เธอก็คือเพื่อนสมัยเด็กของผมนั่นเอง อีฟ "จำได้แล้วสินะ" อีฟพูดแบบเซ็งๆ แล้วก็มัดผมกลับไปเหมือนเดิม "โห อีฟจำได้ก็แปลกแล้วหละ ก็เธอเปลียนไปซะขนาดนี้" ผมเถียงไปแบบไม่ลังเล "นี่นายว่าไงนะ! ฉันเปลี่ยนไปตรงใหนๆ" อีฟก็ถามกลับอย่างร้อนรน พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาไกล้ผม "ก...ก็คงเพราะสวยขึ้นหละมั้ง?" ผมตอบไปแบบติดๆ ขัดๆ เพราะทำอะไรไม่ถูก จากนั้นเธอพูดพร้อมกับหน้าแดง "ส...ส...ส...สวยขึ้นหรอ บ...บ้า" แล้วก็เดิน ดุ่มๆ ออดไปจากโรงอาหาร
"หวังว่าแกคงจะมีคำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้นะเนม" จู่ๆ ผมก็รู้สึกได้ถึงรังสีอัมหิต ของชายโสดที่อยู่ด้านหลังผม จากนั้นผมก็โดนรุมยิงคำถามเป็นชุด "เบลเธอช่วยชั้นทีสิ" ผมต้องร้องขอให้เบลช่วยแต่ว่า "พวกหื่นหนะตายไปซะให้หมดโลกเถอะค่ะ" เบลตอบมาด้วยสีหน้าที่มืดมน แล้วก็ดื่มนมกล่องในชุดอาหารกลางวันพร้อมเชิดหน้าใส่ ชัดเลยว่าเจ๊เขางอน
"หวังว่าแกคงจะมีคำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้นะเนม" จู่ๆ ผมก็รู้สึกได้ถึงรังสีอัมหิต ของชายโสดที่อยู่ด้านหลังผม จากนั้นผมก็โดนรุมยิงคำถามเป็นชุด "เบลเธอช่วยชั้นทีสิ" ผมต้องร้องขอให้เบลช่วยแต่ว่า "พวกหื่นหนะตายไปซะให้หมดโลกเถอะค่ะ" เบลตอบมาด้วยสีหน้าที่มืดมน แล้วก็ดื่มนมกล่องในชุดอาหารกลางวันพร้อมเชิดหน้าใส่ ชัดเลยว่าเจ๊เขางอน
พอตกเย็นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผมจะต้องตามไปถามเบลว่าโกรธเรื่องอะไร "นี่เบลเธอเป็นอะไรหรือเปล่า" ผมถามเบลระหว่างกำลังเดินกลับบ้าน "ไม่หนิค่ะ" เบลตอบกลับมาด้วยสีหน้าไม่ดี "เธอโกรธที่ชั้นบอกว่า อีฟสวยใช่มั้ยหละ" ผมถาม "ทำไมชั้นต้องโกรธด้วย ฉันมันก็แค่หุ่นยนต์ไม่มีความรู้สึกหรอกค่ะ"
...“ซักวันทุกคนก็จะทิ้งชั้นไป”...
เธอเริ่มออกอาการมาม่าพร้อมกับมีน้ำตาคลอ "หุ่นยนต์!? หุ่นยนต์ที่ใหนเขาร้องให้กันบ้างเล่า!" ผมพูดกระแทกเสียงเข้าไป "ชั้นหนะไม่เคยเห็นเธอเป็นโลหะผสมหรอกนะจะบอกให้ แล้วที่ชั้นดูแลเธอมาจนทุกวันนี้หนะไม่ใช่เพราะพ่อขอร้อง แต่เพราะ..." ผมก็เริ่มอธิบายให้เธอเข้าใจ จากนั้นเบลก็เริ่มหันหน้ามาแล้วถาม "เพราะ...?" "ชั้นไม่อยากเห็นเธอต้องร้องให้เพราะหวาดกลัวอีก!" ผมตะโกนออกไปตอนนั้นผมกำมือตัวเองแน่น แล้วเบลเริ่มทำหน้านิ่งไป จากนั้นผมก็เริ่มพูดต่อ
"ชั้นหนะ เห็นตอนที่เธอออกมาจากแคปซูลเลี้ยงของพ่อชั้น เธอเอาแต่ร้องไห้ พล่ำหาถึงพ่อ...แม่ตลอดเวลา ชั้นรู้ว่าเธอกลัวที่จะสูญเสียครอบครัวไป และหลังจากนั้นชั้นได้สัญญาไว้ว่า ชั้นจะเป็นครอบครัวให้กับเธอจนวันตาย" ผมพูดพร้อมกับหอบนิดๆ "เพราะฉะนั้นหนะ หยุดร้องเถอะชั้นจะไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลังโดยเฉพาะเธอนะ เบล" พอผมพูดจบเบลก็วิ่งเข้ามากอดผมพร้อมกับโอดครวญ "ชั้นขอโทษ ชั้นนี่โง่จริงๆ" แล้วเธอก็พูดซ้ำไปมาร้องไห้ไม่หยุด "ไม่เป็นไรๆ เอาหละกลับบ้านดีกว่าวันนี้ชั้นจะทำข้าวเย็นให้เองนะ" ผมปลอบเธอไป
"อื้อ!" เบลมองหน้าผมแล้วพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม “แต่ถ้าจำไม่ผิด ตอนที่ชั้นออกมาจากแคปซูลชั้นไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสินะ” “เงียบไปเลย!” ผมพูดไปด้วยความอาย
"ชั้นหนะ เห็นตอนที่เธอออกมาจากแคปซูลเลี้ยงของพ่อชั้น เธอเอาแต่ร้องไห้ พล่ำหาถึงพ่อ...แม่ตลอดเวลา ชั้นรู้ว่าเธอกลัวที่จะสูญเสียครอบครัวไป และหลังจากนั้นชั้นได้สัญญาไว้ว่า ชั้นจะเป็นครอบครัวให้กับเธอจนวันตาย" ผมพูดพร้อมกับหอบนิดๆ "เพราะฉะนั้นหนะ หยุดร้องเถอะชั้นจะไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลังโดยเฉพาะเธอนะ เบล" พอผมพูดจบเบลก็วิ่งเข้ามากอดผมพร้อมกับโอดครวญ "ชั้นขอโทษ ชั้นนี่โง่จริงๆ" แล้วเธอก็พูดซ้ำไปมาร้องไห้ไม่หยุด "ไม่เป็นไรๆ เอาหละกลับบ้านดีกว่าวันนี้ชั้นจะทำข้าวเย็นให้เองนะ" ผมปลอบเธอไป
"อื้อ!" เบลมองหน้าผมแล้วพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม “แต่ถ้าจำไม่ผิด ตอนที่ชั้นออกมาจากแคปซูลชั้นไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสินะ” “เงียบไปเลย!” ผมพูดไปด้วยความอาย
ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ เช่นเดียวกับผู้หญิงถ้าหลังร้องให้แล้วเราทำให้เธอยิ้ม มันก็มักจะสวยงามเช่นกัน
watacy! แฟนของผมเป็นไซบอร์ค! ตอนที่ 3: โดดเดี่ยว