"ยินดีต้อนรับ คร้าบ/ค่า!" ในช่วงบ่ายเย็นของวันปิดเทอมคงเป็นเรื่องปกติที่เราจะหาอะไรทำเพื่อเลี้ยงชีพไปวันๆ วันนี้ผมกับเบลได้มาทำงานที่ร้านอาหารตะวันตกเล็กๆ แถวบ้านเป็นรายได้เสริม ทุกอย่างก็เป็นไปตามปกติจนกระทั่ง... "นี่เธอ..." อีฟเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับพูดทักทายอย่างเป็นมิตร "วันนี้ชั้นมาสมัครงานพิเศษค่ะ ขอความกรุณาด้วยนะค่ะ" "อะไรน้าาาาาาาา!" ผมกับเบลตะโกนลั่นร้าน
ท่าทางวันนี้คงไม่ใช่วันปกติอีกวันแล้วสินะ...
จากนั้นก็มีชายคนหนึ่งพูดแทรกขึ้นมา "อ้าวๆ นี่เพื่อนน้องเบลเองหรอ" เขาคือผู้จัดการร้านอาหารร้านนี่เอง "เธอคืออีฟลินที่จะมาสมัครงานพิเศษที่นี่ใช่มั้ย?" ผู้จัดการถามอีฟ "ใช่ค่ะ" อีฟตอบ "ชั้นชื่อพงศ์นะเป็นผู้จัดการที่นี่ อย่างแรกก็ไปเปลี่ยนชุดซะนะกับเซ็นเอกสารให้เรียบร้อย" ผู้จัดการอธิบายอีฟ แล้วในเวลาต่อมาหลังอีฟเปลี่ยนชุดเสร็จ
"เป็นไงบ้าง คงไม่ดูแปลกใช่มั้ย" อีฟเดินออกมาพร้อมกับถาม "ไม่หนิ ดูดีมากเลย" ผมตอบไป "ไม่ใช่ค่ะ" เบลพูดแทรกด้วยสีหน้าจริงจัง "ท...ทำไมหรอ" อีฟเองก็ถามกลับด้วยสีหน้าจริงจัง "มันไม่ใช่ ดูดีธรรมดาค่ะ" เบลพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง พร้อมกับพูดต่ออย่างโอเวอร์ "มันคือความสมบูรณ์แบบค่ะ" "เห๋..." ผมกับอีฟเงิบไปช่วงสั้นๆ เมื่อเบลอธิบายต่อ "ชุดนักเสริฟสาวในร้านอาหารสไตล์ตะวันตก ยิ่งคนที่ใส่เป็นลูกครึ่งต่างชาติมันยิ่งแสดง ความเป็นตัวตนของอีฟออกมาเลยหละค่ะ นอกจากนี้...โอ้ย!" ผมเขกหัวเธอไปทีหนึ่งแล้วถามต่อ "จะโอเวอร์ไปหน่อยมั้ย" "ไม่ค่ะ!...โอ้ย!" ผมเขกหัวเธออีกรอบ "ขอโทษค่า" "ไปทำงานกันต่อได้แล้วปะ" ผมบอกเบลกับอีฟ แล้วอีฟก็ถามกลับอย่างสงใส "ว่าแต่เบลกับเนมมีหน้าที่อะไรหรอ" "พนักงานเสริฟจ้ะ" เบลตอบ "อ่อแล้วเนมหละ" อีฟถามพร้อมกับหันหน้ามาทางผม "ล้างจานหนะ" ผมตอบไป "เอ๋...นึกว่าจะได้เป็นกุ๊กซะอีก" อีฟพูดพร้อมกับทำหน้าเบื่อๆ "อาราย..." ผมแทรกเธอไป "เปล๋า" เธอลากเสียง หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายไปทำงาน ทุกคนดูมีความสุขดีจนถึงเวลาเลิกงาน
ผมต้องแยกห้องเปลี่ยนชุดกับเบลและอีฟในและในขณะที่ผมกำลังเปลี่ยนชุดอีฟก็ตะโกนขึ้น "เนม! แย่แล้วเบลเป็นอะไรไม่รู้ไข้ขึ้นสูงมาก" ผมตกใจมากแต่ก่อนเบลไม่เคยเป็นแบบนี้ เพราะเบลเป็นไซบอร์ค เว้นซะแต่ว่า...
"ไวรัสหรอครับ?"
ผมเอ่ยถามพ่อหลังพาเบลกับอีฟมาที่บ้าน "น่าจะเป็นอย่างงั้นแหละลูก แถมดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ไวรัสธรรมดาซะด้วยสิ" พ่อผมอธิบายจากนั้นก็กระซิบถามต่อ "ว่าแต่ลูกได้บอกเรื่องที่เบลเป็นไซบอร์คกับอีฟหรือยัง?" "ยังครับพ่อ" ผมตอบ "โอเคดีมาก" พ่อชอมอย่างโล่งอก "เรื่องไซบอร์คหนะหรอค่ะ หนูรู้อยู่แล้วค่ะ" อีฟมาพูดข้างหลัง" "อ่อดีแล้วหละๆ เดี๋ยวนะ" ผมพูดอย่างโล่งใจและเอะใจในเวลาเดียวกัน และอีฟก็แทรกขึ้นมาต่อ "ชั้นรู้อยู่นานแล้วหละ ตั้งแต่จับมือครั้งแรกตอนไปร้านเค้ก ที่แขนซ้ายใช่มั้ย?" เธอถามแบบไม่ต้องการคำตอบแล้วก็พูดต่อ "ตอนที่ชั้นให้ตั๋วกับเบลมือชั้นไปสัมผัสกับผิวเธอพอดีเลยรู้ว่าผิวของเบลนั้นหยาบและแข็งกว่าคนปกติ ตอนแรกก็ไม่ได้เอะใจอะไรมาก จนถึงตอนเปลี่ยนชุดที่ร้านตอนที่เบลนั่งลงชั้นสังเกตุที่ขาทั้ง 2 ข้างรอยพับที่ข้อขาไม่เหมือนกัน โดยขาข้างซ้ายมีรอยย่นมากกว่าปกติ ตอนแรกก็กะว่าจะถามอยู่แล้วหละ แต่จู่ๆ เบลก็ล้มลงไปกับพื้นเฉยเลย"
หลังจากผมได้ฟังอีฟอธิบายมาซักพักผมจึงเกิดข้อสงใสขึ้นอย่างหนึ่ง "อีฟ...นี่เธอเป็นเลสเบี้ยนหรือเปล่า" "จ...จะบ้าหรอ! ชั้นชอบผู้ชายนะ!" อีฟตอบ "เอาหละๆ ทั้ง 2 คนพอก่อนเดี๋ยวพ่อจะลองหาวิธีรักษาเบลดูก่อน" "ครับ/ค่ะ" ผมกับอีฟตอบพ่อพร้อมกัน
นี่เธอเป็นอะไรกันนะเบล...
watacy! แฟนของผมเป็นไซบอร์ค! ตอนที่ 5: ไวรัสคอมพิวเตอร์