"อืมมม...ตัวแสกนไวรัสหาเจอนะแต่กำจัดไม่ได้แปลว่าไวรัสตัวนี้ไม่ได้ติดมาจากที่สารธารณะต้องมีคนเขียนมันขึ้นมาและวางยาเธอผ่านอะไรซักอย่าง" พ่อผมอธิบายระหว่างเอาเครื่องตรวจไวรัสคอมพิวเตอร์ครอบไว้ที่หัวของเบลแล้วพ่อผมก็ถามต่อ "มีใครให้เธอกินอะไรที่เป็นพิเศษบ้างหรือเปล่าช่วงนี้"หนูว่าหนูรู้นะค่ะรู้สึกเหมือนจะเป็นรุ่นน้องคนหนึ่งที่อยู่ดีๆก็เอาคุ้กกี้มาให้เบลกินแล้วดูเหมือนอยากจะให้เบลกินมากด้วย" อีฟตอบแล้วพ่อผมก็ถามต่อ"รุ่นน้องคนนั้นชื่ออะไรหละ" "ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อ...ลิมั้งค่ะ" พอพ่อผมได้ยินคำตอบนั้นก็ถึงกับหน้าเครียดแล้วเริ่มพูดต่อ"ไม่ผิดแน่ลิลิต สมานจิตร ลูกสาวองค์กรเขียนซอฟแวร์ที่ใหญ่ที่สุดในไทย พวกลูกต้องตามหา ลิให้เจอแล้วถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น" "ครับ/ค่ะ" ผมกับอีฟตอบ "งั้นพรุ่งนี้ก็ฝากด้วยนะวันนี้ก็เย็นมาแล้วเดี๋ยวชั้นจะดูแลเธอเอง อีฟก็กลับบ้านไปได้แล้วหละเดี๋ยวพ่อแม่จะเป็นห่วง" พ่อผมอธิบายแล้วก็ลุกไปเตรียมของ"งั้นชั้นไปก่อนนะเนมเจอกันพรุ่งนี้" อีฟบอกลาแล้วก็เดินกลับบ้านไป
วันต่อมา...
"ห้องนี้แหละห้องที่ลิอยู่" อีฟพูดกับผมตอนไปห้อง4/1 และชี้ไปที่ป้าย"นั่นไงลิ" อีฟกับผมชะเง้อมองเข้าไปในห้องสิ่งที่ผมเห็นคือเด็กตัวเล็กๆผมสีน้ำตาลเข้มนั่งคุยกับเพื่อนอยู่ดูยังไงก็ไม่น่าเป็นคนไม่ดีแต่ถึงยังไงผมก็อยากรู้จึงเดินเข้าไปอย่างไม่รู้สึกอะไรไปยังที่นั่งของลิแล้วเอ่ยถาม "เธอชื่อลิลิตใช่มั้ย" เธอหยุดคุยกับเพื่อนของเธอแล้วหันมามองผมพร้อมกับยิ้ม"ตามมาไวกว่าที่คิดอีกนะเนี้ย...พวกเธอไปก่อนนะเกี๋ยวชั้นตามไป" เธอพูดกับผมจากนั้นก็หันไปพูดกับเพื่อนต่อจากนั้นเธอก็เริ่มต่อประเด็น "เป็นไงบ้างไวรัสของบริษัทชั้น" "เธอต้องการอะไร" ผมถามเธอพร้อมกับดึงเก้าอี้มานั่ง"ก็ไม่ได้ต้องการอะไรแค่ทดสอบว่ามันใช้ได้ดีมั้ย" เธอตอบอย่างเลือดเย็น "นี่เธอรู้หรือเปล่าว่าเธอกำลังทำร้ายผู้หญิงที่ใสซื่อคนหนึ่งอยู่" ผมเถียงเธอกลับและเริ่มมีน้ำโห"แล้วไงหละ...ก็เป็นแค่หุ่นยนต์ไม่เห็นต้องใส่ใจอะไรมาก" เมื่อลิตอบมาแบบนั้นก็ทำให้ผมโกรธสุดๆ"เธอ! ยัยผู้หญิงเลือดเย็น" แต่คำพูดนั้นก็ไม่ได้ซะทกซะท้านเธอเลยแม้แต่น้อย"จะพูดอะไรก็เชิญพวกหุ่นยนต์หนะก็ทำได้แค่รับข้อมูลกับแสดงข้อมูลเท่านั้นแหละไม่มีทางที่จะรับรู้ถึงความรู้สึกของมนุษย์ได้หรอกเดิมทีแล้วหุ่นยนต์ก็เป็นหนูทดลองสิ่งต่างๆ แทนมนุษย์อยู่แล้วด้วย" เธอตอบมาด้วยสีหน้านิ่ง"ชั้นไม่มีอะไรจะพูดกับเธอแล้วเธอหนะมันก็แค่เด็กไม่รู้จักโต ที่เอาแต่ยึดความคิดตนเองอย่าวเดียวนึกว่าเธอจะเป็นคนดี" ผมพูดจบแล้วก็เดินหนีออกจากห้องไป
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน...
ผมกับอีฟเดินออกมาจากประตูโรงเรียนซึ่งด้านหน้าเป็นถนนใหญ่เมื่อสัญญานไฟแสดงให้ข้ามได้ผมสังเกตุไปเห็นรถบรรทุกคันหนึ่งกำลังวิ่งมาด้วยความรเร็วสูงซึ่งดูเหมือนว่าเบรคแตก กำลังพุ่งไปหา... "ลิ!" จริงอยู่ที่ผมเกลียดคนที่ไม่รู้จักโตแต่ร่างกายมันขยับไปเองผมกดปุ่มที่อยู่ใต้กระเป๋า "เกราะ PTX-1 ทำงาน!" จากนั้นก็มีเกราะยื่นออกมาจากส่วนต่างๆของกระเป๋ามาปิดตามตัวผมไว้ ลิเริ่มรู้สึกตัวว่าเธอกำลังจะโดนรถชนผมรู้สึกได้จากสีหน้าของเธอที่ต้องการจะบอกว่า "ชั้นไม่อยากตาย" พอรู้สึกตัวอีกทีผมก็ไปอยู่ในท่าตั้งกันแบบนักมวยอยู่หน้ากันชนรถรถคันนั้นหน้ายุบไป 1 ฝ่ามือเมื่อผมหันไปมองลิข้างหลังก็พบว่า "เธอร้องไห้..."
รุ่นน้องที่ดูเหมือนจะเยือกเย็นแต่กลับกลัวความตายจนทำอะไรไม่ถูกกำลังร้องไห้อยู่ด้านหลังผม
watacy! แฟนของผมเป็นไซอบร์ค! ตอนที่ 6: ต้นเหตุ