แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย isaree เมื่อ 2015-7-6 18:39
ต่อจากความเดิมตอนที่แล้ว......
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก"
เสียงหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนของร่างเล็กที่วิ่งอยู่บนระเบียงทางเดินได้สักพักนึงแล้ว พร้อมกับในหัวก็มีคำถามต่างๆนาๆที่ตนไม่อยากจะได้ยิน ทำไมเค้าถึงวิ่ง? วิ่งเพื่ออะไร? วิ่งหนีเพื่อนของเค้าทำไม? ตอนนี้ความคิดของร่างเล็กกำลังตีกันปนเปไปหมดจนทำให้ร่างเล็กแทบจะเสียสติอยู่แล้ว เค้าคิดอะไรไม่ออกนอกจากวิ่งเท่านั้น แต่อยู่ดีๆขาเรียวก็เกิดก้าวผิดจังหวะจึงทำให้ร่างเล็กกลิ้งตกระเบียงกั้นข้างๆ ร่างเล็กกลิ้งไถลไปตามเนินสููงชัน ที่ซึ่งถูกน้ำฝนกัดเซาะจนผุกร่อนเลยกลายเป็นเนินลื่นๆดีๆนั้นเอง สักพักร่างเล็กก็กลิ้งจนถึงพื้นเสียงดังตุบ หัวสมองหมุนติ้วเพราะการที่กลิ้งตกลงมาจากที่สูง ซึ่งจะทำให้มึนหัวเล็กน้อยและตาพร่ามัวไปชั่วขณะ แต่ร่างเล็กก็ต้องสะดุ้งเมื่อเค้าได้ยินเสียงทุ้มต่ำดังแว่วมาจากข้างหน้า ร่างเล็กจึงพงกหัวขึ้นเพื่อมองเจ้าของเสียงที่ซึ่งกำลังนั่งยองๆมองเค้าอยู่แล้วก็เอ่ยถามถึงอาการของร่างเล็กอีกครั้ง
"เอ่อนี่....ท่านเป็นอะไรมากรึเปล่า....ขอรับ??"
ชายหนุ่มเอ่ยถามร่างเล็กที่นอนราบกับพื้นดินด้วยความเป็นห่วง แต่ด้วยน้ำเสียงที่มีนัยน์เหมือนคำถามที่ต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้ จึงทำให้ร่างเล็กรู้สึกกลัวชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นมา ร่างเล็กจึงพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งแล้วใช้ฝ่ามือปัดเศษดินเศษใบไม้ที่เกาะตามตัวกับบนศีรษะตอนที่กลิ้งตกลงมาอย่างเบาๆ แต่พอชายหนุ่มเหลือบไปเห็นผ้าพันแผลที่พันอยู่ตรงตาข้างขวาที่มีเศษดินเปื้อนอยู่ เค้าจึงเอื้อมมือไปหมายจะแกะผ้าพันแผลนั้นออกแต่ก็ต้องชักมือกลับเมื่อร่างเล็กใช้มือปัดมือหนาของชายหนุ่มออกอย่างแรงจนฝ่ามือของชายหนุ่มชาไปชั่วขณะ
"อย่าแตะนะ"
"ไม่ได้ ถ้าขืนปล่อยเอาไว้แบบนี้แผลอาจจะติดเชื้อได้นะขอรับ"
ชายหนุ่มกำชับเสียงแข็งจนร่างเล็กตกใจสะดุ้งโหยง ชายหนุ่มจึงค่อยๆเอื้อมมือไปแกะผ้าพันแผลที่พันรอบศีรษะของร่างเล็กอย่างเบามือ แต่เมื่อเค้าเห็นบาดแผลที่ถูกซ่อนอยู่ใต้ผ้าพันแผลนั้น เค้าก็ต้องตกใจ เพราะสภาพของมันเลวร้ายมาก ทั้งสยดสยองและน่ากลัว แต่เค้าก็ไม่สนใจกลับล้วงมือไปหยิบผ้าพันแผลออกมาม้วนสองม้วนพร้อมกับคว้ากระติกน้ำที่อยู่ข้างๆตัวมาซับน้ำแล้วค่อยๆเช็ดเศษดินที่ติดอยู่ตามบาดแผลนั้นอย่างเบามือที่สุด แต่ลึกๆแล้ว ในใจของเค้านั้นกลัวมาก กลัวบาดแผลที่ดูทำท่าจะเน่าอยู่แล้ว แต่เค้าก็ยังฝืนทำต่อจนพันผ้าเสร็จ
"ดีนะ ที่ข้าน้อยพกผ้าพันแผลกับกระติกน้ำมาด้วย ไม่งั้นแผลนั่นคงจะเน่าไปแล้วแหงงๆ"
ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นตรงหน้าร่างเล็กที่นั่งทำตาแป๋วอยู่บนโคกหิน
"เจ้าไม่กลัวแผลบนหน้าข้าหรอ??"
ร่างเล็กถามชายหนุ่มอย่างสงสัย ส่วนเค้าก็มองร่างเล็กอย่างงงๆ ก่อนที่จะยกมือเกาศีรษะเบาๆแล้วตอบกลับร่างเล็กด้วยเสียงเรียบ
"กลัวน่ะกลัว แต่มันผิดตรงไหน ที่ข้าน้อยจะช่วยท่าน ข้าน้อยก็แค่ไม่อยากเห็นใครลำบากก็เท่านั้นเอง"
"ถึงแม้จะเป็นคนแปลกหน้าน่ะรึ??"
"จะคนแปลกหน้าหรือคนรู้จักมันก็ไม่ต่างกันหรอกขอรับ ถ้าช่วยได้ก็ช่วย พอที่ตัวเองจะช่วยได้ล่ะนะ ถ้าขืนข้าน้อยไม่ช่วยท่าน ข้าน้อยก็คงเป็นคนใจร้ายใจดำแน่ๆที่ปล่อยเด็กตัวเล็กๆอยู่กลางป่าแบบนี้ แถมไม่ช่วยอะไรสักอย่างอีก ข้าน้อยคงนอนไม่หลับทั้งปีแน่ ถึงแม้จะเป็นศัตรูข้าน้อยก็จะช่วย"
ร่างเล็กนิ่งเงียบทันทีเมื่อชายหนุ่มพูดจบ ร่างเล็กมองคนตรงหน้าอย่างอึ้งๆ เค้ากล้าทำความสะอาดแผลที่น่ารังเกียจนี้ให้ ขนาดหมอหลวงฝีมือดีๆยังไม่กล้าที่จะแตะมันเลย แต่เค้ากลับนั่งเอาผ้าซับน้ำแล้วเช็ดทำความสะอาดแผลที่แสนจะน่ากลัวนี้ให้หน้าตาเฉย เมื่อตะวันเริ่มลับขอบฟ้าชายหนุ่มจึงลุกขึ้นยืนแล้วหยิบตะกร้าสมุนไพรที่ตัวเองเก็บได้จากป่าแล้วแบกฟืนที่สะพายอยู่ข้างหลังเตรียมจะกลับบ้านทันที
"นี่ เจ้าชื่ออะไรหรอ?"
ร่างเล็กเอ่ยถามชื่อของชายหนุ่มพร้อมกับดีดตัวออกจากโคกหินที่ตัวเองนั่งอยู่ แล้วเดินมาหยุดอยู่ข้างๆชายหนุ่มทันที
"ข้าน้อยชื่อ คาตาคุระ โคจูโร่ ขอรับ"
"งั้นรึ ข้าขอช่วยเจ้าถือสมุนไพรกลับบ้านด้วยคนนะโคจูโร่"
"มะ ไม่เป็รไรหรอกขอรับข้าน้อยถือเองได้"
"ไม่เอา ข้าจะช่วย"
พอร่างเล็กจะขออาสาช่วยถือกลับบ้านให้ ชายหนุ่มก็รีบเอ่ยห้ามร่างเล็กทันทีเพราะความเกรงใจ แต่พอร่างยืนยันจะช่วยลูกเดียวพร้อมกับทำปากป่องใส่ชายหนุ่มด้วยอารมณ์โมโห เค้าถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนกับเด็กน้อยขี้โมโหตรงหน้า ก่อนที่จะยกตะกร้าสมุนไพรให้ร่างเล็กถือพร้อมกับกำชับนักหนาว่าอย่าทำตะกร้ากับสมุนไพรหล่นเป็นอันขาดเนื่องจากตะกร้าเค้ามีแค่อันเดียว ส่วนสมุนไพรก็ต้องเข้าไปหาในป่าอีก(ยาจกดีแท้โคจูโร่ผม - -;)
"ก็ได้ขอรับ งั้นขออย่าทำหล่นหายนะขอรับ มันหายาก"
"อื้อ"
ร่างเล็กตอบกับพร้อมกับยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างดีใจ ขณะนั้นชายหนุ่มก็เกิดชอบรอยยิ้มบนใบหน้าขาวนวลนั้นอย่างประหลาด จนบนหน้าที่ดูคมจนน่ากลัวกลับเผลอปรากฏรอยยิ้มจางๆแต่จริงใจบนใบหน้าของคนที่ยิ้มยากอย่างเค้า ไม่เพียงแค่นั้นหัวใจของชายหนุ่มก็เกิดหวั่นไหวขึ้นมาทันที ซึ่งมันทำให้เค้ารู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก แต่เค้าก็ต้องสะดุ้งเมื่อเสียงหวานเอ่ยเรียกชายหนุ่มที่กำลังยืนนิ่งอยู่กับที่
"นี่ ไปกันได้ยัง ไปกันได้ยัง"
ร่างเล็กพูดพร้อมกับโดดเหยงๆอยู่ด้านหน้าชายหนุ่มแล้วส่งยิ้มให้เหมือนดีใจที่จะได้ไปเที่ยวอย่างงันแหละ ชายหนุ่มนิ่งเงียบก่อนที่จะหัวเราะล่วงทันทีจนทำให้ร่างเล็กทำปากป่องอีกรอบเพราะความหงุดหงิด ก่อนที่จะเอ่ยถามคนตรงหน้าที่กำลังหัวเราะร่าอยู่อย่างสงสัย
"เจ้าขำบ้าอะไรของเจ้าน่ะฮะ นี่ จะไปกันได้ยัง"
"ก็ได้ขอรับ ก็ได้ งั้นตามข้าน้อยมานะขอรับ อย่าอยู่ห่างจากข้าน้อยมากนะขอรับ เดี๋ยวจะหลงทางเอายิ่งมืดๆแบบนี้ด้วย"
"เออน่า ข้าไม่อยู่ห่างจากเจ้าหรอก เอ้า ไปกันได้แล้วเร็วๆเหอะ ข้าอยากจะเห็นบ้านของเจ้าจะแย่อยู่แล้วเร็วๆ"
ร่างเล็กกล่าวพร้อมกับจับมือชายหนุ่มแน่นแล้วหันไปยิ้มแป้นให้กับชายหนุ่มอีกรอบ ชายหนุ่มจึงได้แต่ส่ายหัวช้าๆแล้วก็ยิ้มตอบกลับร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนที่เค้าจะเดินกุมมือบางรัดเลาะไปตามพุ่มไม้เพื่อกลับบ้าน โดยหารู้ไม่ว่ามือที่แสนจะบอบบางที่ชายหนุ่มนั้นกุมเอาไว้อยู่นี้ ในภายภาคหน้ามือนั้น ซึ่งจะกลายเป็นมือของนายเหนือหัวที่น่าเกรงขาม และเก่งกาจมากคนหนึ่ง และชายหนุ่มจะเป็นขุนพลคนสำคัณที่มีหน้าสารพัดที่ต้องคอยดูแลนายเหนือหัวของตัวเองอย่างสุดชีวิต นั้นคือ'ตาขวามังกร คาตาคุระ โคจูโร่' กับจ้าวแคว้นแห่งโอชู 'มังกรตาเดียว ดาเตะ มาซามุเนะ'
อดีตอันขมขื่นของมังกรตาเดียว (2) (จบ)
หมดไปอีกส่วนนึงแล้วคับพี่น้อง ดูเหมือนเรื่องราวในส่วนที่ 2 จะน้อยไปนิดนึงนะฮะ แต่ขณะที่ผมกำลังแต่งอยู่พอไปกินข้าวแค่แป๊บเดียวพอกลับมาเปิดคอมจะมาแต่งต่อปรากฏว่า....ไอ้ที่ผมแต่งมาทั้งหมดมันหายไปหนายยก้านนน
(ผมนี่เป็นลมล้มฟุบตรงหน้าคอมเลย
)แต่สุดท้ายผมก็ต้องกลับมาพิมพ์ใหม่อีกจนได้ เฮ้อ....เวรกรรมสุดๆ บอกก่อนนะว่า...ความเจ็บปวดทรมาน...มันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วต่างหาก
แต่ก็ขอให้สนุกกันนะฮะ บ๊าย บาย
หมดไปอีกส่วนนึงแล้วคับพี่น้อง ดูเหมือนเรื่องราวในส่วนที่ 2 จะน้อยไปนิดนึงนะฮะ แต่ขณะที่ผมกำลังแต่งอยู่พอไปกินข้าวแค่แป๊บเดียวพอกลับมาเปิดคอมจะมาแต่งต่อปรากฏว่า....ไอ้ที่ผมแต่งมาทั้งหมดมันหายไปหนายยก้านนน
(ผมนี่เป็นลมล้มฟุบตรงหน้าคอมเลย)แต่สุดท้ายผมก็ต้องกลับมาพิมพ์ใหม่อีกจนได้ เฮ้อ....เวรกรรมสุดๆ บอกก่อนนะว่า...ความเจ็บปวดทรมาน...มันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วต่างหาก แต่ก็ขอให้สนุกกันนะฮะ บ๊าย บายรักแรกของโจรสลัดหนุ่ม (Yaoi) ช่วงพิเศษ - อดีตอันขมขื่นของมังกรตาเดียว (2)
หมายเหตุ มาจากนิยายของผมนะฮะ
ถ้าเจ้าเป็นปีศาจร้ายที่ไม่มีใครต้องการ ข้าก็ขอเป็นซาตานที่น่ารังเกียจเพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป
ถ้าเจ้าเป็นปีศาจร้ายที่ไม่มีใครต้องการ ข้าก็ขอเป็นซาตานที่น่ารังเกียจเพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป
[(แต่ถ้าเอาจริงๆ ผมนี่คิดเรื่องเถื่อนๆได้เยอะมาก คิดแบบว่าเข้มงวดสุดๆ แถมโครตใจร้ายเลย)แต่เพราะกลัวมันจะเปลี่ยนแนวสบายๆเป็นแนวเถื่อนน่ะกั๊บ
]