แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย panzertiger เมื่อ 2014-3-9 17:56
นักเรียนใหม่อีกคนงั้นหรอ ในระหว่างที่ผมกำลังนั่งคิดผู้หญิงที่หน้าตาดูบ้านนิดๆ แต่ผมสีบลอนได้เดินเข้ามาแนะนำตัวต่อหน้าทุกคน ช่างหน้าแปลกใจที่ผมรู้สึกคุ้นหน้าเธอมากแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ จนกระทั่งเธอเดินเข้ามาหาผมแล้วถามขึ้นว่า "นายหนะ ชื่อเนมใช่มั้ย!? นี่ชั้นอีฟไงจำได้มั้ย" เธอยิ้มแต่ผมไม่แน่ใจจึงปฏิเสธไป "โทษทีนะชั้นจำเธอไม่ได้จริงๆ" เธอทำหน้าบู่แล้วเดินหนีไป เพื่อนผมเริ่มมองด้วยสีหน้าอัมหิตประมาณว่า "เอ็งปล่อยผู้หญิงดีๆ ไปงั้นหรอ"
จากนั้นตอนพักกลางวัน...
เช้าวันหนึ่งกลางเมืองนนทบุรี ประเทศไทยผม เพียรระ นิยมมะ เด็กม.5 ธรรมดาที่มีพ่อที่ไม่ธรรมดาทำไมหนะหรอ? ก็เพราะว่าพ่อผมเป็นนักคอมพิวเตอร์วิทยาอันดับต้นๆของไทย วันนี้ดูเหมือนวันธรรมดาเช้าแดดอ่อนๆ ร้อนนิดๆ ตามสไตล์เมืองไทยแต่วันปกติคงไม่มีอีกแล้วเพราะว่า... "เนม! ตื่นได้แล้ววันนี้ไปโรงเรียนวันแรกนะ"
ผู้หญิงผมทองหน้าตาออกลูกครึ่งหน้าตาน่ารักเข้ามาตามผมถึงห้องนอน แต่ที่ไม่ปกติก็คือเธอเป็น ไซบอร์ค ก่อนหน้าที่พ่อผมจะเสียชีวิตลงพ่อได้ฝากโปรเจคหนึ่งไว้คือ CYB-16 หรือ เบล ซิกส์ทีน หรือเบลนั่นเอง ตอนที่เบลยังอายุ 14 เธอประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกจนบาดเจ็บสาหัส แต่โชคดีที่พ่อผมไปเจอเธอเข้าจึงนำเธอมารักษาตัวที่บ้าน แต่เนื่องด้วยบาดแผลเกินซ่อมแซมตลอดฝั่งซ้ายของเธอเต็มไปด้วยแผล
พ่อผมจึงมีการใช้ไบโอแมชชีนกับเธอทำให้กลายเป็นไซบอร์คครึ่งตัว เบลก็ไม่ได้โกรธอะไรซ้ำยังขอบคุณที่ช่วยเธอเอาไว้ แต่อย่างไรก็ตามเรื่องราวเหล่านั้นก็ผ่านมาสามปีกว่าแล้ว แล้ววันนี้ก็เป็นวันเรียนวันแรกของเธอซะด้วย "เอาหละวันนี้เราก็ขึ้น ม.5 กันแล้วหลายคนอาจจะคุ้นหน้ากัน แต่วันนี้เรามีนักเรียนใหม่นะ" อาจารย์พูดต้อนรับนักเรียนตอนอยู่ในห้อง จากนั้นเบลก็เดินออกมาแนะนำตัว คงไม่ใช่เรื่องแปลกที่นักเรียนใหม่จะแนะนำตัวกับนักเรียนเก่า แต่ว่า...
ผู้หญิงผมทองหน้าตาออกลูกครึ่งหน้าตาน่ารักเข้ามาตามผมถึงห้องนอน แต่ที่ไม่ปกติก็คือเธอเป็น ไซบอร์ค ก่อนหน้าที่พ่อผมจะเสียชีวิตลงพ่อได้ฝากโปรเจคหนึ่งไว้คือ CYB-16 หรือ เบล ซิกส์ทีน หรือเบลนั่นเอง ตอนที่เบลยังอายุ 14 เธอประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกจนบาดเจ็บสาหัส แต่โชคดีที่พ่อผมไปเจอเธอเข้าจึงนำเธอมารักษาตัวที่บ้าน แต่เนื่องด้วยบาดแผลเกินซ่อมแซมตลอดฝั่งซ้ายของเธอเต็มไปด้วยแผล
พ่อผมจึงมีการใช้ไบโอแมชชีนกับเธอทำให้กลายเป็นไซบอร์คครึ่งตัว เบลก็ไม่ได้โกรธอะไรซ้ำยังขอบคุณที่ช่วยเธอเอาไว้ แต่อย่างไรก็ตามเรื่องราวเหล่านั้นก็ผ่านมาสามปีกว่าแล้ว แล้ววันนี้ก็เป็นวันเรียนวันแรกของเธอซะด้วย "เอาหละวันนี้เราก็ขึ้น ม.5 กันแล้วหลายคนอาจจะคุ้นหน้ากัน แต่วันนี้เรามีนักเรียนใหม่นะ" อาจารย์พูดต้อนรับนักเรียนตอนอยู่ในห้อง จากนั้นเบลก็เดินออกมาแนะนำตัว คงไม่ใช่เรื่องแปลกที่นักเรียนใหม่จะแนะนำตัวกับนักเรียนเก่า แต่ว่า...
"อีฟลินเข้ามาได้เลย"
นักเรียนใหม่อีกคนงั้นหรอ ในระหว่างที่ผมกำลังนั่งคิดผู้หญิงที่หน้าตาดูบ้านนิดๆ แต่ผมสีบลอนได้เดินเข้ามาแนะนำตัวต่อหน้าทุกคน ช่างหน้าแปลกใจที่ผมรู้สึกคุ้นหน้าเธอมากแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ จนกระทั่งเธอเดินเข้ามาหาผมแล้วถามขึ้นว่า "นายหนะ ชื่อเนมใช่มั้ย!? นี่ชั้นอีฟไงจำได้มั้ย" เธอยิ้มแต่ผมไม่แน่ใจจึงปฏิเสธไป "โทษทีนะชั้นจำเธอไม่ได้จริงๆ" เธอทำหน้าบู่แล้วเดินหนีไป เพื่อนผมเริ่มมองด้วยสีหน้าอัมหิตประมาณว่า "เอ็งปล่อยผู้หญิงดีๆ ไปงั้นหรอ"
จากนั้นตอนพักกลางวัน...
ชีวิตของผมกับไซบอร์คได้เริ่มขึ้นแล้ว
watacy! ตอนที่ 1: เปิดเทอม