คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายyaoiถ้าใครชอบแนวนี้ ก็เชิญอ่านตามสบาย ถ้าใครไม่ชอบก็ไม่บังคับ แต่ถ้าเข้ามาทำตัวกวนบาทา เดี๋ยวเจอท่าฝ่ามือพิฆาต
ต่อจากเมื่อคราวที่แล้ว
ผมต่อยเข้าที่ท้องของหมอนั่น แล้วเดินลากกระเป๋าขึ้นชั้นบนของบ้านทันที ตอนนั่นผมไม่รู้ว่าขาผม พาผมมาที่ห้องนอนได้ยังไง พอเข้าไปผมก็วางกระเป๋าเอาไว้ที่ข้างเตียงแล้วเอนหลังหงายลงไป บนเตียงขนาดใหญ่ ผมไม่ใช่ยัยหนูสักหน่อย....
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"หือ?"
ผมได้ยินเสียงเคาะประตู ผมจึงลุกขึ้นนั่งแล้วนั่งคิดว่าจะเปิดดีมั้ย เพราะผมเพิ่งจะต่อยหมอนั่นไป ด้วย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เปิดก็เปิดวะ
แอ๊ดดด.....
"กินข้าวมั้ย?"
"กินข้าวหรอ..."
"อื้มกินมั้ย? ฉันทำไว้ข้างล่างน่ะ"
โมโตชิกะมาถามผมว่าจะกินข้าวมั้ย ตอนแรกผมก็คิดว่าหมอนี่จะมาเอาเรื่องผมแต่ที่ไหนได้ มาถาม เรื่องอาหาร ผมจึงรู้สึกแปลกๆในใจ เพราะปกติไม่มีใครห่วงผมขนาดนี้นอกจาก'เค้าคนนั้น'
"มาสิ"
โมโตชิกะจับมือผมให้ลงมาข้างล่างระหว่างทางที่เดินมา ผมเพิ่งสังเกตว่ามือของเค้าใหญ่และเย็นมาก แต่ถ้าจับไปนานๆมันจะรู้สึกว่าบางส่วนของเค้าก็มีความอบอุ่นอยู่บ้าง ทำไมใจมันเต้นแรงอย่างนี้ล่ะ?
"อ่ะ นั่งสินั่ง"
"อะ...อืม..."
โมโตชิกะจับให้ผมนั่งเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วหมอนั่นก็นั่งลงข้างๆแล้วตักข้าวให้พูดง่ายๆหมอนี่ทำให้ทุกอย่างเลยอ่ะ
"นายทำเองหรอ?"
"ใช่ ฉันทำเอง อ่ะ กินสิหิวอยู่ใช่มั้ยล่ะ"
มันก็จริง
"งั้น...กินแล้วนะครับ..."
ง่ำ......
"อร่อยมั้ย?"
"อืม...อร่อยมากเลยอ่ะ นี่นายทำเองจริงๆหรอ?"
ผมหันไปถามโมโตชิกะที่กำลังนั่งมองผมอยู่อย่างนั้น
"อื้ม...แต่ฉันก็ดีใจนะ ที่เธอชอบ"
หมอนั่นพูดพร้อมกับยิ้มอย่างดีใจที่ผมชอบ ทันใดนั้นผมก็รู้สึกอายๆอย่างประหลาด ผมจึงหันหน้าหนีไปอีกทาง
"กินให้เยอะๆนะจะได้ตัวสูง
"
""อืม...เฮ้ย หาว่าฉันเตี้ยหรอ
"
หาว่าฉันเตี้ยหรอ""เปล่า...ก็แค่อยากให้เธอแข็งแรงเฉยๆ"
"ผมหันหน้ากลับมาที่เดิมแล้วก้มหน้าต่ำเพื่อไม่ให้หมอนั่นเห็นสีหน้าของผมตอนนี้ เพราะตอนนี้หน้าผมแดงจนผมไม่รู้ว่าจะแดงยังไงแล้ว
"แล้วนายไม่กินหรอ"
ผมหันไปถามหมอนั่น
"ไม่ล่ะ ฉันไม่หิว เธอกินไปเถอะ"
หมอนั่นตอบกลับมาว่าไม่หิว ส่วนผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีจึงไม่ถามต่อ
พอผมกินเสร็จหมอนั่นก็เก็บจานไปล้าง
"มาซามุเนะ เธอไม่ต้องมาช่วยฉันก็ได้นะ"
"ไม่ ฉันจะช่วย"
ผมเบียดเข้าไปแย่งฟองน้ำจากมือเค้าแล้วล่างจานที่วางไว้ข้างอ่าง
"ใจดีจังนะ เธอน่ะ
"
""ก็นายอุตส่าห์ทำอาหารให้หนิ แถมอร่อยด้วย"
"ขอบคุณนะ"
"ไม่เป็นไร"
ตอนที่ล้างจานกันผมกับเค้าก็คุยกันไปเรื่อยๆจนผมได้รู้ว่าเค้าอยู่คนเดียวไม่มีใครอยู่ด้วย พ่อแม่ก็เสียไปตั้งแต่เค้ายังเด็ก
"โอ๊ยย"
"เป็นไรหรอ มาซามุเนะ?"
"ฉันโดนอะไรบาดก็ไม่รู้น่ะ"
ตอนที่ผมกำลังล้างจานอยู่ นิ้วผมก็โดนอะไรไม่รู้บาดที่นิ้วชี้จนเลือดไหล
"เอานิ้วมานี่สิ"
"เอ๋?"
อยู่ๆโมโตชิกะก็บอกให้เอานิ้วมาใกล้ๆตอนแรกผมก็งงว่าทำไม แต่ผมก็ยื่นมือที่โดนบาดไปใกล้ๆ ส่วนเค้าก็ประคองมือผมขึ้น แล้วเค้าก็เลียเลือดที่นิ้วผม สิ่งที่เค้าทำนั้นทำให้ผมตกใจมากเพราะเค้าเลียเลือดที่นิ้วผมจนเลือดหยุดไหล แล้วตอนที่เค้าเลียอยู่ผมเห็นเขี้ยวเค้ายาวขึ้น
"นาย...."
"ขอโทษที....ที่ฉันลืมบอกเธอไปอย่างนึงว่าฉัน....เป็นแวมไพร์น่ะ..."
เอ๋..............
บทนำ(จบ)
เอาล่ะเดี๋ยวบทต่อไปจะมาลงที่หลังนะฮะ บ๊าย บาย
"การแต่งคือชีวิต,การเขียนคือจิตใจ,ความ yaoi คือจิตวิญญาณ มาซามุเนะซามะะ"
พี่เลี้ยงหนูเป็นแวมไพร์ (yaoi) บทนำ (2)
หมายเหตุ มาจากนิยายของผมนะฮะ
ถ้าเจ้าเป็นปีศาจร้ายที่ไม่มีใครต้องการ ข้าก็ขอเป็นซาตานที่น่ารังเกียจเพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป
ถ้าเจ้าเป็นปีศาจร้ายที่ไม่มีใครต้องการ ข้าก็ขอเป็นซาตานที่น่ารังเกียจเพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป
รอต่อๆ