"เอาหละชั้นมาตามที่ต้องการแล้วยังไงต่อหละ"ผมไปตามนัดที่โกดังเก่าๆที่หนึ่งมีคนอยู่เพียงสี่คน คือผม เบล คุณสมานจิตร และแม่ของเบลเมื่อแม่ของเบลกำลังจะบอกข้อเสนอผมจึงฉวยโอกาสกางเกราะ PTX-1 ออกมาหวังจะทะลวงเข้าไปช่วยแต่ว่า "หัวดีแต่ไม่ไวพอ..." คุณสมานจิตรเอาแขนด้านที่มีวงแหวนมารับหมัดจากเกราะของผมไว้ตอนนั้นผมขยับตัวไม่ได้เลย แล้วยัยแม่ปีศาจก็เริ่มบอกข้อเสนอ "ถ้านายกับพ่อของนายมาช่วยพัฒนาไวรัสของชั้นชั้นจะยอมให้นายอยู่กับเบลตามต้องการเลยเป็นไง" "ไวรัส? หมายความว่าไง?" ผมถามแบบงงๆแล้วคุณสมานจิตรก็ก้มหน้าลงระหว่างที่แม่ของเบลยืนยิ้ม แล้วคุณสมานจิตรก็เริ่มพูด "ขอโทษนะเนมที่ชั้นต้องทำแบบนี้ชั้นไม่มีทางเลือก จำตอนที่ชั้นบอกว่าลบไวรัสไปหมดได้มั้ยนั่นชั้นโกหก ที่จริงแล้วยังเหลือไวรัสอยู่อีกส่วน แต่มันไม่ทำลายเมนเฟรมจากนั้นก็มีคนติดต่อมาขู่ก็คือยัยนี่แหละบอกว่าถ้าร่วมมือจะไม่ปล่อยไวรัสเข้าเมนเฟรม" "แล้วมันสำคัญอะไรขนาดนั้นหละครับไอข้อมูลนั่นหนะ" ผมถามต่อ "มันคืออนาคตของลิของครอบครัวชั้นชั้นจะไม่ปล่อยให้มันถูกทำลายแน่" คุณสมานจิตรกัดฟันตอบ "เอาหละๆดราม่ากันแค่นี้พอ ตกลงจะร่วมมือมั้ยถ้าไม่ชั้นจะฉีดตรงเข้าที่สมองแล้วจะตายทันทีเลยนะจะบอกให้" แม่ของเบลพูดพร้อมกับเอาเข็มไวรัสจ่อที่หัวของเบลที่ถูกมัดอยู่
"ผมหนะ...ผมหนะ...ไม่เลือกหรอไอของพรรค์นั้น!" ผมตะโกนขึ้นมาเสร็จก็มีตำรวจเข้ามาจากทุกทางของโกดังทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากผมรีบไปคว้าตัวเบลที่ถูกมัดอยู่แล้วตำรวจคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้น"หยุดชาลิสาหมายมั่น คุณถูกจับแล้วในข้อหาโจรกรรมข้อมูล และลักพาตัว เมื่อแม่ปีศาจหันมาทางผม "นี่แกวางแผนไว้แต่แรกแล้วหรอ" "นี่ป้าดูละครมากไปป่าวผมมีมากกว่านั้น" แล้วผมก็ชูเครื่องดักฟังให้ดูแล้วก็ยิ้ม แล้วพูดต่อ "เท่านี้ผมก็มีหลักฐานเข้าเต็มๆ เลยหละ" แล้วยัยแม่ปีศาจก็ถูกตำรวจจับไปส่วนคุณสมานจิตรก็โดนโทษสถานเบาเป็นค่าปรับฐานให้ความร่วมมือโดยถูกบังคับหลังจากนั้นก็ผ่านไปเป็นเวลาเกือบสองเดือน ผมได้ใช้ชีวิตกับไซบอร์คตามปกติ "เย้! วันนี้เปิดเทอมแล้วนะ! ตื่นจ้า!" เบลมาปลุกผมเหมือนตอนเทอมแรกไม่เปลี่ยนแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ...
ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปโรงเรียนกับเบล...
"นี่เบล...เอ่อ..." ผมเริ่มเปิดการสนทนา"หืมมีไรหรอ" เธอหันมาแล้วยิ้มเล็กๆให้ แล้วผมก็พูดต่อ "คือชั้นหนะนะ อยากจะถามเธออย่างหนึ่ง.." "ได้สิๆ" เบลตอบ "คือว่าชั้นหนะอยากจะ...อยากจะ...เป็น..." เธอเริ่มหน้าแดงเหมือนกับรู้ว่าผมจะบอกอะไรแล้วเริ่มพูดตามผม"เป็น...?" "อย่าตามมาน้าาาาา!" ผมได้ยินเสียงแทรกมาจากข้างหลังนั้นคืออีฟที่กำลังวิ่งหนีกานตามเคย "เดี๋ยวเซ่..." กานก็วิ่งตามมาในไม่ช้าแล้วก็ทักทาย"โทษทีนะที่ขัดแต่อีฟหนีชั้นอีกแล้วอ้ะเจอกันนะ" แล้วกานก็วิ่งไปจากนั้นเบลก็หันมาถามผม "นี่เมื่อกี้จะบอกอะไรหรอ..." "เปล่าๆไม่มีอะไรแล้วหละ" ผมตอบไปพร้อมกับยกมือส่ายไปมาแล้วก็เดินไปเรียนต่อ "เฮ้! ให้ชั้นเดินไปด้วยคนสิ" ลิเดินตามหลังมาพร้อมกับส่งเสียงเรียกแล้วผมก็ยืนรอกับเบลจนลิเดินมาถึงแล้วก็เดินต่อไป
ผมว่าปล่อยให้เป็นแบบนี้ซักพักก็ดีเหมือนกันนะ...
watacy!
watashino kanojo ga cyborg desu! จบ...
หรือเปล่าหว่า...
watacy! แฟนของผมเป็นไซบอร์ค! ตอนที่ 11: ลาก่อนอดีต