ในหนึ่งปีมี 365 และในช่วง 1 ปีนั้นวันที่ผมเกลียดมันที่สุดก็คงจะเป็นวันคริสต์มาส และมันเป็นวันที่ผมรู้สึกโดดเดี่ยวที่สุดในช่วงปี แต่ช่างเถอะ เพราะในคืนนี้ผมก็กำลังออกเดทนี่นะ กับอายะจัง อา~ มีความสุขจริง ผมจะแนะนำให้รู้จัก เธอคืออายะเธอเป็นสาว2DจากเกมLOVELY×CATION เธอสวยน่ารักจนผมอดหลงไปกับตัวเธอไม่ได้จริงๆ
.......... บ้าเอ้ย!! สุดท้ายนี่ตูก็ยังอยู่กับสาว2D ไม่เปลี่ยนแปลง
ชีวิต 365 วัน ของผมนั้นมีแต่สาว2D กับฟิกเกอร์ ก็ใช่ซี่ผมมันโอตาคุตาดำๆคนหนึ่งที่ขังตัวเองอยู่แต่ที่ห้องพักขนาดกำลังดีไม่กว้างจนเกินไปหรือแคบเกินไป แต่เหตุที่ผมหันมาสนใจสาว2Dมันก็มีเหตุผลนะ
เมื่อสี่ปีก่อน ในตอนนั้นผมเองก็มีแฟนสาวแสยสวยและใจดีมากๆอยู่คนหนึ่ง จนวันแห่งชะตากรรมมาถึง ในคืนวันคริสต์มาสในวันที่เรานัดกันนั้นว่าจะไปคริสต์มาสเดทกัน แต่กลายเป็นว่ามันกลายเป็นวันที่ผมถูกเธอบอกเลิกซะนี่ ด้วยเหตุผลว่าเธอไปชอบหนุ่มนักดนตรีรู้หล่อคนหนึ่ง นั่นทำให้ผมเสียหลักครั้งใหญ่และเริ่มขังตัวเองอยู่แต่ในที่พักของตัวเอง และเริ่มเปลี่ยนตัวเองกลายเป็นนีทเต็มตัว และสุดท้ายก็กลายสภาพเป็นฮิคิโคโมริไปในที่สุด
ผมใช้เวลากับอนิเมะเกมและการเล่นเน็ต แต่ในวันนี้เองที่อยู่อย่างเปลี่ยนไป เปลี่ยนยังไงน่ะเหรอ ก็ที่หน้าต่างห้องผมมีสาวสวยชุดแดงผมทองกำลังเคาะกระจกหน้าต่างอยู่น่ะสิ
“ช่วยเปิดหน้าต่างให้หน่อยค่า!! บริการสงความสุขถึงที่ในวันคริสต์มาสค่า!!”
“ไม่เอาเฟ้ย!! ว่าแต่คุณเป็นใครแล้วมาทำอะไรที่หน้าต่างห้องผมกัน”
ผมร้องตะโกนด้วยความตกใจพลางปิดผ้าม่านทันที
“สุดยอด ระดับความมืดมนในชีวิตทะลุเกิน 300 หน่วย”
เสียงของเธอดังขึ้นจากด้านนอกหน้าต่าง ว่าแต่นั่นมันอะไรฟร๊ะ ระดับความมืดมนในชีวิตเหรอ ว่าแต่สามร้อยหน่วยนี่มันมืดมนขนาดไหนเนี่ย
“ขอรบกวนหน่อยนะคะ”
เธอพูดขึ้นพร้อมกับทะลุผ่านหน้าต่างกับผ้าม่านเข้ามาในห้องผม นี่อะไรกันยัยนี่เป็นผีงั้นเหรอ เอาจริงดิเฮ้ย!!
“อุปกรณ์วิเศษสำหรับซานต้า!! เครื่องทะลุผ่านกำแพงไร้ขีดจำกัด เพียงแค่เอาสิ่งนี้วางไปบนสิ่งขีดขวางไม่ว่าอะไรก็ทะลุผ่านไปได้หมดเลยจ้า!!”
เธอพูดขึ้นพลางชูกล่องไม้ทรงสี่เหลี่ยมขนาดพอดีตัวคนขึ้น
“สุดยอด!! อุปกรณ์ช่วยเหลือในการบุกรุกเข้าบ้านคนอื่น!!”
“แหมๆ ไม่ต้องคิดมากค่ะ เพราะฉันเป็นคุณซานต้าฝึกหัดที่มาส่งความสุขถึงที่ ไม่ว่าคุณจะทุกข์แค่ไหนฉันก็จะทำให้คุณมีความสุขขึ้นมาเอง เอ้าว่ามาเลยของขวัญที่คุณต้องการที่สุดคืออะไรกันเอ่ย!!”
เธอพูดพร้อมกับเอาถุงผ้าสีแดงใบเล็กๆวางลงบนพื้นแล้วเอามือล้วงลงไปเหมือนกำลังหาอะไรซักอย่าง แล้วในตอนนั้นเองภาพตรงหน้ามันเล่นเอาผมแทบจะช็อคตาย เธอกำลังดึงเอารถยนต์ออกมาจากถุงผ้าใบเล็กๆนั่น ว่าแต่เฮ้ยนี่มันห้องพักนะไม่ใช่ที่จอดรถ
“ยัยบ้า!! ในห้องพักใครเขาจะเอารถมาจอดกัน เอากลับไปนะ ว่าแต่นี่เธอไปขโมยถุงผ้านี่มาจากไอ้แมวกระป๋องสีฟ้าจากโลกอนาคตมาเหรอ!!”
“พูดอะไรคะ ของแบบนั้นจะไปมีจริงได้ไง งั้นเปลี่ยนเป็นแบบนี้แล้วกัน”
หนนี้เธอเปลี่ยนเป็นฟิกเกอร์แบบหายากจากอนิเมะชื่อดังที่เพิ่งจบไปเมื่อไม่นานมานี้ออกมาแทน
“เฮ้ยสุดยอด!! ของหายากแบบนั้นเอามาจากไหนกันน่ะ”
“รับไปเลยก็ได้นะคะ มันคือของขวัญวันคริสต์มาส”
“ไม่เอาตูมีแล้ว”
ผมพูดพลางชี้ไปที่ตู้โชว์ในห้อง แต่ดูเหมือนเธอจะยังไม่ยอมแพ้ หนนี้จะเอาอะไรออกมาอีกฟร๊ะ
“พอได้แล้ว และช่วยกลับไปทีเถอะ ฉันเกลียดวันคริสต์มาส เกลียดซานต้า เกลียคคู่รักทุกคู่บนโลก ที่ฉันต้องการมีเพียงแค่สาว2Dเท่านั้น อย่างอื่นฉันไม่ต้องการเฟ้ย เอ้ากลับไปได้แล้ว”
ผมพูดเสียงดุใส่เธอและดูเหมือนจะได้ผลแฮะยัยต๊องนี่คอตกไปเลย
“งั้นก่อนกลับขอยืมใช้ห้องน้ำหน่อยนะคะ”
“เออรีบๆด้วยล่ะ”
หลังจากเธอเดินเข้าไปในห้องน้ำได้ประมาณยี่สิบวินาทีหนนี้เธอก็ออกมาแต่ว่า แต่ว่านั่นมัน อายะจัง!!! ผมจ้องมองเธอสลับกับหน้าจอในคอมพิวเตอร์ เหมือนมาก นี่ตัวจริงเลยล่ะมั้ง
“อะไรกันคะรุ่นพี่ จ้องฉันแปลกๆแบบนี้”
เธอพูดด้วยท่าทางเขิลอาย เดี๋ยวนะ เสียงไม่ใช่นี่ นี่มันยัยซานต้าเมื่อกี้ไม่ผิดแน่
“อย่าเอาอายะจังของฉันมาแอบอ้างนะเฟ้ย!!”
“แหมๆ อย่าพูดแบบนั้นซี คุณก็ชอบไม่ใช่เหรอ”
“ว่าแต่ทำไมถึงแต่งได้เหมือนขนาดนี้ฟร๊ะ”
“อุปกรณ์พิเศษสำหรับซานต้า!! ถุงผ้าคอสเพลย์ทันใจ!! เพียงแค่คิดว่าอยากจะแต่งคอสเพลย์เป็นตัวละครไหนทั้งรูปร่างหน้าตาก็จะเปลี่ยนไปเหมือนเป๊ะ100%”
“สุดยอดเลย ในหลายๆความหมายอ่ะนะ!!”
ผมร้องขึ้นอย่างประหลาดใน ถ้าไอ้นี่เอาไปขายคงได้หลายตังเลยนะนี่
“แต่ถึงอย่างนั้นช่วยกลับไปด้วย เชิญครับมาทางไหนกลับทางนั้น”
“อะไรกัน ทำไมถึงเกลียดวันคริสต์มาสขนาดนั้นล่ะคะ”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ ออกไปได้แล้ว”
“ไม่เอาๆๆ ก็เขาอย่างรู้นี่ นี่มันกระทบกับงานประจำของฉันเลยนะคะ”
“เออๆ ถ้าเล่าล่ะก็เธอจะยอมกลับไปไหม”
“ค่ะ!!”
ผมจึงเริ่มเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง และพอเล่าจบเธอก็ทำหน้าตาดูเศร้าๆราวกับกำลังจะร้องไห้ ทำแบบนี้เหมือนฉันแกล้งผู้หญิงร้องไห้เลยน่ะสิ อย่าร้องนะเฟ้ย
“งั้น เรามาเป็นแฟนกันเถอะค่ะ!!”
เธอพูดขึ้น ประโยคนี้เล่นเอาผมพูดไม่ออกไปพักใหญ่เลยล่ะ ว่าแต่ทำไมถึงอยากเป็นแฟนกับตูฟร๊ะ
“เธอนี่นะ การที่คนจะเป็นแฟนน่ะมันต้องเริ่มจากการที่”
“ต้องเรียนรู้กันก่อนสินะคะ แต่ไม่ต้องห่วงค่ะฉันรู้จักคุณดี ไม่ว่าจะเรื่องอะไรฉันก็รู้จักค่ะ”
“แล้วไปรู้มาจากไหนฟร๊ะ!!”
“อุปกรณ์สำหรับซ้านต้า!! บันทึกเปิดเผยชีวิตคน!! เพียงแค่เขียนชื่อคนที่อยากรู้ประวัติลงไป เพียงเท่านี้เราก็จะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาแบบวินาทีต่อวินาทีเลยล่ะค่ะ!!”
“สุดยอด อุปกรณ์คู่ใจในฝันพวกโรคจิตเลยนะเนี่ย!!”
“เอาล่ะค่ะ งั้นเราก็รีบไปคริสต์มาสเดทกันโลด!!”
เธอร้องตะโกนขึ้นพร้อมกับดึงแขนผมวิ่งออกไปจากห้องทันที และตั้งแต่วันนั้นชีวิตของผมก็เปลี่ยนไปตลอดกาล
จบเหอะ= =
นั่งเขียนด้วยพลังแห่งความไร้สาระ เพื่อให้มันชินแป้นพิมพ์เนื่องจากเอาโน๊ตบุ๊คนอื่นมาใช้ เท่านั้นเองครับ
.......... บ้าเอ้ย!! สุดท้ายนี่ตูก็ยังอยู่กับสาว2D ไม่เปลี่ยนแปลง
ชีวิต 365 วัน ของผมนั้นมีแต่สาว2D กับฟิกเกอร์ ก็ใช่ซี่ผมมันโอตาคุตาดำๆคนหนึ่งที่ขังตัวเองอยู่แต่ที่ห้องพักขนาดกำลังดีไม่กว้างจนเกินไปหรือแคบเกินไป แต่เหตุที่ผมหันมาสนใจสาว2Dมันก็มีเหตุผลนะ
เมื่อสี่ปีก่อน ในตอนนั้นผมเองก็มีแฟนสาวแสยสวยและใจดีมากๆอยู่คนหนึ่ง จนวันแห่งชะตากรรมมาถึง ในคืนวันคริสต์มาสในวันที่เรานัดกันนั้นว่าจะไปคริสต์มาสเดทกัน แต่กลายเป็นว่ามันกลายเป็นวันที่ผมถูกเธอบอกเลิกซะนี่ ด้วยเหตุผลว่าเธอไปชอบหนุ่มนักดนตรีรู้หล่อคนหนึ่ง นั่นทำให้ผมเสียหลักครั้งใหญ่และเริ่มขังตัวเองอยู่แต่ในที่พักของตัวเอง และเริ่มเปลี่ยนตัวเองกลายเป็นนีทเต็มตัว และสุดท้ายก็กลายสภาพเป็นฮิคิโคโมริไปในที่สุด
ผมใช้เวลากับอนิเมะเกมและการเล่นเน็ต แต่ในวันนี้เองที่อยู่อย่างเปลี่ยนไป เปลี่ยนยังไงน่ะเหรอ ก็ที่หน้าต่างห้องผมมีสาวสวยชุดแดงผมทองกำลังเคาะกระจกหน้าต่างอยู่น่ะสิ
“ช่วยเปิดหน้าต่างให้หน่อยค่า!! บริการสงความสุขถึงที่ในวันคริสต์มาสค่า!!”
“ไม่เอาเฟ้ย!! ว่าแต่คุณเป็นใครแล้วมาทำอะไรที่หน้าต่างห้องผมกัน”
ผมร้องตะโกนด้วยความตกใจพลางปิดผ้าม่านทันที
“สุดยอด ระดับความมืดมนในชีวิตทะลุเกิน 300 หน่วย”
เสียงของเธอดังขึ้นจากด้านนอกหน้าต่าง ว่าแต่นั่นมันอะไรฟร๊ะ ระดับความมืดมนในชีวิตเหรอ ว่าแต่สามร้อยหน่วยนี่มันมืดมนขนาดไหนเนี่ย
“ขอรบกวนหน่อยนะคะ”
เธอพูดขึ้นพร้อมกับทะลุผ่านหน้าต่างกับผ้าม่านเข้ามาในห้องผม นี่อะไรกันยัยนี่เป็นผีงั้นเหรอ เอาจริงดิเฮ้ย!!
“อุปกรณ์วิเศษสำหรับซานต้า!! เครื่องทะลุผ่านกำแพงไร้ขีดจำกัด เพียงแค่เอาสิ่งนี้วางไปบนสิ่งขีดขวางไม่ว่าอะไรก็ทะลุผ่านไปได้หมดเลยจ้า!!”
เธอพูดขึ้นพลางชูกล่องไม้ทรงสี่เหลี่ยมขนาดพอดีตัวคนขึ้น
“สุดยอด!! อุปกรณ์ช่วยเหลือในการบุกรุกเข้าบ้านคนอื่น!!”
“แหมๆ ไม่ต้องคิดมากค่ะ เพราะฉันเป็นคุณซานต้าฝึกหัดที่มาส่งความสุขถึงที่ ไม่ว่าคุณจะทุกข์แค่ไหนฉันก็จะทำให้คุณมีความสุขขึ้นมาเอง เอ้าว่ามาเลยของขวัญที่คุณต้องการที่สุดคืออะไรกันเอ่ย!!”
เธอพูดพร้อมกับเอาถุงผ้าสีแดงใบเล็กๆวางลงบนพื้นแล้วเอามือล้วงลงไปเหมือนกำลังหาอะไรซักอย่าง แล้วในตอนนั้นเองภาพตรงหน้ามันเล่นเอาผมแทบจะช็อคตาย เธอกำลังดึงเอารถยนต์ออกมาจากถุงผ้าใบเล็กๆนั่น ว่าแต่เฮ้ยนี่มันห้องพักนะไม่ใช่ที่จอดรถ
“ยัยบ้า!! ในห้องพักใครเขาจะเอารถมาจอดกัน เอากลับไปนะ ว่าแต่นี่เธอไปขโมยถุงผ้านี่มาจากไอ้แมวกระป๋องสีฟ้าจากโลกอนาคตมาเหรอ!!”
“พูดอะไรคะ ของแบบนั้นจะไปมีจริงได้ไง งั้นเปลี่ยนเป็นแบบนี้แล้วกัน”
หนนี้เธอเปลี่ยนเป็นฟิกเกอร์แบบหายากจากอนิเมะชื่อดังที่เพิ่งจบไปเมื่อไม่นานมานี้ออกมาแทน
“เฮ้ยสุดยอด!! ของหายากแบบนั้นเอามาจากไหนกันน่ะ”
“รับไปเลยก็ได้นะคะ มันคือของขวัญวันคริสต์มาส”
“ไม่เอาตูมีแล้ว”
ผมพูดพลางชี้ไปที่ตู้โชว์ในห้อง แต่ดูเหมือนเธอจะยังไม่ยอมแพ้ หนนี้จะเอาอะไรออกมาอีกฟร๊ะ
“พอได้แล้ว และช่วยกลับไปทีเถอะ ฉันเกลียดวันคริสต์มาส เกลียดซานต้า เกลียคคู่รักทุกคู่บนโลก ที่ฉันต้องการมีเพียงแค่สาว2Dเท่านั้น อย่างอื่นฉันไม่ต้องการเฟ้ย เอ้ากลับไปได้แล้ว”
ผมพูดเสียงดุใส่เธอและดูเหมือนจะได้ผลแฮะยัยต๊องนี่คอตกไปเลย
“งั้นก่อนกลับขอยืมใช้ห้องน้ำหน่อยนะคะ”
“เออรีบๆด้วยล่ะ”
หลังจากเธอเดินเข้าไปในห้องน้ำได้ประมาณยี่สิบวินาทีหนนี้เธอก็ออกมาแต่ว่า แต่ว่านั่นมัน อายะจัง!!! ผมจ้องมองเธอสลับกับหน้าจอในคอมพิวเตอร์ เหมือนมาก นี่ตัวจริงเลยล่ะมั้ง
“อะไรกันคะรุ่นพี่ จ้องฉันแปลกๆแบบนี้”
เธอพูดด้วยท่าทางเขิลอาย เดี๋ยวนะ เสียงไม่ใช่นี่ นี่มันยัยซานต้าเมื่อกี้ไม่ผิดแน่
“อย่าเอาอายะจังของฉันมาแอบอ้างนะเฟ้ย!!”
“แหมๆ อย่าพูดแบบนั้นซี คุณก็ชอบไม่ใช่เหรอ”
“ว่าแต่ทำไมถึงแต่งได้เหมือนขนาดนี้ฟร๊ะ”
“อุปกรณ์พิเศษสำหรับซานต้า!! ถุงผ้าคอสเพลย์ทันใจ!! เพียงแค่คิดว่าอยากจะแต่งคอสเพลย์เป็นตัวละครไหนทั้งรูปร่างหน้าตาก็จะเปลี่ยนไปเหมือนเป๊ะ100%”
“สุดยอดเลย ในหลายๆความหมายอ่ะนะ!!”
ผมร้องขึ้นอย่างประหลาดใน ถ้าไอ้นี่เอาไปขายคงได้หลายตังเลยนะนี่
“แต่ถึงอย่างนั้นช่วยกลับไปด้วย เชิญครับมาทางไหนกลับทางนั้น”
“อะไรกัน ทำไมถึงเกลียดวันคริสต์มาสขนาดนั้นล่ะคะ”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ ออกไปได้แล้ว”
“ไม่เอาๆๆ ก็เขาอย่างรู้นี่ นี่มันกระทบกับงานประจำของฉันเลยนะคะ”
“เออๆ ถ้าเล่าล่ะก็เธอจะยอมกลับไปไหม”
“ค่ะ!!”
ผมจึงเริ่มเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง และพอเล่าจบเธอก็ทำหน้าตาดูเศร้าๆราวกับกำลังจะร้องไห้ ทำแบบนี้เหมือนฉันแกล้งผู้หญิงร้องไห้เลยน่ะสิ อย่าร้องนะเฟ้ย
“งั้น เรามาเป็นแฟนกันเถอะค่ะ!!”
เธอพูดขึ้น ประโยคนี้เล่นเอาผมพูดไม่ออกไปพักใหญ่เลยล่ะ ว่าแต่ทำไมถึงอยากเป็นแฟนกับตูฟร๊ะ
“เธอนี่นะ การที่คนจะเป็นแฟนน่ะมันต้องเริ่มจากการที่”
“ต้องเรียนรู้กันก่อนสินะคะ แต่ไม่ต้องห่วงค่ะฉันรู้จักคุณดี ไม่ว่าจะเรื่องอะไรฉันก็รู้จักค่ะ”
“แล้วไปรู้มาจากไหนฟร๊ะ!!”
“อุปกรณ์สำหรับซ้านต้า!! บันทึกเปิดเผยชีวิตคน!! เพียงแค่เขียนชื่อคนที่อยากรู้ประวัติลงไป เพียงเท่านี้เราก็จะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาแบบวินาทีต่อวินาทีเลยล่ะค่ะ!!”
“สุดยอด อุปกรณ์คู่ใจในฝันพวกโรคจิตเลยนะเนี่ย!!”
“เอาล่ะค่ะ งั้นเราก็รีบไปคริสต์มาสเดทกันโลด!!”
เธอร้องตะโกนขึ้นพร้อมกับดึงแขนผมวิ่งออกไปจากห้องทันที และตั้งแต่วันนั้นชีวิตของผมก็เปลี่ยนไปตลอดกาล
จบเหอะ= =
นั่งเขียนด้วยพลังแห่งความไร้สาระ เพื่อให้มันชินแป้นพิมพ์เนื่องจากเอาโน๊ตบุ๊คนอื่นมาใช้ เท่านั้นเองครับ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย vodooking1 เมื่อ 2013-1-7 00:45
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย vodooking1 เมื่อ 2013-1-7 00:51
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย vodooking1 เมื่อ 2013-1-17 15:44
เรื่องสั้น ซานต้าสาวกับโอตาคุ
