู่ เฮม ได้คว้าเอาไว้ นั้นคือ รูปของกลุ่มเพื่อนของเขาพร้อมกับแอนที่พึ่งถ่ายกันเมื้อกี้ เฮมได้กำมันไว้ก่อนจะเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อและพาแอนวิ่งออกจากโรงเรียน
"ไม่ว่ายังไง เราต้องหาที่ปลอดภัยก่อน ดีที่สุด เราต้องรีบออกจากโคโลนี นี้ไปเลยดีที่สุด" พูดขึ้นมาพร้อมกับอุ้มแอนแล้ววิ่งไปที่โรงเก็บโมบิลสูทของโรงเรียน
"ถึงยังไงการจะออกไปได้ เราต้องมีโมบิลสูทอยู่ดี" พาแอนเข้ามาในห้องเปลียนชุดก่อนจะบอกให้แอนตั้งสติแล้วเปลียนชุดเป็นชุดอวกาศเพราะจะทำการหนีออกจากโคโลนี่ แห่งนี้
ในช่วงเวลานั้น อาจารย์ของโรงเรียนก็ได้ขับ โมบิลสูท MS-06JC Zaku II เพื่อทำการต่อสู้กับโมบิลสูทของอีกฝั่งนึง เป็นการปกป้องเมืองไปด้วย ซึ่งจำนวนของฝั่งอาจารย์มี 4 เครื่องซึ่งน้อยกว่าถึง 3 เครื่องเลยทีเดียว เลยได้แค่ยื้อเวลาให้ทุกคนในเมืองหนีได้เท่านั้น
MS-06JC Zaku II
"แอน เปลียนชุดเสร็จหรือยัง" ตะโกนถามแอน
"เสร็จแล้ว..." ออกมาจากห้องเปลียนชุดหญิง เหมือนจะหายช็อคแล้วแต่ยังกลัวอยู่หน่อยๆ
"พวกเรารีบไปกันเถอะ" จับมือแอนแล้วหาโมบิลสูทในโรงเก็บที่สามารถใช้งานได้
หาไปสักพักก็เจอกับโมบิลสูทตัวนึงแต่ในระดับการใช้งานแล้ว แน่นอน สู้พวกนั้นไม่ได้แน่นอน จะหนีทันหรือป่าวยังไม่รู้เลย นั้นก็คือ RGM-79 GM
RGM-79 GM
"ทำไมต้องเหลือแต่ ตัวแบบนี้ด้วยฟะ ช่างเหอะ ดีกว่าไม่มีขับ" พูดขึ้นก่อนจะลอยขึ้นไปแล้วพาแอนเข้าไปในค็อกพิทก่อนจะขึ้นไปนั่งที่คนขับให้แอนนั่งอยู่ใกล้ๆที่คนขับ
เสียงโครมดังขึ้นสนั่นโรงเก็บก่อนที่ โมบิลสูทที่ เฮม ขับจะทะลุโรงเก็บขึ้นมา เฮม ที่มองผ่านกล้องของ โมบิลสูทก็ได้เห็นการต่อสู้กันระหว่างอาจารย์และโมบิลสูทฝ่ายตรงข้าม
"เราถือโอกาศนี้ หนีไปทางขนส่งของเข้า-ออก ของโคโลนี่ละกัน" เฮม ขับบินขึ้นไปช่องทางข้างบน เพราะเป็นจุดสำหรับส่งของออกจากโคโลนี่ไปทางอื่น เหมือนว่าทางนั้นจะเป็นทางที่ปลอดภัยที่สุด พอเฮมขับขึ้นมาก็พบกันทางที่มืดสนิทเพราะเหมือนกับว่า เครื่องปั่นไฟของทางส่งของจะปิดอยู่ เลยต้องใช้ไฟจากโมบิลสูทมองเส้นทางข้างหน้าแล้วเดินไปตามทางเพื่อไปที่ทางออกเพียงทางเดียวของที่นี้
"...." แอนมีอาการเหมือนกลัวสุดๆ ภาพของเพื่อนที่ตายไปต่อหน้ายังคงจดจำอยู่ในหัวของแอนและวนเวียนไปเรื่อยๆ เลยทำให้แอนกลัวตลอดเวลา
"ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะปกป้องเธอเอง แอน" พูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มให้แอน รอยยิ้มนั้นได้ทำให้แอนที่กลัวอยู่หายกลัวแล้วเชื่อมั่นในตัวของ เฮม
ในที่สุด เฮม ก็มาถึงประตูทางขนส่งของที่จะสามารถออกไปจากโคโลนี่ นี้ได้ แต่เนื่องจากไม่มีไฟฟ้า ประตูเลยปิดอยู่ ถ้าไม่พังก็ต้องใช้แรงเปิดเอง
"คงต้องเปิดเองสินะ" เฮมพูดขึ้นก่อนจะใช้ โมบิลสูทที่ขับอยู่ เปิดประตูขนส่ง แต่ต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าจะสามารถเปิดให้ประตูมีช่องทางพอที่จะให้โมบิลสูทผ่านไปได้
"เปิดได้แล้ว พวกเราไปกันได้แล้วละ" เฮม กับ แอน ดีใจที่เห็นประตูเปิด เพราะคิดว่าพวกเขานั้นจะรอดแล้ว แต่สุดท้ายมันก็ไม่เป็นไปอย่างที่ทั้ง 2 คนคิด
เปรี้ยง!!! เสียงปืนดังสนั่นขึ้นพร้อมกับ เลเซอร์ที่พุ่งผ่านทะลุแขนของโมบิลสูทของ เฮม จากด้านหลังทำให้แขนระเบิดจนทำให้ โมบิลสูทของ เฮม ได้รับความเสียหายและแรงกระแทกไปถึงค็อกพิท
"อ้าก!! / กรี้ด!!" เสียงร้องของทั้ง 2 ดังขึ้นก่อน โมบิลสูทของ เฮม จะเซไปชนกับกำแพงเขา
ด้านหลังของ เฮม นั้นคือ โมบิลสูท ของฝ่ายตรงข้ามที่กำลังเล็ง Beam Sniper มาที่เขาอยู่ แล้วกำลังเดินมาเรื่อยๆพร้อมกับยังเล็ง โมบิลสูท ของ เฮม อยู่
"ไม่นะ ไม่ๆๆๆๆๆ" แอนที่เห็นโมบิลสูทของฝ่ายตรงข้ามถึงกับกลัวจนทำอะไรไม่ถูก เพราะคิดว่าตัวเองต้องตายแน่นอน
"ไม่มีทาง! ไม่ว่ายังไงต้องปกป้อง แอน ไว้ให้ได้!" เฮมตะโกนขึ้นมาพร้อมกับความกล้าโดยการขับโมบิลสูทแล้วหยิบ Beam Rifle ออกมายิงสวนใส่ โมบิลสูทฝั่งตรงข้าม แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นระยะในการยิงมันห่างกันเกินไปเลยทำให้ยิงไม่โดนอีกฝ่ายสักนิด แอนที่เห็นความกล้าของ เฮม ถึงกับหายกลัวไปแล้วมองเฮม พร้อมกับก้มหน้าคิดอะไรบางอย่าง
ฝ่ายศัตรูได้ยิงสวนกลับไปใส่ เฮม นัดนี้ทำให้โดนเข้าที่หัวของ โมบิลสูท เฮม เต็มๆทำให้หัวหายไปเลยไม่สามารถมองเห็นได้จากข้างในค็อกพิท เฮม ที่ไม่รู้จะทำยังไง เลยตั้งใจเล็งไว้ที่เดิมแล้วยิงไปแบบสุ่มๆในระยะทางเดิมเพื่ออาจจะโดน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นไปตามที่หวังไว้ เสียงปืนดังขึ้น เปรี้ยง!!! ก่อนจะส่วนเอวจะถูกยิงทะลุแล้วโดนตัวเชื่อมต่อพลังงานทำให้โมบิลสูทเสียหายอย่างหนัก ฝ่ายศัตรูที่เห็น โมบิลสูท ของ เฮม กำลังจะระเบิด เลยบินกลับไปช่วยพวกที่เหลือสู้กับพวกอาจารย์ต่อ
"ไม่ได้การละ เราต้องรีบออกจาก ค็อกพิทนี้ด่วน ไม่งั้นพวกเราโดนระเบิดตายแน่" บอกแอนก่อนที่จะหันไปมองแอน
แอนหันกลับไปหาเฮมพร้อมกับรอยยิ้ม หน้าตาซีดๆและเลือดที่ไหลออกจากปากเพราะ มีเศษชิ้นส่วนที่ถูกทำลายเมื้อกี้แทงเข้าไปที่ข้างเอวของ แอน และขาที่ติดอยู่เพราะเลเซอร์ที่อีกฝ่ายยิงมาเมื้อกี้ทำให้ตัวค็อกพิทบิดจนล็อคขาของแอนไว้ให้ขยับไปไหนไม่ได้
"แอน! เธอไม่เป็นไรนะ เดียวฉันจะพาเธอออกไปให้ได้" ด้วยความตกใจ เลยทำทุกวิธีเพื่อจะช่วยแอน แต่อีกไม่นานหุ่นก็จะระเบิดแล้ว
"ฉันคงไปกับนายต่อไม่ได้แล้วละ" แอนพูดขึ้นมาพร้อมกับส่ายหน้าพร้อมกับรอยยิ้มแล้วนํ้าตา เฮม ที่ตะโกนขึ้นมาตลอดเวลาว่า "ไม่ๆๆๆๆ เธออย่าตายนะ อย่าตาย" ในที่สุดแอนใช้แรงของตัวเองที่มีอยู่พยายามยื่นตัวเองไปใกล้ๆหน้า เฮม
"มีชีวิตรอดต่อไปนะ....." เสียงของแอนที่พูดขึ้นด้วยเสียงเบาๆเหมือนคนที่จะทนไม่ไหวแล้วกับบาดแผล ก่อนที่แอนจะกดเปิดค็อกพิทแล้วใช้แรงเฮือกสุดท้ายของตัวเอง ผลัก เฮม ออกไปจากค็อกพิท เฮม ที่ถูกอากาศจากข้างนอกดูดออกไปรวมไปถึงแรงพักของแอน ทำให้ เฮม ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากถูกดูดลอยออกไปในโซนไร้แรงโน้มถ่วงข้างนอก
"แอน!!!" เสียงตะโกนของ เฮม ดังขึ้นพร้อมกับนํ้าตาที่ไหลอาบแก้ม ก่อนที่จะได้เห็นรอยยิ้มของแอนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่โมบิลสูทที่แอนอยู่จะเกิดระเบิดขึ้นไปพร้อกกับ แอน แรงระเบิดทำให้ เฮม กระเด็นไปไกล เข้าไปในโซนแห่งนึงที่เป็นโซนต้องห้าม แต่เพราะไม่มีไฟฟ้ามันเลยเปิดอยู่ เฮม กระเด็นเข้าไป
หลังจากแรงระเบิดและเสียงทุกอย่างสิ้นสุดลง ในความมืด มีเพียงแค่เสียงร้องไห้ของผู้ชายคนนึงที่ต่อยพื้นไปพร้อมกับนํ้าตา พร้อมกับตะโกนขึ้นมาว่า "ฉันขอโทษ!!!" นับ 10 ครั้งพร้อมกับต่อยพื้นไปจนมีเลือดไหลออกมาจากมือที่ต่อยลอยอยู่ทั่วอากาศ...
ผ่านไปซักพัก เฮม ก็ลุกขึ้นมาพร้อมกับดวงตาที่ไร้วี่แวว เหมือนคนไม่มีชีวิต เดินไปตามทางเรื่อยๆโดยไม่สนสิ่งที่อยู่ข้างหน้า จนเขาได้เดินมาถึงห้องๆนึงที่เป็นเหมือนห้องที่เก็บอะไรบางอย่างไว้ สิ่งที่เก็บไว้เป็นสิ่งที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน เฮม ที่เหมือนไร้ชีวิต พอมองสิ่งนั้นก็กลับมามีชิวิตอีกครั้ง สิ่งนั้นมีความสูงมากกว่าโมบิลสูททั่วไป มีสีดำทั้งตัว หน้าตาดูแปลกประหลาด และเหมือนจะยังไม่เคยมีใครขึ้นไปขับมาก่อน
"โมบิลสูท ตัวนี้ มันคืออะไรกัน...." พูดขึ้นมาพร้อมกับเดินไปที่โมบิลสูทตัวนั้น ก่อนจะขึ้นไปที่นั่งคนขับแล้วค็อกพิทก็โมบิลสูท ตัวนั้นก็ปิดตัวลง เฮม นั่งอยู่ในที่นั่งคนขับในค็อกพิท พร้อมกับความหมดสิ้นทุกอย่างก่อนจะหาอะไรก็ตามที่เป็นอาวุธได้เพื่อนจะฆ่าตัวตาย ในที่สุดก็เห็น ปืนในที่นั่งคนขับเลยหยิบขึ้นมาแล้วจ่อหัวตัวเอง
"จบสักที....ทุกสิ่ง..." พูดขึ้นพร้อมกับจะเกือบยิงก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมาในค็อกพิท
"หยุดนะ!" เสียงดังขึ้นจนทำให้เฮมตกใจก่อนปืนหลุดออกจากมือของเฮม
"เสียงอะไรนะ" เฮมหาที่มาของเสียง ก่อนที่ตรงหน้าแท่นบังคับโมบิลสูท จะมีภาพโฮโลแกรม ของผู้หญิงคนนึง เปิดขึ้นมาเป็น เด็กผู้หญิงผมสีขาวในชุดแบบทหาร แต่เหมือนจะเป็น โอเปเรเตอร์ มากกว่า
"เสียงฉันเองละ" เด็กผู้หญิงพูดขึ้นพร้อมกับบอก เฮม
"เธอเป็นใคร" เฮม ถามผู้หญิงกลับไปด้วยความสงสัยและตกใจอย่างมาก
"ฉันคือ เฮเลน เป็นโปรแกรมภาพโอโลแกรมที่ดัดแปลงมาจากโปรแกรมของ ฮาโล สำหรับขับโมบิลสูทเครื่องนี้นะ" เด็กผู้หญิงบอกกับเฮมไปจนทำให้เฮมหมดความสงสัย
"แล้วเจ้านี้คืออะไร เฮเลน" มองรอบๆค็อกพิทที่แปลกกว่าค็อกพิทปกติทั่วไป
"ถ้านายอยากรู้ ทำไมนายไม่ลองขับมันดูละ นายไม่อยากหนีออกไปจากที่นี้หรือไง" เฮเลนทักเฮม ทำให้เฮมถึงกับตกใจทำไมถึงรู้สิ่งที่ตัวเองคิดได้
"ทำไมเธอถึงรู้สิ่งที่ฉันคิดได้" พูดขึ้นมาด้วยเสียงตกใจนิดหน่อย
"ที่นั่งที่นายนั่งอยู่ เป็นที่นั่งแบบพิเศษที่จะเชื่อมต่อกับประสาทของคนที่นั่งทำให้แบ่งรับข้อมูลแสงที่อยู่ในหัวของคนขับเขามาในแกนกลางของโมบิลสูทยังไงละ ถึงทำให้ฉันรู้ได้ว่านายคิดอะไรอยู่" ทำท่าเหมือนพวกรู้ทุกอย่าง เหมือนเด็กไม่มีผิด
"เจ้านี้....สามารถพาฉันออกไปจากที่นี้ได้จริงๆหรอ" พูดขึ้นมาพร้อมกับถาม เฮเลน ด้วยหน้าตาจริงจังที่สุด
"ถ้าอยากรู้ ก็ลองดูสิ" เฮเลนยิ้มขึ้นก่อนจะมี แท่นที่สำหรับ สแกน ลายนิ้วมือขึ้นมาตรงข้างๆของ เฮม
เฮม มองแท่นสแกนนั้นก่อนจะหยิบภาพของกลุ่มเพื่อนที่ถ่ายไปมาดู ก่อนจะมองหน้าของ แอน ในรูปอยู่นานสักพัก ก่อนจะกำรูปภาพแล้วเก็บไป หน้าตาเปลียนไปเป็นหน้าตาที่มุ่งมั่นก่อนจะ ยื่นมือไปสแกนที่ตัวสแกนแล้วมีบางอย่างมาสแกนตาด้วย แท่นที่สแกนมีเข็มบางอย่างฉีดเข้าที่ข้อมือของเฮมแล้วดูดเลือดของเฮมไปนิดหน่อยแล้วเข็มก็ดึงออกแล้วหายไปในที่นั่ง
"ยินดีต้อนรับ เข้าสู่ โมบิลสูท เครื่ิองนี้นะค่ะ My Pilot" เฮเลนโค้งตัวให้ เฮม
"ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้ พวกเราสนิทกับแบบเป็นเพื่อนดีกว่านะ" เฮม พูดกับเฮเลนแบบเพื่อนๆ
"งั้นหรอ งั้นได้เลย" เฮเลนยิ้มให้ เฮม ก่อนจะมองไปข้างหน้าของค็อกพิท ค็อกพิทมีหน้าจอของบรรยากาศข้างนอกขึ้นมาทั่วค็อกพิืทไม่ว่าจะเป็นทั้งด้านหลังหรือด้านหน้าหุ่นก็เห็นหมด พร้อมกับเห็น โมบิลสูท ฝ่ายศัตรูอยู่ตรงหน้าด้วย
"เราเจอเป้าหมายแล้ว จะทำการทำตามขั้นตอนต่อไปต่อเลย" 1 ในไพรอท ฝ่ายศัตรูพูดขึ้นก่อนที่จะมีเสียงจากอีกเครื่องนึงของฝ่ายศัตรู "รับทราบ" โมบิลสูทจำนวน 3 เครื่องเคลื่อนที่เข้าไปใกล้ โมบิลสูท ของเฮม เรื่อยๆ
ในจังหวะนั้นเองที่ ช่วงตรงปล่อยตัวของโมบิลสูทของเฮม เปิดออกแล้วโมบิลสูทก็ยืนขึ้นพร้อมกับเกราะที่ติดอยู่เต็มตัวสีดำสนิท มีความหนาอย่างมากถึงมากที่สุด แขนซ้ายและแขนขวาของโมบิลสูท มีโล่ขนาดใหญ่ข้างละอันติดอยู่ ส่วนตรงใหล่ ขา และหลัง มีบางอย่างคล้ายๆไอพ้นติดอยู่ตามส่วนนั้นๆด้วย (หน้าตาและรายละเอียดต่างๆนั้น รอรูปเสร็จ จะมาอธิบายอีกทีให้ครบ)
"มันมากันตั้ง 3 ตัว จะไหวหรอเนี้ย" รู้สึกกลัวๆเหมือนจะกลัวว่าสู้ไม่ได้หรือหนีไม่พ้น
"ไม่ต้องห่วง ถ้าเป็น โมบิลสูท เครื่ิองนี้ละก็ ชนะแน่" เฮเลนพูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม
"งั้นหรอ งั้นฉันจะเชื่อใจเธอละกัน" บอกเฮเลนพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วจับแท่นควบคุบโมบิลสูทเตรียมพร้อมขับ
"งั้นไปกันเลย เฮม ออกไปจากที่นี้ด้วยกันพร้อมกับพิสูจน์ว่านายเหมาะกับโมบิลสูทเครื่องนี้" บอกเฮมพร้อมกับเข้าสู่โหมดช่วยเหลือคนขับ
ที่หน้าจอปรากฎชื่อของโมบิลสูทขึ้น ก่อนที่เฮมจะยิ้ม
"งั้นไปกันเลย เฮมเมส รีคเกอร์ โมบิลสูท Hieratic ออกตัวได้" พูดขึ้นก่อนบังคับ เฮียเลติค พุ่งไปด้วยความเร็วสูงจากบูธของทุกส่วนร่างกาย
ถ้าเป็นไปได้ อยากให้เปิดไปด้วยระหว่างอ่านนะครับ
"ทำลายมันทิ้งซะ!!" หัวหน้าของฝ่ายศัตรูพูดขึ้นก่อนโมบิลสูททั้งหมดของฝ่ายศัตรูจะยิงทุกอย่างใส่ เฮียเลติค ทั้งมิซไลซ์ แล้ว บีม สไนเปอร์ แต่เหมือนกับว่า ไม่สามารถทำอะไร เฮียเลติคได้เลยแม้แต่รอยตามส่วนต่างๆของ เฮียเลติค
"ลุยไปเลย!!!" ตะโกนขึ้นพร้อมกับเฮเลน ก่อนจะปล่อยบูธของไอพ่นออกมาเต็มที่พุ่งชนใส่ โมบิลสูทฝ่ายศัตรูที่อยู่ข้างหน้า โดยความที่ เฮียเลติค เกราะหนาและแข็งแรงมากเกินที่จะบรรยายได้รวมไปถึงความเร็วที่เร็วกว่าโมบิลสูทปกติทำให้ ชนใส่โมบิลสูทฝ่ายตรงข้ามที่อยู่ข้างหน้า จนชิ้นส่วนต่างๆของโมบิลสูทที่โดนชน ไม่ว่าจะเป็น แขน ขาหรือ ชิ้นส่วนเหล็กต่างๆตามตัวแตกกระจายหมดไม่เว้นแม้แต่ค็อกพิท ถูกชนแตกกระจายแล้วระเบิดขึ้น เฮียเลติค ที่โดนระเบิดไม่สะท้านอะไรแม้แต่นิดเดียวก่อนจะพุ่งไปอย่าง โมบิลสูท อีกตัวนึงที่อยู่ข้างหลังตัวที่ชนไป โมบิลสูท ตัวนั้นยิงใส่ เฮียเลติค อย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไร เฮียเลติค ได้แม้แต่น้อย เฮียเลติค ได้จับโมบิลสูทที่ยิงไว้แล้วดันกระแทกอย่างรุนแรงใส่กับกำแพงอีกด้านที่พุ่งไปพอดีทำให้ โมบิลสูทตัวนั้นโดนอัดเข้ากับกำแพงจนระเบิดขึ้น จนกำแพงเป็นรู เฮียเลติค เลยพุ่งทะลุรูกำแพงนั้นไปแล้วพุ่งชนกำแพงต่างๆอย่างเกราะไร้รอยขีดข่วนจนสามารถทะลุไปถึงนอกโคโลนี่ ได้สำเร็จ โดยที่ข้างหน้า เหมือนจะเป็นยานแม่ของศัตรูที่นำมาบุกโคโลนี่
"จัดการมันเลย เฮม!" เฮเลน ตะโกนขึ้นเสียงดังในค็อกพิท
"ย้่าก!!" เฮมตะโกนขึ้นอย่างเสียงดังก่อนที่ เฮียเลติค จะยื่นมือไปทาง ยานแม่ของศัตรูแล้วปล่อย บีมแคนน่อน ขนาดใหญ่ทะลุยานแม่ของฝั่งศํตรูไป ทำให้ยานแม่เกิดเสียหายอย่างหนักแล้วกำลังจะระเบิด ในจังหวะันั้นเฮียเลติคก็พุ่งชนใส่ยานแม่แล้วทะลุไปถึงแกนกลางของยานแม่ก่อนจะชนแกนกลางทิ้งทำให้ ยานแม่เกิดการระเบิดขึ้นอย่างรุนแรงโดยที่เฮียเลติค ยังอยู่ในนั้น หลังจากการระเบิด เฮียเลติค ก็พุ่งออกมาจากแรงระเบิดอย่างไร้รอยขีดข่วนเหมือนเดิม เหมือนว่าการระเบิดของยานแม่จะไม่สามารถทำอะไรเฮียเลติคได้เลย
"สำเร็จแล้ว เราทำสำเร็จ นายหนีพ้นแล้วละ" เฮเลนหันกลับมาคุยกับเฮม แต่สิ่งที่เฮเลนเห็นคือ เฮม ที่สลบไปแล้วเพราะความเหนื่อยที่สะสมมาตั้งแต่ต้น
"เอาเป็นว่า ฉันจัดการต่อเองละกัน" เฮเลนพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มแล้วบังคับเฮียเลติค บินไปในอวกาศอันมืดมิด หายไปในสัญญาณของพวก ศัตรู สำเร็จจนได้.........
END EP.1 Begin To Reborn
จบไปกันแล้วนะครับผม กับ ตอนที่ 1 เรื่องนี้ผมจะพยายามแต่งออกมานะครับ เพราะช่วงนี้ติดเหลือเกินละนะ กันดั้ม เนี้ย งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ Gundam HC จะออกมา เดือนละตอนถึงสองตอนนะครับ ในการคาดเดานะครับ (ถ้าคึกก็อาทิตย์ละตอนครับ) งั้นไปละ บายครับผม
แจกเพลงให้ฟังก่อนไปละกัน
โอเค ไปละครับ บาย
ณ. โคโลนี่ เลนไทน์ เวลา : 14.24 น.
"ตื่นได้แล้ว!" เสียงของผู้หญิงดังขึ้นมาในเวลาอันสั้น ก่อนที่เธอคนนั้นจะชกใส่ท้องของผู้ชายคนนึงที่นอนอยู่บนเตียงชั้นล่าง
"อั้ก!!" ผู้ชายคนนั้นถึงกับร้องออกมาโดยเสียงเจ็บและจุกอย่างหนักก่อนจะกลิ้งตกจากเตียงนอนไปนอนกลิ้งกับพื้นแทน
"เรียกดีๆไม่ชอบ ก็ต้องโดนแบบนี้แหละนะ เตรียมตัวได้แล้ว วันนี้วันจบการศึกษาของพวกเรานะ" ผู้หญิงพูดขึ้นมาพร้อมกับโยนเสื้อโค๊ทสีดำให้กับผู้ชายก่อนจะวิ่งออกจากห้องของผู้ชายไป
"ให้ตายสิ ปลุกดีๆไม่เคยเป็นหรือไงนะ ยัยนี้...." จับท้องตัวเองที่โดนต่อยก่อนจะหยิบเสื้อโค๊ทสีดำมาใส่แล้วหยิบอุปกรณ์ให้พร้อมแล้ววิ่งออกจากห้องตามผู้หญิงคนนั้นไป
หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นวิ่งออกมาจากห้อง หน้าห้องของเขาก็เป็นทางยาวก่อนที่ข้างหน้าจะมีรูบนพื้นขนาดใหญ่ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะกระโดดลงไปแล้วเข้าสู่ตัวทางเข้าสู่โรงเรียนสำหรับฝึกฝน Pilot ซึ่งหลังจากที่ผู้ชายคนนั้นลงมาก็ร่วงลงไปไม่ถึงพื้นก็สามารถลอยอยู่บนอากาศได้เนื่องจากในโซนนี้เป็นโซนไร้ซึ่งแรงโน้มถ่วงเลยต้องใช้อุปกรณ์เท่านั้นจึงจะสามารถไปต่อได้ ใกล้ๆกับตัวท่อที่เป็นทางไปที่ต่างๆมีเหมือนที่จับอยู่ ผู้ชายคนนั้นได้จับที่จับนั้นไว้ก่อนที่ทีจับจะเลื่อนไปตามทางข้างหน้าและพาผู้ชายคนนั้นไปด้วย ตลอดท่อทางก็เป็นท่อกระจกทำให้เห็นอีกฝั่งของกระจก อีกฝั่งของกระจกนั้นก็คือ เมืองอันสวยงามและมีขนาดที่กว้างและใหญ่มาก ในเมืองมีผู้คนเดินกันทั่วไปหมด รู้สึกว่าในตัวเมืองนั้นจะเป็นพื้นที่ๆทีแรงโน้มถ่วงอยู่ทำให้สามารถเดินบนพื้นได้ เวลาผ่านไปสักพักก่อนที่ ผู้ชายจะผ่านเข้ามาในโซนที่มีแรงโน้มถ่วงพร้อมกับผู้หญิงที่ชกเขาตอนนอนอยู่ ยืนนั่งรออยู่ที่มอไซค์สีแดงดำ
"กว่าจะมาถึงนะ มัวแต่มองเมืองอีกแล้วสิท่า เจ้าบ้า เฮม" ผู้หญิงได้ทักกับผู้ชายที่พึ่งมาถึง
"น่าจะชินได้แล้วนะ ก็รู้ว่าฉันชอบเมืองนี้มากแค่ไหนนะ แอน" เฮมพูดขึ้นพร้อมกับเกาหัวก่อนจะหยิบกุญแจมอไซค์ออกมาแล้วขึ้นไปนั่งบนมอไซค์ให้แอนซ้อนหลัง
"รีบไปเถอะ เจ้าบ้า อีก 15 นาทีก็เริ่มพิธีแล้วนะ อีกตั้งหลายไมล์สิบไมล์เลยนะกว่าจะถึงโรงเรียนนะ" โวยวายใส่เฮมเหมือนเด็ก
"ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว" พูดขึ้นแล้วใส่หมวกกันน็อคให้แอนก่อนจะหยิบอีกอันมาใส่เองแล้วขับออกตัวอย่างแบบเร็วมากจนแอนเกือบร่วงลงจากมอไซค์แล้วไปตามทาง
"กรี้ด!!!" ส่งเสียงร้องออกมาเพราะกลัวที่เฮมขับเร็วจนต้องกอดเฮมไว้ไม่งั้นร่วงแน่นอน
10 นาทีผ่านไปก็มาถึงที่จอดรถของโรงเรียน~~
"ถึงแล้วละ ปล่อยได้แล้วมั้ง" บอกแอนก่อนจะถอดหมวกกันน็อคออกแล้วเก็บในมอไซค์
"จำไว้เลยนะ~~ ฉันจะไม่นั่งมอไซค์กับนายอีก~~" เหมือนจะมึนๆกับความเร็วก่อนจะถอดหมวกออกมาแล้วล้มลงไปนั่งกับพื้นเพราะความมึน
"เอาไปกันได้แล้ว" เฮมพูดขึ้นพร้อมกับดึงแอนขึ้นมายืนแล้วพาวิ่งเข้าโรงเรียนไป ซึ่งจุดหมายก็คือ โรงยิมที่กำลังจะเริ่มพิธีจบการศึกษาและปิดโรงเรียนในปีนี้
"เฮ้! พวกเธอมาไม่ทันเช็คชื่อนะรู้ไหม!" อาจารย์ที่เฝ้าหน้าประตูโรงยิมอยู่ด้านนอกตะโกนขึ้นมาเมื้อเห็นทั้ง 2 คนวิ่งมาทางนี้
"ขอโทษครับ / ค่ะ อาจารย์!" ทั้ง 2 คนพูดขึ้นพร้อมกันก่อนจะวิ่งเข้าไปในโรงยิมแล้วร่วมพิธี
หลังจากนั้นทั้ง 2 คนก็ได้เข้าร่วมพิธีจบการศึกษาเป็นเวลายาวประมาณ 1 ชั่วโมงพร้อมกับคนอื่นๆ หลังจากนั้นก็ถึงเวลาเชิญนักเรียนทุกคนขึ้นไปรับใบจบการศึกษาและถ่ายรูปที่ระลึกกันเป็นหมู่คณะที่ส่วนต่างๆของโรงเรียน ในช่วงเวลานั้นเองที่ทุกอย่างเกิดขึ้น จนเปลียนชะตาชีวิตของ เฮม ไปทั้งหมด
"เอาละนะ พวกเรา!" เฮมตะโกนขึ้นพร้อมกับเสียงเฮจากนักเรียนกลุ่มนึงประมาณ 7-8 คนรวมไปถึงแอนที่กำลังยืนเรียงกันถ่ายรูปอยู่
"มาเร็วสิ เฮม! เดียวก็ไม่ได้ถ่ายหรอกนะ" เสียงของแอนดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มของทุกคนในกลุ่มที่ส่งให้เฮม
"โอเค" วิ่งเข้าไปแทรกกลางกลุ่มก่อนจะกอดคอกันแล้วยิ้มรอถ่ายรูป
"ในที่สุดก็จบการศึกษากันแล้ว ทุกคน ขอให้โชคดีนะ! รูปนี้จะเป็นรูปที่จดจำพวกเราไว้ด้วยกันไปตลอดกาล" เสียงของผู้ชายในกลุ่มคนนึงดังขึ้นพร้อมกับนํ้าตา เพราะหลังจากนี้ไปคงต้องแยกกันไปอาจจะไม่ได้เจอกันอีก เพราะบางคนถึงกับต้องย้ายไปทำงานที่โคโลนี่ อื่นกันเลยทีเดียว
"งั้นก็ถ่ายเลยนะ นับพร้อมกันนะทุกคน"
"1 2 3!" เสียงดังของทุกคนพูดพร้อมกันพร้อมกับเสียงชัดเต้อของกล้องดังขึ้นแล้วเสียงระเบิดจากในเมืองก็เกิดขึ้นพรัอมกัน
"อะไรกันนะ!!!" ทุกคนในกลุ่มตกใจกันมากก่อนจะหันไปมองที่เมืองพบว่า มีการระเบิดเกิดขึ้นอีกหลายรอบ เหมือนจะไม่ใช่อุบัติเหตุเหมือนเป็นการวางระเบิดมากกว่า
"มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี้ย...." แอนพูดขึ้นด้วยความกลัวก่อนจะตัวสั่น
"ผู้ก่อการร้ายบุกงั้นหรอ" เสียงของผู้ชายอีกคนนึงที่เป็นหนุ่มแว่นพูดขึ้นพร้อมกับมองเหตุำการณ์ไป
"ไม่รู้เหมือนกัน" เ้ฮมพูดขึ้นพร้อมกับมองไปทางเมืองง
ในระหว่างนั้นก็มีเสียงดังขึ้น "ตู้ม!!!" เสียงของเพดานโคโลนี่ที่พังทลายลงพร้อมกับโมบิลสูทจำนวน 7-8 เครื่องร่วงลงมาเหยียบตัวเมือง แล้วเริ่มกา่รทำลายทุกอย่างในเมืองไม่เว้นแม้แต่สิ่งมีชีวิต
"นั้นมัน โมบิลสูทนิ!! ทำไมถึงทำลายเมืองของพวกเราละ" เสียงของแอนที่ตกใจจนถึงขีดสุดดังขึ้นพรัอมกับความกลัวจนทำอะไรไม่ถูก
"นั้นมัน ZGMF-1017 GINN นิ! ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ละ แล้วยังเยอะขนาดนี้อีกด้วย" หนุ่มแว่นพูดขึ้นเพราะตัวเองเป็นเหมือนกับผู้ที่รู้เรื่องโมบิลสูทมากที่สุดในกลุ่ม
ZGMF-1017 GINN
"ช่่างก่อนเถอะ ตอนนี้พวกเราต้องรีบหนีก่อนเข้าใจไหม!!!" เฮมตะโกนขึ้น แต่ก็ไม่ทันการซะแล้ว เพราะมี โมบิลสูทตัวนึงในเมืองเห็นพวก เฮม ก่อน เฮม จะพูดเสร็จแล้วเล็งปืนมาที่พวก เฮม
"ระวัง!!!" แอนตะโกนขึ้นดังด้วยความกลัว
"บ้าเอ้ย!!!" ตะโกนขึ้นก่อนจะวิ่งไปจับแอนแล้วกลิ้งหลบออกมา
โมบิลสูทได้ยิงใส่กลุ่มของเฮมแต่เนื่องจากเฮมกับแอนที่กลิ้งหลบได้ทันได้แค่โดนลูกหลงของแรงลูกกระสุนทำให้กระเด็นไปติดต้นไม้แุถวนั้นเท่านั้น
"แอน ไม่เป็นอะไรนะ" เฮมพูดขึ้นก่อนจะมองแอนที่พากลิ้งหลบออกมา
"มะ......ไม่จริง!!!!" แอนที่มองไปที่ภาพข้างหน้าถึงกับกลัวก่อนจะก้มลงแล้วร้องไห้ออกมาเสียงดัง
เฮม ที่เห็นอย่างนั้นจึงมองไปทางที่แอนมอง ก่อนเฮมจะเห็นสิ่งที่ตัวเองต้องช็อคไป นั้นคือ เพื่อนอีก 4 คนของเขาที่รวมไปถึงหนุ่มแว่นต่างโดนลูกกระสุนเมื้อกี้เข้าไปเต็มๆทำให้ ระแวกนั้นเป็นหลุมบ่อขนาดใหญ่พร้อมกับรอยเลือดและเศษแขนของ 1 ใน 4 คนนั้นที่หลุดออกมาจากแรงยิง
"ไม่จริงนะ....... เคน.." พูดขึ้นก่อนจะก้มหน้าลงไปเหมือนคนหมดหวังสุดๆ
"ไม่ๆๆๆๆๆ มันไม่ใช่เรื่องจริง มันเป็นแค่ฝันไม่ใช่เรื่องจริง!!!" แอนตะโกนขึ้นดังพร้อมกับนํ้าตาที่ไหลอาบใบแก้มของเธอ
"ไม่ได้ อย่าพึ่งหมดวัง ไม่ว่ายังไงเราต้องปกป้องแอนให้ได้ก่อน" เฮมเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นรูปภาพกำลังลอยอยู่ เฮม ได้คว้าเอาไว้ นั้นคือ รูปของกลุ่มเพื่อนของเขาพร้อมกับแอนที่พึ่งถ่ายกันเมื้อกี้ เฮมได้กำมันไว้ก่อนจะเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อและพาแอนวิ่งออกจากโรงเรียน
"ไม่ว่ายังไง เราต้องหาที่ปลอดภัยก่อน ดีที่สุด เราต้องรีบออกจากโคโลนี นี้ไปเลยดีที่สุด" พูดขึ้นมาพร้อมกับอุ้มแอนแล้ววิ่งไปที่โรงเก็บโมบิลสูทของโรงเรียน
"ถึงยังไงการจะออกไปได้ เราต้องมีโมบิลสูทอยู่ดี" พาแอนเข้ามาในห้องเปลียนชุดก่อนจะบอกให้แอนตั้งสติแล้วเปลียนชุดเป็นชุดอวกาศเพราะจะทำการหนีออกจากโคโลนี่ แห่งนี้
ในช่วงเวลานั้น อาจารย์ของโรงเรียนก็ได้ขับ โมบิลสูท MS-06JC Zaku II เพื่อทำการต่อสู้กับโมบิลสูทของอีกฝั่งนึง เป็นการปกป้องเมืองไปด้วย ซึ่งจำนวนของฝั่งอาจารย์มี 4 เครื่องซึ่งน้อยกว่าถึง 3 เครื่องเลยทีเดียว เลยได้แค่ยื้อเวลาให้ทุกคนในเมืองหนีได้เท่านั้น
MS-06JC Zaku II
"แอน เปลียนชุดเสร็จหรือยัง" ตะโกนถามแอน
"เสร็จแล้ว..." ออกมาจากห้องเปลียนชุดหญิง เหมือนจะหายช็อคแล้วแต่ยังกลัวอยู่หน่อยๆ
"พวกเรารีบไปกันเถอะ" จับมือแอนแล้วหาโมบิลสูทในโรงเก็บที่สามารถใช้งานได้
หาไปสักพักก็เจอกับโมบิลสูทตัวนึงแต่ในระดับการใช้งานแล้ว แน่นอน สู้พวกนั้นไม่ได้แน่นอน จะหนีทันหรือป่าวยังไม่รู้เลย นั้นก็คือ RGM-79 GM
RGM-79 GM
"ทำไมต้องเหลือแต่ ตัวแบบนี้ด้วยฟะ ช่างเหอะ ดีกว่าไม่มีขับ" พูดขึ้นก่อนจะลอยขึ้นไปแล้วพาแอนเข้าไปในค็อกพิทก่อนจะขึ้นไปนั่งที่คนขับให้แอนนั่งอยู่ใกล้ๆที่คนขับ
เสียงโครมดังขึ้นสนั่นโรงเก็บก่อนที่ โมบิลสูทที่ เฮม ขับจะทะลุโรงเก็บขึ้นมา เฮม ที่มองผ่านกล้องของ โมบิลสูทก็ได้เห็นการต่อสู้กันระหว่างอาจารย์และโมบิลสูทฝ่ายตรงข้าม
"เราถือโอกาศนี้ หนีไปทางขนส่งของเข้า-ออก ของโคโลนี่ละกัน" เฮม ขับบินขึ้นไปช่องทางข้างบน เพราะเป็นจุดสำหรับส่งของออกจากโคโลนี่ไปทางอื่น เหมือนว่าทางนั้นจะเป็นทางที่ปลอดภัยที่สุด พอเฮมขับขึ้นมาก็พบกันทางที่มืดสนิทเพราะเหมือนกับว่า เครื่องปั่นไฟของทางส่งของจะปิดอยู่ เลยต้องใช้ไฟจากโมบิลสูทมองเส้นทางข้างหน้าแล้วเดินไปตามทางเพื่อไปที่ทางออกเพียงทางเดียวของที่นี้
"...." แอนมีอาการเหมือนกลัวสุดๆ ภาพของเพื่อนที่ตายไปต่อหน้ายังคงจดจำอยู่ในหัวของแอนและวนเวียนไปเรื่อยๆ เลยทำให้แอนกลัวตลอดเวลา
"ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะปกป้องเธอเอง แอน" พูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มให้แอน รอยยิ้มนั้นได้ทำให้แอนที่กลัวอยู่หายกลัวแล้วเชื่อมั่นในตัวของ เฮม
ในที่สุด เฮม ก็มาถึงประตูทางขนส่งของที่จะสามารถออกไปจากโคโลนี่ นี้ได้ แต่เนื่องจากไม่มีไฟฟ้า ประตูเลยปิดอยู่ ถ้าไม่พังก็ต้องใช้แรงเปิดเอง
"คงต้องเปิดเองสินะ" เฮมพูดขึ้นก่อนจะใช้ โมบิลสูทที่ขับอยู่ เปิดประตูขนส่ง แต่ต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าจะสามารถเปิดให้ประตูมีช่องทางพอที่จะให้โมบิลสูทผ่านไปได้
"เปิดได้แล้ว พวกเราไปกันได้แล้วละ" เฮม กับ แอน ดีใจที่เห็นประตูเปิด เพราะคิดว่าพวกเขานั้นจะรอดแล้ว แต่สุดท้ายมันก็ไม่เป็นไปอย่างที่ทั้ง 2 คนคิด
เปรี้ยง!!! เสียงปืนดังสนั่นขึ้นพร้อมกับ เลเซอร์ที่พุ่งผ่านทะลุแขนของโมบิลสูทของ เฮม จากด้านหลังทำให้แขนระเบิดจนทำให้ โมบิลสูทของ เฮม ได้รับความเสียหายและแรงกระแทกไปถึงค็อกพิท
"อ้าก!! / กรี้ด!!" เสียงร้องของทั้ง 2 ดังขึ้นก่อน โมบิลสูทของ เฮม จะเซไปชนกับกำแพงเขา
ด้านหลังของ เฮม นั้นคือ โมบิลสูท ของฝ่ายตรงข้ามที่กำลังเล็ง Beam Sniper มาที่เขาอยู่ แล้วกำลังเดินมาเรื่อยๆพร้อมกับยังเล็ง โมบิลสูท ของ เฮม อยู่
"ไม่นะ ไม่ๆๆๆๆๆ" แอนที่เห็นโมบิลสูทของฝ่ายตรงข้ามถึงกับกลัวจนทำอะไรไม่ถูก เพราะคิดว่าตัวเองต้องตายแน่นอน
"ไม่มีทาง! ไม่ว่ายังไงต้องปกป้อง แอน ไว้ให้ได้!" เฮมตะโกนขึ้นมาพร้อมกับความกล้าโดยการขับโมบิลสูทแล้วหยิบ Beam Rifle ออกมายิงสวนใส่ โมบิลสูทฝั่งตรงข้าม แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นระยะในการยิงมันห่างกันเกินไปเลยทำให้ยิงไม่โดนอีกฝ่ายสักนิด แอนที่เห็นความกล้าของ เฮม ถึงกับหายกลัวไปแล้วมองเฮม พร้อมกับก้มหน้าคิดอะไรบางอย่าง
ฝ่ายศัตรูได้ยิงสวนกลับไปใส่ เฮม นัดนี้ทำให้โดนเข้าที่หัวของ โมบิลสูท เฮม เต็มๆทำให้หัวหายไปเลยไม่สามารถมองเห็นได้จากข้างในค็อกพิท เฮม ที่ไม่รู้จะทำยังไง เลยตั้งใจเล็งไว้ที่เดิมแล้วยิงไปแบบสุ่มๆในระยะทางเดิมเพื่ออาจจะโดน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นไปตามที่หวังไว้ เสียงปืนดังขึ้น เปรี้ยง!!! ก่อนจะส่วนเอวจะถูกยิงทะลุแล้วโดนตัวเชื่อมต่อพลังงานทำให้โมบิลสูทเสียหายอย่างหนัก ฝ่ายศัตรูที่เห็น โมบิลสูท ของ เฮม กำลังจะระเบิด เลยบินกลับไปช่วยพวกที่เหลือสู้กับพวกอาจารย์ต่อ
"ไม่ได้การละ เราต้องรีบออกจาก ค็อกพิทนี้ด่วน ไม่งั้นพวกเราโดนระเบิดตายแน่" บอกแอนก่อนที่จะหันไปมองแอน
แอนหันกลับไปหาเฮมพร้อมกับรอยยิ้ม หน้าตาซีดๆและเลือดที่ไหลออกจากปากเพราะ มีเศษชิ้นส่วนที่ถูกทำลายเมื้อกี้แทงเข้าไปที่ข้างเอวของ แอน และขาที่ติดอยู่เพราะเลเซอร์ที่อีกฝ่ายยิงมาเมื้อกี้ทำให้ตัวค็อกพิทบิดจนล็อคขาของแอนไว้ให้ขยับไปไหนไม่ได้
"แอน! เธอไม่เป็นไรนะ เดียวฉันจะพาเธอออกไปให้ได้" ด้วยความตกใจ เลยทำทุกวิธีเพื่อจะช่วยแอน แต่อีกไม่นานหุ่นก็จะระเบิดแล้ว
"ฉันคงไปกับนายต่อไม่ได้แล้วละ" แอนพูดขึ้นมาพร้อมกับส่ายหน้าพร้อมกับรอยยิ้มแล้วนํ้าตา เฮม ที่ตะโกนขึ้นมาตลอดเวลาว่า "ไม่ๆๆๆๆ เธออย่าตายนะ อย่าตาย" ในที่สุดแอนใช้แรงของตัวเองที่มีอยู่พยายามยื่นตัวเองไปใกล้ๆหน้า เฮม
"มีชีวิตรอดต่อไปนะ....." เสียงของแอนที่พูดขึ้นด้วยเสียงเบาๆเหมือนคนที่จะทนไม่ไหวแล้วกับบาดแผล ก่อนที่แอนจะกดเปิดค็อกพิทแล้วใช้แรงเฮือกสุดท้ายของตัวเอง ผลัก เฮม ออกไปจากค็อกพิท เฮม ที่ถูกอากาศจากข้างนอกดูดออกไปรวมไปถึงแรงพักของแอน ทำให้ เฮม ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากถูกดูดลอยออกไปในโซนไร้แรงโน้มถ่วงข้างนอก
"แอน!!!" เสียงตะโกนของ เฮม ดังขึ้นพร้อมกับนํ้าตาที่ไหลอาบแก้ม ก่อนที่จะได้เห็นรอยยิ้มของแอนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่โมบิลสูทที่แอนอยู่จะเกิดระเบิดขึ้นไปพร้อกกับ แอน แรงระเบิดทำให้ เฮม กระเด็นไปไกล เข้าไปในโซนแห่งนึงที่เป็นโซนต้องห้าม แต่เพราะไม่มีไฟฟ้ามันเลยเปิดอยู่ เฮม กระเด็นเข้าไป
หลังจากแรงระเบิดและเสียงทุกอย่างสิ้นสุดลง ในความมืด มีเพียงแค่เสียงร้องไห้ของผู้ชายคนนึงที่ต่อยพื้นไปพร้อมกับนํ้าตา พร้อมกับตะโกนขึ้นมาว่า "ฉันขอโทษ!!!" นับ 10 ครั้งพร้อมกับต่อยพื้นไปจนมีเลือดไหลออกมาจากมือที่ต่อยลอยอยู่ทั่วอากาศ...
ผ่านไปซักพัก เฮม ก็ลุกขึ้นมาพร้อมกับดวงตาที่ไร้วี่แวว เหมือนคนไม่มีชีวิต เดินไปตามทางเรื่อยๆโดยไม่สนสิ่งที่อยู่ข้างหน้า จนเขาได้เดินมาถึงห้องๆนึงที่เป็นเหมือนห้องที่เก็บอะไรบางอย่างไว้ สิ่งที่เก็บไว้เป็นสิ่งที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน เฮม ที่เหมือนไร้ชีวิต พอมองสิ่งนั้นก็กลับมามีชิวิตอีกครั้ง สิ่งนั้นมีความสูงมากกว่าโมบิลสูททั่วไป มีสีดำทั้งตัว หน้าตาดูแปลกประหลาด และเหมือนจะยังไม่เคยมีใครขึ้นไปขับมาก่อน
"โมบิลสูท ตัวนี้ มันคืออะไรกัน...." พูดขึ้นมาพร้อมกับเดินไปที่โมบิลสูทตัวนั้น ก่อนจะขึ้นไปที่นั่งคนขับแล้วค็อกพิทก็โมบิลสูท ตัวนั้นก็ปิดตัวลง เฮม นั่งอยู่ในที่นั่งคนขับในค็อกพิท พร้อมกับความหมดสิ้นทุกอย่างก่อนจะหาอะไรก็ตามที่เป็นอาวุธได้เพื่อนจะฆ่าตัวตาย ในที่สุดก็เห็น ปืนในที่นั่งคนขับเลยหยิบขึ้นมาแล้วจ่อหัวตัวเอง
"จบสักที....ทุกสิ่ง..." พูดขึ้นพร้อมกับจะเกือบยิงก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมาในค็อกพิท
"หยุดนะ!" เสียงดังขึ้นจนทำให้เฮมตกใจก่อนปืนหลุดออกจากมือของเฮม
"เสียงอะไรนะ" เฮมหาที่มาของเสียง ก่อนที่ตรงหน้าแท่นบังคับโมบิลสูท จะมีภาพโฮโลแกรม ของผู้หญิงคนนึง เปิดขึ้นมาเป็น เด็กผู้หญิงผมสีขาวในชุดแบบทหาร แต่เหมือนจะเป็น โอเปเรเตอร์ มากกว่า
"เสียงฉันเองละ" เด็กผู้หญิงพูดขึ้นพร้อมกับบอก เฮม
"เธอเป็นใคร" เฮม ถามผู้หญิงกลับไปด้วยความสงสัยและตกใจอย่างมาก
"ฉันคือ เฮเลน เป็นโปรแกรมภาพโอโลแกรมที่ดัดแปลงมาจากโปรแกรมของ ฮาโล สำหรับขับโมบิลสูทเครื่องนี้นะ" เด็กผู้หญิงบอกกับเฮมไปจนทำให้เฮมหมดความสงสัย
"แล้วเจ้านี้คืออะไร เฮเลน" มองรอบๆค็อกพิทที่แปลกกว่าค็อกพิทปกติทั่วไป
"ถ้านายอยากรู้ ทำไมนายไม่ลองขับมันดูละ นายไม่อยากหนีออกไปจากที่นี้หรือไง" เฮเลนทักเฮม ทำให้เฮมถึงกับตกใจทำไมถึงรู้สิ่งที่ตัวเองคิดได้
"ทำไมเธอถึงรู้สิ่งที่ฉันคิดได้" พูดขึ้นมาด้วยเสียงตกใจนิดหน่อย
"ที่นั่งที่นายนั่งอยู่ เป็นที่นั่งแบบพิเศษที่จะเชื่อมต่อกับประสาทของคนที่นั่งทำให้แบ่งรับข้อมูลแสงที่อยู่ในหัวของคนขับเขามาในแกนกลางของโมบิลสูทยังไงละ ถึงทำให้ฉันรู้ได้ว่านายคิดอะไรอยู่" ทำท่าเหมือนพวกรู้ทุกอย่าง เหมือนเด็กไม่มีผิด
"เจ้านี้....สามารถพาฉันออกไปจากที่นี้ได้จริงๆหรอ" พูดขึ้นมาพร้อมกับถาม เฮเลน ด้วยหน้าตาจริงจังที่สุด
"ถ้าอยากรู้ ก็ลองดูสิ" เฮเลนยิ้มขึ้นก่อนจะมี แท่นที่สำหรับ สแกน ลายนิ้วมือขึ้นมาตรงข้างๆของ เฮม
เฮม มองแท่นสแกนนั้นก่อนจะหยิบภาพของกลุ่มเพื่อนที่ถ่ายไปมาดู ก่อนจะมองหน้าของ แอน ในรูปอยู่นานสักพัก ก่อนจะกำรูปภาพแล้วเก็บไป หน้าตาเปลียนไปเป็นหน้าตาที่มุ่งมั่นก่อนจะ ยื่นมือไปสแกนที่ตัวสแกนแล้วมีบางอย่างมาสแกนตาด้วย แท่นที่สแกนมีเข็มบางอย่างฉีดเข้าที่ข้อมือของเฮมแล้วดูดเลือดของเฮมไปนิดหน่อยแล้วเข็มก็ดึงออกแล้วหายไปในที่นั่ง
"ยินดีต้อนรับ เข้าสู่ โมบิลสูท เครื่ิองนี้นะค่ะ My Pilot" เฮเลนโค้งตัวให้ เฮม
"ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้ พวกเราสนิทกับแบบเป็นเพื่อนดีกว่านะ" เฮม พูดกับเฮเลนแบบเพื่อนๆ
"งั้นหรอ งั้นได้เลย" เฮเลนยิ้มให้ เฮม ก่อนจะมองไปข้างหน้าของค็อกพิท ค็อกพิทมีหน้าจอของบรรยากาศข้างนอกขึ้นมาทั่วค็อกพิืทไม่ว่าจะเป็นทั้งด้านหลังหรือด้านหน้าหุ่นก็เห็นหมด พร้อมกับเห็น โมบิลสูท ฝ่ายศัตรูอยู่ตรงหน้าด้วย
"เราเจอเป้าหมายแล้ว จะทำการทำตามขั้นตอนต่อไปต่อเลย" 1 ในไพรอท ฝ่ายศัตรูพูดขึ้นก่อนที่จะมีเสียงจากอีกเครื่องนึงของฝ่ายศัตรู "รับทราบ" โมบิลสูทจำนวน 3 เครื่องเคลื่อนที่เข้าไปใกล้ โมบิลสูท ของเฮม เรื่อยๆ
ในจังหวะนั้นเองที่ ช่วงตรงปล่อยตัวของโมบิลสูทของเฮม เปิดออกแล้วโมบิลสูทก็ยืนขึ้นพร้อมกับเกราะที่ติดอยู่เต็มตัวสีดำสนิท มีความหนาอย่างมากถึงมากที่สุด แขนซ้ายและแขนขวาของโมบิลสูท มีโล่ขนาดใหญ่ข้างละอันติดอยู่ ส่วนตรงใหล่ ขา และหลัง มีบางอย่างคล้ายๆไอพ้นติดอยู่ตามส่วนนั้นๆด้วย (หน้าตาและรายละเอียดต่างๆนั้น รอรูปเสร็จ จะมาอธิบายอีกทีให้ครบ)
"มันมากันตั้ง 3 ตัว จะไหวหรอเนี้ย" รู้สึกกลัวๆเหมือนจะกลัวว่าสู้ไม่ได้หรือหนีไม่พ้น
"ไม่ต้องห่วง ถ้าเป็น โมบิลสูท เครื่ิองนี้ละก็ ชนะแน่" เฮเลนพูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม
"งั้นหรอ งั้นฉันจะเชื่อใจเธอละกัน" บอกเฮเลนพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วจับแท่นควบคุบโมบิลสูทเตรียมพร้อมขับ
"งั้นไปกันเลย เฮม ออกไปจากที่นี้ด้วยกันพร้อมกับพิสูจน์ว่านายเหมาะกับโมบิลสูทเครื่องนี้" บอกเฮมพร้อมกับเข้าสู่โหมดช่วยเหลือคนขับ
ที่หน้าจอปรากฎชื่อของโมบิลสูทขึ้น ก่อนที่เฮมจะยิ้ม
"งั้นไปกันเลย เฮมเมส รีคเกอร์ โมบิลสูท Hieratic ออกตัวได้" พูดขึ้นก่อนบังคับ เฮียเลติค พุ่งไปด้วยความเร็วสูงจากบูธของทุกส่วนร่างกาย
ถ้าเป็นไปได้ อยากให้เปิดไปด้วยระหว่างอ่านนะครับ
http://www.youtube.com/watch?v=BnaC0RgEPCw
"ทำลายมันทิ้งซะ!!" หัวหน้าของฝ่ายศัตรูพูดขึ้นก่อนโมบิลสูททั้งหมดของฝ่ายศัตรูจะยิงทุกอย่างใส่ เฮียเลติค ทั้งมิซไลซ์ แล้ว บีม สไนเปอร์ แต่เหมือนกับว่า ไม่สามารถทำอะไร เฮียเลติคได้เลยแม้แต่รอยตามส่วนต่างๆของ เฮียเลติค
"ลุยไปเลย!!!" ตะโกนขึ้นพร้อมกับเฮเลน ก่อนจะปล่อยบูธของไอพ่นออกมาเต็มที่พุ่งชนใส่ โมบิลสูทฝ่ายศัตรูที่อยู่ข้างหน้า โดยความที่ เฮียเลติค เกราะหนาและแข็งแรงมากเกินที่จะบรรยายได้รวมไปถึงความเร็วที่เร็วกว่าโมบิลสูทปกติทำให้ ชนใส่โมบิลสูทฝ่ายตรงข้ามที่อยู่ข้างหน้า จนชิ้นส่วนต่างๆของโมบิลสูทที่โดนชน ไม่ว่าจะเป็น แขน ขาหรือ ชิ้นส่วนเหล็กต่างๆตามตัวแตกกระจายหมดไม่เว้นแม้แต่ค็อกพิท ถูกชนแตกกระจายแล้วระเบิดขึ้น เฮียเลติค ที่โดนระเบิดไม่สะท้านอะไรแม้แต่นิดเดียวก่อนจะพุ่งไปอย่าง โมบิลสูท อีกตัวนึงที่อยู่ข้างหลังตัวที่ชนไป โมบิลสูท ตัวนั้นยิงใส่ เฮียเลติค อย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไร เฮียเลติค ได้แม้แต่น้อย เฮียเลติค ได้จับโมบิลสูทที่ยิงไว้แล้วดันกระแทกอย่างรุนแรงใส่กับกำแพงอีกด้านที่พุ่งไปพอดีทำให้ โมบิลสูทตัวนั้นโดนอัดเข้ากับกำแพงจนระเบิดขึ้น จนกำแพงเป็นรู เฮียเลติค เลยพุ่งทะลุรูกำแพงนั้นไปแล้วพุ่งชนกำแพงต่างๆอย่างเกราะไร้รอยขีดข่วนจนสามารถทะลุไปถึงนอกโคโลนี่ ได้สำเร็จ โดยที่ข้างหน้า เหมือนจะเป็นยานแม่ของศัตรูที่นำมาบุกโคโลนี่
"จัดการมันเลย เฮม!" เฮเลน ตะโกนขึ้นเสียงดังในค็อกพิท
"ย้่าก!!" เฮมตะโกนขึ้นอย่างเสียงดังก่อนที่ เฮียเลติค จะยื่นมือไปทาง ยานแม่ของศัตรูแล้วปล่อย บีมแคนน่อน ขนาดใหญ่ทะลุยานแม่ของฝั่งศํตรูไป ทำให้ยานแม่เกิดเสียหายอย่างหนักแล้วกำลังจะระเบิด ในจังหวะันั้นเฮียเลติคก็พุ่งชนใส่ยานแม่แล้วทะลุไปถึงแกนกลางของยานแม่ก่อนจะชนแกนกลางทิ้งทำให้ ยานแม่เกิดการระเบิดขึ้นอย่างรุนแรงโดยที่เฮียเลติค ยังอยู่ในนั้น หลังจากการระเบิด เฮียเลติค ก็พุ่งออกมาจากแรงระเบิดอย่างไร้รอยขีดข่วนเหมือนเดิม เหมือนว่าการระเบิดของยานแม่จะไม่สามารถทำอะไรเฮียเลติคได้เลย
"สำเร็จแล้ว เราทำสำเร็จ นายหนีพ้นแล้วละ" เฮเลนหันกลับมาคุยกับเฮม แต่สิ่งที่เฮเลนเห็นคือ เฮม ที่สลบไปแล้วเพราะความเหนื่อยที่สะสมมาตั้งแต่ต้น
"เอาเป็นว่า ฉันจัดการต่อเองละกัน" เฮเลนพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มแล้วบังคับเฮียเลติค บินไปในอวกาศอันมืดมิด หายไปในสัญญาณของพวก ศัตรู สำเร็จจนได้.........
END EP.1 Begin To Reborn
จบไปกันแล้วนะครับผม กับ ตอนที่ 1 เรื่องนี้ผมจะพยายามแต่งออกมานะครับ เพราะช่วงนี้ติดเหลือเกินละนะ กันดั้ม เนี้ย งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ Gundam HC จะออกมา เดือนละตอนถึงสองตอนนะครับ ในการคาดเดานะครับ (ถ้าคึกก็อาทิตย์ละตอนครับ) งั้นไปละ บายครับผม
แจกเพลงให้ฟังก่อนไปละกัน
http://www.youtube.com/watch?v=pejS55r0CLQ
โอเค ไปละครับ บาย
[FIC] Mobile Suit Gundam HC EP1. Begin To Reborn
