กิ๊งกอง เสียงระฆังจากหอระฆังบนยอดโบทที่เป็นที่อยู่ของพวกสายสนับสนุน ที่จะต้องเรียนวิชาการรักษา แบบยุโรปดังขึ้นเพื่อเตือนว่าถึงเวลาพักทานข้าวแล้ว
“อ๊ากกกได้กินข้าวซักที” ผมพูดพร้อมยกมือที่สองขึ้นเพื่อบิดขี้เกียจ
“นาย เนี่ยน้าไม่ตั้งใจเรียนแล้วยังจะมาทำท่าทางแบบนี้อีก”มินท์พุดพร้อมมองมาที่ผมด้วยสายตาเอือมละอา
“อ่าวก้วิชาสามัญมันน่าเบื่อนี่นา”
“เพราะ อย่างนี้ไงนายเลยมีผลการเรียนไม่ดี”
“โถ่เรียนเอาพอผ่านก็พอแล้วหละ”
หลังจากที่พูดจบผมก็ลุกจากตะริมหน้าตางที่ตอนนี้ดูคับแคบ ยืนมองมินท์ที่กำลังลุกตามมา
“ไปกินข้าวกันไหม”
“ไม่หละเที่ยงนี้ฉันมีประชุมสภานักเรียน”
มินท์ได้ถูกเลือกจากประธานนั้นเรียนเพราะกสรทำงานของสภา ต้องใช้พลังแห่งการสังหรณ์ ของเอเพื่อให้ชิ้นงานดูดีและไร้ที่ติ จึงเป็นพลังที่มีประโยชน์พอสมควร และด้วยการที่ พลังของมินท์ไม่มีกฎในการใช้พลัง จึงสะดวกสบายมากในการใช้
“โอเคงั้นเธออยากกินอะไรหละ เดียวฉันซื้อให้”
“ขอเป็น ขนมปังผักโขมละกันนะ
“เธอนี่ชอบผักโขมจังนะกินทุกวันเลย”
มินทืไม่พูดอะไรพร้อมยอมให้
“ไปนะ ฝากซื้อด้วยหละ”
“คร๊าบๆ”
และมินท์ก็หยิบกระเปาพร้อมเค็นของเธอที่เป็นไม้สนผูกด้ายขาวๆเดินออกไปยังหลังห้องทันที
ผมก้เดินออกทางหน้าหร้องเดินไปตามทางที่จุดมุ่งหมายอยู่ที่โรงอาหารที่เป็นห้องใหญ่โตบ้านๆ มีผัดลม ที่ติดกับเพดานห้อยหัวลงมาเปาอยู่ 10 กว่าตัวและร้านค้าแผงมากมาย
ผมเดินไปทางร้านที่ขายขนมปังที่เป็นร้านขาประจำของผมที่เป็นแผงที่จักสะอาดดูน่ากิน
“สวัสดีครับพี่ น้ำ”
ร่างของหญิงสาววัยทำงาน อายุ23หันกลับมาตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“สวัสดีเชนวันนี้กินอะไรหรอ”
“เออ ผมขอขนมปังไส้สาหร่ายมิโซะ กับ ขนมปังผักโขมครับ”
พี่น้ำ เดินไปหยิบของและมาวางไว้ตรงหน้าแพงพร้อมคิดเงิน
“ขนมปัง สาหร่ายมิโซะของเธอกับ ขนมปังผักโขม ของมินท์ รวม 30 บาทจ้า”
ผมทำหน้างงก่อนถามพี่น้ำไป
“พี่รู้ได้ไงว่ามินท์ฝากมาซื้อ”
พี่น้ำยิ้มและตอบกลับมาด้วยท่าทางว่ารู้อยู่แล้ว
“ก็มีแค่เธอคนเดียวในโรงเรียนที่ซื้อขนมปังสาหร่อยกับมินท์ที่ชอบกินผักโขม เวลามากับเอมินท์ก็กินแต่ผักโขมนินาแล้ววันนี้มิน์ฃทืไปไหนหละ”
“อ้อ วันนี้มินท์ไปประชุมสภาครับ”
“อ๋อท่าชอบก็รีบบอกนะคนน่ารักๆแบบนั้นหายากนะ แถมพลังก็ใช้กับเธอได้เข้ากันซะด้วย”
“จะบ้าหรอครับเราเป็นแค่เพื่อนเท่านนั้นนะครับ” ผมทำหน้าเขิน
“จ้าๆๆ”
หลังจากที่ซื้อของเสร็จผมก็เดินตรงดิ่งไปทางที่ผมกับมินท์นั่งกินข้าวประจำคือให้ต้นสนยัก ที่เป็นแขตของโซนผู้ใช้พลังที่ออกแนวญี่ปุ่นๆซึ้งมินท์ก้เป็นหนึงในนั้น เอถูกขนานามว่ามิโกะห่งประเทศไทย เพรามีเชื่อสายของคนญี่ปุ่นและยังมีพลังรางสังหรณ์อีกจึงไม่แปลกที่จะโดนให้ฉายาแบบนั้น
ผมนั่งลงที่ม้านั่งไม่เก่าๆและเริ่มแกะ ขนมปังใส้สาหร่ายมิโซะและกัดเข้าเต็มคำรสชาตแปลกของสาหร่ายคอมบุที่เข้ากับมิโซะแต่ไม่เข้ากับขนมปังหลังไหลสู่ตัวผม
เจียวจ้าวๆ
เสียงดังมาจากด้านในโซนที่เป็นโซนของฝั่งญีปุ่นที่เต็มไปด้วยสถานที่คร้ายบ้านหรือสำนักญี่ปุ่นซึงไม่อนุญาติให้คนนนอกอย่างผมเข้าเพราะผมไม่ได้จดทะเบียนการเป้นสมาชิกของโซนนี้จึงเข้าไม่ได้
โรงเรียนนี้แบ่งโซนหลักคือ อาคารเรียนและโซนสาถารณะและโซยจำกัดที่ต้องลงทะเบียนก่อนจึงเข้าได้ ในการลงทะเบียน 1 คนต่อ 1สถานที่เท่านั้นผมที่ไม่แน่ใจว่าจะไปไหนเลยอยู่โดดๆ
ผมได้ยินเสียงดังขึ้นเรื่อยๆจึงทิ้งซองขนมปังที่กินหมดแล้วลงทังและเดินไปส่องๆดู
ซึงผมก้ได้ชอคกับสิ่งที่เห็นมากเพราะมีคนๆนึงที่ใส่ชุดดำทั้งตึวมีเสื้อครุ่มที่มีฮู๊ดดำปิดหน้า ถือเคียวที่หน้าจะเป็นเค็นต่อสู้กับอาจารย์ที่อยู่ในโซนนั้น และได้ฟันอาจารย์จนขาดครึ้งตัวผมได้แต่ยืนนิ่งกับสิ่งที่ได้เห็นและ ดวงตาที่ใต้หน้ากากกระโหลกคร้ายยมทูตได้จ้องมองมาที่ผม
แกร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงสัญญาณดึงขึ้นพร้อมข้อความประกาศ
“นักเรียนที่อยู่ใกล้โซนญี่ปุ่นโปลดออกห่างจากโซนนั้นเพราะผู่ก่อการร้ายโดยใช้เค็น หรือ นาย โคสุเกะ วายามะอาชยากรจากญี่ปุ่นที่หลบหนี้มาที่ไทย ได้อยู่ในโซนนั้นและตอนนี้มีผู้เสียชีวิตแล้ว ย้ำ มีผู้เสียชีวิตแล้วนักเรียนทุกคนโปลดกลับเข้าห้องและระวังตัวไว้”
สิ้นสุดเสียงประกาศ ชายตคนนั้นก็หายไปและท้องฟ้ามือมนขึ้นและมีเสียงดังไปทั่วว่า
“ทุกคนที่นี่ต้องตาย”
The Forecaster ตอน คัมภีร์ของเทพตกสวรรค์ Ep.2