เตือนคำ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายyaoiถ้าใครชอบแนวนี้ ก็เชิญอ่านตามสบาย ถ้าใครไม่ชอบก็ไม่บังคับ แต่ถ้าเข้ามาทำตัวกวนบาทา เดี๋ยวเจอท่าฝ่ามือพิฆาต
บทนำ
"โอ้วววว ฉลองให้ถึงเช้าเลยพวกเรา"
"เฮ้"
"มาซามุเนะ นี่นายดื่มหนักไปแล้วนะ"
"หนวกหู อิเอยาสึนายน่ะหุบปากไปเลย"
"จ้า จ้า เฮ้อ....."
พอผมพูดจบ อิเอยาสึ ก็ถอนหายใจยาวเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั้ง กับพฤติกรรมขี้ประชดของผม ใช่ ตอนนี้ผมกำลังดื่มเบียร์เป็นลังๆประชดไอ้พ่อบุญธรรมเฮงซวยที่รับผมมาดูแลแต่ก็ขับไล่ผมให้ผม ไปหาที่อยู่ใหม่ เพราะสุดทนกับพฤติกรรมบ้าดีเดือดของผมไม่ไหวจึงวานให้คนอื่นช่วยดูแลแทน ตน ใช่ผมต้องย้ายบ้านอยู่อย่างนี้ทุกครั้งจนผมมองมันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว เออ...ผมชื่อ ดาเตะ มาซามุเนะฮะ(ขอโทษฮะที่แนะนำตัวช้า ก็มันน่าโมโหนี่)
"แล้วนายจะย้ายไปไหนล่ะ?"
"แถวๆนอกเมืองน่ะ"
ผมพูดพร้อมกับซดเบียร์แก้วนึง
"งั้นหรอ แล้วจะออกเดินทางตอนไหนล่ะ?"
"พรุ่งนี้เช้าประมาณ7.30น."
"...แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั้ย...?"
อิเอยาสึพูดเสียงต่ำลงแล้วมองผมด้วยแววตาเศร้าๆ
"เราต้องได้เจอกันอีกแน่ ก็เราเป็นเพือนกันหนิเนอะ"
"...มาซามุเนะ...ฉัน..."
อิเอยาสึลากเสียงพร้อมกับกำมือตัวเองแน่นเหมือนว่าอยากจะบอกผมอะไรสักอย่าง
"...ขอให้นายมีความสุขนะ..."
หมอนั่นบอกผมแบบนั้น พร้อมกับยิ้มจางๆให้ผม แต่ผมคิดว่าสิ่งที่หมอนั่นจะพูดไม่ใช่'ขอให้มีความ สุข'หรอก แต่มันหมายถึงอย่างอื่นต่างหาก
พอรุ่งเช้า พวกรุ่นน้อง และอิเอยาสึก็พากันมาส่งผมที่สถานีรถไฟ ก่อนที่รถไฟจะออกอิเอยาสึก็ ได้คุยอะไรกับผมอยู่หลายอย่าง พอรถไฟจะออกปุ๊บ อิเอยาสึก็วิ่งมาตามทางเดินแล้วก็ตะโกน เรียกผม
"มาซามุเนะะ"
"นาย..."
"ฉัน...ฉันน่ะ........."
ก่อนที่หมอนั่นจะพูดหมดรถไฟก็แล่นออกมาจากสถานีแล้ว ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าอิเอยาสึพูดอะไรกับ ผมหลังจากนั้นเพราะเสียงเครื่องยนต์มันดังมากจนกลบเสียงของหมอนั่นไปหมดเลย
เดี๋ยวอีกครึ่งจะมาลงใหม่นะฮะ บ๊าย บาย
"การแต่งคือชีวิต,การเขียนคือจิคใจ,ความ yaoi คือจิตวิญญาณ มาซามุเนะซามะะ"
พี่เลี้ยงหนูเป็นแวมไพร์ (yaoi) บทนำ
หมายเหตุ มาจากนิยายของผมนะฮะ
ถ้าเจ้าเป็นปีศาจร้ายที่ไม่มีใครต้องการ ข้าก็ขอเป็นซาตานที่น่ารังเกียจเพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป
ถ้าเจ้าเป็นปีศาจร้ายที่ไม่มีใครต้องการ ข้าก็ขอเป็นซาตานที่น่ารังเกียจเพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป
