ตอนที่ 6 มิตรภาพ
เมื่อเวลาดำเนินผ่านไป 15 นาที เหมือน 15 ชั่วโมง ดูเหมือนการตายของมนุษย์ชุดเกราะจะพุ่งพรวดราวกับอยากจะขึ้นแท่นในการตาย ให้เป็นอันดับ 1 อื้ม.... ยิ่งใหญ่ดีนะ
...
"โอ้ย ให้ตายสิ ทำไมไอทางเดินมันต้องทำให้ยาวแบบนี้ด้วยฟะ!!!" เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วอณาบริเวณด้วยความเบื่อหน่ายมนุษย์เกราะเหล็กยืนบ่น ให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆฟัง ซึ่งเด็กสาวก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆเพราะตัวเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน
"เบลดูดิ ดูขาผมดิ" เด็กหนุ่มยกขาตัวเองขึ้นดูเหมือนตอนนี้กล้ามมันจะขึ้นเหมือนพวกเล่นกล้ามซะแล้ว "ใครจะไปนึกละ ว่าการเดินบนทางบ้าๆแบบนั้น แค่ 20 รอบมันจะถึงขั้นนี้" มนุษย์ชุดเกราะบ่นก่อนจะทิ้งตัวนั่งอยู่หน้าป้อม
"ช่วยไม่ได้นะคะ" เด็กสาวหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะที่ทั้งสองคนจะคุยกันสักพักแล้วเดินไปตีทหารต่อ
...
ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ก็มีแสงสีเหลืองพุ่งทะลุผ่านทหารและตัวของฟอร์ดและเบลไปด้วยความแสง ทันทีที่แสงหายไปตัวฟอร์ดก็ถึงกับวูบลงไปทันที "เอื้ออออ" ฟอร์ดร้องออกด้วยความเจ็บปวดแม้มันจะไม่เจ็บก็ตาม รีแอคชั่นไง รีแอคชั่น ซึ่งหนูเบลก็ได้เพียงแต่ยืนมองด้วยท่าทางลนลาน ตอนนี้สายตาของเธอกำลังถูกจ้องมองจากบุรุษ 7 ตา
"ค๊ะ คุณคือ...." เด็กสาวถามด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว แต่นั้นก็ทำได้แค่อีกฝ่ายฉีกยิ้ม ก่อนที่ตัวเธอจะลั่นปีนใหญ่ในมือไม่หยุด
...
"โธ่เอย ตูจะทนไม่ไหวแล้วนะเฟ้ย" ฟอร์ดโวยวายก่อนจะหยิบหอกแล้วตั้งท่าตั้งแต่น้ำพุในบ้านตัวเอง "เอาละนะ" เขากระโดดขึ้นฟ้ากับออร่าแห่งแสงที่ปรากฏออกมาก่อนจะหายไปบนอากาศ
"อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา" หนูเบลโวยวายพร้อมกับลั่นปีนยิงไปทุกทิศทางโดยการหลับตายิงแทบจะไม่โดนด้วยซ้ำ "หึๆๆๆ" เสียงหัวเราะของรอบๆทำให้หนูเบลถึงกับกลัวจนล้มลงไปกับพื้น "มาเล่นกันดีกว่านะ สาวน้อย" บุรุษ 7 ตายิ้มก่อนที่แสงสีขาวจะโผล่มาลงมาจากฟ้าพร้อมกับเสียงเอฟเฟคที่ถึงกับทำให้ผู้ชายทุกคนสยองขวัญไปในคราวเดียวกัน
"ย๊า ย๊า ยาราไนก้า" แสงสีขาวพุ่งลงมาจากบุรุษชุดเกราะสีแดงกระแทกพื้นจนเกิดเป็นเหตุการณ์ทรุดตัวของดินก่อนจะกำหอกในมือแน่นแล้วมองไปรอบๆ
"ก๊ะ แกมาได้ยังไง" บุรุษ 7 ตาตกใจก่อนจะมองมนุษย์ชุดเกราะด้วยท่าทางสงสัย และแน่นอน คำตอบก็คือ "บินมายังไงละ" มนุษย์ชุดเกราะหรือเด็กหนุ่มกอดอกด้วยความภาคภูมิใจ
"บ๊ะ บิน?!" "ใช่" เด็กหนุ่มก่อนจะอกด้วยความภาคภูมิใจก่อนที่เริ่มอธิบาย ความสามารถต่างๆนาๆของตัวเอง
"พูดมากน่ารำคาญ" บุรุษ 7 ตาพูดขึ้นก่อนจะตวัดดาบหนึ่งครั้ง ร่างอันยิ่งใหญ่ของฟอร์ดก็ล้มลงไป "เอื้อออ ข๊ะ ขอโชว์หน่อย ม๊ะ ไม่ได้หรือไง..." เด็กหนุ่มล้มลงไปนอนกองกับพื้น
ดูเหมือนตอนนี้หนูเบลจะหายไปแล้ว
...
"เฮ้อ แฮ่ก แฮ่ก เหนื่อยโว้ย" ฟอร์ดบ่นอยู่หน้าป้อมพร้อมกับเบลที่ยืนหัวเราะแห้งๆ "อ๊ะ เอ่อ เรื่องเมื่อกี้ขอบคุณนะคะ" เบลยิ้มบอกฟอร์ด ที่ช่วยตัวเองเมื่อกี้ "ไม่เป็นไรหรอก" ฟอร์ดบอกแบบเหนื่อย "ขอแค่อย่าเดินไอทางบ้าๆนี้ก็พอแล้ว" เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนที่ทั้งคู่ จะเดินไปตีทหารอีกครั้ง
...
"นี้เรา? คิดไปเองหรือเปล่า?" เด็กหนุ่มครุ่นคิดเพราะรู้สึกว่าทุกอย่างมันเงียบแปลกๆ !!! ทันทีที่เด็กหนุ่มรู้สึกตัว โล่ของเขาก็กระทบกับเสาไฟฟ้า อย่างจัง ก่อนที่เขาจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ซึ่งสิ่งที่เขาเจอก็คือ คนที่ใส่ผ้าคลุมและหมวกเหล็ก "อะไรกันเนี่ย นึกว่าออกเกมไปแล้วซะอีก" เด็กหนุ่มคิดก่อนจะมองไปที่บุรุษชุดคลุม "ยังไม่ตายหรอก แค่เข้าไปในป่าเอารูนเฉยๆ" บุรุษชุดคลุมเอาเสาไฟฟ้ามาฟาดไหล่รอบๆตัวเขามีออร่าสีแดงอยู่
[อธิบายในเรื่องของรูน - รูนคือบัพชนิดหนึ่ง ซึ่งจะแบ่งย่อยเป็น 2 ชนิด red จะเริ่มดาเมจในการโจมตีและทำให้ผู้ที่ถูกตีเกิดอาการสโลว์ และ อย่างที่ 2 Blue จะเพิ่มอัตราพื้นฟูมานาและลดคูณดาวน์ มันเจ๋งใช่ไหม จะสังเกตยังไงว่าอีกฝ่ายมีบัพ? นั้นคือออร่ารอบๆตัวนั้นเอง เอาละ กลับเข้าเรื่อง]
"รูน? อ๋อ ไอนั้นเองเหรอ?" เด็กหนุ่มพยักหน้า "ว่าแต่ เพื่อนแกไปไหนแล้วละ?" เขากวาดตามองไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นใครเลยนอกจากเบล ที่ยืนอยู่ด้านหลัง "หมอนั้นเหรอ? อื้ม.... ไปกลางนะ" บุรุษชุดคลุมบอกมาหน้าตาเฉยๆ "เอาจริงดิ ถ้าตรงมัน? ไม่ได้ละ ต้องรีบไปช่วย" ฟอร์ดกำลังจะเดินไปในแม่น้ำแต่ก็โดนขัดไว้ก่อน "ถ้าจะไปละก็ ข้ามศพฉันไปก่อน" บุรุษชุดคลุมพูดขึ้นร่างกายของเบลก็ถึงกับสั่นสะท้านจนทำอะไรไม่ได้
"หึ มาเริ่มกันเลย" ฟอร์ดกระโดดถอยออกไปพร้อมกับบุรุษชุดคลุม "เอาละ เบลถอยไปเลย" "ค๊ะ ค่ะ" เบลถึงกับสะดุ้งเฮือกก่อนจะวิ่งออกไป ตอนนี้สองแรงกดดนกำลังอยู่รอบๆตัวทั้งสองคน ประมาณว่า เอ็งเปิดสิ ตูจะตาม ไม่ละ เอ็งนั้นแหละเปิด เหมือนกับกฏของบลิซ ใครเปิดบังไคก่อนแพ้
"ย๊ากกก" บุรุษชุดคลุมทนไม่ไหวก่อนจะกระโดดเข้าไปฟาดหน้าแดงหนุ่มแต่อีกฝ่ายก็รับเอาไว้ด้วยโล่ขนาดใหญ่แล้วใช้หอกที่มบุรุษชุดคลุมด้วยความเร็วแต่การโจมตีของเขาทำอะไรไม่ได้เลย เพราะอีกฝ่ายใช้เสาไฟฟ้าหมุนเพื่อเป็นการกันการโจมตีนั้นเอง นั้นทีที่เด็กหนุ่มหยุดบุรุษชุดคลุมก็ใช้เสาไฟฟ้าในมือฟาดเข้าหน้าจนอีกฝ่ายถึงกับมึนไปชั่วขนาดที่ก่อนที่เสาไฟฟ้าของเขาจะเรืองแสงแล้วฟาดใส่ท้องของเด็กหนุ่มแต่น่าแปลกที่ร่างกายของเด็กหนุ่มไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย "อ๊ะ เร๊ะ?" เขาได้แต่ อึ้ง มึน งง โฮ? "อ๊ะ อะไรกัน" บุรุษชุดดำถึงกับมึนก่อนที่เด็กหนุ่มจะตั้งสติได้แล้วใช้หอกฟาดหน้าจนอีกฝ่ายออกไปแล้วใช้โล่กระแทกก่อนจะตะโกนดังลั่น "เอาเลย เบล!!!" ฟอร์ดตะโกนลั่น "ค๊ะ ค่ะ" เสียงขานรับจากเด็กสาวพูดขึ้นก่อนที่จะกระโดดข้ามหัวของเด็กหนุ่มแล้วยิงปีนใหญ่ใส่จนบุรุษชุดคลุมถอยออกไปก่อนจะล้มลงไป แล้วก็หายไปพร้อมกับแสงสีฟ้า
"เยี่ยม" ฟอร์ดยิ้มมองเบล ซึ่งอีกฝ่ายก็หยิบตอบก่อนที่ฟอร์ดจะตั้งท่าเหมือนจะกระโดดรอ "คงต้องรีบไปแล้วละนะ รอนี้นะเบล" ฟอร์ดพูดขึ้นก่อนจะกระโดดหายไปกลางอากาศ "ค่ะ" เบลยิ้มแล้วยิงทหารต่อ
...
หลังจากที่ฟอร์ดกระโดดมาถึงก็ถึงขั่นกับสะดุ้งเพราะสิ่งที่อยู่ด้านหน้าตัวเองคือบอลแสงเหมือนบอลเกงกิกำลังพุ่งมา ซึ่่งแน่นอน โดนไปเต็มๆ
ฟอร์ดกวาดตัวมองไปรอบๆเห็นคิงกำลังมองตัวเองอยู่ก็แอบยิ้มเล็กน้อยแล้วชูนิ้วโป้ง "ช๊ะ เซฟ" หลังจากนั้นเขาก็หายไปพร้อมกับแสงสีฟ้า
"เกิดอะไรขึ้น?" หญิงสาวเอยออกมาแบบมึนงงก่อนจะที่เสียงประกาศจะดังขึ้น
...
เสียงประกาศดังลั่นอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะแตกต่างมากกว่าเดิม ซึ่งก็คือ "หมดเวลาแล้ว ทุกท่านจะถูกส่งกลับทีพักนะคะ"
เมื่อเวลาดำเนินผ่านไป 15 นาที เหมือน 15 ชั่วโมง ดูเหมือนการตายของมนุษย์ชุดเกราะจะพุ่งพรวดราวกับอยากจะขึ้นแท่นในการตาย ให้เป็นอันดับ 1 อื้ม.... ยิ่งใหญ่ดีนะ
...
"โอ้ย ให้ตายสิ ทำไมไอทางเดินมันต้องทำให้ยาวแบบนี้ด้วยฟะ!!!" เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วอณาบริเวณด้วยความเบื่อหน่ายมนุษย์เกราะเหล็กยืนบ่น ให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆฟัง ซึ่งเด็กสาวก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆเพราะตัวเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน
"เบลดูดิ ดูขาผมดิ" เด็กหนุ่มยกขาตัวเองขึ้นดูเหมือนตอนนี้กล้ามมันจะขึ้นเหมือนพวกเล่นกล้ามซะแล้ว "ใครจะไปนึกละ ว่าการเดินบนทางบ้าๆแบบนั้น แค่ 20 รอบมันจะถึงขั้นนี้" มนุษย์ชุดเกราะบ่นก่อนจะทิ้งตัวนั่งอยู่หน้าป้อม
"ช่วยไม่ได้นะคะ" เด็กสาวหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะที่ทั้งสองคนจะคุยกันสักพักแล้วเดินไปตีทหารต่อ
...
ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ก็มีแสงสีเหลืองพุ่งทะลุผ่านทหารและตัวของฟอร์ดและเบลไปด้วยความแสง ทันทีที่แสงหายไปตัวฟอร์ดก็ถึงกับวูบลงไปทันที "เอื้ออออ" ฟอร์ดร้องออกด้วยความเจ็บปวดแม้มันจะไม่เจ็บก็ตาม รีแอคชั่นไง รีแอคชั่น ซึ่งหนูเบลก็ได้เพียงแต่ยืนมองด้วยท่าทางลนลาน ตอนนี้สายตาของเธอกำลังถูกจ้องมองจากบุรุษ 7 ตา
"ค๊ะ คุณคือ...." เด็กสาวถามด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว แต่นั้นก็ทำได้แค่อีกฝ่ายฉีกยิ้ม ก่อนที่ตัวเธอจะลั่นปีนใหญ่ในมือไม่หยุด
...
"โธ่เอย ตูจะทนไม่ไหวแล้วนะเฟ้ย" ฟอร์ดโวยวายก่อนจะหยิบหอกแล้วตั้งท่าตั้งแต่น้ำพุในบ้านตัวเอง "เอาละนะ" เขากระโดดขึ้นฟ้ากับออร่าแห่งแสงที่ปรากฏออกมาก่อนจะหายไปบนอากาศ
"อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา" หนูเบลโวยวายพร้อมกับลั่นปีนยิงไปทุกทิศทางโดยการหลับตายิงแทบจะไม่โดนด้วยซ้ำ "หึๆๆๆ" เสียงหัวเราะของรอบๆทำให้หนูเบลถึงกับกลัวจนล้มลงไปกับพื้น "มาเล่นกันดีกว่านะ สาวน้อย" บุรุษ 7 ตายิ้มก่อนที่แสงสีขาวจะโผล่มาลงมาจากฟ้าพร้อมกับเสียงเอฟเฟคที่ถึงกับทำให้ผู้ชายทุกคนสยองขวัญไปในคราวเดียวกัน
"ย๊า ย๊า ยาราไนก้า" แสงสีขาวพุ่งลงมาจากบุรุษชุดเกราะสีแดงกระแทกพื้นจนเกิดเป็นเหตุการณ์ทรุดตัวของดินก่อนจะกำหอกในมือแน่นแล้วมองไปรอบๆ
"ก๊ะ แกมาได้ยังไง" บุรุษ 7 ตาตกใจก่อนจะมองมนุษย์ชุดเกราะด้วยท่าทางสงสัย และแน่นอน คำตอบก็คือ "บินมายังไงละ" มนุษย์ชุดเกราะหรือเด็กหนุ่มกอดอกด้วยความภาคภูมิใจ
"บ๊ะ บิน?!" "ใช่" เด็กหนุ่มก่อนจะอกด้วยความภาคภูมิใจก่อนที่เริ่มอธิบาย ความสามารถต่างๆนาๆของตัวเอง
"พูดมากน่ารำคาญ" บุรุษ 7 ตาพูดขึ้นก่อนจะตวัดดาบหนึ่งครั้ง ร่างอันยิ่งใหญ่ของฟอร์ดก็ล้มลงไป "เอื้อออ ข๊ะ ขอโชว์หน่อย ม๊ะ ไม่ได้หรือไง..." เด็กหนุ่มล้มลงไปนอนกองกับพื้น
ดูเหมือนตอนนี้หนูเบลจะหายไปแล้ว
...
"เฮ้อ แฮ่ก แฮ่ก เหนื่อยโว้ย" ฟอร์ดบ่นอยู่หน้าป้อมพร้อมกับเบลที่ยืนหัวเราะแห้งๆ "อ๊ะ เอ่อ เรื่องเมื่อกี้ขอบคุณนะคะ" เบลยิ้มบอกฟอร์ด ที่ช่วยตัวเองเมื่อกี้ "ไม่เป็นไรหรอก" ฟอร์ดบอกแบบเหนื่อย "ขอแค่อย่าเดินไอทางบ้าๆนี้ก็พอแล้ว" เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนที่ทั้งคู่ จะเดินไปตีทหารอีกครั้ง
...
"นี้เรา? คิดไปเองหรือเปล่า?" เด็กหนุ่มครุ่นคิดเพราะรู้สึกว่าทุกอย่างมันเงียบแปลกๆ !!! ทันทีที่เด็กหนุ่มรู้สึกตัว โล่ของเขาก็กระทบกับเสาไฟฟ้า อย่างจัง ก่อนที่เขาจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ซึ่งสิ่งที่เขาเจอก็คือ คนที่ใส่ผ้าคลุมและหมวกเหล็ก "อะไรกันเนี่ย นึกว่าออกเกมไปแล้วซะอีก" เด็กหนุ่มคิดก่อนจะมองไปที่บุรุษชุดคลุม "ยังไม่ตายหรอก แค่เข้าไปในป่าเอารูนเฉยๆ" บุรุษชุดคลุมเอาเสาไฟฟ้ามาฟาดไหล่รอบๆตัวเขามีออร่าสีแดงอยู่
[อธิบายในเรื่องของรูน - รูนคือบัพชนิดหนึ่ง ซึ่งจะแบ่งย่อยเป็น 2 ชนิด red จะเริ่มดาเมจในการโจมตีและทำให้ผู้ที่ถูกตีเกิดอาการสโลว์ และ อย่างที่ 2 Blue จะเพิ่มอัตราพื้นฟูมานาและลดคูณดาวน์ มันเจ๋งใช่ไหม จะสังเกตยังไงว่าอีกฝ่ายมีบัพ? นั้นคือออร่ารอบๆตัวนั้นเอง เอาละ กลับเข้าเรื่อง]
"รูน? อ๋อ ไอนั้นเองเหรอ?" เด็กหนุ่มพยักหน้า "ว่าแต่ เพื่อนแกไปไหนแล้วละ?" เขากวาดตามองไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นใครเลยนอกจากเบล ที่ยืนอยู่ด้านหลัง "หมอนั้นเหรอ? อื้ม.... ไปกลางนะ" บุรุษชุดคลุมบอกมาหน้าตาเฉยๆ "เอาจริงดิ ถ้าตรงมัน? ไม่ได้ละ ต้องรีบไปช่วย" ฟอร์ดกำลังจะเดินไปในแม่น้ำแต่ก็โดนขัดไว้ก่อน "ถ้าจะไปละก็ ข้ามศพฉันไปก่อน" บุรุษชุดคลุมพูดขึ้นร่างกายของเบลก็ถึงกับสั่นสะท้านจนทำอะไรไม่ได้
"หึ มาเริ่มกันเลย" ฟอร์ดกระโดดถอยออกไปพร้อมกับบุรุษชุดคลุม "เอาละ เบลถอยไปเลย" "ค๊ะ ค่ะ" เบลถึงกับสะดุ้งเฮือกก่อนจะวิ่งออกไป ตอนนี้สองแรงกดดนกำลังอยู่รอบๆตัวทั้งสองคน ประมาณว่า เอ็งเปิดสิ ตูจะตาม ไม่ละ เอ็งนั้นแหละเปิด เหมือนกับกฏของบลิซ ใครเปิดบังไคก่อนแพ้
"ย๊ากกก" บุรุษชุดคลุมทนไม่ไหวก่อนจะกระโดดเข้าไปฟาดหน้าแดงหนุ่มแต่อีกฝ่ายก็รับเอาไว้ด้วยโล่ขนาดใหญ่แล้วใช้หอกที่มบุรุษชุดคลุมด้วยความเร็วแต่การโจมตีของเขาทำอะไรไม่ได้เลย เพราะอีกฝ่ายใช้เสาไฟฟ้าหมุนเพื่อเป็นการกันการโจมตีนั้นเอง นั้นทีที่เด็กหนุ่มหยุดบุรุษชุดคลุมก็ใช้เสาไฟฟ้าในมือฟาดเข้าหน้าจนอีกฝ่ายถึงกับมึนไปชั่วขนาดที่ก่อนที่เสาไฟฟ้าของเขาจะเรืองแสงแล้วฟาดใส่ท้องของเด็กหนุ่มแต่น่าแปลกที่ร่างกายของเด็กหนุ่มไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย "อ๊ะ เร๊ะ?" เขาได้แต่ อึ้ง มึน งง โฮ? "อ๊ะ อะไรกัน" บุรุษชุดดำถึงกับมึนก่อนที่เด็กหนุ่มจะตั้งสติได้แล้วใช้หอกฟาดหน้าจนอีกฝ่ายออกไปแล้วใช้โล่กระแทกก่อนจะตะโกนดังลั่น "เอาเลย เบล!!!" ฟอร์ดตะโกนลั่น "ค๊ะ ค่ะ" เสียงขานรับจากเด็กสาวพูดขึ้นก่อนที่จะกระโดดข้ามหัวของเด็กหนุ่มแล้วยิงปีนใหญ่ใส่จนบุรุษชุดคลุมถอยออกไปก่อนจะล้มลงไป แล้วก็หายไปพร้อมกับแสงสีฟ้า
"เยี่ยม" ฟอร์ดยิ้มมองเบล ซึ่งอีกฝ่ายก็หยิบตอบก่อนที่ฟอร์ดจะตั้งท่าเหมือนจะกระโดดรอ "คงต้องรีบไปแล้วละนะ รอนี้นะเบล" ฟอร์ดพูดขึ้นก่อนจะกระโดดหายไปกลางอากาศ "ค่ะ" เบลยิ้มแล้วยิงทหารต่อ
...
หลังจากที่ฟอร์ดกระโดดมาถึงก็ถึงขั่นกับสะดุ้งเพราะสิ่งที่อยู่ด้านหน้าตัวเองคือบอลแสงเหมือนบอลเกงกิกำลังพุ่งมา ซึ่่งแน่นอน โดนไปเต็มๆ
ฟอร์ดกวาดตัวมองไปรอบๆเห็นคิงกำลังมองตัวเองอยู่ก็แอบยิ้มเล็กน้อยแล้วชูนิ้วโป้ง "ช๊ะ เซฟ" หลังจากนั้นเขาก็หายไปพร้อมกับแสงสีฟ้า
"เกิดอะไรขึ้น?" หญิงสาวเอยออกมาแบบมึนงงก่อนจะที่เสียงประกาศจะดังขึ้น
...
เสียงประกาศดังลั่นอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะแตกต่างมากกว่าเดิม ซึ่งก็คือ "หมดเวลาแล้ว ทุกท่านจะถูกส่งกลับทีพักนะคะ"
bracelet's line games Ch.6
