ตัวละครในภาคนี้มีบทในภาคของ New World ด้วยเช่นกัน
ในช่วงบ่ายของช่วงวันหยุดยาวของนักศึกษามหาวิทยาหลังจากเหน็ดเหนื่อยเรียนมาทั้งปี ร่างของชายหนุ่มวัยยี่สิบปีอยู่กำลังสนุกสนานกับการนั่งวีดีโอเกมกับน้องสาวตัวน้อยของเขามันคงเป็นภาพที่เป็จกิจวัตรประจำวันอะไรซักอย่างไปแล้ว
“โธ่ พี่คะออมมือให้หนูด้วยสิ!!” เธอร้องขึ้นหลังจากที่โดนพี่ชายเอาชนะได้อย่างสบายๆ
“ยังอ่อนนักน้องสาวของข้า!!! ยังเร็วเกินไปที่จะมาเทียบเคียงแชมฯเกมไฟท์ติ้งระดับประเทศ!!!” เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วโพสท์ท่าสุดทรงพลังต่อหน้าน้องสาว
“งั้นหนูจเป็นแชมฯโลกให้ได้เลยคอยดูเถอะ!!!” น้องสาวของเขาร้องขึ้นพร้อมกับถลึงตาใส่
“คงต้องใช้เวลาอีกซักพันปีนั่นล่ะฮ่าๆๆๆ” พี่ชายของเธอตอบอย่างสะใจ แต่ในตอนนั้นเองที่มีโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น “ครับ นั่นใครพูด ถ้าเป็นบริการดูดวงไม่เอาครับ และไม่สนบริการพิเศษหรือบริการเสริมด้วยครับ” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
“เจ้าบ้า!!! คิดว่านี่กี่โมงแล้ว รีบไสหัวเขามาในเกมเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!” เสียงจากหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นจากปลายสาย มันเป็นน้ำเสียงที่แหลมสูงราวกับจะฉีกทึ้งแก้วหูของชายหนุ่มให้ฉีกขาดได้ในทันที
“สุดยอดมาก พี่ฟ้าตะโกนทีได้ยินมาถึงตรงนี้เลย” น้องสาวของชายหนุ่มพูดพลองทำตาโตอย่างตกใจเมื่อได้ยิน
“รู้แล้วน่า ช่วยไม่ได้แฮะ ขาดฉันไปซักคนเธอนี่ทำอะไรไม่ได้เลยสินะ” เขาพูดพร้อมกับเดินตรงขึ้นไปบนห้องนอนทันที
“นายรู้ไหม ว่าฉันกำลังจริงจังมากกับเรื่องการตามหากล่องแพนโดร่า ดังนั้นนายต้องมาช่วยฉันอีกแรงด้วย!! เข้าใจไหม!!” ฟ้าพูดขึ้น
“ฉันยังต้องเรียนNew world อีกนะเฟ้ย!!” เขาตอบกลับ
“ใครสนล่ะ มาให้ไวเลย!!” เธอตอบเสียงดุ
“หัดเรียนสกิลสายต่อสู้หรือสกิลสนับสนุนด้วยสิฟร๊ะ คนลุยน่ะมันเหนื่อยสุดๆไปเลยนะเฟ้ย” เขาพูดขึ้นพร้อมกับเปิดประตูห้องนอนแล้วเดินตรงไปที่เตียง
“นายรู้บ้างมะ การตามหากล่องแพนโดร่าน่ะ มันต้องพึ่งสกิลการอ่านภาษาโบราณเยอะขนาดไหน แล้วยังสกิลด้านการสำรวจ ฉันไม่มีช่องสกิลพอไปเรียนสกิลของพวกบ้าพลังกล้ามโตที่เอาไว้ต่อสู้หรอกนะย๊ะ ดังนั้นคนที่ต้องบุกดันเจี้ยน ฆ่าบอส กำจัดคู่แข่ง และการต่อสู้ทั้งหมดต้องฝากไว้กับนายยังไงล่ะ เพราะยังไงเรื่องใช้หัวสมองคิดมันก็ไม่เหมาะกับนายจริงไหม” เธอพูดขึ้น “อีกอย่างตอนนี้ฉันได้เบาะแสมาแล้ว กล่องแพนโดร่าน่ะก่อนอื่นเราต้องหากุญแจทั้งหมด 5 ดอกก่อนและแต่ละดอกก็มีคนที่ครอบครองมันเอาไว้เป็นผู้ปกป้องกุญแจ พอเรารวบรวมกุญแจครบ มันก็จะนำพาเราไปหากล่องแพนโดร่ายังไงล่ะ เป็นไงล่ะนี่ล่ะจากการที่ฉันหาข้อมูลอย่างยากลำบากจากโบราณสถานครั้งที่แล้ว!!” เธอพูดถึงข้อมูลใหม่ที่ได้มา
“สรุปคือ บุกไปเชือด 5คน แล้วเอากุญแจของพวกมันมา หลังจากนั้นกุญแจก็จะพาเราไปหากล่อง พอเจอกล่องฉันก็หมดเวรหมดกรรมสินะ เข้าใจแล้ว งั้นอีก 1 นาทีเจอกันในเกม” เขาพูดสรุปย่อในแบบของตัวเอง แล้วจึงวางสายแล้วรีบสวมเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงทันที
หลังจากผ่านขั้นตอนการยืนยันตัวบุคคลเขาก็เข้ามาในเกมทันที ชายหนุ่มมองไปรอบก็พบว่าตัวของเขากำลังยืนอยู่ใจกลางตลาดแห่งหนึ่งภายในเมืองกลางทะเลทราย อาคารส่วนมากในเมืองจะถูกสร้างจากดิน ทำให้เมืองทั้งเมืองถูกย้อมไปด้วยสีน้ำตาล
“มาได้ซะทีนะ!! ได้เวลาเดินทางแล้ว!! แล้วก็เปลี่ยนชุดซะด้วย!!” เสียงร้องของหญิงสาวที่คุณเคยดังขึ้น และเมื่อเขาหันไปทางต้นเสียงก็พบกับเด็กสาวผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลยาวถึงเอวและดวงตาสีมรกตในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลอ่อนกับกางเกงขายาวสีดำ ซึ่งดูเรียบง่ายแต่มันทำให้เคลื่อนไหวได้ง่ายกว่าใส่ชุดประเภทอื่นโดยเฉพาะเวลาวิ่งหนี แต่ที่ทำให้เธอโดดเด่นไม่ใช่หน้าตาที่น่ารักหรือชุดแต่งกายที่ดูแล้วเรียบสนิทแต่คงเป็นหูและหางของจิ้งจอกซะมากกว่า “นายเองก็ด้วยเปลี่ยนชุดซะ ถ้าอยู่ในสภาพนั้นล่ะก็นายแย่แน่” เธอตอบพร้อมกับชี้ไปที่ชุดของชายหนุ่ม
เจ้าตัวจึงก้มมองชุดของตัวเอง มันเป็นเสื้อคลุมยาวสีดำและกางเกงสีดำ เรียกได้ว่าตัวละครของเขานั้นดำสนิททั้งตัว เรือนผมสีดำขาวปะบ่าและดวงตาสีดำส่วนผิวตัวของเขานั้นออกไปทางสีแทนร่างกายจัดว่าค่อนข้างมีกล้ามเนื้อพอสมควร
“ไม่เห็นเป็นไรเลย แบบนี้ก็ได้” เขาตอบกลับ
“ไม่ได้ ใส่ชุดนี่ซะ แล้วออกเดินทางได้!!” เธอตอบพร้อมกับยื่นชุดคอเต่าแขนกุดสีดำตัวหนึ่งให้อีกฝ่าย “ชุดนี้ดูสบายกว่าตัวนั้นเยอะ” เธอเสริม “แล้วก็เอานี่ด้วย ผ้าคลุมเอาไว้ใส่เดินในทะเลทราย”
หลังจากนั้นไม่นานชายหนุ่มก็กลับมาพร้อมกับชุดที่เธอให้ไป เด็กสาวมองแล้วได้แต่กลั้นหัวเราะ
“ตอนนี้นายเหมือนพวกโจรทะเลทรายเลย” เธอพูดขึ้น
“ไมร่าเธอก็ดูเหมือนจิ้งจอกทะเลทรายเลย” นายหนุ่มตอบ ซึ่งไมร่าคือชื่อของฟ้าในเกมนั่นเอง
“เหอะ ทู(Two)นายจะพูดยังไงก็พูดไปเถอะ ยังไงฉันก็ดูดีกว่านายแล้วกัน แถมยังมีหนุ่มๆตามเกาะติดเพียบ” เธอตอบกลับพลางถอนหายใจ แต่จู่ๆตอนนั้นเองที่มีเสียงดังโครมครามดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ และเมื่อหันไปก็พบว่ามีพวก NPC กลุ่มหนึ่งกำลังซ้อม NPC แก่ๆอีกคน และก็มี NPC สาวอีกคนที่โดนจับตัวเอาไว้
“นี่คือข้อหาที่แกไม่จ่ายค่าคุ้มครองพวกเรา วันนี้ฉันจะฆ่าแกแล้วก็ขอรับลูกสาวของแกไปด้วย”1ในพวกเรียกเก็บค่าคุ้มครองพูดขึ้นพร้อมกับกระทืบชายแก่
“อะไรกันล่ะน่ะ ทำไมไม่มีใครเข้าไปช่วยเลยล่ะ” ไมร่าพูดพร้อมกับกวาดตามองไปที่เพลย์เยอร์สายบู๊รอบๆตัว
“ขอเวลาเดี๋ยวนะ วันนี้อาจจะออกเดินทางช้าหน่อยคงได้นะ” ทูพูดพร้อมกับทั้งท่าง้างหมัดขวาไปด้านหลังช้าๆ
“เอาสิ จัดการล้างบางมันให้หมดเลยก็แล้วกันวันนี้” เธอตอบพลางถอนหายใจ
และเมื่อสิ้นเสียงของเธอร่างของทูก็พุ่งเข้าหาชายที่กำลังกระทืบชายแก หมัดของเขาซัดฝังเข้าไปในร่างของอีกฝ่ายอย่างแม่นยำ ร่างของอีกฝ่ายลอยขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อยพร้อมกับกระอักเลือดออกมากองโต พวกเรียกค่าคุ้มครองคนอื่นๆได้แต่ยืนตกใจตัวแข็งทื่อ และเขาใช้จังหวะนั้นใช้ท่อนขาเตะเข้าที่คอคนที่อยู่ใกล้ๆ เสียงกระดูกแตกหักซึ่งเป็นเสียงเอฟเฟคดังก้องขึ้นพร้อมกับร่างของอีกฝ่ายที่ล้มลง
“ส่วนพวกแกที่เหลือก็แหลกไปซะ “หมัดประกายแสงดาวตก!!”” เขาเรียกชื่อท่าที่เขาคิดขึ้นพร้อมกับซัดหมัดออกไป ทันใดนั้นก็มีเส้นแสงขนาดเท่ากำปั้นจำนวนมากพุ่งเข้าใส่ศัตรูที่อยู่ด้านหน้าทุกคน โดยเขาจงใจปล่อยพวกมันเอาไว้คนหนึ่ง
“บ้าน่า เราตั้งหลายคน แต่ไหงโดนจัดการหมดในทีเดียว”1ในพวกเรียกค่าคุ้มครองพูดขึ้นพร้อมกับทรุดลงกับพื้น
“ขอถามสั้นๆง่ายๆ ยังมีพวกแกอีกไหม ถ้าตอบมาดีๆฉันจะปล่อยแกไป” ทูพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
“มี มีอีก” เขารีบตอบ
“งั้นพาไปหน่อยได้ไหม” ทูถามส่วนอีกฝ่ายพยักหน้าตอบรับ
“เฮ่อ~ สงสัยกว่าจะได้เดินทางคงจะนานแน่” ไมร่าพูดขึ้นพร้อมส่ายหน้า
ทางตอนเหนือของทวีปตะวันออก ท่ามกลางพายุหิมะที่โหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งมีปราสาทสีขาวตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางป่าที่ถูกปกคลุมไปด้วยทิวสนและหิมะ และภายในห้องนอนที่โออ่าและกว้างขว้างที่มีเสียงของฮาร์ป(พิณของฝรั่ง)คอยดังขับกล่อมให้ชวนผ่อนคลาย แต่บทเพลงนี้นั้นกับมีคนเพียงคนเดียวที่ได้รับฟังคือชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีทองในชุดที่ดูหรูหรา ใบหน้าที่งดงามราวกับผลงานศิลปะชิ้นเองของโลกนั้นกลับแสดงความกังวลออกมา และจู่ๆเขาก็เผลอถอนหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ท่านโครนัส บทเพลงไม่ถูกใจงั้นเหรอคะ” เอลฟ์สาวผู้กำลังดีดฮาร์ปหยุดมือลงเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจ
“เปล่าหรอกนะมีอา แค่ว่าอีกไม่นานจะมีคนมาที่นี่เพื่อชิงกุญแจไปจากข้าน่ะ” เขาตอบขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“งั้นเราจะทำยังไงกันดีคะ” มีอาถามกลับ
“ในผู้ถือครองกุญแจ ข้ายังไม่ใช่คนแรก แต่คนแรกกลับเป็นคนที่น่าห่วงมากที่สุดล่ะนะ ก็ได้แต่หวังว่าหมอนั่นจะรอดไปได้ล่ะนะ ขอให้ปลอดภัยแล้วกันนะ อินเฟอร์โน” เขาพูดพร้อมกับถอนหายใจ
ณ ที่ใดที่หนึ่งในโลก ภายในปราสาทลับใต้ดิน
“ท่านเฮดีสขอรับ ได้โปรดใจเย็นก่อนเถอะขอรับ” ชายแก่ในชุดคลุมยาวสีดำพูดขึ้นพร้อมกับเดินตามชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีขาวในชุดเกราะสีดำสนิทซึ่งตัดกับสีผิวอันขาวซีด
“การให้พวกแกทำงานให้ฉันมันเป็นความผิดพลาด ข้าจะลงมาสั่งการเองนับตั้งแต่ตอนนี้ไป การตามหากล่องแพนโดร่าข้าจะมารับช่วงต่อแทนไอ้พวกไม่ได้เรื่องอย่างพวกแกเอง ท่านผู้นั้นกำลังพิโรธ และเมื่อท่านผู้นั้นพิโรธแกคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น” เฮดีสพูดเสียงเย็นพร้อมกับเดินต่อไปอย่างเงียบๆ
Infinite::World Destruction บท Inferno ตอนที่1
