"ไมนัสเบรค!"
"เร็กส์...นี่นาย..."
นิ่มรู้สึกแปลกใจแบบสุดๆเมื่อเห็นดาบใหญ่ดุจของอัศวินผู้กล้าหาญต่ออยู่กับแขนของเร็กส์กำลังส่องประกายทิปจึงถามนิ่มด้วยความสงใส
"มันคืออะไรหรอนิ่มไมนัสเบรค ของเร็กส์"
"มันคือ...คำมั่นสัญญา..."
นิ่มยิ้มพูดพร้อมกับน้ำตาคลอ แล้วพูดต่อ
"ชั้นกับเขาตอนยังเป็นเด็กเร็กส์เคยมาช่วยชั้นตอนกำลังจะโดนรถชนตอนนั้นเป็นตอนที่ชั้นทะเลาะกับเร็กส์เสร็จพอดี ตอนนั้นชั้นขยับตัวไม่ออกเลยคิดว่าคงไม่รอด
แล้วแล้วเร็กส์ก็เข้ามา... เขาผลักชั้นเข้าข้างทางแล้วเขาก็เอาดาบนั่นหยุดรถไว้..."
เมื่อนิ่มพูดไปได้ซักพักเธอก็เริ่มร้องไห้การสนทนาหยุดไปพักหนึ่งแล้วนิ่มก็พูดต่อ
"เขาบาดเจ็บสาหัสจนต้องนำส่งโรงพยาบาลและพักรักษาตัวอยู่หลายวัน ชั้นนั่งเฝ้าเร็กส์ทุกวันและพึงคิดอยู่อย่างเดียวคือ 'มันเป็นความผิดของชั้น' ซ้ำแล้วซ้ำเล่าถึงแม่ของเร็กส์จะบอกว่ามันไม่ใช่ความผิดของใครแต่ชั้นก็ไม่อยากจะให้อภัยตัวเองเลยแล้วอยู่มาวันหนึ่งอาการของเร็กส์ก็ดีขึ้นจนฟื้นขึ้นตอนนั้นชั้นเอาแต่ร้องไห้กลัวว่าจะเสียเพื่อนคนเดียวไปชั้นเอาแต่ถามว่า'ตาบ้าทำไมนายต้องมาช่วยชั้นด้วยเพิ่งทะเลาะกันมาแท้ๆ' แล้วเขาก็ตอบมาว่า 'ดาบที่ชั้นใช้หนะพ่อชั้นเคยสอนไว้"ไมนัสเบรคเป็นสิ่งวิเศษนะเก็บไว้ใช้กับสิ่งที่พิเศษนะ" สำหรับเธอก็มีสิ่งพิเศษสำหรับชั้นเหมือนกันคือ...คำสัญญาว่า...จะเป็นเพื่อนกันตลอดไป...' สำหรับคราวนี้คงเป็นสัญญากับเธอหละมั้ง...ทิป...สัญญาที่ว่าจะทำให้เงื่อนไขสำเร็จหนะ"
ทิปอึ้งพูดอะไรไม่ถูก ได้แต่พูดออกมาเงียบๆ
"สัญญา...ของชั้น...กับเร็กส์...งั้นหรอ... ตาบ้าเอ้ยทั้งที่ไมนัสของตัวเอง..."
ด้วยความฮึกเหิมทิปจึงลุกขึ้นและตะโกนสุดเสียง
"สู้เขานะเร็กส์! ถ้าชนะชั้นจะยอมทำตามที่นายขออย่างหนึ่ง!"
"อย่างหนึ่งอะไรก็ได้ใช่มั้ย!"
"ช่าย!"
แล้วการต่อสู้ของบัตเลอร์กับเร็กส์ก็เริ่มต่อบัตเลอร์เป็นฝ่ายบุกก่อนโดยการปาไพ่ใส่ชุดใหญ่เร็กส์พุ่งเข้าไปฝ่าวงไพ่แล้วสกิลพระเอกก็เริ่มทำงานเร็กส์ใช้ดาบของเขาปัดไพ่ของบัตเลอร์กระเด็นไปคนละทิศละทางอย่างง่ายดายแล้วทุกอย่างก็เงียบสงัด
เป้าะ!
ในช่วงเวลาพริบตาเดียวเร็กส์ก็เอาดาบไปไว้ที่ถุงลมของบัตเลอร์และเจาะแตกในขณะที่บัตเลอร์เองก็เอาไพ่มาจ่อที่ถุงลมของเร็กส์เช่นกันแต่ไม่ทันได้ทำแตกแล้วสเตลล่าก็ประกาศผล
"ผู้ชนะคือเร็กส์!"
"ท่าทางผมคงต้องยอมรับความพ่ายแพ้สินะครับ"
"แหะๆเกือบไปเหมือนกันแหละ"
"คราวหน้าไม่ง่ายอย่างนี้แน่..."
"ครับจะรอดู"
ทั้งคู่เก็บไครซิสของตัวเองแล้วก็จับมือกันแล้วทิปก็วิ่งเข้ามากอดเร็กส์พร้อมกับพูดอย่างดีใจ
"เย้!! ชนะแล้วนะ!!"
ทุกคนต่างก็ยิ้มด้วยความน่ารักของทั้งสองคนแต่เร็กส์กลับหน้าแดงอายจนเป็นลม
"เฮ้เร็กส์เป็นอะไรอะ!"
"ไม่ใหวเลยน้า... แค่โดนแฟนตัวเองกอดเข้าหน่อยก็เป็นลมไปซะละ"
เมื่อสเตลล่าแทรกขึ้นมาทิปก็รีบปฏิเศษอย่างรวดเร็ว
"ม...ม...ม...ไม่นะค่ะ ค...ค...แค่ขอให้ช่วยเงื่อนไขนิดหน่อยเอง"
"อย่าซึนไปเลยแค่มองตาก็รู้ใจแล้ว เอาหละพาเร็กส์กลับบ้านกัน คงจะเหนื่อยมากสินะ"
เมื่อทิปพาเร็กส์กลับมาบ้านแล้วพาไปนอนที่โซฟาจากนั้นก็เริ่มนึกถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น
"เรา...ให้สัญญากับเร็กส์ไว้หนิว่าแต่เร็กส์จะขออะไรนะ"
จากนั้นทิปก็เริ่มคิดเรื่องเสื่อมๆเท่าที่ผู้ชายจะทำได้ เมื่อนึกไปได้ซักพักเธอก็เริ่มหน้าซีดระหว่างนั้นเร็กส์ก็ฟื้นขึ้นมาพอดี
"นี่...ทิปจำได้มั้ยว่าสัญญาอะไรไว้..."
"กรี๊ดดดดดดด!!"
ใบหน้าในความมืดสลัวๆกำลังยื่นมือเข้ามาที่ตัวทิปเธอเอามือมาปิดบังตัวแล้วมุดหัวลงเหมือนกลัวมากมือนั่นสัมผัสที่หัวเธอเล็กน้อยแล้วไฟก็เปิดขึ้นเธอค่อยๆ ลืมตา
ขึ้นแล้วเอามือคลำๆ ที่หัว
"ห...หูแมวหรอ?"
"ใช่...แล้วไม่ทราบว่าคุณเธอจะร้องอะไร"
"ไม่ใช่ว่าจะทำอะไรไม่ดีหรอ"
"จะบ้าหรือไง...ชั้นไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกเอาหละทีนี้ร้อง 'เหมียว' ทีสิ"
"ห...เหมียวหรอ?"
"ใช่แล้ว!... นี่คือคำขอของชั้นชั้นอยากให้เธอใส่หูแมวแล้วร้องเหมียวหนึ่งที"
"มาอารมณ์ใหนเนี้ย..."
"เอาหน่าชั้นแค่อยากเห็นอะไรน่ารักๆก่อนนอนเอง"
"ค...แค่ร้องเหมียวอย่างเดียวเองหรอไม่ต้องทำอย่างอื่นใช่มั้ย?"
"นี่เธอคิดว่าชั้นเป็นคนยังไงเนี้ย?..."
"ง...งั้นจะร้องละนะ"
จากนั้นทิปก็กำมือชูขึ้นมาเลียนแบบอุ้งมือแมวแล้วนั่งทับส้นข้างหน้าเร็กส์ แล้วก็เริ่มทำตามคำร้องขอ
"ม...เหมียว..."
"โอ้...น่ารักดีแหะ...แค่นี้แหละไปนอนได้ละชั้นจะอยู่ข้างล่างกินข้าวหน่อยหิวชะมัด"
"ง...งั้นชั้นอยู่ด้วยนะชั้นเอง...ก็ยังไม่ได้กินข้าวเหมือนกัน"
"ตามใจละกัน..."
แล้วทั้งคู่ก็มานั่งอยูที่โต๊ะอาหารแลดูเหมือนครอบครัวเดียวกันทั้งสองคนกินข้าวด้วยความเงียบมีแต่เสียงช้อนส้อมกระทบจานแล้วด้วยความที่ไม่มีอะไรจะคุยเร็กส์จึงทักทิปขึ้น
"นี่...ไอหูแมวนั่นเอาออกได้แล้วนะไม่ต้องใส่แล้วก็ได้"
"หืม...ใส่ไว้ก็ไม่เสียหายหนิแล้วนายก็บอกว่ามันน่ารักดีด้วย"
ระหว่างที่ทิปพูดและเอามือเขี่ยๆ หูแมวขนฟูที่อยู่บนหัวเร็กส์ก็เงียบพูดอะไรต่อไม่ถูกแล้วพอทั้งสองคนเก็บจานเสร็จก็แยกย้ายไปนอนในห้องของตนเองในขณะนั้นที่เร็กส์กำลังนอนอยู่ในห้องคนเดียวนั้นเขาก็มองออกไปนอกหน้าต่างแล้วก็เริ่มคิดบางอย่างในใจในห้องที่เปี่ยมไปด้วยแสงจากดวงจันทร์
"บางทีชั้น...ควรจะเลิก...หลอกตัวเองได้แล้วหละมั้ง"
และแล้ววันต่อมาก็ได้เกิดเหตุที่ไม่คาดฝัน...
"เร็กส์!!!ๆๆๆ"
"อะไรเล่าโวยวายแต่เช้าเลย"
"เงื่อนไขชั้นสำเร็จแล้ว!!!"
"ห้ะ?!"
crisis magnet ชมรมยอดมนุษย์คนเพี้ยน ตอนที่ 9