LAWER EPISODE 1 SNEAK ANOTHER WORLD

เสียงดาบของหญิงผมสีเงินคนนั้นกระทบกับปืนที่ดึงออกมาจากกำไลข้อมือของเขาในช่วงพริ้บตา“อะไรกัน!?” หญิงสาวอุทานอย่างตกใจ“อ้าก!” หญิงสาวรู้สึกตัวอีกทีก็โดนปืนของเนมุฟาดไถไปตามพื้นจนชนกับต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆแล้วโดนปืนจ่ออยู่กับพื้นเนมุส่งสายตาอำมหิตจ้องมาที่เธอ “เอาเลยสิฆ่าเลยชั้นไม่อยากทรมานอีกแล้ว!! แกจะได้พรอนันต์ไปไง” หญิงสาวพูดอย่างหวาดกลัวทั้งน้ำตา แต่เนมุกลับยกปืนขึ้นและยื่นมือให้ความช่วยเหลือแต่หญิงสาวปัดมือทิ้งและลุกขึ้นเองแล้วถาม “ทำไมหละทำไมไม่ทำเหมือนที่ลอลเวอร์คนอื่นเขาทำกัน” “เพราะชั้นไม่ใช่ลอลเวอร์ในความหมายของเธอหนะสิ” เนมุตอบด้วยสีหน้าที่จริงจัง “นายต้องการอะไร... หรือว่านายต้องการตัวชั้น” หญิงสาวเอามือมาปิดบังตัวเอง “กลับฝั่งก่อนครับเจ๊” เนมุเอามือกุมหน้าผากและพูดอย่างเหนื่อยใจ “ก่อนอื่นเลยเธอชื่ออะไร?... อยู่ดีๆ ก็เข้ามาจะสับหัวชั้นเนี่ย” “อามิ โคโคโร่ ลอลเวอร์จากโลก R32” หญิงสาวตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจ “เป็นลอลเวอร์ จริงๆสินะถึงว่าเธอเองก็ต้องการไอ้พรนั่นด้วยหรอ” “ชั้นหนะไม่ได้ต้องการให้มันเป็นเบบนี้ซะหน่อย...” อามิตอบด้วยเสียงค่อย “อะไรนะ?” “ยังไงก็เถอะการที่นายปล่อยให้ชั้นมีชีวิตอยู่มันเพื่ออะไรกันแน่!” อามิถามเสียงแข็ง “ง่ายมาก... ก็เพื่อหยุดการต่อสู้เพื่อพรบ้าๆ นี่ไงหละ” “นายพูดบ้าอะไรของนายหนะนี่เป็นโอกาสที่นายจะได้ทุกสิ่งที่ต้องการนะ!” “การได้มาซึ่งอะไรง่ายๆ หนะมันจะแลดูไร้ค่าและการเหยียบย่ำผู้อื่นเพื่อมันนั้นต่ำช้ายิ่งกว่า นี่คือสิ่งที่ชั้นคิด” เนมุโต้ตอบด้วยสายตาที่หน้ากลัว “ว่าแต่ลอลเวอร์เขาจะไม่พูดโลกที่มากันหนิหัดระวังตัวบ้างนะ” เนมุพูดตัดอารมณ์ “ก็เพราะมันไม่มีอยู่แล้วยังไงหละโลกนั้นหนะ” อามิตอบอย่างนิ่งๆ “นั่นสินะแม่ชั้นเองก็อยู่โลกเดียวกับเธอตอนโดนทำลายด้วยหนินะ” เนมุพูดพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น “ม...หมายความว่าไงนายอยู่ที่ R52 ไม่ใช่หรอ?” เนมุไม่ตอบและหันหลังเดินกลับไป“เดี๋ยวสินาย!” อามิวิ่งตามไปจับไหล่พยายามถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เนมุไม่ตอบ“มันหมายความว่ายังไงกันทั้งที่นายเสียแม่ตัวเองไปแต่กลับไม่เอาพรอนันต์” เนมุกระชากไหล่ตัวเองออกจากมือของอามิ “อย่ามาเซ้าซี้ ชั้นไม่อยากจะนึกถึงมันอีก!” แล้วเนมุก็วิ่งหนีกลับไปที่บ้านเมื่อถึงห้องของเขาเป็นห้องเช่ากลางๆประมาณคอนโดทั่วไปแลดูหน้าอยู่แต่ปิดไฟปิดม่านจนมืดไปหมดและเขาได้หยิบเข็มบางอย่างขึ้นมาแล้วปักเข้าไปที่แขนทางด้านอามิก็ทำอะไรต่อไม่ถูกจึงกลับบ้านที่เป็นหอพักเล็กๆ แล้วเริ่มพร่ำคิดในใจ “ทั้งที่หมอนั่นเจ็บปวดขนาดนั้นแต่กลับไม่สนใจพรอนันต์...ทำไมกันนะ แล้วนี่เรากำลังทำอะไรอยู่... มันถูกแล้วหรอที่จะทำแบบนี้...”

วันต่อมา อามิก็ไปโรงเรียนตามปกติแต่ในวันนั้นเนมุกลับมาสายและโผล่มาในสภาพอิฐโรยเมื่อล้มลงอามิก็เป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไปดู “นี่นายเป็นอะไรมั้ย!? อาจารย์ค่ะ เดี๋ยวหนูพาเนมุไปส่งห้องพยาบาลเองค่ะ” “ฝากด้วยนะอามิ” อาจารย์ตอบด้วยความเป็นห่วง เมื่อถึงห้องพยาบาลเนมุก็ค่อยๆอาการดีขึ้นจนรู้สึกตัวและมองเห็นอามิ “อะไรอีกหละวันนี้จะวางยาชั้นแทนหรือไง?” เนมุประชดใส่เมื่อเห็นหน้า “เสียมารยาท ชั้นเป็นคนพานายมานี่นะ” “ทำไม... โอ่ยๆ” เนมุพยายามพูดและลุกขึ้นแต่มีท่าว่าปวดหัว "นายนอนไปก่อนไป แล้วก็หลังจากที่ชั้นได้เห็นสภาพนายตอนนั้นชั้นก็รู้สึกอยากเปลี่ยนความคิด”“…………..” เนมุเงียบอึ้ง“ตอนเด็กหนะก่อนที่โลก R32 จะถูกทำลายชั้นได้ขึ้นมากับยานฉุกเฉินแต่พื้นที่มันไม่พอพ่อแม่ชั้นจึงให้ชั้นมาคนเดียวจากนั้นชั้นก็ไม่เห็นอะไรอีกเลยหลังจากดาวนั่นลุกไปด้วยไฟชั้นได้แต่เรียกหาพ่อกับแม่และสาบานกับตัวเองว่าจะหาทางเอา R32 คืนมาให้ได้จนมาเป็น ลอลเวอร์ชั้นต้องตามหาลอลเวอร์อีก 4คนสุดท้ายเพราะคนอื่นต่างก็ตายไปหมดแล้วเพื่อพรอนันต์และจะได้ฟื้นฟูR32 อีกครั้งแต่พอมาเจอนายแค่คนแรกก็คิดแค่ว่าสิ่งที่ทำมันถูกแน่หรอ...จนชั้นอยากจะลองเปลี่ยนควา...” “ขอบใจนะ...” เนมุพูดแทรกขึ้นและแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ “ชั้นเนมุ เชอร์วอเซอร์ จะรับความรู้สึกนั้นไว้เอง” “อื้ม! ชั้นอามิโคโคโร่ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”