เมื่อถึงเวลาพักกลางวันผมกับเพื่อนก็มานั่งกินข้าวโรงเรียนด้วยกัน แต่ความปวดหัวไม่ได้หยุดลงแค่นั้น อีฟเข้ามาและนั่งข้างเบลอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรทางผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไร มันเป็นสิทธ์ของเขานี่เนอะ
หลังกินข้าวไปได้ซักพักอีฟก็เริ่มลนๆ แล้วก็หน้าแดงไปพร้อมๆ กันจากนั้นอีฟก็ถามขึ้นมาว่า "นี่จำชั้นไม่ได้จริงๆ หรอ" ผมก็ตอบกลับไปแบบสั้นๆ "อืม" "ให้ตายสิไม่ใหวเลยจริงๆ" อีฟตอบมาแบบเซ็งๆ แล้วจากนั้นเธอก็เอามือทั้ง 2 ข้างไปแกะริบบิ้นที่มัดผมเธออยู่ ในวินาทีที่ผมสีบลอนของเธอถูกปล่อยให้ยาวลงมา "น...น...นี่ เธอคือ อีฟ"
ผมค้างไปหลายวิพร้อมกับพูดประโยคนั้นอย่างลุกลน "จำได้แล้วสินะเรียนด้วยกันมาตั้งกี่ปีกลับจำกันไม่ได้ มันน่ายิงทิ้งจริงๆ" "เนมนั่นใครหรอ" เบลเอ่ยถาม
หลังกินข้าวไปได้ซักพักอีฟก็เริ่มลนๆ แล้วก็หน้าแดงไปพร้อมๆ กันจากนั้นอีฟก็ถามขึ้นมาว่า "นี่จำชั้นไม่ได้จริงๆ หรอ" ผมก็ตอบกลับไปแบบสั้นๆ "อืม" "ให้ตายสิไม่ใหวเลยจริงๆ" อีฟตอบมาแบบเซ็งๆ แล้วจากนั้นเธอก็เอามือทั้ง 2 ข้างไปแกะริบบิ้นที่มัดผมเธออยู่ ในวินาทีที่ผมสีบลอนของเธอถูกปล่อยให้ยาวลงมา "น...น...นี่ เธอคือ อีฟ"
ผมค้างไปหลายวิพร้อมกับพูดประโยคนั้นอย่างลุกลน "จำได้แล้วสินะเรียนด้วยกันมาตั้งกี่ปีกลับจำกันไม่ได้ มันน่ายิงทิ้งจริงๆ" "เนมนั่นใครหรอ" เบลเอ่ยถาม
"ธ...เธอคือเพื่อนสมัยเด็กของชั้นเอง"
"หาาาาา!"
watacy! แฟนของผมเป็นไซบอร์ค ตอนที่ 2: เพื่อนสมัยเด็ก