"กลับมาแล้วสินะ...อีฟ..."
กลับมายังมุมมองของเนม
"เฮ้อ...น่าเบื่อจริงว้อย...ร้อนก็ร้อน" ผมนั่งบ่นพึมพำคนเดียวในห้องเรียนเพราะสภาพอากาศอันเลวร้ายจากนั้นก็มีคนเข้ามาสกิดหลังผม "โย่ เนม" ผมหันกลับไปเห็นผู้ชายผิวสีคล้ำนิดๆหน้าตาดูเป็นมิตร แต่ก็เกรียนใช่ย่อย "ไงกาน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน" ผมทักทายกลับไป
"เนมนี่ใครหรอ"
"เหวอ!" ผมตกใจนิดหน่อยที่อยู่ดีๆเบลก็เข้ามาแบบไม่รู้ตัว แล้วพอผมตั้งสติได้ก็ตอบคำถามของเบล นี่เพื่อชั้นเอง กานเป็นเพื่อนสมัยเด็กของชั้นกับอีฟแต่ที่เขาไม่อยู่ช่วงที่เบลมาเพราะต้องไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน" ระหว่างที่ผมกำลังพูดอยู่นั้นผมก็สังเกตุเห็นอีฟหลบอยู่หลังประตูจ้องตามาทางกาน ด้วยความไม่รู้อะไรผมจึงทักเธอไป "นี่อีฟ!" เธอชงักแล้วหลบเข้าไปลึกกว่าเก่าจากนั้นกานก็เริ่มเดินเข้าไปหาอีฟ "ชั้นกลับมาทั้งทีจะไม่ทักทายกันหน่อยเลยหรือไง" กานเริ่มกล่อมอีฟ "อ...อย่าเข้ามาน้า!" แล้วเธอก็วิ่งหนีไปเลย"นี่เนมทั้งสองคนนั้นเค้ามีความสัมพันธ์กันแบบใหนอะ" เบลถามด้วยความสงใสในปฏิกริยาของทั้งสองคน"ก็นะ...เหมือนทั้งสองคนนั้นจะต่างคนต่างชอบกันแต่ก็มีวิธีการแสดงคนละแบบแหละนะชั้นเคยรับฟังปัญหาของทั้งสองคนนั้นอยู่ช่วงหนึ่งแล้วดูเหมือนทั้งสองคนจะแสดงความรักไม่เก่งซะด้วยสิ" ผมตอบไปมองกานไป "งั้นหรอค่ะ" เบลพูด "ก็งั้นแหละ"
ผมรับแล้วก็ถอนหายใจพร้อมกัน"เห้อ..." "เดิมทีอีฟเป็นคนที่เข้มแข็งไม่ยอมแสดงความรู้สึกง่ายๆแต่พออยู่ต่อหน้ากานทีไรก็จะ... อย่างที่เห็นหละนะ" ผมอธิบายต่อแล้วเบลก็ทำหน้าเซ็งๆแล้วพูด "วิ่งหนีสินะค่ะ" จากนั้นผมก็พูดถึงกานต่อ "ส่วนกานก็นะเข้าหาได้แต่ไม่เคยพูดอะไรทันอีฟวิ่งเลย" พอกานเริ่มพักจากอีฟก็หันมาหาผมแล้วก็เริ่มคุยด้วย"แล้วพวกนายเป็นไงบ้างหละ" "ก็อยู่ดีกินดีไม่อดไม่อยาก"ผมตอบไปตามภาษาเพื่อนแล้วผมก็ถามต่อ "แล้วนายหละกาน" "ชั้นหรอ...ก็นะได้งานพิเศษที่บริษัทสมานจิตร" กานตอบด้วยสีหน้าภูมิใจ
ผมก็เริ่มคิดในใจ "สมานจิตร... เป็นบริษัทของครอบครัวลิไม่ใช่หรอ" "กานชั้นขออะไรนายอย่างดิชั้นจอไปดูที่ทำงานนายหน่อย" ผมถามขึ้น "เอ่อ เออ ได้ดิเอาเป็นวันหยุดที่จะถึงนี้ดีมั้ยหละ" กานตอบที่ผมต้องการไปดูไม่ใช่เหตุผลอะไรแต่เพื่อหาสาเหตุว่าทำไมบริษัทเขียนซอฟแวร์ถึงต้องเขียนไวรัสด้วยจากนั้นผมก็เหลือบไปมองหน้าห้อง "อีฟนี่เธอมาอีกแล้วหรอ" ผมคิดในใจก่อนที่กานจะหันไปมองอีฟแล้วอีฟก็วิ่งหนีไปตามเคย"เนมอีฟหนีชั้นอีกแล้วอะชั้นทำอะไรไม่ดีไว้หรอ" กานถามด้วยสีหน้าเศร้า "ไม่หรอกๆ" ผมปลอบกานไป
ผมก็เดินออกนอกห้องไปเพื่อหาตัวอีฟหลังเดินไปมาอยู่ซักพักก็เจออีฟนั่งเม่ออยู่ที่บันไดคนเดียวผมไปนั่งข้างๆเธอแล้วถาม "ทำไมไม่บอกไปซะทีหละ" "ก็ชั้นกลัวหนิตอนประถมชั้นเคยทั้งเตะทั้งต่อยทุกครั้งที่เจอหน้ากาน เพราะแค่ความอาย" อีฟตอบมาพร้อมกับเปลี่ยนไปนั่งกอดเข่า"อย่ามาทำตัวขี้ขลาดหน่อยเลยเอาหละชั้นมีแผนละ" ผมพูดพร้อมลุกขึ้น "ผ...แผนอะไรหรอ" อีฟถามแต่ผมก็ยิ้มแล้วก็ไม่บอกแล้วก็เดินกลับห้องไป
แผนผมจะใช้วิธีใหนให้อีฟได้สมหวัง ติดตามตอนหน้านะครับ...
ส่วนเรื่องไวรัสผมต้องหาให้ได้ว่าเขียนมาเพื่ออะไร...
watacy! แฟนของผมเป็นไซบอร์ค! ตอนที่ 8: การกลับมา