ปี ค.ศ.2018 ก้อนอุกาบาตรขนาดใหญ่ได้ตกลงสู่พื้นโลก เหตุการณ์ครั้งนั้นส่งผลให้พื้นที่บนโลก เปลี่ยนไปทั้งใบ ตึกต่างๆพากันถล่มลง เหมือนทุกอย่างถูกรีเซตใหม่ ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีเทคโนโลยี ทุกอย่างถูกแทนที่ด้วยธรรมชาติภายใน 1 เดือน วงจรชีวิตถูกรีเซตใหม่ โดยก่อเกิดพลังงานที่เรียกว่า มานา และ สกิล ว่าง่ายๆคือโลกถูกเปลี่ยนเป็นเกม RPG โดยสมบูรณ์ และที่สำคัญเหตุการณ์ครั้งนี้ทำลายชีวิตไป เกือบครึ่งโลก แต่พวกเขาไม่ได้ตายเพราะแรงของอุกาบาตร ล้มตายด้วยสาเหตุมาจากมานาไม่พอ ทำให้ทนต่อระบบที่โลกนี้สร้างขึ้นไม่ได้ และต่างพากันล้มตายไปในที่สุด แต่ไม่ได้มีแค่เพียงมานา และ สกิลเท่านั้นที่โลกนั้นมอบให้เรา แต่มีอีกอย่างที่สำคัญ อีกอย่างที่แบ่งเราทุกคนให้ต่างกัน นั่นคือ Ob สิ่งนี้คือความสามารถที่จะแตกต่างกันไปในแต่ละคนซึ่งเป็นตัวบงชี้พลัง และ ความสามารถในการใช้สกิลของแต่ละคน ได้แก่
Fire-ob Wind-ob Blue-ob Tunder-ob Gold-ob Light-ob และ Shadow-ob
นอกเหนือจากจำนวนนี้ยังมีอีก 1 จำพวก เรียกว่า non-ob ซึ่งคนกลุ่มนนี้นั้น ไม่มีobอยู่ในร่างกายแต่จะได้พลัง ซึ่งเป็น สกิลของแต่ละคนไป
ปี ค.ศ 2022
ผ่านมา 4 ปีแล้วหลังจากโศกนาฏกรรม มานา ตอนนี้โลกกลับมาเดินช้าอีกครั้ง ไม่มีข่าวสาร ไม่มีกฎหมาย เป็นโลกที่ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่อยู่ได้ มีคดีข่มขืน ฆ่าฟันเกิดขึ้นทุกวัน แต่ช่วงหลังๆก็ลดน้อยลงหน่อยแล้ว เนื่องจาก มีการจัดตำแหน่ง ผู้ใหญ่บ้าน หรือ กำนัน อะไรทำนองนั้นขึ้น รวมถึง กิล ที่ถูกก่อตั้งขึ้น และยังมร สมาคมนักล่า ที่มีบาร์ให้รับเควสกันอีกด้วย
โอ๊ะ ผมลืมบอกไป สินะ ผมชื่อ เซ็น เป็น ชาวไทยเชื้อสายจีนที่ รอดจาก โศกนาฏกรรม มานา มาได้ ตอนนี้ผมติดเกาะอยู่ที่ เกาะเสม็ด ผมมาเที่ยวกับครอบครัวเมื่อ 4 ปีที่แล้ว วันที่ทุกอย่างเกิดขึ้น และติดอยู่ที่นี่ ครอบครัวผมนั้น มีแค่ น้องสาว และผมเท่านั้นที่รอดมาได้ ดีที่มีเงินสำรองอยู่พอสมควร จนอยู่มาถึงตอนนี้แต่ก็ ไม่ได้นิ่งนอนใจ เลยผ่านอะไรมาหลายๆอย่างหละนะ
3 เดือนก่อนมีคนที่คิดจะ ออกจากเกาะนี้ แต่ก็ถูกอสูรกายใต้ทะเล จู่โจมและหายไปในทะเล ต่อหน้าต่อตาทุกคน จนผมไม่รู้ว่าต่อจากนนี้ จะออกไปยังไง แต่คงมีซักทางแหละ ในยุคที่โทรศัพท์เท่ากับก้อนหินนี้นั้น ไม่มีอะไรดีไปกว่าสมาคมนักล่าแล้วหละ 3 ปีที่แล้ว ผมกับน้องสาวได้ฝึกฝนพลังที่เป็นผลพวงของโลกนี้จนชำนาญ และ ได้เข้าสมาคมนักล่า ได้รู้จักผู้คนมากมายในนั้น เควสส่วนใหญ่ก็มาจากชาวบ้านที่เดือดร้อน ส่วนใหญ่แล้วคนพวกนนี้มี มานาที่ตำมาก ทำได้แค่ จุดไปทำอาหาร อะไรทำนองนั้น หรือ ก็คือซัพพอร์ตดีๆนี่เอง
วันนี้เป็นวัน อังคาร ที่ 1 เดือน 9 สายลมเหมาะ ที่จะไปหาปลา แต่ถ้าไปไกลมากคงเป็นศพเหมือนผู้โชคร้ายคนนั้น จึงไม่มีใครกล้าที่จะออกไปมากนัก ในเกาะเองก็ยังสำรวจได้ไม่หมดเพราะ มีมอนเตอร์ที่ ร้ายกาจอยู่ ผู้ที่ไปบุกเบิกเส้นทางต่างๆ
นั้นจะถูกเรียกว่า ผู้ค้นคว้า ซึงเป็นงานที่ต้องไปในที่ต่างๆและเขียนแผนที่ แผนที่ในโลกนนี้นั้น จะ อัพขึ้นตามหน้า จอสเตตัส ของทุกคนแบบในเกมเปะๆ แต่ยังมีจุดที่ดำอยู่ ถ้าหากต้องการที่จะได้แมพที่กว้างขึ้น จึงต้องไป ซื้อกับผู้ค้นคว้า
เป็นการหาเงินอย่างหนึ่งละนะ
“พี่ พี่จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม ใกล้ได้เวลานัดแล้วนะ” เสียงใสๆที่ดังขึ้นด้านหลังขณะที่ผมดูทะเลอยู่นั้น ฉุดผมให้ตื่นจาก ความคิดฟรุ้งซ่านและ หันกลับไปมองหน้าน้องสาวที่น่ารักของผม
ผ้าครุมสีดำเข้มไร้ลายที่มีเครื่องประดับบอกยศของเกาะ ที่ติดอยู่ พร้อมหมวกและไม้เท้าใหญ่ที่ดูแล้วว่ายังไงก็จอม เวทย์ชัดๆ ต่างจากผมที่ใส่ชุด รายดอกสไตล์ฮาวายกางเกงขาสั้นแบบธรรมดา ช่างต่างกันนัก สำหรับยุคนี้
“เดี๋ยว เจน ก็โกรธหรอกที่เราไปสายหนะ”
“เจน ไม่ใช่คนที่โกรธเพราะเรื่องแค่นั้นหรอกหน่า”
“แต่พี่ก็ไม่ควรให้ ผญ รอนะ เพราะแบบนี้แหละพี่เลยไม่ม่แฟนซักที”
“จ้าๆ ขอโทษแล้วกันนะ”
“ไปกันได้แล้วพี่”
สิ้นเสียงน้องสาวโลลิของผมก็ เดินนำผมไป ผมจึงเดินตามไปด้วยความเฉื่อย