คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายyaoiถ้าใครชอบแนวนี้ ก็เชิญอ่านตามสบาย ถ้าใครไม่ชอบก็ไม่บังคับ แต่ถ้าเข้ามาทำตัวกวนบาทา เดี๋ยวเจอท่าฝ่ามือพิฆาต
ต่อจากเมื่อคราวที่แล้ว
ใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมงรถไฟก็แล่นมาจอดเทียบชานชาลาผมลงมาจากรถไฟแล้วเดินไปนั่งรอ คนๆนึงที่จะมาเป็นคนดูแลต่อจาก(ไอ้)พ่อบุญธรรมเฮงซวยคนก่อนเค้าบอกว่าคนๆนั้นจะมาถึง ประมาณ 10.55 น. ผมดูนาฬิกาข้อมือตอนนี้ประมาณ 10.52 น. อีก 3 นาทีจะมา เฮ้อออ....เบื่อจัง ต้องนั่งรอเนียะ เวลาผ่านไปแล้ว 2 นาที ผมลุกขึ้นยืนอย่างหงุดหงิดแล้วมองนาฬิกาข้อมืออีกรอบ 54...55...56...57...58...59...
"โห กลิ่นหอมน่ากินดีนี่"
"เฮือก
"
" พอ 10.55 น. ปุ๊บก็มีใครที่ไหนก็ไม่รู้มาพูดข้างหูจนผมตกใจ
"นะ...นายเป็นใครน่ะ
"
" ผมตะคอกใส่คนตรงหน้า
"เธอคือคนที่ฉันต้องรับผิดชอบใช่มั้ย?"
คนตรงหน้าถามผมและดูเหมือนจะไม่สนใจคำถามที่ผมถามก่อนหน้านี้ด้วย
"รับผิดชอบ? หรือว่านายจะมาเป็นคนดูแลฉันหรอ"
"แสดงว่าใช่สินะ"
ไม่จริง
นี่จะให้ผมอยู่กับหมอนี่เรอะ พอเจอกันครั้งแรกก็เล่นมาพูดข้างหูแล้วมาจับเอวอย่าง เนี้ย ให็ตาย ก็ไม่อยู่ด้วยหรอกเว้ย เล่นมาทำยังกะผมเป็น แม่หญิงนางหญิงของหมอนี่อย่าง เนี้ย จ้างยังไง ผมก็ไม่อยู่ชายคาเดียวกับหมอนี่แน่
นี่จะให้ผมอยู่กับหมอนี่เรอะ พอเจอกันครั้งแรกก็เล่นมาพูดข้างหูแล้วมาจับเอวอย่าง เนี้ย ให็ตาย ก็ไม่อยู่ด้วยหรอกเว้ย เล่นมาทำยังกะผมเป็น แม่หญิงนางหญิงของหมอนี่อย่าง เนี้ย จ้างยังไง ผมก็ไม่อยู่ชายคาเดียวกับหมอนี่แน่ "ถ้าจะให้ฉันอยู่กับนาย ฉันขอตายซะยังดีกว่า"
" พูดจบผมก็หันหลังตั้งท่าจะก้าวเดิน หมอนั่นก็พูดขึ้นมา
"ถ้าจะไปหาที่พักล่ะก็ เสียใจด้วยนะ เพราะแถวนี้ไม่มีห้องพักหรือโรงแรมหรอกนะ
"
" "....
"
" "ถ้าอยากมีที่อยู่ก็มากับฉัน ถ้าอยากเร่ร่อนตามถนนก็แล้วแต่ฉันไม่ว่า"
นี่ถ้าผมมีมีดอยู่นะผมแทงหมอนี่ไปแล้วเนียะ
"ที่ฉันมากับนายเพราะไม่มีที่อยู่ ไม่ใช่ว่าจะยอมอยู่กัยนายนะเว้ย"
" "คร้าบบบ"
" พอพูดจบหมอนั่นก็ยืนยิ้มอยูนานจนผมขนลุก
"นี่บ้านนายหรอ?"
"อื้ม บ้านฉันเอง"
" โอ้แม่จ้าววว ทำไมมันใหญ่โตมโหราฬอย่างงี้วะ
ทำไมมันใหญ่โตมโหราฬอย่างงี้วะ "ข้ามาสิ"
ตอนที่ผมกำลังอึ้งตาค้างกับความใหญ่โตของบ้านหมอนี่อยู่ เจ้านั่นก็เรียกให้ผมเข้าบ้านแต่ผมคิด ว่า บ้านของหมอนี่มันเป็นปราสาทสำหรับผมง่ะ
"อะ...อืม..."
"ฉันถือให้มั้ย?"
"มะ...ไม่ต้อง ฉันถือเอง"
"มาเถอะน่า ม่ะ"
" ผมเถียงกับเจ้านี่ว่าผมจะถือเองแต่ผมก็สู้แรงของหมอนี่ไม่ได้เพราะเจ้านี่มันตัวสูงใหญ่ชิบเลย พอผมเดินเข้าไปในตัวบ้าน(รึเปล่า)ผมก็ต้องอ้าปากค้างอีกรอบ เพราะข้างในเนียะเหมือนกับวังพระ ราชาเลยง่ะ
พอผมเดินเข้าไปในตัวบ้าน(รึเปล่า)ผมก็ต้องอ้าปากค้างอีกรอบ เพราะข้างในเนียะเหมือนกับวังพระ ราชาเลยง่ะ "น้ำลายจะไหลแล้ว เธอน่ะ"
หมอนั่นเอามือมาแตะคางผมแล้วยิ้มให้จนผมรู้สึกเขินนิดๆแล้วปัดมือหมอนั่นทิ้ง
"เออ...รู้น่า"
"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ"
"ขำอะไรห๊ะ"
" "ก็ขำคนขี้อายไง ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ"
"ไม่ได้อายโว้ย"
" ผมตะโกนใส่หมอนั่น แต่หมอนั่นก็ยังยืนขำเหมือนเจอของเล่นสนุกๆตรงหน้า
"เออ...แล้วนายชื่ออะไรล่ะ ฉันชื่อ ดาเตะ มาซามุเนะ"
"ฉันชื่อ โจโซคาเบะ โมโตจิกะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ยัยหนู"
ปั้กกก
"ไอ้บ้า"
"ยังมีอีกนะฮะ เดี๋ยวจะมาลงใหม่ที่หลังนะฮะ
บ๊าย บาย
"การแต่งคือชีวิต,การเขียนคือจิตใจ,ความ yaoi คือจิตวิญญาณ มาซามุเนะซามะะ"
พี่เลี้ยงหนูเป็นแวมไพร์ (yaoi) บทนำ (1)
หมายเหตุ มาจากนิยายของผมนะฮะ
ถ้าเจ้าเป็นปีศาจร้ายที่ไม่มีใครต้องการ ข้าก็ขอเป็นซาตานที่น่ารังเกียจเพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป
ถ้าเจ้าเป็นปีศาจร้ายที่ไม่มีใครต้องการ ข้าก็ขอเป็นซาตานที่น่ารังเกียจเพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป